Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Εόρτιες ευχές.

Εόρτιες ευχές.


gennisi1 

«Ὅπου Θεός δέ βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις»

Η εορτή των Χριστουγέννων, μας θυμίζει τις ιδιαίτερες συνθήκες και δυσκολίες μέσα στις οποίες βάδισε από βρέφος ο Ιησούς Χριστός.

Αλλά, κυρίως, ότι Αυτός είναι ο Λόγος ο Οποίος «ἐσαρκώθη… καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Κι εμείς συχνά αντιμετωπίζουμε ανυπέρβλητες αντιξοότητες.

Η πτωχεία, η άκρα ταπείνωσις και η κένωσις Εκείνου είθε να μας διδάξει συνετίσει και φωτίσει, όλους, Κληρικούς, Μοναχούς και λαικούς, μέσα σον κυκεώνα της ηθικοπνευματικής, αλλά και μεγάλης οικονομικής κρίσεως, στο να γνωρίσουμε και να επιτελέσουμε το «αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον θέλημα» του Κυρίου μας.

Να ταπεινωθούμε αληθινά, να πτωχεύσουμε ως προς την κακία, την ευτέλεια και την αμαρτία∙ «ίνα τη Εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν».

Να αξιωθούμε της Θείας χάριτος και ευλογίας του σαρκί νηπιάσαντος Κυρίου και Θεού ημών «νηπιάζοντες τη κακία, ταίς δε φρεσί τέλειοι γινόμενοι».

Ας μην τα χάνουμε. Η πίστη στον Χριστό χαρίζει την πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε ένα έναν κόσμο σκληρό. Ο ένσαρκος Λόγος του Θεού παραμένει αδιάκοπα μαζί μας.

Αυτός δίνει νόημα, φως και δύναμη σε κάθε φάση της ζωής μας. Αυτός ανοίγει περάσματα σε δύσβατους τόπους Προσφέρει τη δυνατότητα υπερβάσεως του ανθρωπίνως αδυνάτου.

Με τη βεβαιότητα ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18:27) ,ας εορτάσουμε τα Χριστούγεννα, αντλώντας έμπνευση, αντοχή και ελπίδα στις μικρές ή μεγάλες δοκιμασίες, στα προσωπικά και κοινωνικά μας προβλήματα.


Ευλογημένα Χριστούγεννα, ειρηνοφόρος ο νέος χρόνος.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα

Καλά Χριστούγεννα σε πολλές γλώσσες




Ανά χώρα






































Ανά Γλώσσα



















































Ποια είναι η σχέση μας με την ενορία μας?

 

Ποια είναι η σχέση μας με την ενορία μας?



Αγαπητέ /ή ενορίτη/ισσα
            Επιθυμούμε να σε ενημερώσουμε και να σου υπενθυμίσουμε μερικές ξεχασμένες ή αγνοημένες αλήθειες γύρω από το σπουδαίο θέμα των σχέσεών μας με την Ενοριακή μας ζωή.

            Λόγοι ποιμαντικής ευθύνης και αγάπης, μας επιβάλλουν να απευθυνθούμε σε εσάς τα πιστά παιδιά της εκκλησίας και της Ενορίας μας και με πολλή ταπείνωση, χωρίς διάθεση υπεροπτική να σας προσκαλέσουμε σε μια συνειδητή συμμετοχή σας στην πνευματική, λατρευτική και φιλανθρωπική ζωή της Ενορίας.

            Και πρώτα-πρώτα ας δούμε : τι σημαίνει Ενορία?

                    Η έννοια της Ενορίας εκφράζει την ουσία της Χριστιανικής μας ζωής. Η πείρα διδάσκει, ότι κάθε προσπάθεια για την αναγέννηση της Εκκλησιαστικής ζωής αρχίζει από την Ενορία.

                 Ενορία είναι η εκκλησιαστική κοινότητα σε ένα τόπο. Δεν είναι κομμάτι της Εκκλησίας, αλλά πλήρης και τελεία. Υπάρχει λαός του Θεού, ιερωσύνη και θυσιαστήριο και διατελεί υπό τον επίσκοπο.

Κάθε χριστιανός που ανήκει στην ενορία πρέπει να έχει συνείδηση, ότι ανήκει στην Εκκλησία και μέσω της Ενορίας του βρίσκεται σε οργανική σχέση με την εκκλησία.

         Στην Ενορία ο πιστός βαπτίζεται και γράφεται το όνομά του στα ιερά βιβλία της Εκκλησίας. Αυτή η εγγραφή είναι μια ιερή πράξη γιατί προεγραφόμαστε στα βιβλία του θεού και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μην διαγραφούμε απ’ αυτά.

       Καταλαβαίνει κανείς τώρα τι δεσμοί μας δένουν με την Ενορία μας και τον Ενοριακό μας ναό!

        Είμαστε όλοι αδελφοί. Είμαστε όλοι ένα σώμα. Το σώμα του Χριστού και κοινωνούμε από το ίδιο ποτήριο που μας ενώνει με το Χριστό και μεταξύ μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεκόβουμε από την Ενορία μας για κανένα λόγο. Ιδιαίτερα ο τακτικός εκκλησιασμός μας, η Θ. Λειτουργία και οι ιερές ακολουθίες σε κάθε Ι. Ναό γίνονται για όσους ζούν «εν την Ενορία ταύτη».

       Το ν’ ανήκουμε σε μια Ενορία που τιμάται στο όνομα του Χριστού, ή της Θεοτόκου, ή των Αγίων είναι μεγάλη ευλογία γιατί σ’ αυτή την συγκεκριμένη Ενορία ζούμε το μυστήριο της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις».

· Αλήθεια, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι τα γνωρίζουμε όλα αυτά?

· Έχουμε συναίσθηση της ευθύνης μας?

· Ξέρουμε τι σημαίνει «Είμαι Ενορίτης»?

Ενορίτης σημαίνει, ότι έχω την τιμή και τη δωρεά από το Θεό να είμαι μέλος της Εκκλησίας του.

Είμαι Ενορίτης σημαίνει, ότι ενδιαφέρομαι να γνωρίσω όσο το δυνατό τι ζητεί ο Θεός από μένα, για τους αδελφούς μου Χριστιανούς.

Ότι αγωνίζομαι με τη χάρη του Θεού να γίνομαι διαρκώς καλύτερος πιστός και άξιος μέλος της Εκκλησίας και της Ενορίας μας.

Ότι δεν είμαι θεατής, αλλά δίνω το παρόν όπου χρειάζεται, υποβάλλοντας τον εαυτό μου σε θυσίες από αγάπη προς τον Χριστό προς κάθε συνάνθρωπο.

Ότι συνηθίζω να βλέπω τον κάθε άνθρωπο όχι υπό το πρίσμα του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας και των συναλλαγών, αλλά με το πρίσμα του αδελφού και συνενορίτου.


Αγαπητοί,

Καλούμαστε όλοι ανεξαιρέτως παλαιοί και νέοι ενορίτες να σταθούμε άξιοι συνεχιστές της εν Χριστώ ζωής και του καλού παραδείγματος, αγωνιζόμενοι, συναγωνιζόμενοι και αγιαζόμενοι καθημερινά για την πνευματική μας οικοδομή και την πνευματική πρόοδο της Ενορίας μας για το κατά Θεόν καλό όλων των ανθρώπων και πιστών και ζωντανά ενοριακά μέλη της εκκλησίας.

Σας προτρέπουμε και σας παρακαλούμε να στραφήτε προς την Ενορία μας, να γνωρισθούμε εν Χριστώ και να συνεργαστούμε, να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να βρεθούμε στην κοινή πνευματική πορεία που προέρχεται από την ίδια πίστη μας στον Ιησού Χριστό.

Η θύρα του Ι. Ναού είναι πάντοτε ανοιχτή και ευπρόσδεκτη για τον κάθε ένα από τους Ενορίτες μας.

Ξεπεράστε τους δισταγμούς και τις προκαταλήψεις, που τυχόν έχετε.

Πάρτε την απόφαση, έστω και τώρα τη νέα εκκλησιαστική περίοδο να ανανεώσετε τη σχέση σας με την Ενορία σας.

  • Αρχίστε να εκκλησιάζεστε ανελλιπώς
  • Να συμμετέχετε στα μυστήρια της Εκκλησίας
  • Να γίνετε συμμέτοχοι σε κάθε πνευματική και κοινωνικοί προσπάθεια της Ενορίας μας
  • Οδηγείστε τα παιδιά σας στις ενοριακές Χριστιανικές συντροφιές για να κατηχούνται υπεύθυνα και ορθόδοξα.
  • Συνειδητοποιείστε το ρόλο της Ενοριακής ζωής στην υπόθεση της σωτηρίας.
  • Να κάνετε κέντρο της ζωής σας τον Ι. Ναό και την Ενοριακή ζωή.

Με πολλή χαρά θα αναμένουμε την παρουσία σας κάτω από τους θόλους του Ι. Ναού σε κάθε λατρευτική ευκαιρία για να κάνουμε τη ζωή μας ένα διαρκές πνευματικό πανηγύρι χαράς και ευλογίας.



Με πολλές ευχές 

Ένας Αληθινός Πνευματικός Άνθρωπος

http://monasteryoftheholyprophets.blogspot.gr/ 

                   ... Πνευματικός Πατέρας είναι εκείνοςπου ξέρει να αγαπά, ξέρει να αγκαλιάζει, ξέρει να συμπαρίστα­ται, ξέρει νασυμπονά, ξέ­ρει να πονά, ξέρει να υποφέρει, ξέρει να υπο­μένει, ξέρει ναεπιμένει, ξέρει να ξαγρυπνά, ξέρει να δακρύζει, ξέρει να γο­νατίζει, ξέρει ναθυμώνει, ξέρει να μαλώνει, ξέρει να περιμένει, ξέρει να συ­γκρατεί, ξέρει νασυμ­βουλεύει, ξέρει να συ­μπάσχει, ξέρει να χαίρει, ξέρει να κλαίει, ξέρει νασυμβιβάζει, ξέρει να τι­μωρεί, ξέρει να συγχω­ρεί, ξέρει να θυσιάζεται...

http://monasteryoftheholyprophets.blogspot.gr/ 



           Είπες Δάσκαλε μία φορά, ότι ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι πάντα προστατευμένος. Τι είναι ένας αληθινός πνευματικός άνθρωπος;

          Ένας πνευματικός άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος, που στην γήινη ζωή του έμαθε να βαδίζει στο θεϊκό μονοπάτι. Δεν ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα μέρος του πνευματικού κόσμου, δηλαδή ένας σύνδεσμος με τον Θεό.

            Ένας πνευματικός άνθρωπος βαδίζει κατευθείαν προς τον στόχο που έχει βάλει και είναι σε αρμονία με την ψυχή και το πνεύμα του.
          Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει εγωισμό. Βοηθάει άλλους ανθρώπους, είναι για άλλους ανθρώπους παρών, χωρίς ο ίδιος να έχει κανένα κέρδος. Ο πνευματικός άνθρωπος ξέρει τις αδυναμίες του και ξέρει τα λάθη του. Προσπαθεί να τα καλυτερέψει, αλλά και τα ομολογεί στον εαυτό του. Δεν προσπαθεί να τα κρύψει από του συνανθρώπους του, να τα αλλοιώσει. Ένας πνευματικός άνθρωπος ζει ταπεινόφρονα. Αυτό όμως δε θα πει ότι νοιώθει κατώτερος ή ότι αφήνει να τον πατάνε. Ένας πνευματικός άνθρωπος είναι ευγνώμων για κάθε μέρα, για κάθε λεπτό, για κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. Είναι ευγνώμων για κάθε νέα γνώση που παίρνει, πράγμα που δείχνει, ότι έκανε ένα ακόμη βήμα προς την ωριμότητά του. Ένας πνευματικός άνθρωπος γίνεται παράδειγμα, χωρίς να νοιώθει ανωτερότητα ή να νομίζει ότι είναι κάτι καλύτερο. Ένας πνευματικός άνθρωπος ζητάει συνεχώς την σύνδεση με τον Θεό και τον Χριστό, είτε βρισκόμενος σε μία ομάδα (εκκλησία), είτε μόνος του, χωρίς να αμελεί ή να ξεχνάει τον δρόμο, που πρέπει να περάσει στην υλική αυτή γήινη ζωή. Πρέπει δηλαδή, να είναι επιμελής, να εργάζεται και η ζωή του σ’ αυτόν τον πλανήτη μπορεί να είναι ευχάριστη. Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν προσπαθεί να προσηλυτίσει άλλους, αλλά δείχνει με τις σκέψεις του και τα λόγια του, πώς είναι τα αισθήματά του, τα συναισθήματά του και οι θέσεις του στην ζωή αυτή. Οι αρετές ενός πνευματικού ανθρώπου είναι να ζει ήσυχα, να έχει υπομονή και να είναι ταπεινόφρων. Να ζει στην ύλη μεν, αλλά να μη θέλει πάντα να αποκτά περισσότερα. Ένας πνευματικός άνθρωπος βοηθάει άλλους ανθρώπους, έστω με το να τους ακούει μόνο, με το να τους δίνει την προσοχή του, έστω με ένα βλέμμα στα μάτια από ψυχή σε ψυχή, από πνεύμα σε πνεύμα, έστω με ένα αγκάλιασμα ή ένα σφίξιμο του χεριού. Όταν γίνονται αυτά, δημιουργούνται ενέργειες, απελευθερώνονται ενέργειες, που βοηθάνε κι εμάς στον πνευματικό κόσμο, βοηθάνε τον φύλακα Άγγελό σας ή τον πνευματικό σας οδηγό, ώστε να μπορεί ευκολότερα να σας φθάσει και να σας βοηθήσει με δυνατότερες εμπνεύσεις.

Ο φύλακας Άγγελος παίρνει τις πληροφορίες και τις στέλνει στον πνευματικό κόσμο αναλόγως. Γνωρίζω πως μερικοί από σας έχετε προβλήματα στη ζωή σας και δυσκολίες. Εμείς έχουμε καθήκον να προσπαθούμε να δίνουμε οδηγίες και συμβουλές μέσω των εμπνεύσεων. Βαδίζετε τον δρόμο σας και να σκέπτεστε πάντα ότι το κάρμα, δηλαδή αυτό που λέτε μοίρα, βάζει πάντα να λύνετε ασκήσεις, που για την ψυχή σας είναι σοβαρές. Όταν δηλαδή έρχονται για σας δύσκολοι καιροί, μη χάνετε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας και στον Θεό. Όταν σας δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα, δημιουργούνται στην ζωή σας δυσαρμονίες, επειδή έτσι χάνετε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας. Τότε είναι σαν να παραδίδεστε, σαν να εγκαταλείπετε την ψυχή σας. Μετά δεν έχετε προστασία. Να το σκεφτείτε αυτό. Σκεφτείτε, ότι όλα οδηγούνται από εμάς και όλα προσπαθούμε να τα προστατέψουμε, αλλά μόνο όταν εσείς συνεργάζεστε μαζί μας.
Αυτά που μας λες είναι ωραίες συμβουλές. Να είχαμε μόνο λίγο περισσότερο χρόνο για να τα χρησιμοποιούσαμε.
Όταν αρχίζετε την μέρα, χαιρετίστε τον και ρωτήστε, τι νέες γνώσεις θα φέρει σήμερα αυτός ο χρόνος , τι νόημα έχει σήμερα ο χρόνος, επειδή κάθε μέρα έχει ένα νόημα. Κάθε ημέρα φέρνει μία νέα γνώση, κάθε ημέρα φέρνει μία νέα ευτυχία και μία νέα χαρά.

Ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να την βρει, αλλά σχεδόν κανείς δυστυχώς, δεν ξέρει τι είναι στην πραγματικότητα ευτυχία. Ακόμη και οι μεγάλοι φιλόσοφοι αυτού του κόσμου δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν, πόσο σοβαρό πράγμα είναι η γνώση, για το τι είναι ευτυχία. Θέλω να σας πω ορισμένα πράγματα. Η ευτυχία δεν είναι κάτι προσδιορισμένο, όπως εσείς νομίζετε. Η ευτυχία έχει τις βάσεις της στο συναίσθημα, στο αίσθημα. Η ευτυχία, που γυρεύει ο άνθρωπος, δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο τον ίδιο, γι’ αυτό η ευτυχία είναι μία ψυχική κατάσταση και δεν εξαρτάται από κάτι το ορισμένο. Το συναίσθημα της ευτυχίας μπορεί να δημιουργηθεί από διάφορες καταστάσεις. Μία γέννηση μπορεί να φέρει ένα αίσθημα μεγάλης ευτυχίας, μεγαλύτερο από το να κερδίσει κανείς σε μία λοταρία. Η σωτηρία μίας ανθρώπινης ζωής φέρνει μία μεγαλύτερη ευτυχία απ’ ό,τι το να καταλάβει κανείς ένα μεγάλο αξίωμα με πολλές τιμές. Η μεγαλύτερη ευτυχία που πρέπει κανείς να επιδιώκει, είναι το να νιώθει ευχάριστα. Αυτό φέρνει θαλπωρή, ελπίδα, αγάπη, αρμονία. Για τα πράγματα αυτά δεν χρειάζεται να παίζει κανείς λόττο.

Το συναίσθημα της μεγάλης ευτυχίας δεν βρίσκεται στο τραπέζι του καζίνο. Όποιος ζητάει την αλήθεια με επιμονή, ζητάει συνάμα και την ευτυχία. Το μεγαλύτερο κακό είναι να νοιώθει κανείς δυσαρεστημένος, επειδή αυτό αρρωσταίνει τον άνθρωπο και τον κάνει να αποκτά πάθη. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ακτινοβολούν αρμονία. Είναι όμως αυτό ένα δείγμα ότι είναι ευχαριστημένοι; Υπάρχουν εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, που μπορούν να τα έχουν όλα, αλλά έχει αποδειχθεί ότι αυτοί παρ’ όλα τα καλά που διαθέτουν, δεν είναι ευτυχισμένοι.

Δεν είναι η κατοχή αγαθών, που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, αλλά η γνώση της συμπαντικής αλήθειας. Αυτή η αλήθεια εξασφαλίζει στον άνθρωπο συμπαντική αγάπη, δηλαδή τον σύνδεσμο με τον Θεό και την Ιεραρχία του. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει από το συναίσθημά του, το ότι είναι σοβαρό να έχει ένα φίλο, που να τον εμπιστεύεται. Στον πνευματικό κόσμο υπάρχουν πολλοί φίλοι που μπορείς να έχεις. Αυτή η φιλία είναι το κλειδί για την αρμονία, για το να νιώθει κανείς απόλυτα ευχαριστημένος, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές της ζωής αυτής. Την ευτυχία πρέπει να την αναζητούμε, αλλά πρέπει και να την αξίζουμε, πρέπει να την υπηρετήσουμε. Η αλήθεια που είναι τόσο συνυφασμένη με την ευτυχία, προσφέρεται όπως λέτε, δωρεάν.

Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος δεν νοιάζεται για την αλήθεια ή την περιφρονεί όταν την βρει, τότε περιφρονεί και την μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί να νιώσει και η οποία προσφέρεται από το Σύμπαν, δηλαδή από τον Θεό. Άνθρωποι που κέρδισαν υψηλές γνώσεις και κάποτε πεθαίνουν, προστίθεται ακόμη στην αύρα τους μία υπεργήινη ευτυχία και ενώ έχουν εγκαταλείψει το σώμα τους, πηγαίνοντας επάνω ακτινοβολούν ακόμη. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για τους ανθρώπους ,που δεν προσπάθησαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Αυτοί δεν νοιώθουν ευχαριστημένοι ,άρα και όχι ευτυχισμένοι. Αυτές δε οι καταστάσεις μένουν γραμμένες στο πρόσωπό τους.

Στο σπίτι σας παρακαλώ, θα βρείτε οπωσδήποτε την ευτυχία, που με τόσο μεγάλη λαχτάρα ψάχνετε, αν ανοίξετε μέσα σας, πάψετε να πιστεύετε σε λανθασμένα δόγματα και γνώμες.
Η ευτυχία είναι εσωτερική θρησκεία της καρδιάς. Η ευτυχία είναι καθαρή η αγάπη, που μπορείς να νιώσεις. 

Οι αληθινοί προσκυνητές

samaria3

Του π. Γεωργίου Οικονόμου, Δρ. Θεολογίας 



Πέμπτη, ήδη, Κυριακή του Πεντηκοσταρίου, με την Χάρι του Θεού και η αγία μας Εκκλησία τιμά και εορτάζει την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα.

Αγία, για την οποία χαίρει σήμερα και πανηγυρίζει λαμπρά σύσσωμη η Αγία Εκκλησία του Θεού και όλοι οι χριστιανοί! Γιατί η αγία Φωτεινή συνιστά ένα φωτεινό σύμβολο, έναν φάρο σωτηρίας.

Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα της άπειρης αγάπης και του αφάτου ελέους του Τρισαγίου Θεού. Είναι η αγία, της οποίας ο βίος μας διδάσκει όχι μόνο να μην απελπιζόμαστε για τις αμαρτίες και την προ Χριστού διαγωγή μας, αλλά να στηρίζουμε ακλόνητα την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μας στην θεία μακροθυμία.

Η αγία Φωτεινή είναι αυτή, που γκρέμισε συθέμελα κάθε ηθικιστική προσέγγιση του χριστιανισμού και βεβαίωσε περίτρανα και στην πράξη τον παύλειο λόγο περί του Θεού ότι˙ πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν[1].

Αλλά και τα ίδια εκείνα τα Κυριακά λόγια˙ οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον[2].

Ο λόγος αυτός του Χριστού εικονίζεται και σαρκώνεται πολύ παραστατικά στην συνάντηση με την γυναίκα εκείνη, την διττά αμαρτωλή και ακάθαρτη.

Ακάθαρτη, σύμφωνα με τους Ιουδαίους, γιατί οι Σαμαρείτες, είχαν νοθεύσει συγκρητιστικά την ιουδαϊκή πίστη με ειδωλολατρικά στοιχεία, και για αυτό όχι μόνο δεν συναναστρέφονταν μαζί τους αλλά τους θεωρούσαν αναξίους ακόμα και του χαιρετισμού τους.

Για αυτό απορεί η Σαμαρείτιδα πως ο Ιησούς καταδέχεται και συνομιλεί μαζί της. Ο Κύριος, όμως, δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει αυτήν την σκληρόκαρδη στάση των συμπατριωτών Του, γιατί Αυτός είναι ο αγαθός Πατέρας όλων των ανθρώπων.

Βλέπει το κατ'εικόνα στα πρόσωπά τους και αγωνιά για την σωτηρία τους. Έτσι, όταν συναντά την γυναίκα στο φρέαρ του Ιακώβ, της μιλά με πατρική αγάπη και την παρακαλεί να του δώσει λίγο νερό.

Στο ξάφνιασμά της, πώς γίνεται ένας ιουδαίος να ζητά νερό από αυτήν, της απαντά λέγοντας ότι, εάν γνώριζε την δωρεά του Θεού και Ποιος είναι αυτός που της ζητά νερό, αυτή θα Του ζητούσε πρώτη το ζωντανό νερό.

Στην απορία και πάλι της Σαμαρείτιδος πώς θα μπορούσε να της δώσει νερό, χωρίς να έχει άντλημα, ο Ιησούς της απαντά ότι όποιος πιει το νερό που προσφέρει Αυτός, δεν θα διψάσει στους αιώνες και ότι το νερό αυτό γίνεται μέσα στον άνθρωπο πηγή αιώνιας ζωής.

Ο διάλογος συνεχίζεται με την Σαμαρείτιδα να ζητά αυτό το νερό και ο Κύριος να την στέλνει να φωνάξει τον άντρα της.

Τότε ο Ιησούς της αποκαλύπτει με διακριτικό και όχι κατακριτικό τρόπο την αμαρτωλή διαγωγή της, ότι συζεί παράνομα με κάποιον άντρα, τον έκτο κατά σειρά, και την καλεί σε μετάνοια.

Από την συνάντηση αυτή αξίζει οπωσδήποτε να σημειώσουμε ότι ενώ η Σαμαρείτις είναι ακάθαρτη και αμαρτωλή όχι μόνο δεν αποκλείεται από την θεία αγάπη αλλά την προσλαμβάνει άφθονη και πλημμυρίζει από αυτή.

Αυτό βεβαιώνεται από τα ακόμα πιο συγκλονιστικά γεγονότα και τους διαλόγους, που ακολουθούν. Γιατί η γυναίκα θεωρώντας τον Ιησού ως προφήτη τον ερωτά σε ποιο όρος πρέπει να λατρεύουν τον Θεό, καθώς αλλού τον λάτρευαν οι Ισραηλίτες και αλλού οι Σαμαρείτες, για να διδάξει στην συνέχεια ο Χριστός με την απάντησή Του τα εξής σπουδαία περί της λατρείας του Θεού.

Ότι οι αληθινοί προσκυνητές λατρεύουν τον Θεό εν πνεύματι και αληθεία. Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και δεν μπορεί να περιορίζεται σε κάποιο τόπο η λατρεία Του.

Όπως τόνισε και ο Απόστολος Παύλος, άλλωστε˙ ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ[3].

Ο ἀχώρητος παντί Θεός, λοιπόν, λατρεύεται παντού εν πνεύματι και αληθεία. Κυρίως και πρωτίστως, στον άγιο ναό Του. Στην Εκκλησία και στο άγιο θυσιαστήριο. Αλλά όχι μόνο εκεί.

Θυσιαστήριο εν πνεύματι είναι και η καρδιά μας, καθώς και πάλι, σύμφωνα με τον Απόστολο των εθνών Παύλο˙ τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν[4].

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι εκτός από την εκκλησία μπορούμε να λατρεύουμε τον Θεό οπουδήποτε και οποτεδήποτε.

Στο εικονοστάσι του σπιτιού μας, αφού ανάψουμε ευλαβικά το καντηλάκι και το θυμίαμα. Στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στην δουλειά μας και επιστρέφοντας από αυτήν. Στο αστικό λεωφορείο.

Περπατώντας και εργαζόμενοι. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Έτσι θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε και εμείς στην ζωή μας την παύλεια προτροπή στους Θεσσαλονικείς˙ ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε[5].

Διότι είναι λάθος να νομίζουμε ότι τα λόγια αυτά αφορούν μόνο τους μοναχούς και τους ασκητές.

Οι ευαγγελικές εντολές αφορούν όλους τους πιστούς και είναι πολύ διδακτικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αδελφοί μας, που κάνουν αυτόν τον αγώνα μέσα στον κόσμο, ανάμεσά μας, στην ενορία μας, στην γειτονιά μας.

Και τους αντιχαρίζει πλούσια ο καλός Θεός ως ευλογία την αληθινή, την εν πνεύματι και αληθεία προσευχή.

Την προσευχή, που αμελήσαμε να μάθουμε οι ίδιοι αλλά και να διδάξουμε στα παιδιά μας. Θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν γράμματα, να σπουδάσουν, να μορφωθούν. Αλλά δεν φροντίζουμε την πνευματική τους μόρφωση και μένουν εν τέλει αγράμματα στην πίστη.

Όμως, στα δύσκολα χρόνια, που ζούμε, η προσευχή η αληθινή είναι απαραίτητο εφόδιο, όπλο θα τολμούσαμε να πούμε. Ας ξεκινήσουμε μαθαίνοντας στα παιδιά μας το άλλοτε αυτονόητο, το˙ Πάτερ ἡμῶν. Και να τους το εξηγήσουμε.

Να γνωρίσουν ότι έχουν και ουράνιο Πατέρα, που πολύ μας αγαπά. Να μάθουμε την προσευχή του Παρακλήτου, το˙ Βασιλεῦ οὐράνιε. Την ευχή˙ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με.

Με την καθοδήγηση του πνευματικού, με τα μαθήματα των Κατηχητικών, με το παράδειγμα των γονέων, με την ευθύνη του αναδόχου. Πάνω απ' όλα με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος.

Αποκαλυπτική σχετικά με το θέμα της προσευχής είναι η απάντηση του Χριστού στην Σαμαρείτιδα στην ερώτηση για τον τόπο προσκύνησης και λατρείας του Θεού˙οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν[6].

Η συνάντηση της αγίας με τον Χριστό, λοιπόν, μας διδάσκει ακριβώς τον τρόπο να γίνουμε αληθινοί προσκυνητές, των οποίων η λατρεία και η προσκύνηση είναι ευάρεστη και ευπρόσδεκτη στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.

Αληθινή προσκυνήτρια έγινε και η ίδια η αγία. Η αποκάλυψη του Μεσσία σε αυτήν την ακάθαρτη και αμαρτωλή γέννησε στην καρδιά της την μετάνοια.

Την οδήγησε στην αληθινή πίστη, την ανόθευτη και αγιασμένη. Την πίστη του Χριστού. Πίστη, που πλημμύρισε και έγινε πόθος και ζήλος ιεραποστολικός.

Και έτρεξε στην πόλη να διαλαλήσει ότι ο Χριστός βρίσκεται στον τόπο τους. Και από τότε ποτέ δεν έπαψε να κηρύττει την Αλήθεια. Το κήρυγμα του ευαγγελίου.

Και αξιώθηκε η αμαρτωλή αυτή γυναίκα να γίνει ισαπόστολος. Αλλά και μεγαλομάρτυς της Εκκλησίας σφραγίζοντας με το μαρτύριο της την αγάπη και την ομολογία της προς τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Αυτόν που καταδέχτηκε να μιλήσει μαζί της στο φρέαρ του Ιακώβ και να την προσκαλέσει στην μετάνοια.

Πρόσκληση, που απευθύνει σε όλους μας ο Θεός αναμένοντας πάντα με ανέκφραστη πατρική αγάπη την επιστροφή μας κοντά Του, επιστροφή την οποία ευχόμαστε θερμά διά πρεσβειών της αγίας.


[1] Α΄ Τιμ. 2, 4

[2] Ιω. 12, 47

[3] Πρ. 17, 24

[4] Α΄ Κορ. 6, 19

[5] Α΄ Θεσ. 5, 17

[6] Ιω. 4, 23 – 24


Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!

  Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. 
Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!




          Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσεςπροσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανεάκαρπες. Άσπρο η μάνα,μαύρο ο γιος.

          Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοιάνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινεχήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλλα.

         Η παρέα του έβαλε κατά νου να ξεθεμελιώσει και να ρημάξει κράτος, ηθική, θρησκεία, πατρίδα.Έλα τώρα εσύ μάνα, που γαλουχήθηκεςκαι γαλούχησες γενεές γενεών με ό,τι ωραιότερο υπάρχει σε ουρανό και γη, να συμφωνήσεις με το παιδί αυτό. Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπεαπό το σπίτι, χωρίς σημάδια ζωής. Κι’ η μάνα, αχ, αυτή η μάνα!

          Ποιος θα γράψει ποτέ τους πόνους, τους μόχθους ,τα δάκρυα αυτών των μανάδων, που δεν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στα παιδιά τους! Οι άλλες που δικαιώνονται, χορταίνουν τουλάχιστο με τους επαίνους και τα συχαρίκια των συγγενών. Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί. Όταν ήρθε ο καιρός του να πάει στρατιώτης, αναθάρρησε η μάνα. Ίσως εδώ βρει τον εαυτό του, είπε.

           Αυτός όμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου και πήρε αναβολή. Και να βλέπει η μάνα τις επιτυχίες των άλλων παιδιών, τα πτυχία ,τις υποτροφίες και το δικό της παιδί χαμένο στις ιδέες του, τις μηδενιστικές, τις καταστροφικές,. Κι’ αυτή εκεί, καντήλι και θυμίαμα, λάδι και δάκρυ. Σημάδια έκανε το πάτωμα.

        Κάποτε παρουσιάσθηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει στρατιώτης .»Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα.

        Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να τη δει ούτε μια φορά. Κι’ η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ ούτε ένα βράδυ. Κάποτε απολύθηκε. Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι.


           Χαρούμενος, κεφάτος, σα να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Της ζήτησε χρήματα να πάει λιγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως.

         Ένιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι’ αυτός ο κάποιος δεν ήταν το παιδί της . Ήταν το πνεύμα του κακού που έπρεπε να το νικήσει το πνεύμα του Θεού.

        Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι. Είπανε τα νέα τους, φάγανε, ήπιανε καφέ και τότε ο γιος της της φέρνει ένα δέμα.


           -Μάνα , σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μην έρθω με άδεια χέρια αυτή τη φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει. Δώρο από σένα αγόρι μου και δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει. -Άνοιξέ το, λοιπόν… Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει . Μόλις αντίκρυσε το δώρο πάγωσε. Τα δάκρυά της αυλάκωσαν τα μάγουλά της. Ήταν ένα πανέμορφο καντηλάκι ,σπάνιας τέχνης . -Μάνα,σ’ έβλεπα πρωί και βράδυ να ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πως τόκανες για μένα. Στη σκέψη μου ,στη θύμησή μου, σ’ έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι.

           Τίποτε δεν μου ξέφευγε απ’ όσα έκανες , απ’ όσα υπέφερες. Καποιο μέρος ήθελα νάχω σ’ αυτή σου τη λαχτάρα. Άντε λοιπόν ,σήκω. Έλα μπράβο, βάζω το καντηλάκι, βάζεις το λάδι και το… δάκρυ!….        
          Μα σούφερα ένα ακόμη ακόμη δώρο. Άνοιξέ το!… Πήρε η μάνα το δεύτερο δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα κ α ν τ ή λ ι !


                 -Κι άλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε; -Αυτό για το σαλόνι. Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι ;


           Μ ά ν ε ς αγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες, Βορειοηπειρώτισες. Μάνες που τα παιδιά σας γέμισαν την ποδιά σας με πτυχία, με διπλώματα κι εσείς οι άλλες, που πασχίζετε μαζί με μένα για νάβρουν τα παιδιά σας μια θέση στον ήλιο… Και σεις που πιστεύετε, και σεις που δεν πιστεύετε, πάρτε το λάδι και το δάκρυ σας κι ελάτε να ανάψουμε όλες μαζί το κ α ν τ η λ ά κ ι που έφερε ο γιος μου. Αφήστε όλους αυτούς , που θέλουν τάχα να προστατέψουν τα παιδιά μας από αρρώστιες κι αρχίζουν να διαφημίζουν στην τηλεόραση ανομολόγητους τρόπους, ελάτε λέω, να γονατίσουμε και να ζητήσουμε απ’ τον Θεό να σώσει τα παιδιά μας.


Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!


Φανής Μήτσου Θεοδωρίδου
Ζωντανές Ιστορίες