«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

Η θριαβευτική είσοδος

Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

---

             

              Ο θρίαμβος προϋποθέτει νίκη καί η νίκη νόμιμο αγώνα καί σκληρή μάχη. Ο νικητής στεφανηφόρος καί επευφημούμενος από τά πλήθη εισέρχεται θριαμβευτής στήν πατρίδα του μέσα από αψίδες πού στήνονται γιά νά τόν υποδεχθούν.

Στίς πνευματικές μάχες, οι οποίες είναι άπειρες φορές πιό σκληρές από τίς κοσμικές, τίς στρατιωτικές, τίς τοπικιστικές, τίς εθνικές, αφού ο αντίπαλος είναι αδυσώπητος, αμείλικτος, ανυποχώρητος, θηριώδης, ο νικητής συνοδευόμενος από τόν αιώνιο Νικητή, Αυτόν πού μάς είπε «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. ιε΄ 5) καί επευφημούμενος από τούς Αγίους Αγγέλους εισέρχεται στά ουράνια δώματα.

Γιά νά εισοδεύσει ο Χριστός θριαμβευτής στά Ιεροσόλυμα έπρεπε νά προηγηθεί η Ανάσταση τού Λαζάρου. Μέ αυτήν ο Θεάνθρωπος έδειξε τήν θεϊκή του υπόσταση καί τήν κυριαρχία του σέ ζώντες καί νεκρούς.

          Ο θρίαμβός Του υπήρξε συνέπεια τής αναγνωρίσεως τής δυνάμεώς Του από τό λαό, αυτόν τόν ευμετάβλητο πού βγήκε στό δρόμο πρώτα νά τόν υποδεχθεί ως Μεσσία καί μετά από λίγο νά τόν οδηγήσει σάν πλάνο στό Σταυρό.

           Η είσοδός Του, όμως, αυτή αποτελούσε τήν απαρχή τής εισόδου Του στό επίγειο μαρτύριο καί στό διά Σταυρού θάνατο, μέ τόν οποίο θανάτωσε τό θάνατο καί χάρισε σέ όλους μας ζωή τήν αιώνια.

              Καί η μαρτυρική Του έξοδος από τήν πρόσκαιρη ζωή στό λόφο τού Γολγοθά σήμαινε τήν τελική θριαμβευτική Του είσοδο στήν ουράνια Βασιλεία Του, τόν τόπο, «όπου ήν τό πρότερον» (Ιωάν. στ΄ 62).

          Γιά νά εισοδεύσει ο Χριστός θριαμβευτής στίς καρδιές μας πρέπει νά προηγηθεί η ανάστασή μας από τά πάθη καί τίς αμαρτίες.

               Μέ τήν ανάσταση αυτή από τό βόρβορο τής αμαρτωλής ζωής Τού δείχνουμε τήν πρόθεσή μας νά εγκαταλείψουμε τή χοϊκή μας υπόσταση καί τήν κυριαρχία επάνω μας τού αρχαίου πτερνιστού τού ανθρωπίνου γένους. Η είσοδος τού Χριστού στίς καρδιές μας γίνεται η απαρχή τής σωτηρίας μας, πού όμως περνάει μέσα από τούς πόνους, τίς θλίψεις καί τό αγόγγυστο ανέβασμα στόν προσωπικό μας Γολγοθά.

         Στό Γολγοθά, τόν οποίο δέν ανεβαίνουμε μόνοι μας, αλλά έχοντας Κυρηναίο τόν ίδιο τόν Κύριό μας, Αυτόν πού εισοδεύει στίς καρδιές μας μέ τή δική μας πάντοτε συγκατάθεση, ώστε νά μή νοιώθουμε μόνοι, καί μάς διαβεβαιώνει: «Ιδού εγώ μεθ υμών ειμι πάσας τάς ημέρας τή ζωής υμών» (Ματθ. κη΄ 22).

           Τότε καί η μαρτυρική μας έξοδος από τή ζωή αυτή θά προμηνύει τήν τελική θριαμβευτική μας είσοδο, αφού ο θάνατος συνοδεύεται οπωσδήποτε από πόνο καί δάκρυ, στόν τόπο, όπου «ουκ έστι πόνος ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».

            Ο θρίαμβος τού Χριστού μας στά Ιεροσόλυμα, τού «πλουσίου εν οικτιρμοίς» (Εφεσ. β΄ 4) Παμβασιλέως Λόγου τού Θεού τού Υψίστου, είναι θρίαμβος τής ταπεινώσεως, θρίαμβος τής φτώχειας. Εισήλθε στήν Αγία Πόλη ο Κύριος καθισμένος πάνω σέ ένα καταφρονεμένο γαϊδουράκι.

           Δέν βαστούσε σκήπτρο ούτε ράβδο χρυσοποίκιλτη στό χέρι, αλλά μέ αυτό ευλογούσε τόν κόσμο. Ερχόταν από μάχη δυσκολοκέρδιστη, τή μάχη εναντίον τής κακίας, τού ψεύδους, τής υποκρισίας καί τής φιλαργυρίας. Ερχόταν από μάχη καί πήγαινε σέ μάχη.

          Πήγαινε σέ πόλεμο πιό σκληρό, γιά νά στεφανωθεί όχι μέ αμαράντινο ή χρυσόπλοκο στεφάνι, αλλά μέ ακάνθινο, καί νά μαστιγωθεί, νά περιπαιχθεί καί νά σταυρωθεί σάν κακούργος.

          Δέν προπορεύονταν τής εισόδου Του σάλπιγγες πού νά ηχούν τόν παιάνα τών νικητών, αλλά τόν ακολουθούσαν αθώα παιδιά, σύμβολα τής απλότητος τών Χριστιανών, πού φώναζαν μέ όλη τή δύναμη τής ψυχής τους «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Μαρκ. ια΄ 9) καί αντί γιά σημαίες βάσταζαν βαΐα τών φοινίκων.

          Η είσοδος τού Χριστού στίς καρδιές μας είναι θρίαμβος τής δικής μας ταπεινώσεως καί απλότητος καί πραότητος. Άλλωστε μάς τό είχε ειπεί ο ίδιος μέ τό στόμα τού Προφήτου Του Ησαΐου: «Επί τινα επιβλέψω, αλλ ή επί τόν ταπεινόν καί ησύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου; (Ησ. 66, 2).

           Εισοδεύει ο Χριστός μέ τήν άδειά μας στίς καρδιές μας όχι ως βασιλιάς, αλλά ως πατέρας στοργικός, ως σωτήρας. Παρακολουθεί τήν ταπείνωσή μας, παρακολουθεί τόν κόπο μας καί τόν διαρκή αγώνα μας πρός τίς δυνάμεις τού σκότους καί εισέρχεται στίς καρδιές μας, γιά νά τίς στηρίξει στούς επερχόμενους τής ζωής μας πολέμους, τούς οποίους βλέποντες εμείς νά πλησιάζουν δειλιάζουμε, απελπιζόμαστε καί μόνη καταφυγή βρίσκουμε στό κάλεσμά Του.

             Δέν ακούγονται παιάνες ανθρώπινες κατά τήν είσοδο τού Χριστού στίς καρδιές μας.

           Ο παιάνας τού προσωπικού μας θριάμβου ψάλλεται από τά χείλη μας, από τό σκίρτημα τής καρδιάς μας πού εκφράζεται μέ τήν αέναη δοξολογία: «Σέ υμνούμεν, Σέ ευλογούμεν, Σοί ευχαριστούμεν, Κύριε»!

            Καί τά χέρια μας αντί γιά σημαίες βαστάζουν τό χειρόγραφο τών αμαρτιών μας, τό οποίο Τού τό παρουσιάζουμε, γιά νά τό σχίσει μέ τά χέρια τής αγάπης Του, τής φιλανθρωπίας Του, τής άφατης αγαθότητάς Του. Αυτό εξ άλλου ζητούσε καί ο ίδιος λέγοντας «Υιέ μου δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ΄ 26) καί γιά τό σχίσιμο αυτού ήλθε στόν κόσμο ως «χρεωλύτης πάντων ανθρώπων», αυτών πού Τού φωνάζουν καθημερινά «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

          Η είσοδος Τού Χριστού στίς καρδιές μας, πού κάνει τόν φύλακα Άγγελό μας νά σκιρτά από χαρά καί τόν ουρανό νά πανηγυρίζει, αλλοιώνει τόν προσωπικό μας χαρακτήρα καί αλλάζει τήν πορεία τής ζωής μας.

            Αυτό μάς τό λέει καί ο Άγιος Επιφάνιος, Επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου, σημειώνοντας ότι έρχεται ο Κύριος ολόφωτος σέ μάς, πού βρισκόμαστε στό σκοτάδι καί στή σκιά τού θανάτου, γιά νά μάς οδηγήσει στό φώς καί στή ζωή.

          Έρχεται σέ εμάς τούς ξεπεσμένους ως η ανόρθωση, στούς αιχμαλώτους ως η απελευθέρωση, στούς τυφλούς ως η ανάβλεψη, στούς πενθούντες ως η παρηγοριά, στούς κουρασμένους ως η ανάπαυση, στούς διψασμένους ως η αναψυχή, στούς αδικημένους ως η δικαίωση, στούς απελπισμένους ως η ενθάρρυνση, στούς χωρισμένους ως η ένωση, στούς νοσούντες ως η ίαση καί στούς χειμαζομένους ως η γαλήνη.

               Γιά τόν προσωπικό μας θριαμβο από εμάς ζητά μόνο ο Κύριος νά τού ανοίξουμε τήν πόρτα τής καρδιάς καί νά τόν παρακαλούμε νά καταδεχθεί νά κατοικήσει σέ αυτή λέγοντάς Του:

              -Έρχου, Κύριε, ως νικητής, ως θριαμβευτής, καί «μείνον μεθ ημών» (Λουκ. κδ΄ 29), γιά νά βγαίνουμε καί εμείς νικητές μέ τή δική Σου δύναμη σέ όλες τίς μάχες τής ζωής μας. Καί ως νικητές, ως θριαμβευτές τού δεινού πολεμήτορος, νά αξιωθούμε νά εισοδεύσουμε στά σκηνώματα τής δόξης Σου, καί συνοικούντες μαζί Σου, στή Βασιλεία Σου, αυτή πού καί γιά ΄μάς τούς αναξίους ετοίμασες από καταβολής κόσμου ως αγαθός καί φιλάνθρωπος, νά ψάλλουμε μαζί μέ τούς Αγίους Σου Αγγέλους τόν παιάνα τής σωτηριώδους πίστεώς μας: «Είς Άγιος, είς Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν».