Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΩΝ.

Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Πάσχα

(Πράξ. Αποστ. Α΄1-8)

Πάσχα! Πάσχα Κυρίου Πάσχα, αδελφοί! Ανάστασις Κυρίου Ιησού Χριστού!

Και για τον λόγο αυτό, η χαρά μας είναι ασυγκράτητη. Την διαλαλούμε δε και την κηρύσσουμε στα πέρατα της οικουμένης. Συμψάλλουμε με την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία τον παιάνα της Νίκης «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!

Γι' αυτό ακριβώς το θεμελιώδες γεγονός της πίστεώς μας, κάνει λόγο και το Αποστολικό ανάγνωσμα. Γράφει ο Έλληνας Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ότι ο Κύριος Ιησούς, προ της Αναλήψεώς του στους ουρανούς «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις», στους μαθητές του. (Πράξ. Αποστ. Α΄3).

Δηλ. ο Αναστάς Κύριος, τους παρουσίασε τον εαυτόν του ζώντα μετά το πάθημα του Σταυρού. Και το θαυμαστό είναι ότι αυτό έγινε με πολλές αποδείξεις. Εμφανιζόταν ο Κύριος «δι ημερών τεσσαράκοντα».

Επί σαράντα ημέρες, κατά διαλείμματα τους έλεγε περί της βασιλείας του Θεού. Και τους ετόνιζε ότι «ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» θα βαπτισθούν «εν Πνεύματι Αγίω».(Πράξ. Απ. Α΄5). Θα λάβουν δηλ. το Πνεύμα το Άγιον, και αφού δεν είναι δικό τους θέμα το να γνωρίζουν τους «χρόνους ή τους καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. Απ. Α΄7), δηλ. περί των εσχάτων, τους δίνει την ευλογημένη εντολή να γίνουν «μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ. Απ. Α΄8). Δηλαδή τους είπε ότι θα λάβετε ενίσχυση και δύναμη, όταν έλθει επάνω σας η χάρις του Παναγίου Πνεύματος και θα είστε μάρτυρες του βίου μου και της διδασκαλίας μου και στον χώρο της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας και Σαμαρείας, αλλά και έως το έσχατον και το πλέον απομεμακρυσμένο σημείο της γης.

Φυσικά όλ' αυτά που είπε ο αναστάς Κύριος πραγματοποιήθηκαν, αλλά και θα πραγματοποιούνται προς δόξαν του Τριαδικού Θεού έως το τέλος της Ιστορίας. Ουδέποτε θα παύσει να κηρύσσεται η ένδοξος Ανάστασις του Χριστού «έως εσχάτου της γης», προς πείσμα των δαιμόνων.

Τι κι αν κατά καιρούς φαίνεται ότι σε ορισμένα σημεία του κόσμου κυριαρχούν οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου; Όχι μόνο δεν εμποδίζουν την αλήθεια της Ευαγγελικής διδαχής και την πραγματικότητα της Αναστάσεως, αλλ΄όλως αντιθέτως, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δίχως να το θέλουν, κατορθώνουν το εντελώς αντίθετο.

Κλασσικό πλέον παράδειμα τούτου, για την γενεά μας την «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν» αποδείχθηκε ο θρίαμβος της Εκκλησίας του Χριστού στα πρώην κουμουνιστικά κράτη.

Εκεί που φαινόταν ότι είχε τον θρόνο του, το αιμοβόρο θηρίο του αθεϊσμού και του απαίσιου και ξεπερασμένου πλέν μαρξισμού, στην Μόσχα, εκεί δηλαδή ακριβώς που φαινόταν να κυριαρχούσε η άρνηση της Αναστάσεως, εκεί ήταν που υπέστη και τον εξευτελισμόν του. Διαλύθηκε εις τα εξ' ων συνετέθη, και στους ίδιους χώρους τώρα κτίστηκε από την επίσημη Ρωσική κυβέρνηση ο μεγαλοπρεπής Ορθόδοξος Ναός του Σωτήρος Χριστού!

Εκεί που οι ανόητοι αντίχριστοι ετύπωναν το περιοδικό «Άθεος» για να χτυπήσουν την πίστη των Χριστιανών, εκεί τώρα οι Αρχές και οι εξουσίες τη νύκτα της Αναστάσεως θα κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα του Αναστάντος Χριστού! Εκεί που υπήρχε ο πάγος και η βουβαμάρα του διωγμού, τη νύχτα της Αναστάσεως, και όχι μόνον, οι πελώριες καμπάνες του Κρεμλίνου θα μεταφέρουν πανηγυρικώς τον θρίαμβο της Αναστάσεως, έως τις εσχατιές της αχανούς αυτής χώρας. Θα μεταφέρεται το ζεστό και γλυκό, συνάμα δε και λαμπρό μήνυμα της Αναστάσεως, έως εκεί που μέχρι προσφάτως υπήρχαν τα αλήστου μνήμης γκουλάγκ. Τα πλέον σκληρά και φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα οποία εγκλείονταν τα τέκνα του φωτός και της Αναστάσεως, για να περάσουν από κει στο φωτεινό χώρο των Αγίων, και για να ικετεύσουν τον Θεό υπέρ των δεινώς χειμαζομένων και δεδιωγμένων αδελφών τους (Αποκάλυψις ΣΤ΄10).

Αλλά τι να πρωτοπεί κανείς για τις ιστορικές και αδιαμφισβήτητες πλεόν αυτές αλήθειες; Πού να πρωτοσταθούμε, και πού να εστιάσουμε το βλέμμα μας; Να ανοίξουμε την τραγική, συνάμα δε και τόσο λαμπερή σελίδα, όσον αφορά τη δύναμη της Αναστάσεως; Να ανοίξουμε την μαύρη βίβλο της γειτονικής μας Αλβανίας, ή με κομμένη την ανάσα να ατενίσουμε σε τόσα άλλα μέρη της πονεμένης Ρωμιοσύνης, και της όπου γης Εκκλησίας του Χριστού, δηλ. της Ορθοδοξίας μας;

«Επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος».

Αναμφιβόλως, για όσους διαθέτουν τον κοινόν νουν και θέλουν να είναι ελεύθερες προσωπικότητες, όλα αυτά είναι ακαταμάχητες αλήθειες, «εν πολλοίς τεκμηρίοις». Αλήθειες για το ότι ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήση»! (Αποκάλ.ΣΤ΄2).

Και τονίζουμε αδελφοί μου τον «κοινόν νουν» και το «ελεύθερον της προσωπικότητος», κυρίως δε της ορθοδόξου και δη Ελληνικής Χριστιανικής προσωπικότητας. Ναι, για να κατανοήσει κανείς τα της πίστεως και συγκεκριμένα τα της Αναστάσεως, ότι δηλ. ο Χριστός είναι ακατανίκητος, επιβάλλεται να τονίζουμε το στοιχείο του κοινού νου και της ελεύθερης προσωπικότητας!

Διότι τι άλλο μπορεί κανείς να επισημάνει όταν βλέπει όχι πλέον αθέους και απίστους (θα λέγαμε ότι για την περίπτωση αυτών ισχύει ο λόγος «εκ κόρακος κρα», τέτοιοι είναι, τέτοια μόνο γνωρίζουν να ζουν και να εκφράζουν), αλλά χριστιανούς και μάλιστα κληρικούς, επισκόπους, να συμμετέχουν απροκάλυπτα και να φωτογραφίζονται αδιάντροπα σε εκδηλώσεις μασσωνικές, τουτέστιν σατανικές, αφού ο Θεός της επάρατης μασσωνίας, δεν είναι ο Αναστάς Ιησούς, αλλά στη μορφή του Μπαθομέτ, ίδιος ο διάβολος;

Και απορεί κανείς με όλα αυτά. Τί λοιπόν συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Ανήκουν με την θέληση τους στο «λόμπι» του Ιούδα; Του προδότου μαθητού, ο οποίος καίτοι ευρισκόταν στον κύκλο των δώδεκα Αποστόλων, και μάλιστα με ιδιαίτερο διακόνημα, τελικώς έφτασε να κάνει το έγκλημα των αιώνων, εντελώς συνειδητά; Ή μήπως συμβαίνει τούτο, ότι δηλ. παρά το αξίωμα που φέρουν είναι εντελώς αδαείς και ανόητοι, και βραδείς τη καρδία;

Ομολογουμένως, βρίσκεται κανείς σε δίλημμα. Μήπως πάλι κάποιοι τους «κρατούν από κάπου» και δεν μπορούν οι ταλαίπωροι να ξεφύγουν από την φωλιά του όφεως, διότι τούτο συνεπάγεται είτε προσωπικό εξευτελισμό είτε θάνατο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων «ύπνωση»;...

Αλήθεια, τί χαρακτηρισμό να προσάψει κανείς σ' αυτές τις περιπτώσεις; Του προδότη ή του ανόητου; Ή μήπως το συναμφότερον, που μάλλον είναι και το πιθανότερον;

Και αλλοίμονο, ας μη βρεθεί κανένας πιστός έχοντας «ευλάβεια με βλάβη» κατά τον προσφυή λόγο του Γέροντος Παϊσίου και υποστηρίξει ότι βρέθηκαν οι κληρικοί στις μασσωνικές (σατανικές) στοές, λόγω υπακοής στην προϊσταμένη τους αρχή. Αν ακουστεί κάτι τέτοιο ή παρόμοιο τότε θα αποδειχθεί αφ' ενός η «βλάβη», αφ' ετέρου το ότι πράγματι είμαστε άξιοι υποδουλώσεως...

Στην περίπτωση όμως όπου αποδειχθεί ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», ότι δηλ. όντως η προϊσταμένη αρχή κάλυψε την όλη κίνηση του εξευτελισμού, ή έστω απλώς και γνώριζε τα τεκταινόμενα του παραρτήματος του Άδου και τον διασυρμό του Ορθοδόξου ράσου, τότε πλέον τον λόγο, τόσο για υφισταμένους, όσο κυρίως για προϊσταμένους, θα πρέπει να λάβει η Εκκλησιαστική δικαιοσύνη, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται εκ των Ιερών κανόνων.

Επιπροσθέτως δε να σημειωθεί ότι έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα οι συνειδητοί τουλάχιστον κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί να αρνηθούν να λάβουν ευχή και να έχουν οποιαδήποτε άλλης μορφής επικοινωνία με τα πρόσωπα αυτά που τόλμησαν να «κοινωνήσουν ποτηρίου Κυρίου και ποτηρίου δαιμόνων» (Α΄Κορινθ. Ι΄21).

Και αυτά μεν, συνοπτικώ τω τρόπω για τους προδότες της πίστεως ή τους ανοήτους που διασύρονται διαδικτυακώς μάλιστα απ' αυτούς τους ίδιους που τους προσκάλεσαν δήθεν για να τους «ευλογήσουν», ουσιαστικώς όμως να εξευτελίσουν το σχήμα τους μέσα στις ρετουσαρισμένες «κοινωνικές τελετές».

Εμείς όμως αδελφοί μου, παρά τους τυχόν κραδασμούς, που πάντα υφίστανται στην κοινωνία μας, δεν έχουμε παρά να χαιρόμαστε με όλη μας την ύπαρξη την χαρά της Αναστάσεως.

Και όπως οι πρώτοι χριστιανοί, δεν τα έχασαν και δε κλονίστηκε η πίστη τους από την προδοσία και το κατάντημα του Ιούδα, και κατόπιν βεβαίως με τους πεπτωκότας και τους εν γένει αποστάτες, αλλά στηρίχθηκαν στην πίστη τους από τα «τεκμήρια» δηλ. τις αποδείξεις της Αναστάσεως, έτσι ακριβώς ας συμβαίνει και με εμάς.

Να καλλιεργούμε συνεχώς την πίστη μας στη Θεότητα του Χριστού!

Μάλιστα, το γεγονός της Αναστάσεως δηλώνει όχι μόνο την νίκη εναντίον του θανάτου και του διαβόλου, αλλά και αυτή την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Αγαπητοί μου. Η Ανάσταση πολλαπλασιάζεται και καταυγάζει το ανέσπερο φως της στην καθημερινότητα και σε όλες τις ευλογημένες πράξεις των ανθρώπων, θέλοντας και μη.

Το θέμα όμως είναι, τί στάση θα κρατήσει ο καθένας; Θα ανήκει στον ευλογημένο κύκλο των μαθητών και στις ανδρείες Μυροφόρες που έλαβαν τα «χαράς ευαγγέλια»; Ή τραγικά θα μιμηθεί τον Ιούδα που μετά το έγκλημα της προδοσίας πήγε να βρει καταφυγή στο συνέδριο των Εβραίων, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι «πάτρωνές» του, αμέσως να τον απορρίψουν και να τον αρνηθούν « τι προς ημάς; συ όψει»(Ματθ. ΚΖ΄4), για να τον καταβροχθήσει τελικώς ο Άδης;

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ουδέποτε ουδείς κατόρθωσε ή θα κατορθώσει να συνδιάσει και τα δύο. Δηλ. να απολαμβάνει και το φως του Χριστού και ταυτοχρόνως να θητεύει στα σκοτεινά παραρτήματα των Εβραίων.

Ουδέποτε μπορεί κανείς να είναι συνειδητό μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ταυτοχρόνως συνειδητό μέλος ή τιμής ένεκεν (εν προκειμένω ατιμίας), συνοδοιπόρος στο κατρακύλισμα των εχθρών και «ανταλλακτικό» (βεβαίως αναλώσιμο) στα γρανάζια του διαβόλου. Τελικώς η ίδια η πράξη δείχνει ότι τα «ανταλλακτικά» αυτά, συνθλίβονται μέσα στα φοβερά γρανάζια της μηχανής, που δήθεν θα τα αναδείκνυε.

Το λοιπόν. Ή Χριστός ή χάος!

Ή διηνεκής χαρά της Αναστάσεως ή πρόγευση κολάσεως απ' αυτή τη ζωή.

Και ας μη λησμονούμε ότι το φως της Αναστάσεως για όσους συνειδητά το αρνούνται ή νομίζουν ότι μπορούν να «παίξουν» με τον Ιησού, γίνεται «πυρ καταναλίσκον» αφού «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» κατά τον αψευδή λόγο του Θεού, αλλά και όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή που είναι η αδιάψευστη πραγματικότητα.

Αδελφοί μου. Ζούμε και θα ζούμε προς δόξαν Θεού, πάντα και για πάντα, το φως, την χαρά, την ευωδία, τον θρίαμβο και την αιώνια νίκη του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!

Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη!