Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ



Κυπριανός Καρχηδόνας

Ο Άγιος Κυπριανός

Ο Θάσκιος Καικίλιος Κυπριανός (Thascius Caecilius Cyprianus)ήταν εκκλησιαστικός συγγραφέας και επίσκοπος Καρχηδόνας. Έζησε και έδρασε κατά τον3ο αιώνα, σε μια εποχή έντονων διωγμών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Ο ίδιοςμαρτύρησε για την πίστη του, γι αυτό καλείται μάρτυρας και Άγιος της Oρθόδοξηςκαι της Kαθολικής εκκλησίας. Επίσης αντιμετώπισε σημαντικά εκκλησιαστικάζητήματα που προέκυψαν στην εποχή του, όπως το βάπτισμα των αιρετικών και τοζήτημα της μετανοίας των πεπτωκότων, ενώ θεολογικά έδωσε μεγάλη βάση στηνενότητα της εκκλησίας μέσω της Θείας ευχαριστίας καθώς και της ενότητας καικοινωνίας των επισκόπων.

    * 1 Βίος
          o 1.1Καταγωγή και νεανική ηλικία
          o 1.2 Ημεταστροφή του και η ιεροσύνη
          o 1.3 Ομεγάλος διωγμός του Δεκίου και η δράση του
          o 1.4 Τοζήτημα των πεπτοκότων και των ερίδων του βαπτίσματος
          o 1.5 Τοτέλος της ζωής του και το μαρτύριό του
    * 2 Έργα
    * 3 Διδασκαλία
    * 4 Υποσημειώσεις
    * 5 Εξωτερικοίσύνδεσμοι
    * 6 Βιβλιογραφία

Βίος Καταγωγή και νεανική ηλικία

Γεννήθηκε ανάμεσα στα έτη 200-210 στην Καρχηδόνα της βόρειαςΑφρικής. Καταγόταν από αριστοκρατική και εύπορη οικογένεια, η οποία τουεξασφάλισε λαμπρή μόρφωση. Η μόρφωση που έλαβε σχετιζόταν κυρίως με τη ρητορικήκαι τη φιλοσοφία, ενώ άσκησε και το επάγγελμα του δικανικού ρήτορα, στηγενέτειρά του.

Στα νεανικά του χρόνια έζησε έντονη ζωή, υπήρξε ειδωλολάτρηςκαι ασχολήθηκε με τη μαγεία, που στην περιοχή της Καρχηδόνας την εποχή του ήτανιδιαίτερα διαδεδομένη. Μάλιστα είχε καταστεί και γνωστός μάγος στην περιοχή,ενώ μετέβη και στην Αντιόχεια, που ήταν το πολιτιστικό κέντρο της εποχής,συνεχίζοντας και διευρύνοντας την τέχνη της μαγείας.

Η μεταστροφή του και η ιεροσύνη

Η διαδικασία μεταστροφής του Κυπριανού ξεκίνησε από τηνεποχή που βρέθηκε στη Αντιόχεια. Ο ίδιος ήταν φορέας υψηλής παιδείας και στοπέρασμα των ετών αντιλήφθηκε πως η ειδωλολατρεία και η μαγεία κατέρρεαν υπό τοκαθεστώς της δυναμικής εμφάνισης του χριστιανισμού. Σε αυτή την εσωτερικήαναζήτηση γνώρισε τον άνθρωπο ο οποίος θα τον επηρέαζε βαθύτατα και αυτός ήτανο πρεσβύτερος Καικίλιος (Ιερώνυμος, De Viris Illustribus, 68) ή Καικιλιανός (Πόντιος,Vita Cypriani, 4), στον οποίο όφειλε και τη μεταστροφή του στο Χριστιανισμό. Οίδιος βαπτίσθηκε το Μεγάλο Σάββατο του 246.

Ύστερα από πιέσεις των συμπατριωτών του, νεοφώτιστος ακόμαΧριστιανός, αποδέχθηκε να εισαχθεί στον κλήρο και σε σύντομο χρονικό διάστημαέλαβε με σειρά όλα τα αξιώματα του κατωτέρου κλήρου (αναγνώστης, υποδιάκονος,διάκονος), στην Καρχηδόνα. Με την εισαγωγή του στον κλήρο άμεσα διενήργησεσημαντικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα εξαιρετικά του κηρύγματα για τηνπροσέλκυση ειδωλολατρών, έργο που άρχισε άμεσα να αποδίδει καρπούς. Έτσι μόλιςένα έτος μετά από νέες πιέσεις, χειροτονείται πρεσβύτερος. Η φήμη τουεξαπλώνεται πέρα από την Καρχηδόνα και οι λαμπροί λόγοι του από άμβωνος θαγίνουν σημείο αναφοράς. Δύο έτη αργότερα ο επίσκοπος Καρχηδόνος Δονάτοςαπεβίωσε και με καθολική στήριξη του ποιμνίου εξελέγη επίσκοπος Καρχηδόνας.Αυτό συνέβη προς τα τέλη του έτους 248 ή τις αρχές του 249.

Ο μεγάλος διωγμός του Δεκίου και η δράση του

Από τα τέλη του έτους 249 μέχρι το 251 η Εκκλησία γνώρισετον σκληρό διωγμό του Δέκιου. Ο Κυπριανός, εξαιτίας του μίσους που έτρεφαν προςτο πρόσωπό του οι Εθνικοί, προτίμησε να αποσυρθεί σε ένα καταφύγιο κοντά στηνΚαρχηδόνα και από εκεί  να ποιμαίνει το λαότου. Η πατρική αγάπη και η ποιμαντική μέριμνα προς το λαό του, πνευματική καιυλική, η σταθερότητα και καθαρότητα των θέσεών του, η εμμονή στην παράδοση καιη ορθοπραξία του προσέδωσαν μεγάλο κύρος στον ιερό Πατέρα και έτσι καταξιώθηκεστη συνείδηση των Χριστιανών της καθολικής Εκκλησίας. Το 251 επέστρεψε στακαθήκοντά του αφού ο διωγμός έπαψε, αλλά το έτος 252 διετάχθη και νέος διωγμόςστην περιοχή της Καρχηδόνος, την ώρα πού επιδημία πανώλης έπληξε την πόλη. Οίδιος αυτήν την εποχή συγκέντρωσε του χριστιανούς και διενήργησε μεγάλο έρανογια ενίσχυση των ανθρώπων της πόλεως ανεξαιρέτως πίστης, ενώ ο ίδιος από κοντάενίσχυε, παρηγορούσε και συμπαραστεκόταν στους αρρώστους και τις οικογένειέςτους.

Το ζήτημα των πεπτοκότων και των ερίδων του βαπτίσματος

Η λήξη του διωγμού σήμανε και την έναρξη των προβλημάτων,είτε αυτά αφορούσαν την ανασυγκρότηση της Εκκλησίας είτε ησαν σοβαρά ποιμαντικάζητήματα. Ένα τέτοιο οξύ πρόβλημα, που έπρεπε άμεσα να αντιμετωπιστεί, ήτανεκείνο που αφορούσε την επιστροφή των πεπτωκότων (Λατ. lapsi) στους κόλπους τηςμητέρας Εκκλησίας. Στην κατηγορία αυτή ανήκαν όσοι Χριστιανοί προτίμησαν ναθυσιάσουν στα είδωλα, για να αποφύγουν τις συνέπειες του διωγμού. Αυτοίχαρακτηρίσθηκαν ως θυσιάσαντες (sacrificati - thurificati). Υπήρχε όμως και ηκατηγορία εκείνων, οι οποίοι δεν τέλεσαν θυσιαστική πράξη. Αυτοί, προκειμένουνα επιβεβαιώσουν το γεγονός αυτό, προσκόμισαν έγγραφα από τους ομολογητές, ταοποία, εκτός του ότι βεβαίωναν τη μη τέλεση της θυσίας, επείχαν και τη θέσηαφέσεως (libelli). Όσοι είχαν εξασφαλίσει τα έγγραφα αυτά χαρακτηρίσθηκαν ωςλιβελλοφόροι (libellatici).

Οι απόψεις των εκκλησιαστικών ανδρών για την επάνοδο τωνπεπτωκότων στην Εκκλησία ήταν διχασμένες. Οι αυστηρότερες ομάδες απέκλειαν ένατέτοιο ενδεχόμενο, ενώ οι ίδιοι οι πεπτωκότες αποζητούσαν λύσεις με συνοπτικέςδιαδικασίες. Πίστευαν πως για την επάνοδό τους αρκούσε η προσκόμιση αφέσεων(libelli) από τους ομολογητές. Ο Κυπριανός ήταν υπέρ της άποψης να εκδηλώσουνοι θυσιάσαντες την ειλικρινή, μακρά και έμπρακτη μετάνοιά τους στο σώμα τηςΕκκλησίας. Επίσης, διαφωνούσε με την αντιεκκλησιαστική πρακτική της παροχής τωναφέσεων από τους Ομολογητές. Το αδιέξοδο ήταν προφανές και ο άγιος συγκάλεσε τοέτος 251 Σύνοδο στην Καρχηδόνα, προς εξεύρεση λύσης. Η Σύνοδος αποδέχθηκε τιςαπόψεις του Κυπριανού και έτσι δόθηκε λύση στο πρόβλημα.

Υπήρξαν όμως και εκείνοι που δεν αποδέχθηκαν τις αποφάσειςτης Συνόδου και λειτούργησαν σχισματικά. Έτσι, δημιουργήθηκε μία ομάδααντιφρονούντων από πέντε πρεσβυτέρους και το διάκονο Φηλικίσσιμο, πουεπονομάστηκε Σχίσμα του Φηλικίσσιμου η οποία εξέλεξε επίσκοπο τον Φορτουνάτο.Μία άλλη ομάδα, μοντανιστικών τάσεων, εξέλεξε ως επίσκοπο τον Μάξιμο. ΟΚυπριανός, όμως, παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του και στις αποφάσεις τηςΣυνόδου, γεγονός που τον καταξίωσε στη συνείδηση της Εκκλησίας.

Το έτος 254 ανέκυψε το πρόβλημα του αναβαπτισμού τωναιρετικών. Ο Κυπριανός, ακολουθώντας το έθος της βορειοαφρικανικής Εκκλησίας,αλλά και εκείνων της Μικράς Ασίας, ξαναβάφτιζε τους αιρετικούς που επέστρεφανστους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και δεν είχαν τελέσει πρωτύτερα κανονικόβάπτισμα σε αυτήν. Το ίδιο έπραττε και στην περίπτωση εκείνων, που είχαντελέσει βάπτισμα μέσα στις σχισματικές Εκκλησίες. Αντίθετη ήταν η άποψη τουεπισκόπου Ρώμης Στέφανου, ο οποίος θεωρούσε έγκυρο το βάπτισμα των αιρετικώνκαι των σχισματικών. Υποστήριζε, μάλιστα, πως αρκούσε για την επάνοδό τους ηεπίθεση των χειρών.

Για το θέμα αυτό συνήλθαν τρεις σύνοδοι στην Καρχηδόνα. Ηπρώτη το έτος 255 με τη συμμετοχή 31 επισκόπων και οι άλλες δύο μέσα στο έτος256, στις οποίες συμμετείχαν 71 επίσκοποι την πρώτη φορά και 87 επίσκοποι τηδεύτερη. Οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων δικαίωσαν την πρακτική και τη στάση τουαγίου Κυπριανού. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Στέφανο Ρώμης και αφόρισε τον άγιο,χωρίς όμως να προλάβει να λάβει κανονική ισχύ η καταδικαστική απόφαση.

Το τέλος της ζωής του και το μαρτύριό του

Από το έτος 256 άρχισαν και πάλι οι διώξεις κατά τωνΧριστιανών από τον αυτοκράτορα Βαλεριανό. Ο Κυπριανός συνελήφθη και εξορίστηκεστο χωριό Κούρουβη. Ένα έτος αργότερα επανέκαμψε στην έδρα του, όμως ανθύπατοςτης περιοχής Γαλέριος, εξέδωσε διάταγμα να επανασυλληφθεί ύστερα από κατηγορίεςσε βάρος του. Έτσι οδηγήθηκε ενώπιον του. Μη αποδεχόμενος να εκπέσει τηςπίστεως του μετά από βασανισμούς αποφασίσθηκε ο αποκεφαλισμός του στις 14Σεπτεμβρίου 258.

Ο άγιος "παρέδωσε το πνεύμα του", αφού πρώταδήλωσε με παρρησία, μπροστά στον Ανθύπατο Γαλέριο Μάξιμο, τη χριστιανική τουιδιότητα και την άρνησή του να προδώσει τους Χριστιανούς που κρύβονταν για ναγλιτώσουν από το θάνατο. Εμπιστεύτηκε τα ιερά άμφια στους διακόνους του,προσευχήθηκε γονατιστός και πρόσφερε 25 χρυσά νομίσματα στο δήμιό του ωςφιλοδώρημα[1].

Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2Οκτωβρίου και από τη Ρωμαιοκαθολική στις 16 Σεπτεμβρίου.

Έργα

Το συγγραφικό έργο του Κυπριανού Καρχηδόνας αποτελείται απόεπιστολές και σύντομες περιστασιακές πραγματείες, οι οποίες αναφέρονται κυρίωςσε πρακτικά ποιμαντικά ζητήματα.

    * Ad Donatum (Προςτο Δονάτο), CCL III, A (1976) και SCh 291(1982).
    * Quod idola diinon sint (Γιατί τα είδωλα δεν είναι θεοί), CSEL III, 1.
    * De habituvirginum (Περί της ενδυμασίας των παρθένων), CSEL III, 1.
    * Testimoniarumlibri III ad Quirinum (Μαρτυριών τρία βιβλία προς τον Κυρίνο), CCL III (1972).
    * De Lapsis (Περίτων Πεπτωκότων), CCL III (1972).
    * De CatholicaeEcclesiae unitate (Περί της ενότητας της Καθολικής Εκκλησίας), SCh 9(1942) καιCCL III (1972). Ελληνική μετάφραση του έργου εκπονήθηκε από τον Κ. Δρατσέλλα,Κυπριανού, επισκόπου Καρχηδόνος, De Catholicae Ecclesiae Unitate, επιστολαί 73,66, 46, 74, 10, 70 (Μετάφρασις εκ του λατινικού μετ’ εισαγωγής), Αθήναι 1968.
    * De mortalitate (Περί του θανάτου), CCL III, A (1976).
    * De Domenica Oratione (Περί τηςΚυριακής Προσευχής), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση του έργου εκπόνησε οΔ. Μενάγιας, Ευαγγελικός Κήρυξ 9(1865) και ο Αρχιμ. Θεόκλητος Χρ. Ντζάθας, Τουεν αγίοις πατρός ημών Κυπριανού επισκόπου Καρχηδόνος, Πατερικαί υποθήκαι περίτης Κυριακής προσευχής (De Domenica Oratione). Μετάφραση εκ του Λατινικούπρωτοτύπου στη Νεοελληνική γλώσσα με εισαγωγή - ερμηνευτικά σχόλια,πραγματολογικά στοιχεία - παραπομπές, Αθήναι 2003.
    * De opere eteleemosynis (Περί έργων και ελεημοσύνης), CCL III A (1976).
    * Ad Demetrianum(Προς το Δημητριανό), CCL III A (1976) και SCh 467(2003).
    * De bonopatientiae (Περί του αγαθού της υπομονής), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφρασηεκπόνησε ο Γρ. Ζιγαβηνός, Ευαγγελικός Κήρυξ 7(1863) και ο ΑρχιμανδρίτηςΘεόκλητος Χρ. Ντζάθας, Του εν αγίοις πατρός ημών Κυπριανού επισκόπουΚαρχηδόνος, Πατερικαί Υποθήκαι περί του αγαθού της υπομονής (De bonopatientiae), Μετάφραση εκ του Λατινικού πρωτοτύπου στη Νεοελληνική γλώσσα μεεισαγωγή - ερμηνευτικά σχόλια, πραγματολογικά στοιχεία - παραπομπές, Αθήναι2004.
    * Ad Fortunatum(Προς το Φορτουνάτο), CCL III (1972).
    * De zelo etlivore (Περί ζήλιας και φθόνου), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση εκπόνησεο Γρ. Ζιγαβηνός, Ευαγγελικός Κήρυξ 1(1857).

Διασώθηκε επίσης ένα corpus, αποτελούμενο από 81 Επιστολές.Από αυτές, οι 65 γράφτηκαν από τον ιερό Πατέρα, ενώ οι 16 είχαν ως αποδέκτηείτε τον άγιο είτε το πλήρωμα της καρχηδονικής Εκκλησίας. Βλ. την έκδοσή τους στον L. Bayard, Saint Cyprien, Correspondance, I - II, Paris 1961-1962. Τηνελληνική μετάφραση, μερικών από αυτές, βλ. στον Κ. Δρατσέλλα, Κυπριανού,επισκόπου Καρχηδόνος, ό. π., Αθήναι 1968.

Διδασκαλία
Ο επίσκοπος Κυπριανός

Ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνας είναι ο πρώτος Πατέρας καιΔιδάσκαλος της Δυτικής Εκκλησίας. Με τη νηφαλιότητα του χαρακτήρα του και τοειρηνικό ενωτικό του πνεύμα, απέκτησε οικουμενική αποδοχή από το σώμα τηςΕκκλησίας. Η εμμονή του στο ζήτημα της ενότητας και μοναδικότητας της ΚαθολικήςΕκκλησίας, της αγιοπνευματικής και σωτηριολογικής σπουδαιότητας του μυστηρίουτου βαπτίσματος, της αληθινής μετάνοιας και της αποδοχής τής παράδοσης,αποτέλεσαν ουσιαστική θεολογική συμβολή όχι μόνο κατά τον 3ο αιώνα, αλλά καιστη σύγχρονη πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η θεολογική σκέψη του Κυπριανού δεν ήταν μόνο συνταυτισμένημε την εκκλησιολογία του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, αλλά αποτελούσε καιδυναμική επέκταση αυτής. Οι διακηρύξεις του για τη μοναδικότητα της Εκκλησίαςκαι του επισκοπικού αξιώματος, το οποίο εγγυάται την ενότητα και την καθολικότητάτης, εδράζονταν στα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο οποίος, απευθυνόμενοςπρος τον Απόστολο Πέτρο, μίλησε για την οικοδόμηση μίας Εκκλησίας υπό ένανποιμένα. (Ματθ. 16:17-18) Η διδασκαλία του αγίου απώθησε το δόγμα του πέτρειουπρωτείου όσον αφορά εξουσία ή δικαιοδοσία μεταξύ των εκκλησιών. Ο Κυπριανός, μειδιαίτερη προσοχή και σαφήνεια, δίδαξε στο πλήρωμα της Εκκλησίας την ισοτιμίατων Αποστόλων.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του αγίου, η αναφορά του Κυρίουστον Απόστολο Πέτρο καταδεικνύει τη διασφάλιση της μοναδικότητας και τηςαδιαίρετης ενότητας της Καθολικής Εκκλησίας. Έτσι, μολονότι υπάρχουν πολλέςτοπικές εκκλησίες - επισκοπές, με ταγούς τους ισόκυρης τιμής και πνευματικήςδύναμης ποιμένες - επισκόπους τους, ουσιαστικά πρόκειται για τη μία αδιαίρετηεκκλησία - επισκοπή υπό έναν ποιμένα - επίσκοπο[2]. Ο επίσκοπος, κατά τονΚυπριανό, βρίσκεται «εν τη εκκλησία» και αυτή «εν τω επισκόπω», τη στιγμή που«όποιος δεν είναι με τον επίσκοπο δεν μπορεί να είναι στην εκκλησία»[3].

Ο άγιος Κυπριανός υποστήριξε πως οι αιρέσεις και τα σχίσματαήταν έργα του Αντιχρίστου, που οδηγούσαν στη διαίρεση της Εκκλησίας. Οι βασικέςαυτές εκκλησιολογικές θέσεις δεν άφηναν περιθώρια για ανάπτυξη πρωτείων μέσαστην Εκκλησία του Χριστού. Σύμφωνα με τον άγιο, ένα ήταν το μόνο γνήσιο καιαποδεκτό πρωτείο της Εκκλησίας και αυτό ήταν η αλήθεια της. Συνεπής σε αυτή τηδιδασκαλία του, ο Κυπριανός δεν αναγνώριζε πρωτείο δικαιοδοσίας (primatumjurisdictionis) επί των άλλων τοπικών Εκκλησιών στο Ρωμαίο επίσκοπο. Ούτεσυγκατένευσε στην αποδοχή του τίτλου επίσκοπος των επισκόπων: "neque enimquisquam nostrum episcopum se episcoporum constituit", που ήθελε ναεπιβάλει για λογαριασμό του ο επίσκοπος Ρώμης Στέφανος.

Ο ιερός Πατέρας υποστήριξε τη λειτουργία του συνοδικούσυστήματος της Εκκλησίας, το οποίο, μάλιστα, υιοθέτησε εμπράκτως στηνποιμαντική του διακονία. Διακήρυξε, επίσης, ότι η εκλογή των επισκόπων και ηχειροτονία των πρεσβυτέρων και διακόνων πρέπει να γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη,αλλά και με τη συμμετοχή όλου του σώματος της τοπικής Εκκλησίας, κλήρου καιλαού. Υπολόγιζε, μάλιστα, ιδιαιτέρως, τον παράγοντα του λαϊκού στοιχείου σταεκκλησιαστικά δρώμενα. Έτσι, είτε επρόκειτο για κάποια νέα χειροτονία είτε γιαεκδίκαση κάποιου παραπτώματος ενός ιερέα, ο Κυπριανός λάμβανε σοβαρά υπόψη τουτη γνώμη του λαού. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι στις συνοδικέςσυνεδριάσεις συμμετείχε και το λαϊκό πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο άγιος υποστήριξε ότι ο άνθρωπος ενσωματώνεται στο αδιαίρετοσώμα της Εκκλησίας με το άγιο βάπτισμα. Οφείλει όμως να αγωνιστεί για τηνπαραμονή του σε αυτό, γιατί έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει δυνατότητασωτηρίας του[4]. Συνεπής προς αυτές τις βασικές εκκλησιολογικές καισωτηριολογικές του θέσεις, δεν αναγνώριζε το κύρος του βαπτίσματος τωναιρετικών, αλλά ούτε και εκείνο που τελούνταν μέσα στους κόλπους τωνσχισματικών ομάδων. Στη σκέψη του πρυτάνευε η κανονική τέλεση του Μυστηρίου απόιερέα της μίας και μοναδικής, γνήσιας και Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.Πίστευε, πως εκείνοι που δε βρίσκονταν σε κοινωνία με την καθολική Εκκλησία δενκατείχαν την αλήθεια της και, κατά συνέπεια, δεν μπορούσε να τους αναγνωριστείεγκυρότητα Μυστηρίων. Ο βαπτισμένος πρέπει να χρίεται, για να είναι οκεχρισμένος του Θεού και να έχει τη χάρη του Χριστού.

Ο Κυπριανός δίδαξε πως η θεία ευχαριστία είναι το αληθινόσώμα και αίμα του Ιησού Χριστού. Το Μυστήριο είναι τέλειο, όταν ο άρτος και οοίνος αναμιγνύονται και ενώνονται, εικονίζοντας το σύνδεσμο των πιστών με τονΚύριο. Η τέλεση του Μυστηρίου πρέπει να γίνεται το πρωί, επειδή δια της θυσίαςεορτάζεται και η ανάσταση του Κυρίου, που έγινε πρωί. Ο Χριστιανός οφείλει ναπροσέρχεται με καθαρή συνείδηση στη θεία ευχαριστία, εξομολογούμενος τιςαμαρτίες του, για να μη προσφέρει βία στο σώμα και το αίμα του Χριστού.

Υποσημειώσεις

   1. ↑ Βίοι αγίων:Άγιος Κυπριανός
   2. ↑ "Superunum aedificat ecclesiam et, quamuis apostolis omnibus post resurrectionem suamparem potestatem tribuat… unitatis eiusdem originem ab uno incipientem suaauctoritate disposuit. Hoc erantutique et ceteri apostoli quod fuit Petrus, pari consortio praediti et honoriset potestatis, sed exordium ab unitate proficiscitur ut ecclesia Christi unamonstretur… Episcopatus unus est cuius a singulis in solidum pars tenetur.Ecclesia una est in moltitudinem latius incremento fecunditatisextenditur". (De Ecclesiae Catholicae unitate, 4-5)
   3. ↑ episcoporum in ecclesia esse etecclesia in episcopo, et si qui cum episcopo non sit in ecclesia non esse,Epist. 66, 8.3
   4. ↑ «Salus extra ecclesiam non est» και «nulla salus extra ecclesiam», μεταφραζόμενα αντίστοιχα «σωτηρία εκτός Εκκλησίας δεν υφίσταται» και «καμία σωτηρία εκτός Εκκλησίας». (Επιστολή LXXII (LXXIII) ΠροςΙουβαϊανό, Περί Βαπτίσματος των Αιρετικών, διαθέσιμο εδώ και Επιστολή LXI (IV)Προς Πομπόνιο, Περί τινών Παρθένων, διαθέσιμο εδώ, στον ιστότοπο ChristianClassics Ethereal Library (Αγγλικά)) Ο Αυγουστίνος Ιππώνος στο έργο του ΠερίΒαπτίσματος, Κατά των Δονατιστών κάνει παράθεση αυτής της φράσης του Κυπριανού.(4.17, διαθέσιμο στα Αγγλικά εδώ, στον ιστότοπο newadvent.org (Αγγλικά))

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

    * Έργα του Κυπριανού:

        * Πατέρες του Τρίτου Αιώνα: Κυπριανός (TheWritings of the Fathers Down to AD 325, Ante-Nicene Fathers, Vol. 5, Edited byAlexander Roberts, D.D. & James Donaldson, LL.D.), υπό Φίλιπ Σαφ, στον ιστότοπο Christian Classics Ethereal Library (Αγγλικά).
        * Tascius Caecilius Cyprianus, στον ιστότοπο IntraText Digital Library (Αγγλικά).

    * Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, «Άγ.Κυπριανός Καρχηδόνας» (Αγγλικά).

Βιβλιογραφία

    * Ι. Φωκυλίδη,"Ο άγιος Κυπριανός", Πάνταινος 18(1926), 416-427, 438-446
    * Β. Ψευτογκά,"Κυπριανός. Ο Καρχηδόνος (Caecilius Cyprianus)", Θρησκευτική καιΗθική Εγκυκλοπαιδεία 7(1965), 1099-1112
    * Ιω. Ζηζιούλα,Μητροπ. Περγάμου, Η ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω επισκόπωκατά τους τρεις πρώτους αιώνες, Αθήνα 1990²
    * Απ. Γλαβίνα, Οιδιωγμοί κατά της Εκκλησίας στην προκωνσταντίνεια εποχή, Κατερίνη 1992, 161-200
    * J. Colson, L' évêque, lien d' unité et decharité chez saint Cyprien de Carthage, Raris 1961
    * M. A. Fahey, Cyprian and the Bible, a study in third century exegesis,Tübingen 1971
    * P. Hinghliff, Cyprian of Cartage and theunity of the Christian Church, London 1974
    * C. Tibiletti, "Ascetismo e storia della salvezza nel De habituvirginum di Cipriano", Augustinianum 19(1979), 431-442
    * P. A. Gramaglia, "Cipriano e ilprimato romano", Rivista di Storia e Lettteratura Religiosa 28(1992),185-213
    * N. Afanassieff, "The Church which presides in love", ThePrimacy of Peter. Essays in Ecclesiology and the Early Church, SVS Press,Crestwood 1992², 91-143
    * G. D. Dunn "Infected Sheep anddiseased cattle, or the pure and Holy Flock: Cyprian’s Pastoral care ofVirgins", Journal of Early Studies 11:1(2003), 1-20
    * Φ. Σ. Ιωαννίδη, ΕκκλησιαστικήΓραμματολογία. Συγγραφείς και Πατέρες της Δύσης (Β΄–ΣΤ΄ αι.), Τόμος Α΄, έκδ.Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2004, 34-42.
    * Χ. Δ.Βασιλόπουλου, Ο Άγιος Κυπριανός, Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1988.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου