Ο Ποιμήν (μακάρι) ο Καλός.

 Ο Ποιμήν (μακάρι) ο Καλός. 

            Ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν ένας αναζητητής και νοσταλγός της χαράς και ποτέ δεν αναζήτησε την χαρά με τόσο πάθος, με τόση λαχτάρα όσο σήμερα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσε περισσότερο την έλλειψη της, απ΄ ότι την νοιώθει στις ημέρες μας.

              Σήμερα συμβαίνει και τούτο το περίεργο : όσο περισσότερο κόπο και χρόνο ξοδεύουμε για την απόκτηση της χαράς, τόσο πιο πολύ εκείνη απομακρύνεται από την ζωή μας. Ο λόγος είναι απλός : Αναζητούμε την χαρά έξω από τον χώρο της Πίστεως, μακριά από τον Θεό, νομίζοντας πως η βίωση της Χριστιανικής  Αποκαλύψεως σημαίνει για τον άνθρωπο απλώς και μόνο αγώνα, θλίψη, σταυρό. Εν τούτοις ακούμε τον Χριστό στο σημερινό Ευαγγελικό  ανάγνωσμα να βεβαιώνει πως σκοπός του λυτρωτικού του κηρύγματος στον κόσμο είναι η χαρά του ανθρώπου και μάλιστα μια χαρά που ξεπερνά τα γήινα και ανθρώπινα μέτρα. «Προστάτευε τους έτσι ώστε να έχουν και αυτοί μέσα τους την τέλεια χαρά» είναι τα λόγια της Αρχιερατικής Προσευχής του Χριστού προς τον Πατέρα Του.

                   Ονόμασαν τον χριστιανισμό θρησκεία όχι μόνο της Αγάπης αλλά και της χαράς και είναι ακριβής ο χαρακτηρισμός. Η ιστορία της σαρκώσεως του Θεού αρχίζει με ένα μήνυμα χαράς, εκείνο το υπέροχο «χαίρε»του Ευαγγελισμού, και τελειώνει με το ανερμήνευτο συναίσθημα χαράς που κατακλύζει τις ψυχές των Αποστόλων λίγο μετά την Ανάληψη και που ο Ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει στις τελευταίες γραμμές του Ευαγγελίου Του:

             «Και οι απόστολοι αφού προσκύνησαν Τον αναλαμβανόμενο στους ουρανούς Κυρίο γύρισαν στα Ιεροσόλυμα με μεγάλη χαρά». Μήνυμα χαράς ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε από τα χείλη του Αναστημένου Ιησού, εκείνο το «χαίρετε» προς τις Μυροφόρες, και το πρώτο θαύμα της Παντοδυναμίας Του έγινε για να προσφέρει χαρά στους καλεσμένους ενός Γάμου, στην Κανά της Γαλιλαίας. Και στο πέρασμα των αιώνων όσοι ακολούθησαν με συνέπεια τον δρόμο της Χριστιανικής Αλήθειας κατόρθωσαν περνώντας μέσα από θύελλες και σκοτάδια, να φτάσουν στο φως και το λιμάνι της αληθινής χαράς.

                 Με όσα είπαμε ως τώρα δεν θέλουμε να υποστηρίξουμε πως οι χριστιανοί δεν δοκιμάζουν πόνους και θλίψεις στη ζωή Τους. Αντίθετα οι χριστιανοί είναι εκείνοι που γεύονται τις σκληρότερες δοκιμασίες. Όμως η χριστιανική  Χαρά είναι ριζωμένη τόσο βαθιά στο εσωτερικό του ανθρώπου, ώστε δεν επηρεάζεται από τα εξωτερικά γεγονότα, όσο δυσάρεστα και αν είναι. Ο χριστιανισμός αποδέσμευσε την χαρά από τις εξωτερικές συνθήκες που μέσα σ΄ αυτές ζει και παλεύει ο άνθρωπος. Η χαρά που προσφέρει ο Χριστός δεν στηρίζεται στην καλοπέραση, στα χρήματα, στις καταθέσεις, στα αυτοκίνητα, στα σπίτια, στα κτήματα, τα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό δεν σβήνει με την φτώχεια και την ταλαιπωρία, ούτε με την ασθένεια, ούτε εξαφανίζεται στο πένθος του τάφου, στην μοναξιά και τον κατατρεγμό. Ακόμη και την στιγμή που ο χριστιανός σταυρώνεται στον πόνο του Σταυρού ξέρει πως θα έλθει η Ανάσταση και χαίρεται με το που την περιμένει. Αυτό εκφράζουν τα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές του όλων των αιώνων : «Την χαρά δεν θα μπορέσει κανείς να σας την πάρει, αλλά θα είναι παντοτινή και διαρκής».

            Και θα είναι διαρκής και παντοτινή γιατί η Χριστιανική  Χαρά πηγάζει από τον ωκεανό της αγάπης του Θεού, ο οποίος τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε έδωσε τον Μονογενή του Υιό να σταυρωθεί για όλους εμάς. Αφού η θεϊκή αγάπη μας έδωσε ένα τόσο πολύτιμο δώρο, πως είναι δυνατό να μην μας δώσει και τα μικρότερα; Αν η αγάπη του Θεού είναι ανεξάντλητη, είναι φυσικό να μην τελειώνει ποτέ, και η χαρά που πηγάζει απ΄ αυτήν.

                 Είναι ένα δώρο του Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος η χαρά, που την γεύονται όσοι ακολουθούνε συνειδητά και με συνέπεια την Θρησκεία της χαράς, την Αποκάλυψη του Σταυρωμένου και Αναστημένου Λυτρωτή. Όσοι από εμάς επιθυμούμε αυτήν την χαρά δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο.

Ο Ποιμήν (μακάρι) ο Καλός.