Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνη ἀσκητικόν κέντρον

 

  Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνη ἀσκητικόν κέντρον

 ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

«...Τήν ἄσκησιν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀντιτάξωμεν εἰς τόν πολιτιστικόν ἀσκητισμόν, ὁ ὁποῖος γίνεται εἰς τό ὄνομα τοῦ σαπισμένου καί παραμορφωμένου εὐρωπαϊκοῦ ἀνθρώπου, εἰς τό ὄνομα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἀντιχρίστου. Διά τούτο τό κύριον χρέος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά δημιουργῆ τούς χριστοφόρους ἀσκητάς. Ἡ φωνή πού πρέπει νά ἀκούεται μέσα της σήμερα εἶναι: ὀπίσω πρός τούς χριστοφόρους ἀσκητάς, πρός τούς Ἁγίους Πατέρας! ...Διότι αὐταί αἱ θεανθρώπιναι ἀσκήσεις-ἀρεταί ἐδημιούργησαν τόν ἅγιον Ἀντώνιον, τόν ἅγιον Γρηγόριον, τόν ἅγιον Σάββα. Καί σήμερον, μόνον αἱ ὀρθόδοξοι ἀσκήσεις -ἀρεταί ἠμποροῦν νά κάνουν ἁ γ ί α ν τήν κάθε ψυχήν καί τήν ψυχήν ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ μας. Ἐφ' ὅσον ὁ θεανθρώπινος σκοπός εἶναι αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος, καί τά μέσα του εἶναι ἐπίσης αἰώνια καί ἀναλλοίωτα, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας (Ἑβρ. 13,8).

»Ἐδῶ εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ ἀνθρωπίνου κόσμου καί τοῦ κόσμου τοῦ Χριστοῦ: τό ἀνθρώπινον εἶναι πεπερασμένον καί χρονικόν, τό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναλλοίωτον καί αἰώνιον. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς μοναδικός φορεύς καί φύλαξ τοῦ τελείου καί παμφώτου Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ πραγματοποιεῖται ἀποκλειστικῶς μέ τά θεανθρώπινα -ὀρθόδοξα μέσα, τάς ἀσκητικάς ἐν χάριτι ἀρετάς, ὄχι μέ μέσα δανεισμένα ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικισμόν ἤ τόν Προτεσταντισμόν, διότι αὐτοί εἶναι χριστιανισμοί κατά τήν ἔκδοσιν τοῦ ὑπερηφάνου εὐρωπαίου ἀνθρώπου, καί ὄχι τοῦ ταπεινού Θεανθρώπου... Ἡ ὀρθόδοξος ψυχή τοῦ λαοῦ μας τείνει πρός τούς Ἁγίους Πατέρας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Ἀσκητάς... Ἡ Ὀρθοδοξία πάντοτε δημιουργεῖ ἀσκητικάς ἀναγεννήσεις, καί ἄλλας ἀναγεννήσεις ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀναγνωρίζει.

»Οἱ ἀσκηταί εἶναι οἱ μόνοι ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ ἀσκητισμός εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολική σχολή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησις καί ζωή, διά τοῦτο μόνον μέ τήν ἄσκησιν καί τήν ζωήν κηρύττει καί πραγματοποιεῖ τήν ἱεραποστολήν της. Νά ἀναπτυχθῆ ὁ ἀσκητισμός, ὁ προσωπικός καί ἐκκλησιαστικός, -αὐτός πρέπει νά εἶναι ἡ ἐσωτερική ἱεραποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα εἰς τόν λαόν μας. Ἡ ἐνορία πρέπει νά γίνη ἀσκητικόν κέντρον. Ἀλλά αὐτό ἠμπορεῖ νά τό κάμῃ μόνον ἐφημέριος - ἀσκητής... Ἀλλ' ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεσιν: τό νά γίνουν οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχιερεῖς μας, οἱ ἱερεῖς μας καί οἱ μοναχοί μας ἀσκηταί, καί δι΄ Αὐτό: Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» («Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», σελ. 59-61).