Όσο ακούς τον Θεό, τόσο ακούει και σένα ο Θεός!

Όσο ακούς τον Θεό, 

τόσο ακούει και σένα ο Θεός!

ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

             Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος γιά τήν λογική» ουδέ­ποτε είναι μία άκύρωσις, άλλά ένας φωτισμός. Εΐναι μία άπορρόφησις τής «ψυχής γιά τά έπέκεινα τού κό­σμου αύτου πράγματα, κατά τόν θειο τρόπο τής ύπάρ- ξεώς τους.

* * *

Ή πίστις περιέχει άποκάλυψι τήν όποία καλείται ό πιστός νά γευθή.

* * *

Ό Θεός μάς συνοδεύει πάντοτε καί, στό μέτρο στό ό­ποιο Τόν γνωρίζουμε, ή βιολογική καί ψυχολογική ζωή μας διέρχεται μέσα άπό τήν άλήθεια καί τό φώς τής γνώσεως. Αύτό είναι μιά έμπειρία πού άποκτά ό πιστός μέσα άπό τή θεϊκή γνώση, στήν όποία ό κατά κόσμον σοφός δέν ημπορεί νά προσπελάση, παρά μόνο έάν ύ- ποτάξη έξ ολοκλήρου τήν δική του γνώσι στήν θεία καί άναγνωρίση τήν μηδαμινότητά του.

* * *

Ή θρησκεία θεμελιώνεται έπάνω στό βράχο τής πί­στεως. Μόνο μέ αύτή τήν πίστη μπορούμε νά έπικοινω- νήσουμε μέ τόν Θεό.

* * *

Ό Ιησούς άπήντησε κάποτε στούς μαθητές Του, οί ό­ποιοι Τού ζητούσαν περισσότερη πίστι: Ν’ άρχίσουν νά πιστεύουν ότι έχουν πίστι καί θά γίνη σταδιακώς πραγ- ματικότης αύτή μέσα τους.

Ό πιστός στόν Θεό υπερβαίνει τά όρια τού άνθρώ­που, πού είναι δημιουργός μόνο στήν τάξη τών ιδεών, άλλά δέν υπερβαίνει τόν Θεό, διότι ό Θεός είναι στήν τάξη τής πραγματικότητος.

* * *

Ή πίστις είναι ένας κίνδυνος: ξεπερνά τά άνθρώπινα όρια τής λογικής, κάποτε είναι άντίθετη μέ τήν ζωή, άκό­μη καί μέ κάποιο έργο κανονικό καί άνθρωπίνως σωστό. Οί άγιοι άπέφευγαν νά κάνουν θαύματα, παρά μόνο σέ περιπτώσεις γιά νά δείξουν τήν άγάπη τους πρός τόν κό­σμο καί γιά τήν άνακούφισι τού άνθρωπίνου πόνου. Ή πίστις είναι καρπός ψυχικής καθαρότητος.

***

Ή φροντίδα γιά τόν επιούσιο άρτο είναι καθημερινά πιεστική. Όταν ώδήγησε τούς Ισραηλίτες στήν έρημο ό Θεός, δέν τούς έξησφάλισε ψωμί καί γιά τίς επόμενες ή- μέρες, διότι τό έξ ούρανού «μάννα» χαλούσε. Όπότε νά ζητάμε άπό τόν Κύριο μόνο τόν σημερινό άρτο, μάς έ­χει συμβουλεύσει. Άκόμη κι όταν δέν έχουμε νά φάμε, νά ζούμε καί πάλι μέ τήν πίστι.

Οί ερημίτες άγιοι έζησαν μέ μόνη προύπόθεσι τήν πί­στι. Αύτοί έπίστευσαν στόν λόγο τού Κυρίου, έχοντας πρώτα τήν φροντίδα γιά τήν σωτηρία τους καί σέ δεύ­τερη θέσι φροντίζοντας γιά τά άναγκάία τής ζωής τους. Γι’ αύτό έφθασαν νά λάμπουν σάν τά κρίνα τού άγρού στόν ούράνιο κόσμο.

* * *

Ό Ιησούς προσκλήθηκε κάποτε άπό τόν πόνο κά­ποιου πατέρα γιά νά τοϋ έπαναφέρη στήν ζωή τήν κο­ρούλα του, ήλικίας 12 έτών.

Ό Ιησούς άγαποϋσε τά παιδιά, γι’ αύτό καί έπήγαι- νε κοντά τους μέ τόν πόνο τής άγάπης. Επίσης καί μία άσθενής γυναίκα τόν πλησίασε καί τοϋ «έκλεψε», θά έ- λέγαμε, τήν προσοχή. Νά σταθούμε έπάνω σ’ αύτό τό γεγονός, πού είναι μοναδικό στήν ζωή τοϋ Ίησοϋ. Άρα­γε άπό πού έγνώριζε αύτή ή γυναίκα, ότι άγγίζοντας, σάν τόν κλέπτη, τό άκρο τοϋ ιματίου τοϋ Ίησοϋ, θά θε­ραπευόταν; Τό έγνώριζε άπό τήν πίστι πού είχε στόν Χριστό καί τελικά δέν έξαπατήθηκε. Όπότε ή δύναμις τής θεραπείας της προερχόταν άπό τήν πνευματική της κατάστασι καί μέ τό άγγιγμα σέ κάτι τό υλικό (φόρεμα τού Χριστού), έλαβε κάτι τό πνευματικό.

Ό δούλος τοϋ έκατοντάρχου θεραπεύεται έξ αποστά­σεως χάρις στήν πίστι του, πού έκδηλώθηκε μέσιρ τών πρεσβυτέρων καί τών φίλων πού έστειλε στόν Ίησοϋ. Έ­δώ ό Χριστός δέν αισθάνθηκε κάποια δύναμι νά εξήλθε άπ’ Αύτόν. Αύτό σημαίνει ότι ή άσθένεια έπαυσε, τήν στιγμή πού ό οργανισμός τοϋ δούλου επανήλθε διά τής πίστεως τοϋ έκατοντάρχου στό πλήρωμα τής πνευματι­κότητος. Ό Χριστός ήθελε γιά τήν πίστι τής γυναίκας νά τής δώση τό ποθούμενο καί μόνη της νά ίδή ότι διά τής άγάπης της έγινε ό πρωτοφανής κλέπτης τής χάρι­τος Του.

* * *

Ό Ιησούς έπιθυμεΐ άπό τούς πιστούς τού κόσμου μία βαθειά ειρήνη: τήν ειρήνη τής πίστεως στόν Θεό. Αύτό μάς δίνει νά καταλάβουμε ότι στόν κύκλο ένός ειρηνι­κού άνθρώπου, πού έχει τίς ρίζες του στόν ούρανό, γί­νεται καί ειρήνη στήν γή.

* * *

Άν καί είσαι έπίγειος, γιά ν’ άποφασίσης νά όμολο- γήσης τόν Θεό, θά πρέπει νά ύπομένης τά πάντα, ό- ποιαδήποτε θυσία καί κάθε εμπαιγμό, μέ μεγάλη χαρά, μέχρις ότου σοϋ άνοιξη ό Θεός τους οφθαλμούς τής πί­στεως, νά σοϋ άποκαλυφθή ό Ιησούς, ό Υιός τού Θεοϋ. Αύτός ό όποιος είναι μαζί μας, μέχρι τό τέλος τών αιώ­νων.

Νά ίδής τόν Ίησού είναι μία μακαριστής, ή όποία δέν συγκρίνεται μέ καμία έπίγεια χαρά, καί αύτό συμ­βαίνει πότε πότε γιά νά μή σβήση μέσα άπό τούς άν­θρώπους τό φώς τοϋ Θεοϋ.

***

Ή πίστις στόν Θεό καί ή ομολογία Του είναι ή έξο­δος τής ψυχής άπό τό σκοτάδι στό θειο φώς, ή έξοδος στό φώς τοϋ μέλλοντος αιώνος.

* * *

Όσο άκους τόν Θεό, τόσο άκούει καί σένα ό Θεός!

από το βιβλίο: ΒΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ (1910-1989)

*(Μετάφρασις άπό τά ρουμανικά ύπό μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου)