Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Γιατί αλλάζει το όνομά του κάποιος όταν γίνεται μοναχός; (Αγ. Νεκταρίου)



Γιατί αλλάζει το όνομά του κάποιος όταν γίνεται μοναχός;

 (Αγ. Νεκταρίου)


Στους οσιότατους μοναχούς που υπόσχονται να ζουν ενάρετη ζωή επικράτησε η αλλαγή του ονόματός τους. Αυτό γίνεται για δύο σπουδαιότατους λόγους. Πρώτος λόγος είναι η απάρνηση ολοκληρωτικά της προηγούμενης ζωής και η συνεχής ενθύμηση της μεταβολής της, και δεύτερον, για να έχουμε παράδειγμα τον άγιο στην πορεία της ζωής μας, του οποίου φέρουμε το όνομα.

Η αλλαγή του ονόματος, μας βοηθά να ξεχνούμε το παρελθόν και συνεχώς υπενθυμίζει την μεταβολή που έγινε σ’ αυτόν που άλλαξε τον τρόπο της ζωής του και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, που οφείλει να εκπληρώνει με πολλή αγάπη και προθυμία. Το όνομα είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο με το πρόσωπο, ώστε να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε την προσωπικότητά μας από αυτό. Γι’ αυτό και η ενθύμηση του ενός φέρνει στην μνήμη το άλλο και η αναφορά στο ένα γίνεται ταυτόχρονα και προς το άλλο. Εφόσον έχουμε το παλιό όνομα υπάρχει αναπόσπαστη η μνήμη του παλαιού ανθρώπου, αντίθετα όταν ακούμε το νέο όνομα υπάρχει μνήμη του νέου ανθρώπου.

Επικράτησε να γίνεται η αλλαγή του ονόματος, για την ηθική δύναμη που έχει. Η αλλαγή όμως χάνει τη δύναμή της, όταν η θέλησή μας αδρανεί να εκτελεί και να εφαρμόζει τις υποσχέσεις, που υπενθυμίζει το νέο όνομα στους μοναχούς. Αυτό δε συμβαίνει, διότι ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος και αγαπούν περισσότερο αυτόν από τον νέο, γι’ αυτό και αδιαφορούν στις συνεχείς υπομνήσεις που γίνονται σ’ αυτούς όταν τους καλούν με το νέο όνομα. Η αδιαφορία αυτή προς τις υποχρεώσεις, τις οποίες υπενθυμίζει στους μοναχούς το όνομα, μαρτυρεί την ύπαρξη ενός άλλου κακού, την αθέτηση της φωνής της συνειδήσεως. Διότι σε κάθε αθέτηση του καθήκοντος της νέας ζωής, που υπενθυμίζει πάντοτε το νέο όνομα, η συνείδηση επαναστατεί και διαμαρτύρεται, αλλά δεν εισακούεται, διότι κυριαρχεί ο παλαιός άνθρωπος, ο οποίος περιφρονεί τις αξιώσεις του νέου ανθρώπου, που εκφράζονται από τη φωνή της συνειδήσεως. 

Η περιφρόνηση αυτή φθάνει μέχρι τέτοιο σημείο, ώστε και να αποδοκιμάζει τη φωνή της συνειδήσεως, ότι αξιώνει ανόητα και παράλογα, και στο τέλος της επιβάλλει τη σιωπή. Η κατάσταση αυτή μοιάζει με την πώρωση της συνειδήσεως. Ο δε μοναχός που περιφρόνησε τη φωνή για την τήρηση των υποχρεώσεών του, αυτός έπαθε, ό,τι υποφέρουν όσοι έχουν πώρωση συνειδήσεως και αλλοίμονο σ’ αυτόν. Αυτός θα κατακριθεί, διότι δεν έζησε κατά Θεόν, και έβαλε το εγώ του και τη δική του γνώση πάνω από τη γνώση των Οσίων Πατέρων, και διότι δεν έκανε καλή προσφορά.

Πρόσφεραν στον Θεό θυσίες οι αδελφοί Κάιν και Άβελ, αλλά ο Κάιν δεν έκανε καλή προσφορά και αποδοκιμάστηκε από τον Θεό. Πρόσφερε ο Οζίας θυμίαμα στο Θεό με χρυσό θυμιατήριο, αλλά κατακρίθηκε, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά. Και ο Σαούλ πρόσφερε θυσίες στο Θεό αλλά κατακρίθηκε και αποδοκιμάστηκε αυτός και ο οίκος του, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά. Πρόσφεραν και οι Ιουδαίοι θυσίες, αλλά ο Θεός τις αποδοκίμασε και έλεγε «μισεί αυτάς η ψυχή μου»· ώστε δεν είναι αρκετό για να ευαρεστήσει κάποιος το Θεό να προσφέρει μόνο θυσίες, δώρα και προσευχές, αλλά να κάνει καλή προσφορά δηλαδή να έχει συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητάς του. Αλλά για -να υπάρχει τέτοια συναίσθηση απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση και υποταγή στις εντολές του Θεού, και ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Εάν λοιπόν μόνον έτσι προσφέρουμε επάξια θυσίες στο Θεό, πρώτη δε και μέγιστη θυσία του προσφέρουμε την καρδιά μας, πώς η θυσία και η προσφορά μας θα γίνουν ευπρόσδεκτες στον Θεό, όταν δεν είμαστε άξιοι να προσφέρουμε θυσία ευάρεστη, ούτε τα προσφερόμενα είναι ως προσφορά άξια για τον Θεό; Γι’ αυτό μην επαναπαυόμαστε στις δεήσεις και προσφορές μας, εάν προηγουμένως δεν φροντίσουμε με πολλή επιμέλεια να κάνουμε τους εαυτούς μας άξιους πιστούς και τις θυσίες μας ευπρόσδεκτες στο Θεό. Γι’ αυτό βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη όσοι νομίζουν ότι κάθε λατρεία και θυσία είναι ευάρεστες στο Θεό.
Λατρεία ευάρεστη και θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό είναι «πνεύμα συντετριμμένο και καρδία συντετριμμένη», και όχι πνεύμα υπερήφανο και αλαζονικό και καρδία άτεγκτη και εμπαθής.

Αυτά λοιπόν επιζητεί η αλλαγή του ονόματος κατά πρώτο λόγο. Κατά δε τον δεύτερο λόγο επιζητεί την υποχρέωση να έχει υπόδειγμα αρετής και τελειότητας τον βίο και το πολίτευμα του αγίου, του οποίου το όνομα φέρουμε, και σ’ όλη μας τη ζωή να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε τέλειοι ακολουθώντας το παράδειγμά του. Το υπόδειγμα της αρετής του αγίου ενισχύει πάρα πολύ τον αγωνιζόμενο. Απ’ αυτό διδάσκεται, να ταπεινώνεται ακόμα και εάν κατάγεται από βασιλική οικογένεια· μαθαίνει να υπομένει και εάν τα δεινά είναι αφόρητα· μαθαίνει ν’ αγαπά και αυτούς που τον μισούν· μαθαίνει να τιμά και αυτούς που τον προσβάλουν· μαθαίνει να ζει υπέρ των αδελφών και ν’ αποθνήσκει υπέρ του νόμου του Θεού και των θείων εντολών του· μαθαίνει να αγαπά την έσχατη θέση και χαίρεται στην αφάνεια. Και τί δεν μαθαίνει; Εάν απαριθμήσω ένα-ένα όσα μαθαίνουμε από το παράδειγμα τον αγίων, δεν θα με φθάσει ούτε ο χρόνος, ούτε το χαρτί για να τα αναφέρω.

Πηγή: Αγ. Νεκταρίου, «35 Ποιμαντικές επιστολές», σ. 87-91, εκδ.Υπακοή 

Βίαζε να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τότε θα γνωρίσεις πολλά πράγματα






Βίαζε να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τότε θα γνωρίσεις πολλά πράγματα



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ
Γιά τήν συνείδησι καί τήν γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας

       ~ Νά μήν εἶσαι φοβισμένος ἐξ αἰτίας κάποιου, οὔτε φυσικά καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου. Στά βάθη τῆς ὑπαρξεώς μας ζῆ ἕνα κριτής, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἐξαπατᾶ καί ἡ φωνή του εἶναι πολύ σπουδαιότερη ἀπό τήν γνώμη ὅλου τοῦ κόσμου.


        Στήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἐλέγχεται ἀπό τήν συνεί­δησί του, ἐνωρίτερα ἤ ἀργότερα, θά ἔλθουν ὅμως στιγμές, πού ἡ φωνή τῆς συνειδήσεώς του θά διαμαρτυρηθῆ μέ ὅλη τήν δύναμί της. Αὐτές εἶναι στιγμές βασανιστικές, στιγμές οἱ ὁποῖες θά κρατήσουν χρόνια καί οἱ ὁποῖες θά εἶναι μόνο ἡ ἀρχή, χωρίς τέλος. Ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος κλίνει περισσότερο πρός τό κακό καί στό βάθος τῆς ψυχῆς του φωλιάζει ἡ ἁμαρτία.

         Ἄνθρωπος λέγεται μόνο ἐκεῖνος πού ξέρει τόν ἑαυτό του. Γιά νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου, εἶναι ἡ δυσκολώτερη καί ἡ ὠφελιμώτερη γνῶσις. Ὁ ἐγωϊσμός μεγαλύνει πάντοτε, ἐσφαλμένα βέβαια, τόν ἑαυτό μας καί τά χαρίσματά μας πρῶτα στά ἰδικά μας μάτια! Δέν εἶναι τίποτε εὐκολώτερο ἀπό τό νά ἀπατᾶσαι ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου καί καπνιζόμενος μέ τήν κενοδοξία νά νομίζης ὅτι εἶσαι κάτι, ἐνῶ δέν εἶσαι τίποτε.


       Μή καταπιάνεσαι νά κρίνης τούς ἄλλους, ὅσο νά ἐξετάζης τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου… δεκαπλασίασε τό κλᾶμμα καί τόν στεναγμό τῆς καρδίας σου γιά τίς ἁμαρτίες σου, διότι εἶναι δυνατόν αὐτές νά εἶναι δέκα φορές χειρότερες ἀπό ὅ,τι ἐσύ πιστεύεις καί ταπείνωσε ἑκατό φορές τήν δῆθεν καλωσύνη τῶν καλῶν σου ἔργων, διότι ἴσως πράγματι νά εἶναι ἔτσι. Αὐτή ἡ διδασκαλία περιλήφθηκε ἀπό τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο.


       Βίαζε νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου καί τότε θά γνωρίσης πολλά πράγματα. Ὅποιος βλέπει τίς ἁμαρτίες του θά ἰδῆ νά μπαίνη μέσα του ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Πολλοί θέλουν νά ξέρουν τί γίνεται στίς ξένες χῶρες, ἀλλά τί εὑρίσκεται στήν ψυχή τους δέν θέλουν νά ἐξετάσουν.

         Δέν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο ἀπό τό νά γνωρίζης τήν ἀδυναμία καί ἀμάθειά σου. Τό πρῶτο σημεῖο τῆς σοφίας σου εἶναι νά ἀναγνωρίσης τά λάθη σου. Ἡ γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν σφαλμάτων μας εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας μας. Ὅποιος ἐγνώρισε τίς ἁμαρτίες του, ἔφθασε στό μέσον τοῦ δρόμου γιά τήν δικαίωσί του, ἀλλά ὅποιος ὅμως δέν τίς ἐγνώρισε, ἐκεῖνος ἀκόμη δέν ἄρχισε οὔτε τήν νηστεία, οὔτε τήν προσευχή.


         Γιά νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας, πρέπει νά καλοῦμε κάθε ἡμέρα τήν ψυχή μας σέ δικαστήριο καί νά ζητοῦμε λογαριασμό γιά τήν ζωή καί τήν συμπεριφορά του ἀπέναντί μας, ἀπέναντι τοῦ κόσμου καί ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Νά μή κοιμούμεθα, προτοῦ νά σκεφθοῦμε τίς ἁμαρτίες τίς ὁποῖες ἐπετελέσαμε στόν διάβα τῆς ζωῆς μας.

         Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος νικητής στήν γῆ, παρά ἐκεῖνος, πού ἐνίκησε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί κυριαρχεῖ ἐπάνω στά πάθη του.

       Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐχθρός γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τίποτε δέν πρέπει νά φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ὅποιος ἐξουσιάζει τίς αἰσθήσεις του, αὐτός διέρχεται τήν ζωή του μέ εἰρήνη.


        Ἡ ἀπόκτησις τῆς εἰρήνης δέν πρέπει νά ἀναζητηθῆ πρῶτα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πρῶτα στό σῶμα σου, στό πνεῦμα σου καί στήν ψυχή σου. Ἐάν δέν γίνης βασιλεύς ἐπάνω στίς ἐπιθυμίες καί τούς λογι­σμούς σου, δέν θά κληρονομήσης τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

        Ἐπειδή δημιουργήθηκες ἐλεύθερος καί κλήθηκες στήν ἐλευθερία, μήν ἀνέχεσαι νά γίνης δοῦλος τῶν ἀκαθάρτων παθῶν σου.

από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ»
 – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

Ο μοναχός που δέχτηκε το χαστούκι και νίκησε τον διάβολο!



Ο μοναχός που δέχτηκε 

το χαστούκι και νίκησε τον διάβολο!



          Ἡ ταπεινοφροσύνη στολίζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ὅπου καὶ ἂν σταθεῖ, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖ, σκορπάει μία κατὰ κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη καὶ γίνεται ἀγαπητὸς καὶ προσφιλής.


               Τὴν ταπείνωσιν οἱ δαίμονες τὴν τρέμουν, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ ἕναν ὑποτακτικόν: Ἕνας Χριστιανὸς εἶχε μία κόρη δαιμονισμένη καὶ τὴν ἐπῆγε σὲ πολλοὺς γιατροὺς ἀλλὰ δὲν βρῆκε τὴν θεραπεία της. Αὐτὸς ὁ Χριστιανὸς εἶχε ἕνα φίλο, πνευματικὸ ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος εἶχε σχέση μὲ τοὺς μοναχούς, καὶ λέγοντάς του τὸ παράπονο, τὸν πόνο του γιὰ τὸ κορίτσι του, τοῦ λέγει ἐκείνος


-Τὸ παιδί σου θὰ βρεῖ θεραπεία μόνον ὅταν καλέσεις ἕνα μοναχό, ὑποτακτικό, καὶ ἔλθει στὸ σπίτι σου καὶ κάνει μίαν εὐχούλα, θὰ ἰδεῖς ἀμέσως τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλά.


—Καὶ ποῦ θὰ τὸν βρῶ ἐγὼ αὐτὸν τὸν μοναχό;

—Νά! Κάτω στὴν ἀγορὰ κατεβαίνουν, λέγει, ἀπὸ τὴν ἔρημο νεώτεροι ὑποτακτικοὶ μοναχοὶ καὶ πωλοῦν διάφορα ἐργόχειρα. Σ’ ἕνα τέτοιο μοναχὸ πὲς του «Ἔλα στὸ σπίτι νὰ σοῦ πληρώσω τὰ ἐργόχειρα, διότι τώρα ἐπάνω μου δὲν ἔχω χρήματα». Καὶ πές του νὰ σοῦ κάνει μία εὐχὴ καὶ θὰ δεῖς ὅτι τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλά.


Αὐτὸς ἀμέσως τὸ πρωὶ κατεβαίνει στὴν ἀγορὰ βλέπει ἕνα νέο μοναχὸ νὰ πωλεῖ διάφορα, ἐκεῖ, ἐργόχειρα.
Τοῦ λέει:


—Πάτερ, πόσο τὰ δίνεται αὐτά;
—Τόσο. Εἶπε ὁ μοναχός.
—Μπορεῖς νὰ ἔλθεις μέχρι τὸ σπίτι νὰ σὲ πληρώσω, γιατί ἐπάνω μου δὲν ἔχω χρήματα;
—Ἔρχομαι, λέγει.


             Καὶ ἀφοῦ προχωροῦσαν πρὸς τὸ σπίτι καὶ πλησίαζαν, ὁ διάβολος μυρίστηκε τὸ πράγμα, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα του νὰ πάρει τὸ ἐξιτήριό του καὶ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἑτοιμάστηκε καὶ αὐτός. Καὶ μπαίνοντας ὁ μοναχὸς μέσα στὸ σπίτι, τὸν ἀπαντᾶ ἡ κόρη καὶ σηκώνει τὸ χέρι καὶ τοῦ δίνει ἕνα ράπισμα, τοῦ μονάχου. Αὐτός, ὁ μοναχός, γύρισε καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ προσώπου καὶ τοῦ δίνει καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἕνα ράπισμα, καὶ ἀμέσως ἡ κόρη ἔπεσε κάτω καὶ ἔβγαζε ἀφρούς. Καὶ στὸ τέλος, φεύγοντας τὸ δαιμόνιο εἶπε, ὅτι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ βγάζει καὶ μὲ διώχνει. Καὶ ἀμέσως τὸ παιδὶ ἔγινε καλά.

              Ὁ ὑποτακτικὸς αὐτός, ἀπὸ τὴν πράξη αὐτὴ φαίνεται ὅτι ἦταν ἕνας προοδευμένος, ἕνας πετυχημένος μοναχὸς ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ἐξασκηθεῖ στὴν παιδεία καὶ στὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς του.


            Στὴν προσευχή μας πάντοτε νὰ παρακαλοῦμε καὶ νὰ δεόμεθα τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἁπαλλάττη ἀπ’ αὐτὸ τὸ θηρίο, τὸν ἐγωισμόν, καὶ νὰ μᾶς χαρίζη τὴν ἁγίαν ταπείνωσιν τῆς ψυχῆς.



Τι είναι η Θεοεγκατάλειψη.



Τι είναι η Θεοεγκατάλειψη. 

Ποιοι είναι οι τέσσερις τρόποι Θεοεγκατάλειψης




      Στο βίο και τη διδασκαλία του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου βλέπουμε τον άγιο να επανέρχεται επανειλημμένα στο θέμα της θεοεγκατάλειψης.


      Ομιλεί εκ πείρας καθώς επί δεκαπενταετία έζησε αυτή την φοβερή δοκιμασία. Με το βίωμα του μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή, αυτή την Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία ιδιαίτερα απαραίτητη για τους αγωνιζομένους χριστιανούς.


       Πολλοί χριστιανοί ξεκινούν με ενθουσιασμό την πνευματική ζωή της αναγεννήσεως. Όμως στην πορεία, όταν συστέλλεται η Θεία Χάρη και επέρχεται καταιγίδα πειρασμών και δοκιμασιών,, προσεύχονται, επικαλούνται το Θεό, χωρίς καμιά απάντηση. Απογοητεύονται, συγχύζονται, τα χάνουν. Η πίστη κλονίζεται. Οι αμφιβολίες περιτριγυρίζουν «ώσπερ μέλισσαι».


       Αυτή η κατάσταση παρομοιάζεται με την πορεία του Ισραηλιτικού λαού στην έρημο. Είναι μια πορεία σε μια έρημο απαρηγόρητη «εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω».


        Το ίδιο βίωμα έχουν οι Μάρτυρες στους διωγμούς και οι Όσιοι στην άσκηση της ερήμου. Όλοι όμως συμφωνούν, ότι όταν λέμε Θεοεγκατάλειψη, δεν έχουμε πλήρη εγκατάλειψη του ανθρώπου από το Θεό. Απλώς ο Θεός μετά την πρώτη επίσκεψη, συστέλλει την Χάρη Του για να φανεί η διάθεση του αγωνιστού χριστιανού…

theoegkataleipsi
Οι Τέσσερις τρόποι εγκατάλειψης

Κατά τον Άγιο Μάξιμο τέσσερις είναι γενικά οι τρόποι Θεοεγκατάλειψης:

  1. «η κατ’ οικονομία Θεού», όπως έγινε στο πάθος του Κυρίου, ώστε με τη νομιζόμενη εγκατάλειψη να σωθούν οι άνθρωποι, που είχαν εγκαταλειφθεί.
  2. η προς δοκιμήν, όπως με τον Ιώβ και τον Ιωσήφ, για να αναδειχθούν ο πρώτος υπόδειγμα ανδρείας, και ο άλλος υπόδειγμα σωφροσύνης.
  3. τρίτη, η πατρική παιδαγωγία, όπως με τον Απόστολο Παύλο, για να φυλάξει με την ταπεινοφροσύνη την άφθονη χάρη. 
  4. τέλος, η εγκατάλειψη λόγω αποστροφής, όπως των Ιουδαίων, ώστε με την τιμωρία να μαλακώσουν και να λυγίσουν σε μετάνοια. Όλοι αυτοί οι τρόποι είναι σωτήριοι και γεμάτοι από Θεία αγαθότητα και φιλανθρωπία.

από το βιβλίο:
 «ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ» 
– Από την διδασκαλία του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου
 – Αρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη 
(Ιερά Μονή Αγίου Κοσμά Αιτωλού – Αρναία)

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ


  1. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
                    Κάποια μέρα που πήγα να επισκεφτώ τον άγιο Νήφων, τον βρήκα να κάθεται στο κελί του και να διαβάζει. Μόλις με είδε, χάρηκε πολύ. Με χαιρέτησε με ιδιαίτερη αγάπη, κι έσκυψε πάλι στο βιβλίο του. Εγώ τον εμπόδισα από το διάβασμα και άρχισα να τον ρωτάω για την μετάνοια. Τότε μου αποκρίθηκε:
    -Πίστεψέ με, αδελφέ μου, ότι ο αγαθός Θεός δεν θα κρίνει τον χριστιανό επειδή αμάρτησε…
    Παραξενεύτηκα πολύ μ΄ αυτά τα λόγια και τον ρώτησα με σεβασμό:


    -Τότε λοιπόν καθώς λες, οι αμαρτωλοί δεν θα κριθούν; Πρέπει δηλαδή να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει Κρίση;
    -Υπάρχει και παραϋπάρχει…, μου απάντησε.
    -Τότε ποιος θα κριθεί;
    -Άκου, παιδί μου, να στα πω πιο καθαρά:
    Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.


    Μου διηγήθηκε τότε με πολλή σοφία ένα αξιοθαύμαστο γεγονός, που όταν το ακούει κανείς μένει κατάπληκτος από την άφατη φιλανθρωπία του Κυρίου:
    Τότε που τον επισκέφτηκε για πρώτη φορά η χάρη του Θεού και τον οδήγησε στη μετάνοια, του συνέβη κάτι παρόμοιο μ΄ αυτό που συνέβη στον άσωτο της παραβολής:

    Ήταν σε μια περιοχή που λέγεται του Αρίσταρχου και συλλογιζόταν τις αμαρτίες του. Ξαφνικά τον κέντησε μέσα του η χάρη του Παράκλητου, και είπε στον εαυτό του:


    -Ας πάμε, αμαρτωλέ Νήφων, στην εκκλησία να εξομολογηθούμε στο Θεό τις αμαρτίες μας. Δεν ξέρεις αν θα ζεις αύριο. Τρέξε λοιπόν! Κάθεται εκεί και μας καρτερεί ο Πατέρας των οικτιρμών, ο πολυεύσπλαχνος Θεός. Αυτός που προσδοκά τη μετάνοιά μας, των αθλίων και ρυπαρών.
    Με αυτές τις σκέψεις τρέχοντας σχεδόν έφτασε στον ναό του Θεού. Ύψωσε τα χέρια του προς την ανατολή κι άφησε ένα βαθύ στεναγμό να βγει απ΄ την καρδιά του:

    Δέξου, πατέρα τον νεκρό που έχασε τη ψυχή του.
    Δέξου το καταγώγιο των αμαρτιών.
    Δέξου τον βλάσφημο, τον πονηρό, τον αδιάντροπο, τον αισχρό,
    τον μολυσμένο στη ψυχή και το σώμα….
    Ελέησέ με, και μην αποστρέψεις το αγαθό σου πρόσωπο από μένα.


    Μην πεις, Κύριε, δεν σε γνωρίζω! Μην πεις: Που ήσουνα έως τώρα…
    Λυπήσου με και σώσε με. Γιατί ξέρω, Φιλάνθρωπε, ότι δεν θέλεις τον θάνατο του αμαρτωλού..

    Είπε τα λόγια αυτά κι άλλα ακόμη με την ψυχή κατάπικρη… Και ξαφνικά, κάποιος ήχος ήρθε από τον ουρανό, κι ένα φοβερό ακτινωτό φως έλαμψε. Το φως αυτό είχε δύο βραχίονες-μια αγκαλιά, που κατέβηκε απ΄ το ύψος του ουρανού και τυλίχθηκε στον τράχηλο του οσίου λέγοντας:
    -Καλώς όρισε το παιδί μου, το χαμένο μου! Τώρα ξαναζωντάνεψες, παιδάκι μου. Φωτίσθηκαν τα μάτια σου, ξανάνθισε η νιότη σου κι από τώρα θα με δοξάζεις με τα έργα σου!…
    Και λέγοντας αυτά χάθηκε στον ουρανό, ενώ ο άγιος Νήφων από την μέθη της οπτασίας έπεσε σ΄ έκσταση. Όταν σε λίγο συνήλθε, αναφώνησε:
    -Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι!

    Τόλεγε και το ξανάλεγε ακατάπαυστα, γιατί η καρδιά του είχε ξεχειλίσει από μια θεϊκή ευωδία και το στόμα του ήταν γεμάτο μέλι πνευματικό. Ώρα πολλή προσευχόταν μετά από κείνο το ανέκφραστο όραμα. Κι έπειτα γύρισε στο κελί του, πάντα μέσα στην ίδια έκσταση και το θάμπος του θεϊκού ασπασμού.


    Από τότε, καθώς έλεγε, βάδιζε τον δρόμο της ζωής του ανάλαφρος, υπηρετώντας τον Κύριο.
    Το πρωτάκουστο αυτό θαύμα το άκουσα απ΄ το ίδιο το στόμα του οσίου. Τα μάτια του ήταν πλημμυρισμένα με δάκρυα, όταν με δέος, αλλά και μια μυστική χαρά, μου το διηγήθηκε. Γιατί πάντα τον παρακαλούσα επίμονα και τον ανάγκαζα να μου διηγείται ότι του συνέβαινε. Κι επειδή με αγαπούσε πολύ, δεν μου έκρυβε ποτέ τίποτε. Έτσι κύλησε λοιπόν η μέρα που ο πολυεύσπλαχνος Κύριος τον ασπάσθηκε, ενώ προσευχόταν.




     

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Ο ουρανός μίλησε. Εμείς πως απαντούμε;


 Ο ουρανός μίλησε. Εμείς πως απαντούμε;


Ως πάροικοι και παρεπίδημοι που είμαστε στον κόσμο αυτό , « απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε ταύτα κρίσις.» ( Εβρ.9.27 ).
Αναπόφευκτα θα πορευτούμε για την αιώνια Πατρίδα μας, όπου μας περιμένει ο Πρωτότοκος Αδελφός μας και Κύριος, στον τόπο που ετοίμασε για τους καλώς αθλήσαντας. (Ιωάννου 14.2).
Για την καλή πορεία μας απαραίτητο είναι το εισητήριο , δηλαδή η ορθή πίστη, γιατί χωρίς αυτή τα εναέρια τελώνια θα αποδειχθούν αδιαπέραστα, ώστε να μην φθάσουμε στον τελικό μας σκοπό και προορισμό που είναι η συνάντηση μας με τον Αρχηγό και τελειωτή Ιησού Χριστό. (Εβρ.12.2).
Επειδή το πρόβλημα στις ημέρες.μας είναι εξαιρετικά σοβαρό για όλους μας, είναι φρόνιμο να δούμε τι λέει ο Ουρανός – Θεός.Επ’αυτού,ιδιαίτερα σήμερα, στην άνευ προηγούμενου σύγχυση που αντιμετωπίζουμε και αποστασία που ζούμε, επιβάλλεται να προσέξουμε, « μήποτε παραρυώμεν » (Εβρ.2.1-3) να μην αστοχήσουμε.
Απίστευτο, και όμως αληθινό . Ήδη ανατρέψαμε ολόκληρο το ευαγγέλιο, την ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση. Ενώ « πορθείτε σύνολος η των Πατέρων διδασκαλία, και περί την πίστιν ναυάγια πυκνά, σιγά των ευσεβούντων τα στόματα » (Μ.Βασ.επισ.92).
Επίσης, ένα έγκλημα υπάρχει σήμερα.Η τήρησις των πατρικών παραδόσεων. «Εν εστί έγκλημα σφοδρώς νυν εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων » (ΕΠΕ 2.634 Μ.Βασ).
Εκτός από παπικούς, προτεστάντες, χιλιαστές, μασώνους με τις χιλιάδες οργανώσεις και λοιπά τερτίπια του ανθρωποκτόνου, έχουμε και «ορθόδοξους» και μάλιστα με ονόματα και περγαμηνές κατά κόσμον εντυπωσιακές, να συμπλέουν εμφανώς και αφανώς με αυτούς,ώστε να κλονίζονται ακόμα και οι εκλεκτοί.(Ματθ.24.24).
Όλα όσα εδώ γράφονται, αναφέρονται στους καλοπροαίρετους, στους ευθείς και ειλικρινείς τη καρδία, γιατί μόνο με αυτούς μπορεί κανείς να συνεργαστεί, να συνεννοηθεί, καθώς και ο αληθινός Τριαδικός Θεός.Αυτοί και μόνο έχουν την δυνατότητα να διακρίνουν τις απάτες του πονηρού και των πρακτόρων του, στα χαλεπά ιδίως αυτά χρόνια . ( Κύριλλος Ιεροσολύμων ).
Όσο για τους μεγαλόσχημους, μορφωμένους και κατέχοντες υψηλούς θρόνους και μισθούς δεν γίνεται λόγος, γιατί αυτοί μεθυσμένοι από τη δόξα αυτού του κόσμου,την καλοπέραση και ό,τι προσφέρει ο άρχων του κόσμου τούτου, ( Ματθ.4.9 ) κατέλαβαν τη θέση του αλάθητου και αναμάρτητου Θεανθρώπου, στέλνοντες Αυτόν στον ουρανό, όπως χαρακτηριστικά γίνεται με τον «πρώτον» σήμερα, « εν επισκόποις » πάπα και λοιπούς παπίσκους, έχοντες και τον τίτλο του « ορθοδόξου » και μάλιστα ορισμένοι καυχώνται ότι αυτοί σήμερα κατέχουν τους θρόνους των θεοφόρων πατέρων,ενώ η πίστις και η βιωτή τους απέχουν όσο ο ουρανός από τη γη.
Παρακαλώ, « ας κλίνουμε το ους»(ψαλ.44.11) και ας ακούσουμε όπως πρέπει την Αυτοαλήθεια, τον Τριαδικό αληθινό Θεό, για το ζωτικό αυτό θέμα της ορθής πίστεως.Πολλές φορές μίλησε ο ουρανός.Ελάχιστες περιπτώσεις μεταφέρουμε εδώ:
1.Πρώτη φωνή εκ του ουρανού:Μιλάει απ’ευθείας ο πρώτος Παράκλητος, ο Ι.Χριστός. 
Την περίοδο της έξαρσης της αιρέσεως του Αρείου, ο άγιος Πέτρος Αλεξανδρείας είδε σε οπτασία τον Ι.Χριστόν, ως παιδί με σχισμένα ρούχα. Όταν ο άγιος ρώτησε το Δεσπότη Χριστό: «τις σου τον χιτώνα Σώτερ διήλε;»ο Κύριος απάντησε: « Άρειος ο άφρων ».Απλά: « ποιός σου έσχισε Σωτήρα τον χιτώνα; Άρειος ο ανόητος με τη βλάσφημη αιρεσή του .( Βίος αγ.Πέτρου Αλεξανδρείας. Συναξαριστής αγ.Νικοδήμου.24 Νοεμβρίου Επίσης εκλόγιον ΑΘΗΝΑΙ 1869 σελ.67).
Εάν λοιπόν ο Κύριος είπε το λόγο αυτό για τον Άρειο, ο οποίος έλεγε, ότι ο Ι.Χριστός ήταν απλός άνθρωπος και όχι Θεός, τι θα έλεγε στους οπαδούς της παναιρέσεως του οικουμενισμού,η οποία αποτελεί την αίρεση των αιρέσεων; Τι θα έλεγε στον πάπα έστω μόνο για το filioque;Διότι όπως ο Άρειος έτσι και ο πάπας προσέβαλε το Τριαδικό του Θεού.Τι θα πούμε εμείς σήμερα σεβαστοί πατέρες, συμπρεσβύτεροι αγαπητοί και αδελφοί λαικοί ;
2.Δεύτερη φωνή εξ’ ουρανού
Μιλάει ο Κύριος μέσω της αγ.Ευφημίας.11 Ιουλίου η μνήμη της.Ήταν περίοδος δύσκολη.Πολλοί οι πολέμιοι της αλήθειας, η οποία είναι μεν σώζουσα,αλλά στοιχίζει. Την πολεμάει ο απ’αρχής ψεύτης και μέχρι σήμερα διαστρεβλωτής της αλήθειας, από την εποχή των πρωτοπλάστων ( Γένεσις 3.1-5 ), και σήμερα με τους πράκτορες του, γνωστούς αιρετικούς, αλλά και καμουφλαρισμένους συνοδοιπόρους του « ορθόδοξους », με δορά - σχήμα προβάτου, οι οποίοι παίζουν θέατρο, προσποιούμενοι τον ορθόδοξο με παχιά μόνο λόγια . Είναι πραγματικά αδελφοκτόνοι, ( Α.Ιωαν.4.20 ) διαβάλλοντες, συκοφαντούντες, διασύροντες, αδικούντες κατάφορα αδελφούς και συλλειτουργούς των ανιδιοτελείς, αθώους και αληθινούς υπερασπιστές της Αλήθειας.Με τον τρόπο αυτό βεβαιώνουν τον λόγο του Κυρίου: «αυτοί δεν μπαίνουν στη Βασιλεία του Θεού, αλλά κλείνουν την πύλη σε όποιους θέλουν και προσπαθούν να εισέλθουν.( Ματθ.23.14 ).
Τότε, απάντησε ο Θεός, αποδεχόμενος την ομολογία της ορθοδόξου πίστεως και ήφρανε τους ορθοδόξους, απορρίπτοντας των αιρετικων, τους οποίους κατήσχυνε .
3.Τρίτη φωνή εξ’ουρανού:Στις 13 Ιουλίου, η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμην της αγ.μάρτυρος ΓΟΛΙΝΔΟΥΧ της εκ Περσίδος, της μετενομασθείσης Μαρίας. Ευρισκομένη στα Ιεροσόλυμα ως προσκυνήτρια, στον προβληματισμό της, αν πρέπει να επικοινωνήσει με τα μοναστήρια, εις τα οποία ευρίσκετο η αίρεση του μονοφυσίτου Σεβήρου, εζήτησε την πληροφορία από τον ουρανό.Ο ουρανός απάντησε δι’αγγέλου:ΌΧΙ.Οι σημερινοί αγαπολόγοι, έχουν αντίθετη γνώμη και πράξη, με πολλές προφάσεις « εν αμαρτίαις » (ψαλ.140.4)( Βλέπε συναξάρι Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου.Τόμος Β’σελ.266 & 267).
4.Τέταρτη φωνή εξ’ ουρανού : Ο αγ.Αλέξανδρος αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως ζητούσε θεία πληροφορία για το αν πρέπει να έχει κοινωνία με τους Αρειανούς. Λίγο πριν ιερουργήσει με τον Άρειο, ο τελευταίος ξεψύχησε στο αποχωρητήριο . ( Μεγ.Αθανασίου, επιστολή προς Σεραπίωνα . PG 25 , 685 - 690).
Αυτήν την απάντηση έδωσε τότε ο ουρανός.Σήμερα διαπιστώνουμε πλήρη αναισχυντία, σ’αυτούς που συμπροσεύχονται, συλλειτουργούν, αλλά και σε όσους συνενδοκούν-συφωνούν στις πλάνες τους.
5.Πέμπτη φωνή εξ’ουρανού:Εδώ μιλάει η Υπεραγία Θεοτόκος, η έφορος, η ηγουμένη του αγ.Όρους . Μιλάει στον αγιορείτη μοναχό, προλέγουσα τον ερχομό των εχθρών της και του Υιού της επί Βέκκου,στην Ι.Μονή Ζωγράφου με τα γνωστά γεγονότα, όπου έκαψαν ζωντανούς πολλούς μοναχούς οι παπικοί.(βλέπε Συναξαριστή αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου, Τόμος Β’σελ.266-267).Μήπως σήμερα άλλαξαν πουθενά οι παπικοί;
6.Έκτη φωνή εξ’ουρανού: Και εδώ η φωνή του ουρανού μεταφέρεται δια στόματος αγγέλου:.
ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ.
Στο βίο του Αγ.Σάββα του Βατοπεδινού, που έγραψε ο αγ.Φιλόθεος Κόκκινος, Πατριάρχης Κων/πόλεως αναφέρεται στη διαμάχη του Βαρλαάμ και του διαδόχου του Ακινδύνου με τον αγ.Γρηγόριο Παλαμά, στο μεγάλο θέμα που προέκυψε σχετικά με το άκτιστο Φως, που έβλεπαν απλοί – ταπεινοί, αλλά πνευματέμφοροι μοναχοί, κατά τον ΙΔ αιώνα . ( σελ.212-215 ).
« Εγώ λοιπόν », θα μας διηγηθεί ο ένδοξος Σάββας, «στενοχωριόμουν και απορούσα για εκείνη τη φιλόνικη επιμονή,πως λίγο-λίγο προχώρησε απ’το κακό στο χειρότερο ( Β’Τιμ.3.13 ), για να καταλήξει στην κακοδοξία.Από την μάχη κατά του πλάσματος έφτασε στη μάχη κατά του Πλάστου. Τι φοβερή παράνοια. Πραγματικά επιβεβαιώθηκε ο σοφός εκείνος λόγος του Πνεύματος, ότι είναι αδύνατον ν’αγαπά το Θεό αυτός που πρώτα δεν αγάπησε τον πλησίον. (Α’Ιωαν.4.20 ) ».
Το όραμα.-ο αφορισμός.
« Ήταν νύχτα και προσευχόμουν πιο κοπιαστικά . Έκανα δέηση ακατάπαυστη και εκτενέστερη για το θέμα τούτο . Πέρασε η ώρα και κόντευε να ξημερώσει.Κάπως αμυδρά λοιπόν μου φάνηκε πως κοιμήθηκα.Μα δεν ήταν ύπνος, αλλά μια νάρκωση, ας πούμε των σωματικών αισθήσεων, που κρατούσε το νου κάπου ανάμεσα στο ξύπνιο και στον ύπνο . Έβλεπα πως στεκόμουν μέσα σ’ένα ναό μέγιστο και περίδοξο. Νάσου λοιπόν κι’ένας λαμπρός χορός αρχιερέων. ντυμένων ιερατικώς, βγαίνει μέσα απ’το Θείο εκείνο θυσιαστήριο με κάποια μεγαλοπρέπεια και λαμπρή πομπή……Τότε βλέπω πάλι κάποιον άλλον που μοιάζει με διάκονο, να βγαίνει μόνος του από εκείνο το θυσιαστήριο. Ολόλαμπρος και αστραφτερός στην όψη και στη στολή, σε όλα του φαίνεται άγγελος που θα φανερώσει θαυμαστά προστάγματα. Κρατά ένα βιβλίο στα χέρια, έτοιμος να διαβάσει το περιεχόμενο . Υποκλίνεται δεξιά και αριστερά στους παρισταμένους, βαδίζει ολόισια ευσχημόνως και ανεβαίνει από τις σκάλες στον ιερό άμβωνα. ( Προ της Τουρκοκρατίας ο άμβωνας ήταν στο μέσον του ναού). Αυτοσυγκεντρώνεται πρώτα λίγο και προσελκύει κάθε νου και βλέμμα πάνω του, ως είναι φυσικό.Έτσι καθιστά τους ακροατές πιο προσεκτικούς και νήφοντες, καθώς νομίζω. Βαθειά σιγή επικρατεί ακόμα παντού . Και τότε ανοίγει το βιβλίο που κρατά . Συνεχίζει ο αγ.πατριάρχης «Σας παρακαλώ όμως κι’εσάς να προσέξετε. Θα χρησιμοποιήσω τώρα τις ίδιες φράσεις του Μεγάλου Σάββα αναλλοίωτες όπως τις άκουσα από το στόμα του.Θα μας πει λοιπόν: «Ανοίγει τότε εκείνος ο φοβερός άγγελος το βιβλίο ---τι φρικτό θέαμα και άκουσμα και λέει: «Ο Ακίνδυνος, ο οποίος ελάλησε βλασφημία κατά της του Θεού Εκκλησίας ,ο δεύτερος Ιούδας, ο προδότης της ευσεβείας, ο δεύτερος Άρειος, που έσχισε όπως εκείνος την του Χριστού Εκκλησία, ο αποστάτης, ο προφανής της Εκκλησίας εχθρός και πολέμιος, ας είναι ΑΝΑΘΕΜΑ.Σ’αυτά τα λόγια λύνει αμέσως τη σιωπή του ο λαμπρός εκείνος χορός των αρχιερέων και μαζί με όλο το πλήθος βροντοφωνάζει τα ίδια λόγια:ΑΝΑΘΕΜΑ. 
Η βοή αυτή ανάμικτη δυναμώνει όλο και περισσότερο και επαναλαμβάνει πολλές φορές το ΑΝΑΘΕΜΑ. Τότε κι εγώ σαν να με σπρώχνει μια αόρατη δύναμη, φωνάζω τα ίδια λόγια με τους άλλους. Τη στιγμή εκείνη επανέρχομαι πάλι στον εαυτό μου και στις αισθήσεις μου. Είχε πια σβήσει από τα μάτια μου η θαυμαστή θεωρία . Κι’όμως,το στόμα μου ακόμα έλεγε τη λέξη εκείνη της Αγγελικής αποφάσεως: ΑΝΑΘΕΜΑ .
Αυτά συνέβησαν στον μεγάλο θεωρό, μυσταγωγό και μύστη των μεγάλων τούτων μυστηρίων. Ποιός εκπαιδευμένος στα θεία θα αμφιβάλει πως αυτή η απόφαση βγήκε από τον ουρανό; Ποιος θ’αμφισβητήσει πως το βιβλίο εκείνο είναι των πρωτοτόκων που απογράφτηκαν στους ουρανούς; ( Εβρ.12.23 ) Εκεί μέσα γράφονται τα ονόματα όσων ακολουθούν την αποστολική παράδοση, καθώς αναφέρει η θεία απόφαση: « Χαίρετε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς »( Λουκά 10.20) Και αντιστρόφως, από εκεί μέσα διαγράφονται οι αντίπαλοι της ορθοδοξίας και αφορίζονται με μια μεγάλη και φοβερή φωνή ομόφωνα, από όλη την επουράνια εκκλησία . Κάπου αναφέρει: «πολλοί ερούσι μοι εν’εκείνη τη ημέρα’εφάγομεν ενώπιον σου και επίομεν’και εν’ταις πλατείαις ημών εδίδαξας » ( Λουκά 13.26 ) Δηλαδή ήσουν συμμέτοχος στα δόγματα μας, στα μυστήρια μας κι επιπροσθέτως μας δίδαξες την απλότητα της ενθέου ζωής, ή κι’εμείς με τη σειρά μας διδάξαμε το λόγο σου στους ανθρώπους. « Αλλ’ερώ » λέει, «εκείνοις, ότι ουδέποτε έγνων υμάς πορεύεσθε απ’εμού οι εργάται της ανομίας ( Λουκα13.27 ) . Πολλοί γαρ εισί κλητοί,ολίγοι δε εκλεκτοί » ( Ματθ.20.16 & 22.14) .
Επ’αυτών τι έχουμε ν’απολογηθούμε αγαπητοί συμπρεσβύτεροι πατέρες και αδελφοί; « Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω » ( Ματθ.11.15 ).
7.Εβδόμη και σπουδαιοτέρα φωνή:-κρίσις του ουρανού : « Θαύμα φρικτόν και εξαίσιον του θαυματουργού Σπυρίδωνος, δι’ου τας βουλάς των παρανόμων παπιστών, εματαίωσε, μη συγχωρήσας αυτοίς να εγείρουν αλτάριον, ήτοι θυσιαστήριον-αγία τράπεζα-εις τον εν τη Κερκύρα αγιόν του Ναόν, συντεθέν, μετά και ιεράς και επινικείου ακολουθίας εις αυτό, παρά ζηλωτού τινός αδελφού».( Το εκδίδει ο κος Μάριος Ι.Πηλαβάκης. « Ορθόδοξον Κέντρον Πατερικών Μελετών » «Ο Αγ.Μάρκος ο Ευγενικός-Μεθώνη Πιερίας 2008) .
Συγγραφεύς του βιβλίου: «ουρανού κρίσις», είναι ο αγ.Αθανάσιος ο Πάριος, από όπου παίρνουμε ορισμένα τμήματα . Το συνιστούμε για μελέτη σ’όλους και ολόψυχα.
Διήγησις του φρικτού θαύματος 
Μετά την ελευθερίαν της πόλεως Κερκύρας από της των Αγαρηνών πολιορκίας, δια προστασίας του θαυματουργού Σπυρίδωνος` ήτις ελευθερία εγένετο εις τους 1716, Αυγούστου 11, ο τότε λαχών ηγεμών Ανδρέας Πιζάνης, καπιτάν Γενεράλης των Κορυφών, βουλόμενος να κάμη μίαν ευχαριστήριον αμοιβήν προς τον άγιον, δια την τόσην ευεργεσίαν της ρηθείσης ελευθερίας, εσυμβουλεύθη με τον θεολόγον του Φραγγίσκον Φραγγιπάνην καλούμενον, ωσάν τι πράγμα να κάμη οπού να είναι αρεστόν και ευαπόδεκτον εις την αυτού αγιότητα.Εκείνος τον απεκρίθη, πως είναι λίαν καλόν και θειότατον έργον,να οικοδομήση μέσα εις τον Ναόν του αγίου, ένα αλτάρι μαρμαρένιον πολύτιμον, δια να λέγεται καθ’εκάστην εκεί μέσα και μία λατινική λειτουργία, « και η εξοχότης σου να ακούης λειτουργίαν της γλώσσης σου, όταν εις τους διωρισμένους καιρούς παρουσιάζης εκεί».Ήρεσε τω ηγεμόνι του θεολόγου η συμβουλή, και παρευθύς προστάζει να ετοιμάζηται η ύλη της οικοδομής.Πριν όμως να ετοιμασθή η ύλη, του εφάνη εύλογον, να κράξη και τους ιερείς και Ιούς πατρωνάτους του αγιωτάτου λειψάνου του θείου Σπυρίδωνος, τρόπον τινά δια να λάβη και εξ’αυτών την εις τούτο συγκατάνευσιν. Εκείνοι, ευθύς οπού ήκουσαν ένα τοιούτον ανέλπιστον πράγμα, απεκρίθησαν προς αυτόν στρογγύλω τω στόματι, ότι τούτο χωρίς άλλο είναι μία καινοτομία πολλά επιζήμιος,και δια τούτο, κατ’ουδένα τρόπον δεν ήθελαν συγκατανεύσουν εις τον σκοπόν του.Ο ηγεμών τους απεκρίθη εν θυμώ, πως ώντας αυτός εξουσιαστής υπέρτατος, και μη βουλομένων αυτών, θέλει τελειώσει το θέλημα του, και προστάζει να συναχθή ανυπερθέτως η ύλη έξω από τον ναόν του αγίου.Συνήχθησαν λοιπόν εκεί άσβεστος, γύψος, μάρμαρα, και πλάκα εκλεκτού μαρμάρου ευφυέστατα κατασκευασμένη, δια τράπεζαν.
Κατά την αυτήν νύκτα, βλέπει κατ’όναρ ο ηγεμών, άνθρωπόν τινα με σχήμα μοναχού, λέγοντα προς αυτόν.Τι με ενοχλείς, και διατί ταράττεις αδίκως τα τέκνα μου; Ήξευρε, πως τούτο οπού εμελέτησες να κάμης δεν σου συμφέρει. Γενομένης τοιγαρούν ημέρας, έκραξε τον θεολόγον του εις την κάμαράν του, εκείνον δηλαδή οπού τον έδωκε την τοιαύτην συμβουλήν, και εις αυτόν εδιηγήθη με ακρίβειαν το ενύπνιον. Εκείνος τον απεκρίθη, ότι τα ονείρατα ημείς οι χριστιανοί, κατ’ουδένα τρόπον, δεν χρεωστούμεν να τα πιστεύωμεν, ούτε παντελώς να τα δεχώμεθα, ως πράγματα αληθινά. « Μάλιστα πρέπει να στοχασθής, αυθέντα, πως τούτο είναι ένας φανερός πειρασμός του δαίμονος, με τον οποίον πάσχει ο πολέμιος των καλών, να διασκεδάση και να εμποδίση ένα τέτοιον ευσεβέστατον έργον». Ησύχασεν ο ηγεμών καταπεισθείς εις τους λόγους του θεολόγου του.Την ερχομένην νύκτα βλέπει πάλιν ο ηγεμών τον ίδιον μοναχόν κατ’όναρ σφοδρώς αυτώ απειλούντα και λέγοντα. Ήξευρε βεβαιότατα, ότι αν πειράξης τον άγιον οίκον μου, θέλεις το μετανοήσεις .ότε ουδέν όφελος.Έμφοβος ο αυθέντης και έντρομος γενόμενος, από την στερεάν τούτην απόφασιν, δεν υπέμεινε πλέον να γένη ημέρα, αλλά παρευθύς την ώραν εκείνην, εισκαλείται τον θεολόγον του, διηγείται προς αυτόν απαραλλάκτως την όψιν, του παρασταίνει την δειλίαν της καρδίας του, και λέγει ότι από τόσον φόβον είναι κυριευμένος, ώστε οπού δεν θέλει αποκοτήσει να εκτελέση αυτό το έργον.Τότε ο θεολόγος, τονώσας τον λόγον, του λέγει μετά ηγεμονικού παραστήματος. «Αυθέντα, ήξευρε, πως αν συσταλθής από του να ενεργήσης ένα άγιον έργον οπού απεφάσισες να κάμης, δεν παραστήνεσαι εις τον κόσμον τόσον ορθά στοχαζόμενος, ότι πιστεύεις ονείρατα εκ συνεργείας του διαβόλου γινόμενα» .Πλησθείς λοιπόν θάρσους εκ των τοιούτων λόγων ο ηγεμών, ημέρας γενομένης, οπού ήτον η ενδεκάτη του Νοεμβρίου 1718, επήγεν εις την εκκλησίαν του Αγίου χάριν προσκυνήσεως, συνακολουθούσης αυτώ και της αυλής όλης, και του δημοσίου Ιντζενιέρου, δια να καταμετρήση τον τόπον εις μήκος, πλάτος και ύψος, δια την κατασκευήν του αυτού αλταρίου.Τότε ο των πρεσβυτέρων γεραίτερος κύριος Μαρίνος Βούλγαρις Σακελλάριος( παρόντος και του τότε προεδρεύοντος μεγίστου πρωτοπαπά κυρίου Σπυρίδωνος Βουλγάρεως) παρεστάθη ενώπιον του ηγεμόνος, και με ταπεινήν φωνήν παρεκάλουν δεόμενοι άπαντες, να μη κάμη τέτοιαν καινοτομίαν, μήπως και δεν θέλει φανή αρεστόν εις τον άγιον. Ο δε, ακούσας και αγριανθείς, εφοβέρισε με θυμόν μεγάλον, ότι αν δεν υπακούσουν εις το θέλημά του και να ησυχάσωσι, θέλει τους στείλη σιδηροδεσμίους εις την Βενετίαν, να τους ρίψουν εις τα καμαρώτα, ώστε να μην ιδούν πλέον τον ήλιον. Εγώ, λέγει, δεν σκοπώ να κάμω παρανομίαν, αλλά να πήξω θυσιαστήριον, πράγμα θείον και Θεώ ευάρεστον. Απηλπισμένοι οι ιερείς και Ιούς πατρωνάτοι και κατατρομασμένοι από τας απειλάς, επρόστρεξαν αυτοί τε, και των άλλων ορθοδόξων ουκ ολίγοι, εις την θείαν αντίληψιν. Και ανοίξαντες την ιεράν λάρνακα του μεγάλου πατρός, έψαλαν παράκλησιν, χύσαντες θερμά δάκρυα, δια να εμποδίση τον κακόν σκοπόν του ηγεμόνος. Προς το μεσονύκτιον, οπού έφερνε την δωδεκάτην ημέραν του Νοεμβρίου, εις την οποίαν έμελλον να έμβουν οι τεχνίται να δουλεύουν, ιδού γίνονται αστραπαί, και βρονταί, και κεραυνοί αλλεπάλληλοι. Τότε δη και ο φύλαξ της αυθεντικής Μονετζιόνος, βλέπει ένα μοναχόν, με ένα δαυλόν αναμμένον εις την χείρα πλησιάζοντα εις αυτόν. Ο φύλαξ,κατά την συνήθειαν, τον ερωτά και άπαξ και δις, ποίος είσαι συ; και που υπάγεις; Και επειδή ουδεμίαν απόκρισιν ελάμβανεν, εσήκωσε το πυροβόλον του όπλον, είτε τουφέκι, δια να τον αποκτείνη. Τότε ο μοναχός άμα απεκρίθη. Εγώ είμαι ο Σπυρίδων.Και άμα τούτο ειπών, ήρπασεν αυτόν από την χείρα, και τον απεσφενδόνισεν έξω εις την λεγομένην Σπιανάδα της πόλεως Κερκύρας, πλησίον εις την εκκλησίαν του εσταυρωμένου. Εκεί ευρέθη όρθιος εις τους πόδας του, καθώς ήτον με το όπλον του. Και παρευθύς ύστερα από τούτο, άναψεν η αποθήκη της Μονετζιόνος και η ταύτης έξαψις ανέτρεψε τας οικοδομάς, οπού ήτον εκεί μέσα εις το Καστέλλι, το τε παλάτιον του ηγεμόνος, και πάντα τα περί αυτό. Και ο μεν ηγεμών ευρέθη νεκρός από δύο δοκάρια, οπού του περιέσφιγγον τον τράχηλον, τρόπον τινά, ωσάν διωρισμένα δια να τελειώσουν το τοιούτον έργον. Ο δε θεολόγος ευρέθη έξω από το Τειχόκαστρον, μέσα εις το χαντάκι εκείνο, εις το οποίον συρρέουσι και στραγγίζουσιν η βρώμαις όλαις των αποπάτων του άστεως, δια χειρός έχων την αισχύνην της σαρκός του, άξια προοίμια λαβών της μισθαποδοσίας της αρίστης συμβουλής του, και της λαμπράς του πολιτείας. Απώλετο δε και πολύς λαός ανδρών τε και γυναικών, εκ τε της αυλής του ηγεμόνος, και των εκτός, ψυχαί εννεακόσιαι.Συνέβησαν δε κατά τον αυτόν καιρόν, και άλλα δύο φοβερά σημεία. Πρώτον: Κανδήλαν μεγάλην αργυράν είχε κρεμάση αφιέρωμα ο ηγεμών έμπροσθεν του αγίου λειψάνου, και αυτή την ιδίαν νύκτα, έπεσε χαμαί, και συνετρίβη την βάσιν, μηδέ μιάς άλλης, μηδέν όμοιον παθούσης, από τόσας πολλάς οπού εκεί κρέμανται, και με όλον οπού εκρέματο απί μίαν άλυσιν πολλά δυνατήν. Φαίνεται και την σήμερον το πάθος της Κανδήλας ήγουν το της βάσεως. Επειδή έτσι καθώς ευρέθη, πάλιν την εμετακρέμασαν, και μένει μαρτυρούσα το συμβάν, με αλαλήτους φωνάς. Δεύτερον : εκείνην την ώραν και την στιγμήν (καθώς ύστερον εξετάσαντες εβεβαιώθησαν) μία φλογερά σαγίτα, ήγουν αστροπελέκι, εκτύπησε την εικόνα του ηγεμόνος εν τη Βενετία, και την κατέκαυσε, χωρίς να πάθη άλλο τι των της οικίας ουδέν κακόν.Το οποίον και εξήγησαν ευθύς δια κακόν οιωνόν περί του αυτού ηγεμόνος, οι εκεί όντες αδελφοί αυτού και συγγενείς και οι λοιποί λατίνοι λαικοί και εκκλησιαστικοί.Ο δε πρεβεδούρος καλούμενος, ο λατινεπίσκοπος και άλλοι εξουσιασταί και ιδιώται, όσοι εκατοίκουν μέσα εις την πόλιν της Κερκύρας (ενταύθα γαρ εστι και το παλάτι του λατινεπισκόπου, και άλλων πλείστων) οι λοιποί λέγω τούτοι, έδωκαν προσταγήν, να σηκωθή από τον ναόν του αγίου, η συναχθείσα εκείσε ύλη, ως προείρηται. Και τα μεν άλλα άλλως ωκονόμησαν, την δε γε πλάκα οπού ητοιμάσθη δια τράπεζαν, φέροντες απέθηκαν δια τιμήν, εις τον λεγόμενον Δόμον, ήτοι εις τον ναόν της ιδικής των Μητροπόλεως, εις το μέγα αλτάρι καλούμενον. Εκεί οράται ακουμπισμένη χαμηλά, κατά το πλάγιον, μέχρι της σήμερον. Επειδή δε ο στρατιώτης, ήτοι ο φύλαξ της Μονετζιόνος, ημέρας γενομένης, όλος ενθουσιών εβόα φωνή μεγάλη και εκήρυττε λέγοντας, ο άγιος Σπυρίδων έκαμεν αυτά τα μεγάλα και φοβερά πράγματα, και καταλεπτώς εδιηγείτο όλην την υπόθεσιν, οι Λατίνοι μην υποφέροντες την αισχύνην, μετά τρείς ημέρας εις την Ιταλίαν απέπεμψαν αυτόν.
Αυτή είναι η διήγησις του φρικτού τεραστίου θαύματος του εν τη πόλει της Κερκύρας τελεσθέντος, δια του ευηκόου προστάτου αυτής, και όλης της Καθολικής Εκκλησίας θειοτάτου Σπυρίδωνος.
Αυτή είναι η απάντηση που δίνει ο ουρανός με τα συγκλονιστικά γεγονότα.Δεν μένει η ελάχιστη αμφιβολία, ότι καταντήσαμε προκλητικοί στη Θεία ευσπλαχνία. Είμαστε αδικαιολόγητοι σήμερα. Καλούμαστε ο καθένας μας να πάρει θέση. Ότι έκαναν οι αγ.απόστολοι και θεοφόροι πατέρες της εκκλησίας και όλοι οι ευθείς τη καρδία κληρικοί, μοναχοί και λαικοί, δια μέσου των αιώνων` καλούμεθα το ίδιο να κάνουμε κι εμείς=ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ. Μακριά από λυκοποιμένες, οδηγούς στην απώλεια.(Βλέπε: «αγώνες των μοναχών υπέρ της ορθοδοξίας»Έκδοσις Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου.άγιον Όρος 2003) Καλούμαστε ν’αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.Εντολή Κυρίου να μη σιωπάμε, σε περίοδο που η πίστις κινδυνεύει. «Εάν ούτοι σιωπήσουσι οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκά 19.40)Ακόμη και απλοί λαϊκοί έχουν ευθύνη για την προάσπιση της ορθοδόξου πίστεως.
Ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης εδίδασκε χαρακτηριστικά: «εντολή Κυρίου είναι να μη σιωπάμε σε περίοδο που η πίστη κινδυνεύει. Διότι,λέγει,να ομιλείς και να μη σιωπάς και: «εάν υποστέλληται(υποχωρήσει),ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ»(εβρ.10.38),και «εάν ούτοι σιωπήσωσιν οι λίθοι κεκράξονται»(Λουκ.19.40) ώστε,όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε:Εγώ ποιός είμαι;Ιερεύς; ουδέποτε.Άρχων; ούτε αυτό.Στρατιώτης;Από πού; Γεωργός; Αλλά ούτε και τούτο.Πτωχός;προμηθευόμενος μόνο την εφήμερη τροφή. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε φροντίδα για το προκείμενο ζήτημα. Αλίμονο, οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και αμέριμνος;….Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι στερημένος κάθε απολογίας την ημέρα της κρίσεως, επειδή τώρα δεν ομιλεί, και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’αυτό τον λόγο(επισ.πα,βιβλίο β’PG 99 , 1321 A-G) βλέπε και «αγώνες των μοναχών υπέρ της ορθοδοξίας» (έκδοσις Ι.Μονής οσίου Γρηγορίου , άγιον όρος 2003 σελ.23)
Και αλλού ο ίδιος υψιπέτης αετός της μοναχικής πολιτείας σχετικά με την θέσιν των λαικών, γράφει: «ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη, ΧΡΕΩΣΤΕΙ παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν»(«το Αντίδοτον», Θεοδωρήτου Ιερομονάχου, Αγιορείτου σελ.59).
Σήμερα οι διώκται δεν είναι πλέον άθεοι και ειδωλολάτραι, αλλά χριστιανοί κατά τον Μ.Βασιλειο(«Αγώνες των μοναχών της ορθοδοξίας»σελ.23-24)(επισ.Μ.Βασιλειου. Επιστολή σμγ’ κεφ. Β’PG 32,904C). Γνωρίζουμε επίσης, ότι η λεγόμενη επίσημη εκκλησία, θα υποταχθεί και θα συμπλεύσει πλήρως με τον αντίχριστο.Ήδη το ζούμε, το διαπιστώνουμε κάθε μέρα . Αυτή θα χαρακτηρίσει ως παράφρονες-τρελλούς, αντάρτες, πλανεμένους και γραφικούς, όσους δεν θα υποταχθούν στα καταχθόνια σχέδια της παγκοσμιοποίησης και του οικουμενισμού, όπως και τους προφήτες Ηλία και Ενώχ,και ο Καίσαρας θα τους εκτελέσει.Δηλαδή η πολιτική εξουσία.
Ο ουρανός μίλησε.Η δική μας απάντηση πρέπει να είναι: Τέρμα στις προφάσεις εν αμαρτίαις. «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε». (Β’κορινθ.6.17)
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, το παράδειγμα στα θέματα της πίστεως των αγίων και θεοφόρων πατέρων, την επιταγή των ιερών κανόνων (ΙΕ’ της πρωτοδευτέρας και ΛΑ’ των αγ.αποστόλων) και εμμονή στη διαχρονική εκκλησία του Κυρίου μας. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε.Ο Ίδιος μας βεβαίωσε.Μη φοβηθείτε. «Εγώ θα σας δώσω στόμα και σοφία τι να απολογηθείτε»και θα είμαι μαζί σας.(Ματθ.28.20) και: «προωρώμην τον Κύριον δια παντός ενώπιον μου, ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ»(Πραξ.Β’25)και: «ότι αν ζητήσουμε στο Όνομα Του θα μας το δώσει»(Ιωαν.14.13)
«Ει ο Θεός υπέρ ημών `τις καθ’ημών»(Ρωμ.8.31) και κατά τον απ.Παύλο: «πάντα ισχύω, εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ(Φιλιπ.4.13)
Αγία τριάς ο Θεός` μας δόξα σοι.’Αναρχε πατέρα, συνάναρχε Υιέ και πνεύμα το Θείον` δόξα σοι.Ιησού Χριστέ, γλυκύτατον και επιπόθητον όνομα, εσταυρωμένη αγάπη, ας νικήσει το άπειρο ελεός Σου τις αμαρτίες μας, και με τις πρεσβείες της αειπαρθένου Μητρός σου και όλων των αγίων, πάρε την καρδιά μας, θεράπευσε την` δός μας τη θεική σου φωτιά και το ποτήριον της αγάπης σου.
Παράκλητε αγαθέ Πνεύμα το ευθές, χειραγώγει μας` κράτα μας απ’το χέρι, ώστε να κρατήσουμε την καλήν ομολογίαν για να έχουμε ευπρόσδεκτη απολογία κατά την ημέρα της κρίσεως. Αμήν.


                   πρεσβύτερος Γεώργιος Αγγελακάκης

Είμαστε … «έξυπνοι» ή το νομίζουμε;

http://monasteryoftheholyprophets.blogspot.gr/
   «Να είσαι έξυπνος! Να προσέχεις! Να μην κοιμάσαι! Να έχεις τα μάτια σουανοιχτά! Τα μάτια δεκατέσσερα!», είναι μερικές από τις συμβουλές, που συνηθίζουν να δίνουν οι γονείς και οι μεγάλοι, θέλοντας να φυλάξουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους, που μπορεί να  διατρέχουν. Και είναι πολύ περιεκτικές και εύστοχες οι παραινέσεις αυτές. Αλήθεια, τι σημαίνει η λέξη «έξυπνος»; Ποια είναι η έννοια που της προσδίδουμε στην καθημερινότητα;
      Έξυπνος, θα απαντούσε κάποιος, είναι αυτός που εύκολα καταφέρνει να λύνει τα προβλήματα στη ζωή του, υπερβαίνοντας τα εμπόδια και βρίσκοντας πάντα την κατάλληλη λύση. Ή ακόμη, συγκρινόμενος με τους άλλους, έχει τη δυνατότητα να τους ξεπερνάει στην ευστροφία του μυαλού, να αντιλαμβάνεται και να προσλαμβάνει γρηγορότερα και καλύτερα την οποιαδήποτε πληροφορία και γνώση και να δίνει  καλύτερες λύσεις απ` αυτούς, στα καθημερινά θέματα που έχει να αντιμετωπίσει και να προλαβαίνει το κακό. Έξυπνος  θεωρείται και ο καταφερτζής, ο καπάτσος, ο μηχανορράφος. Ανάλογα δε με το περιεχόμενο που θέλει να προσδώσει ο καθένας, ακόμη και ο πονηρός, ο δόλιος άνθρωπος, που κατεργάζεται το κακό. Πραγματικά, παρόλο που έχει μεγάλο εύρος, εκεί περίπου κυμαίνεται σήμερα η έννοια  της λέξης «έξυπνος».


      Στην Καινή Διαθήκη τη λέξη «έξυπνος» τη συναντάμε μόνο μία φορά και σημαίνει κατά την αρχαία: αυτός που δεν κοιμάται, ο ξυπνητός. Στις Πράξεις των Αποστόλων (16, 27), γράφει ο απόστολος Λουκάς: «ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς» και σημαίνει: «όταν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και είδε ανοιχτές τις πόρτες της φυλακής». Δηλαδή κοιμόταν και ξύπνησε.
      Πόσο εξαρτάται το παιχνίδι της ζωής από τον καθένα μας; Μέχρι πού θα ενεργήσει η εξυπνάδα  και πού θα μας οδηγήσει; Διότι ακούγεται πολύ συχνά γύρω μας ο λόγος: «Εγώ φέρθηκα έξυπνα». Και, εν τέλει, αν κάποιος ισχυρίζεται πως είναι «έξυπνος», δεν αντιλαμβάνεται πως κάποιοι άλλοι πιθανόν να είναι  «εξυπνότεροι» και ο διάβολος,  μετά πάσης βεβαιότητος, μυριάκις «εξυπνότερος» από όλους; Ποια και  τι είδους εξυπνάδα εννοεί ο καθένας;
      Μήπως σήμερα έχει ανάγκη ο λαός του Θεού από κάποιο πνευματικό εγερτήριο ανάκρουσμα, για «να ανοίξει τα μάτια του», αυτά τα μάτια που εννοεί το Ευαγγέλιο, «να εγερθεί από τον ύπνο», να βρει τον εαυτό του και κυρίως το βασικό νόημα της ζωής του;
      Ανέκαθεν ο άνθρωπος από τη φύση του είχε ανάγκη να καταφεύγει ως δημιούργημα στην αγκαλιά του Θεού, του Δημιουργού του. Αν αυτό συνέβαινε στο διάβα των αιώνων, όπως και συνέβαινε, σήμερα αυτή η ανάγκη προβάλλει κυριολεκτικά απόλυτη. Μονόδρομος. Διότι, μέσα στην παραζάλη της γενικής αποστασίας, έχει χαθεί κάθε έρεισμα, κάθε αποκούμπι, στο οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί ο άνθρωπος την ψυχοσωματική του ασφάλεια και γαλήνη. Να νοιώσει η καρδιά του και να πιστέψει πως βρήκε τη ζητούμενη πληρότητα και να κραυγάσει «ψυχή τε και σώματι» πως είναι βέβαιος γι` αυτό  που ζητούσε και του έλειπε.
       Οι πλείστοι των ανθρώπων, των βαφτισμένων Χριστιανών, βρίσκονται  σε κατάσταση  πανικού. Φοβούνται, χωρίς να δύνανται να αντιληφθούν το γιατί. Τρέμει η ψυχούλα τους. Ζουν μέσα στον κόσμο, ανάμεσα στο πλήθος των συνανθρώπων τους και φοβούνται τον κόσμο! Αισθάνονται ανασφάλεια για την κάθε στιγμή της ζωής τους. Νοιώθουν εκτεθειμένοι, απροστάτευτοι. Τι θλιβερό κατάντημα! Δεν εμπιστεύονται κανέναν- και γιατί να εμπιστευτούν, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Τρέχουν από εδώ κι από κει, να αδράξουν την ελπίδα, το κάτι άλλο, που γεμίζει την καρδιά, αλλά επιστρέφουν χωρίς «δώρα», χωρίς χορτασιά, θυμίζοντας  το λαϊκό άσμα: «διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό» και: «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή».
       Το ερώτημα όμως είναι: «Ποιο θεωρείται λάθος» και «Ποια  αλλαγή»;
       Ελπίζουμε  και πάλι ελπίζουμε, αλλά κινούμενοι πάντοτε με λάθος προορισμό και μένοντας σε ένα ηχηρό «Όχι». Πεισματωδώς όχι, προς το Χριστό και την αγία του Εκκλησία. Παντού αλλού ναι, αλλά εκεί όχι. Τόσο βαθύ είναι το απόστημα. Τόση η αποξένωση. Είμαστε άρρωστοι και δεν θέλουμε το νοσοκομείο. Τα χειρουργικά εργαλεία του λόγου του Θεού και των αγίων  δεν μπορούν να αγγίξουν το μικρόβιο που εμφωλεύει στις καρδιές. Κλειστά τα αυτιά του σώματος και της καρδιάς. Η φωνή της συνείδησης πνιγμένη και οδηγημένη στο παρά φύση, στην άβυσσο, στο αδιέξοδο. Η ψυχική πώρωση οξεία. Αφοπλισμένος  και αιχμαλωτισμένος ψυχικά ο αδούλωτος στα ιστορικά δεδομένα Έλληνας.
      Υπάρχει  άμεση ανάγκη για θεραπεία. Θεραπεία στο νοσοκομείο της αγάπης του Χριστού. Στην Εκκλησία Του, όπου υπάρχουν οι γιατροί, τα μηχανήματα και τα φάρμακα. Οι πνευματικοί οδηγοί, τα Μυστήρια της Εκκλησίας, η λατρεία, η άσκηση, η προσευχή και ό,τι άλλο συνεπικουρεί στη μετάνοια και στη σωτηρία της ψυχής.
      Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός». (Εφ. 5,14). Ο στίχος αυτός είναι  αντιπροσωπευτικό κάλεσμα της εποχής για τους Έλληνες. Διότι καλεί, απευθυνόμενος σ` αυτούς που κοιμούνται, να σηκωθούν, να ξυπνήσουν και σ` αυτούς που ζουν ωσεί νεκροί, να αναστηθούν. Και σ` αυτήν την πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε οι Έλληνες.
      Ο Ωριγένης ερμηνεύει: «Έγερση είναι η επάνοδος από την κακία στην αρετή». Και ο άγιος Χρυσόστομος: «Επίσης καθεύδοντα (δηλαδή κοιμώμενο) και νεκρό ονομάζει (ο Παύλος) και αυτόν που ζει στην αμαρτία. Διότι αποπνέει δυσωδία, όπως ο νεκρός και είναι άπραγος, όπως αυτός που κοιμάται και τίποτε δεν βλέπει, όπως εκείνος, αλλά ονειρεύεται και φαντάζεται».
      Ιδού πάλι ο ευαγγελικός λόγος, ο οποίος εγγυάται τη λύση και την απαγκίστρωση από τον πνευματικό ύπνο και την αμαρτία:
 «Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ' ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας». (Ρωμ. 13,11-14)
       «Νύχτα αποκαλεί την παρούσα ζωή, επειδή είναι διασκορπισμένη παντού η αμαρτία και επειδή μοιάζει με όνειρο και φαντασία και μπορεί να μας ξεγελάσει», ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός, ενώ «ημέρα την μέλλουσα ζωή για τη λαμπρότητά της και για το ότι θα αποκαλυφθούν τα κεκρυμμένα». Ημέρα λαμπρή, βέβαια, είναι και η καινούρια ζωή, στον παρόντα βίο, όταν η ψυχή μετανοήσει και επιστρέψει αγωνιζόμενη στο δρόμο του Θεού.
      Ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Να ξεντυθούμε τις φαντασίες, να απαλλαγούμε από τα όνειρα του παρόντος βίου και να αποθέσουμε, να εγκαταλείψουμε το βαθύ ύπνο». Επίσης, «να ντυθούμε όπως τα ρούχα μας έτσι και την αρετή».
      Να μην συμβαδίζουμε με τα πάθη που αναφέρει. «Απεκδυόμενοι» αυτά, οδηγούμαστε στην ευσχημοσύνη. Στην ευπρέπεια, στην κοσμιότητα, στην ψυχική αταραξία, στην πλήρη αξιοπρέπεια. Δεν αρκεί να τα αφήσουμε, αλλά να ντυθούμε το Χριστό. Και «ένδυση αυτού σημαίνει να ζούμε μέσα σ` αυτόν και μέσα σ` εμάς να φαίνεται η δική του παρουσία. Αυτό δε πετυχαίνεται, όταν παραμένουμε στο θέλημά του και μέσα μας φαίνονται χαρακτηριστικά δικά του και ομοιότητες», γράφει ο Ζιγαβηνός.
     Και μια λεπτομέρεια. Λέγοντας «καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας», σχολιάζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Δεν μας εμποδίζει να προνοούμε για την φροντίδα του σώματος, αλλά από τις αμαρτωλές επιθυμίες». Και ο Θεοδώρητος: «Δεν απαγόρευσε την επιμέλεια του σώματος, αλλά έβγαλε έξω την τρυφή και την ακράτεια στην αμαρτία».
      Να η έννοια της λέξης «έξυπνος»: «ἔγειρε ὁ καθεύδων», με την υπόσχεση: «καί ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός» και: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», πάλι με την επιβεβαίωση: «νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία».
      Δεν μας μένει παρά να κάνουμε ο καθένας στονεαυτό του ένα «τεστ εξυπνάδας», έχοντας ως οδηγό ερωτήσεων  τις εντολές του Ευαγγελίου και τη ζωή τωναγίων, για να δούμε πόσο «έξυπνοι» είμαστε. Αν και πόσο πρέπει «να ανοίξουμε τα μάτια μας», να κινηθούμε, και να συναρμοστούμε με το θέλημα του Θεού, για να μπούμε στο δρόμο της ελευθερίας του. 

«Μή φοβού Άβραμ, έγώ ύπερασπίζω σου»




Ασφάλεια σ΄ένα σαλευόμενο κόσμο


«Είμαι άσφαλισμένος, εχω άσφάλεια ζωής, έχω α­σφαλισμένο τό αύτοκίνητό μου». Φρά­σεις συνη­θισμένες, φράσεις πού τις λέ­με ή τις άκούμε συχνά στή ζωή μας.

Μέσα στον τα­ραγμένο και μεταβαλλόμενο κόσμο μας ή καταφυ­γή σέ ύπηρεσίες, πού ύπόσχονται και παρέχουν κάποιου είδους άσφάλεια, γίνεται όλο και περισσότε­ρο έπιτακτική και άπό πολλούς θεω­ρείται άπολύτως αναγκαία.

‘Άλλωστε και οί άσφαλιστικές έταιρείες σ’ αύτό τό γενικευμένο αίσθημα άνασφάλειας βασίζονται και έπενδύουν, προσπαθώντας νά πείσουν όλο και περισσοτέρους αν­θρώπους νά ύπογράψουν κάποια σύμβαση μαζί τους, καί μά­λιστα σύμβα­ση όσο γίνε­ται μεγαλύ­τερη καί γιά περισσότε­ρες ύπηρε­σίες.

Μέ βά­ση τή σύμβα­ση, ό άσφαλιζόμένος πληρώνει στήν έταιρεία κατά τακτά χρονικά διαστήματα ένα χρηματι­κό ποσό, καί ή ασφαλιστική έταιρεία άναλαμβάνει τήν ύποχρέωση νά απο­ζημιώσει τόν άσφαλισμένο μέ το άντίστοιχο ποσό χρημάτων γιά ζημιά πού τυχόν θά ύποστεί, ή νά καλύψει κάποια έξοδά του γιά καταστάσεις πού προ­βλέπονται στό συμβόλαιο του.

Είναι φα­νερό ότι αύτού τού είδους οί άσφάλειες έχουν περιορισμένη δυνατότητα προστασίας και άφορούν τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πού έχουν συμφωνηθεί.

Τί γίνεται όμως γιά τούς τόσους κιν­δύνους πού ξεπερνούν τήν περιορι­σμένη προστασία των άσφαλιστικών εταιρειών; Δέν ύπάρχει κάποια άλλου είδους άσφάλεια πού νά παρέχει πλήρη προστασία στόν άνθρωπο; Ασφά­λεια πού νά καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής; Υπάρχει! Είναι ή άσφάλεια πού παρέχει ό παντοδύναμος και παν­άγαθος Δημιουργός και πάνσοφος Κυβερνήτης τής ζωής μας, ό Θεός. Είναι άπόλυτη άσφάλεια, έναντι παντός κινδύνου και χωρίς ύποχρέωση κατα­βολής άσφαλίστρων. Ένα μόνο πρά­γμα άπαιτείται γιά νά τήν άποκτήσει ό άνθρωπος: ή πίστη!

Έχεις τήν πίστη; Εναποθέτεις μέ έμπιστοσύνη τή ζωή σου, τήν οίκογένειά σου, όλες τις ύποθέσεις σου στά χέρια του Θεού; Τά έχεις όλα! Δέν θά σέ έγκαταλείψω, λέει ό Θεός στόν ψαλμωδό και βασιλέα Δαβίδ και σέ κάθε πιστό χριστιανό, άλλά θά έξακολουθώ νά σέ συνετίζω και νά σέ συνοδεύω στό δρό­μο πού πρέπει νά βαδίζεις. Οί οφθαλμοί μου δέν θά άποσπασθοΰν άπό σένα, άλλά θά είναι προσηλωμένοι και στη­ριγμένοι έπάνω σου, γιά νά σέ προστα­τεύουν και σέ προφυλάσσουν άπό κάθε κίνδυνο (βλ. Ψαλμ.λα’ [31] 8).

Ό πιστός χριστιανός μπορεί κάπο­τε νά πορεύεται σέ άπόκρημνα μονοπάτια, νά άντιμετωπίζει δηλαδή πειρα­σμούς, δοκιμασίες και προβλήματα με­γάλα. Μπορεί νά φτάσει σέ σημείο νά κινδυνεύει και αύτή ή ζωή του, τό μέλ­λον των παιδιών του και τής οικογενεί­ας του. Άλλοτε πάλι μπορεί νά κληθεί νά δώσει λύση σέ δυσεπίλυτα άνθρωπίνως προβλήματα τής έργασίας του, τής έπαγγελματικής σταδιοδρομίας των παιδιών του και νά διαπιστώνει ότι βρί­σκεται σέ άδιέξοδο, ότι κινδυνεύει. Νά ή ώρα τής πίστεως! ‘Άς μήν άπογοητεύεται σ’ αύτές τις δύσκολες, τις κρίσι­μες περιστάσεις. Έχει ισχυρό προστά­τη και ύπερασπιστή τής ζωής του. Έχει πάνσοφο και παντοδύναμο Κυβερνήτη τής ζωής του. Έχει προστάτη του τον Δημιουργό του. Μέ τήν πανσοφία Του ό Θεός θά βρει και θά δώσει τις κατάλ­ληλες λύσεις έκεί όπου ό άνθρώπινος νούς άδυνατεί νά βρεί λύση. Διότι γιά τήν πανσοφία, τήν άγαθότητα και τήν παντοδυναμία τού Θεού δέν ύπάρχουν άδιέξοδα ούτε άλυτα προβλήματα.

«Μή φοβού Άβραμ, έγώ ύπερασπίζω σου», είπε κάποτε στό μεγάλο Πατριάρχη Αβραάμ (Γεν. ιε’ [15] 1). Τό ίδιο λέει και στόν κάθε πιστό, σέ κάθε έποχή. Τό ίδιο λέει και στόν καθένα μας σήμερα: Μή φοβάσαι! Εγώ θά είμαι μαζί σου, θά σέ προστατεύω, θά σέ άσφαλίζω άπό κάθε κίνδυνο- «μή φοβού, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε’ 36).

Στις μέρες μας, μέ τήν κρίση πού δι­έρχεται ή πατρίδα μας, πολλοί αντιμετωπίζουμε στιγμές και ώρες δύσκολες στή ζωή μας. Ανασφάλεια και άβεβαιότητα έπικρέμαται παντού. Όμως, ώς πιστοί χριστιανοί, άς προχωρούμε μέ ειρήνη ψυχής, μέ έμπιστοσύνη στόν πανάγαθο, πάνσοφο και παντοδύνα­μο Δημιουργό και Κυβερνήτη τής ζωής μας. Νά θυμόμαστε ότι Εκείνος θά είναι μαζί μας πάντοτε.

Πάντοτε! Τό βεβαιώνει μέ τόν πιό κα­τηγορηματικό τρόπο: «Ού μή σε άνώ ούδ’ ού μή σε έγκαταλίπω» (Εβρ. ιγ’ 5)- δέν θά σέ άφήσω ούτε θά σέ έγκαταλείψω ποτέ. Ό λόγος Του είναι σαφής και δέν έπιδέχεται καμία άμφισβήτηση: Δέν θά σέ έγκαταλείψω ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”