Τι είναι οι «αλλοιώσεις» στην πνευματική ζωή;

Ψυχωφελείς συζητήσεις με το Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό

Κακός γείτονας και επίβουλος, ειδικά, για τους αστήρικτους και γι’ αυτούς, που αρχίζουν να αγωνίζονται, είναι οι αλλοιώσεις ή τροπές.

            Μοιάζουν με τις καιρικές συνθήκες που μεταβάλλονται. Δεν είναι μόνιμες, αλλά παροδικές. Δεν πρέπει να μας φοβίζουν, ώστε να μεταβάλλουν την πορεία της ζωής μας. Έχουμε παράδειγμα τους ναυτικούς. Δε σταματούν να ταξιδεύουν, επειδή η θάλασσα γίνεται επικίνδυνη, κατά την ώρα της τρικυμίας. Δένουν λίγο στο λιμάνι το πλοίο και περιμένουν. Μετά, συνεχίζουν την πορεία τους, χωρίς να ασχολούνται με την τρικυμία.

              Είναι η ισόβια μεταπτωτική καταδίκη μας. Μετά την πτώση, ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, έγινε θύμα της επιρροής και υπόκειται στις εναλλαγές. Ποτέ δε μένει σταθερός σε μια θέση και αίσθηση και γνώμη. Επιδρούν στο χαρακτήρα του οι λόγοι, οι σκέψεις, τα πράγματα, τα πρόσωπα, η δίαιτα, το κλίμα και όσα γενικά, συμβαίνουν. Προσθέστε σ’ αυτά και τη δαιμονική κακουργία, που αλλοιώνει τη σταθερότητα των συναισθημάτων. Όλος αυτός ο δαίδαλος των αλλοιώσεων σβήνει το ζήλο και αμβλύνει την προθυμία. Αυτή η αλλοίωση χρειάζεται περιφρόνηση και θερμότερη πίστη στη Θεία πρόνοια, ένθεο ζήλο και συμβουλή εμπείρων. Γνωρίζοντας ο διάβολος ότι η κινητήρια δύναμή μας είναι ο θείος ζήλος και η προθυμία, στρέφεται εναντίον τους, για να μας αφοπλίσει και να μας αποθαρρύνει.

                Υπάρχουν βέβαια, και οι αλλοιώσεις, τις οποίες προκαλούν τα δικά μας λάθη, όσες φορές παραβαίνουμε τις εντολές και στερούμαστε τη Θεία Χάρη, που λυπήσαμε με την ενοχή μας! Αυτές οι αλλοιώσεις χρειάζονται μετάνοια και ταπείνωση, για να θεραπευτούν. Χρειάζεται θάρρος και προσοχή – και όχι φόβος -, για να μην ανακοπεί η επαινετή προσπάθεια και ο ζήλος των αγωνιζομένων.

από το βιβλίο: 

 «Ψυχωφελείς συζητήσεις με Αγιορείτες Γεροντάδες»

 – Κωνσταντίνου Ι. Ρώιμπα (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2005)