Τί είναι ο Χριστός - 7 -

Τί είναι ο Χριστός 

- Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου
/ 07. Κεφάλαιο ΣΤ΄ 
- Η μεταστροφή του Παύλου

α. Μικρόκοσμος

1. Όπως είδαμε, η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα θαύμα∙ το πιο μεγάλο∙ μα παράλληλα είναι και ένα μυστήριο∙ και μια ζωοποιός δύναμη∙ που πρέπει να ουσιωθή στην ζωή του κάθε ανθρώπου∙ για να γίνη κοινωνός του μυστηρίου της αναστάσεως.

Όταν κάθε επί μέρους άνθρωπος αποκτά επίγνωση του μυστηρίου της αναστάσεως, μετέχει στην ανάσταση του Χριστού και γίνεται ένας μικρόκοσμος του μεγάλου μυστηρίου της αναστάσεως. Έτσι κάθε άνθρωπος που πιστεύει είναι ένα θαύμα της χάρης και της δύναμης του αναστάντος Χριστού.

2. Όλοι όσοι πιστεύομε ζωντανά, είμαστε μία μικρογραφία της αναστάσεως του Χριστού.

Μα ο πιο παράδοξος μικρόκοσμος του μυστηρίου της αναστάσεως, η πιο εκφραστική εκδήλωση της δύναμης της αναστάσεως, είναι η μεταστροφή του Παύλου. Και ακριβώς επειδή ο Παύλος τα είχε ζήσει έγραψε, ότι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού είναι να γνωρίση κανείς τον Χριστό και την δύναμη της αναστάσεως αυτού.

3. Ας την σπουδάσωμε μελετώντας την μεταστροφή του Παύλου.

β. Τί ήταν ο Παύλος, πριν γίνη χριστιανός

1. Ο Παύλος, πριν γίνη χριστιανός, ήταν ένας νεαρός Εβραίος, που είχε το όνομα Σαύλος. Είχε γεννηθή στην Ταρσό, που ήταν τότε, όπως μας πληροφορεί ο Στράβων, πρωτεύουσα της Κιλικίας∙ πανεπιστημιούπολη∙ περίφημη για την εκεί διάδοση της στωικής φιλοσοφίας∙ και για το υψηλό πολιτιστικό της επίπεδο.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό ο ταλαντούχος νέος έμαθε σε βάθος την ελληνική γλώσσα, σκέψη και σοφία. Έμαθε να χειρίζεται με ασυνήθιστη ευχέρεια την ελληνική γλώσσα. Είχε μια καταπληκτική διαλεκτική ικανότητα. Και με εντυπωσιακά ρητά και αποφθέγματα, που παρενέβαλλε, διήνθιζε και έκανε γοητευτικό τον λόγο του. Τέτοια ρητά βρίσκομε στις ομιλίες του και στις επιστολές του (Πράξ. 17,28∙ Τίτ. 1,11∙ Α’ Κορ. 15,26).

2. Παράλληλα ο Σαύλος είχε λάβει εξαίρετη εβραϊκή μόρφωση. Ήταν υιός πλουσίου φαρισαίου, ζηλωτού εβραίου. Και εσπούδασε κοντά στον μεγαλύτερο τότε νομοδιδάσκαλο, τον ραββίνο Γαμαλιήλ. Έτσι σε νεαρή ακόμα ηλικία έγινε ένας από τους πιο σοφούς Εβραίους της εποχής του. Και φυσικά έγινε φαρισαίος. Και σαν φαρισαίος επίστευε ότι ο άνθρωπος σώζεται μόνο, όταν τηρήση τον Νόμο του Μωυσή.

Αυτή ήταν η πίστη των φαρισαίων. Και συνοψιζόταν στην φράση, που μνημονεύει ο Παύλος: «ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς» (Ρωμ. 10,5∙ Γαλ. 3,12). Ο Σαύλος ημέρα με την ημέρα δενόταν πιο πολύ με την πίστη αυτή. Και αισθανόταν όλο και πιο βαθειά αφοσίωση στον Νόμο του Μωυσή και στις φαρισαϊκές παραδόσεις.

3. Ακολουθώντας τις αρχές αυτές ο Σαύλος εστράφη με άγριο φανατισμό εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Η αντίθεση του προς την Εκκλησία υπαγορεύθηκε από τις εξής σκέψεις:

• Τί είναι ανώτερο; Ο Νόμος ή ο Μεσσίας;
• Τί είναι ο Μεσσίας; Νομοθέτης ή άνθρωπος υπόχρεως να τηρή τον νόμο;

Στα ερωτήματα αυτά η απάντηση των φαρισαίων ήταν∙

• ο Νόμος εδόθη από τον Θεό και είναι αιώνιος.
• ο Μεσσίας είναι δούλος του Θεού, υπόχρεως να τηρή τον Νόμο.

Αντίθετα η απάντηση του Ιησού Χριστού ήταν:

• ο Μεσσίας είναι ανώτερος και από τον Μωυσή και από τον Νόμο του.
• ο Μεσσίας είναι ο Νομοδότης Θεός.

4. Ο διαπρεπής Γάλλος επιστήμων Jacques Dupont (Ζακ Ντυπόν) γράφει:

Τον Παύλο δεν τον απασχολούσε η άποψη των Χριστιανών, αν ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Μεσσίας. Του αρκούσε, ότι ο Ιησούς διεκδικούσε ξεκάθαρα για τον Εαυτό Του την ιδιότητα του ΣΩΤΗΡΑ. Γιατί αν ο Ιησούς ήταν ΣΩΤΗΡΑΣ, τότε η σωτηρία του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από την σχέση με τον Σωτήρα Ιησού Χριστού∙ και όχι από την τήρηση του Νόμου του Μωυσή. Αυτό ο Σαύλος δεν μπορούσε να το δεχθή, όπως δεν μπορούσαν να το δεχθούν και όλοι οι άλλοι φανατικοί Εβραίοι και φαρισαίοι. Έτσι ο Σαύλος εστράφη κατά του Χριστού. Και μάλιστα με φανατισμό. Μα όχι για κανένα λόγο. Αλλά αποκλειστικά και μόνο, επειδή επίστευε, ότι ο δρόμος για την σωτηρία είναι ένας: η τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου^[1].

5. Είναι αδύνατο να φαντασθούμε ότι ο Σαύλος δεν είχε ακούσει τίποτε για την ανάσταση του Χριστού, αφού όλη η Εκκλησία εστρέφετο γύρω από αυτήν.

Πώς άραγε αντιμετώπιζε ο Σαύλος το θέμα αυτό;

Δεν χρειάζεται σ’ αυτό πολύ φιλοσοφία! Είχε αποδεχθή την επίσημη άποψη των Ιουδαίων, ότι τον Χριστό τον έκλεψαν νεκρό από τον τάφο οι μαθητές Του∙ και ότι τώρα το κήρυγμα τους για την ανάσταση του Χριστού δεν ήταν παρά μια καλά μεθοδευμένη παλιανθρωπίστικη απάτη από ιδιοτελείς σκοπούς και με συνέπεια την διάλυση της ενότητας του λαού του Θεού!

Έτσι ο Σαύλος σύνθημά του είχε το: Θάνατος στους Χριστιανούς! Η εξόντωση των Χριστιανών είναι έργο ιερό∙ προσφορά υπηρεσίας στον Θεό∙ αφού προστατεύει την ιερότητα του Νόμου Του και την ενότητα του λαού του.

6. Συνέπεια της ιδεολογικής του αυτής τοποθέτησης ήταν τα έργα του (μίσος κατά του Χριστού και των οπαδών Του, λιθοβολισμός του Στεφάνου, εξόντωση πολλών χριστιανών), για τα οποία εκαμάρωνε και εκαυχάτο: «Προέκοπτον εν τω ιουδαϊσμώ, υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει∙ περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων» (Γαλ. 1,14). Η τοποθέτησή μου αυτή, ομολογεί αργότερα ο Παύλος, με ωδήγησε στην απόφαση να κάμω ό,τι περισσότερο μπορούσα, προκειμένου να σβήση και να ξεχαστή το όνομα του Ιησού του Ναζωραίου (Πράξ. 26,9). Ενεργώντας με τέτοιο ζήλο και φανατισμό, ο Σαύλος κατά κυριολεξίαν «ελυμαίνετο την Εκκλησίαν» (Πράξ. 8,3).

Αυτός ήταν ο Σαύλος!

Ένας φανατικός εχθρός του Χριστού. Από ιδεολογία και ζήλο.

Ήταν ένας παράδοξος μικρόκοσμος. Μια παράδοξη μικρογραφία όλου του τότε αντίχριστου κόσμου.

Πώς άλλαξε; Πώς έγινε απόστολος;

γ. Πώς άλλαξε και έγινε απόστολος;

1. Ένας νεαρός επιστήμων είχε διαβάσει, ότι ο απόστολος Παύλος έγινε Χριστιανός από υπολογισμό! Μα ό,τι σκέψη κι αν έκανε, δεν τον ικανοποιούσε. Και έλεγε:

- Από τις εξηγήσεις, που ευρίσκω στα βιβλία των αθέων, δεν με ικανοποιεί καμμία! Τέτοιες εξηγήσεις μόνο εξωγήινοι μπορούν να τις λένε! Και μόνο εξωγήινοι τις πιστεύουν!

Ένας κληρικός τους είπε:

Η απόφαση ενός ανθρώπου να αλλάξη προσανατολισμό στη ζωή του είναι έκφραση μιας αλλαγής, που συντελείται στα βάθη της καρδιάς του∙ που τα ξέρει μόνο ο ίδιος∙ και μπορεί να τα εκφράση μόνο ο ίδιος. Όλοι οι άλλοι, ό,τι κι αν λένε πιθανολογούν ανεύθυνα! Και για την μεταστροφή του αποστόλου Παύλου υπεύθυνη γνώμη μόνο η δική του. Αυτήν φρόντισε να μάθης. Και θα το ιδής, ότι είναι η μόνη αλήθεια!

2. Ας παρακαλουθήσωμε λοιπόν και εμείς την ωραία διήγηση των Πράξεων για την μεταστροφή του Σαύλου σε μία ελεύθερη απόδοση πιστή στο νόημα του κειμένου:

α. Με την καρδιά γεμάτη πάθος εναντίον των μαθητών του Χριστού, με την διάθεση να μην αφήση ούτε ένα ζωντανό, ο Σαύλος επήγε στον Αρχιερέα των Εβραίων και του εζήτησε μια εξουσιοδότηση και συστατικές επιστολές-εντολές προς τις συναγωγές της Δαμασκού να τεθούν υπό τις διαταγές του, ώστε να μπορέση, όποιον βρη εκεί να ακολουθή την οδό της σωτηρίας που υπέδειξε ο Χριστός, είτε αυτός είναι άνδρας, είτε είναι γυναίκα, να τους φέρη όλους δεμένους στην Ιερουσαλήμ.

β. Μα ενώ πλησίαζε στην Δαμασκό, ξαφνικά γύρω του έλαμψε ένα φως από τον ουρανό. Ο Σαύλος όταν είδε το φως εκείνο, έπεσε στην γη (= προσκύνησε) και άκουσε μία φωνή που του έλεγε:

- Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;

Ερώτησε ο Σαούλ:

- Ποιός είσαι, Κύριε;

Του απάντησε:

- Εγώ είμαι ο Ιησούς εκείνος, που συ τον καταδιώκεις. Μα σήκω. Πήγαινε στην πόλη. Και εκεί θα σου ειπώ, τί είναι χρέος σου να κάμης.

Οι άνδρες που ήσαν μαζί του βλέποντας και ακούοντας τα συμβάντα έμειναν εμβρόντητοι, ενεοί! Γιατί άκουγαν τα λόγια του Χριστού, μα χωρίς να Τον βλέπουν.

Σηκώθηκε ο Σαύλος, αλλά παρ’ ότι είχε τα μάτια του ανοιχτά, δεν έβλεπε πια τίποτε. Είχε τυφλωθή εντελώς. Τον επήραν και κρατώντας τον από το χέρι τον ωδήγησαν στην Δαμασκό. Και έμεινε εκεί τρεις ημέρες, χωρίς να βλέπη τίποτε. Αυτές τις τρεις ημέρες έκαμε αυστηρή νηστεία: δεν έβαλε στο στόμα του τίποτε: ούτε έφαγε∙ ούτε έπιε∙ τίποτε!

γ. Στην Δαμασκό ζούσε τότε ένας μαθητής του Χριστού ο Ανανίας. Σ’ αυτόν φανερώθηκε ο Κύριος και του είπε:

- Ανανία!

Είπε ο Ανανίας:

- Στις εντολές Σου, Κύριε!

Και ο Κύριος του είπε:

- Σήκω και πήγαινε στην οδό που ονομάζεται «ευθεία». Εκεί στο σπίτι του Ιούδα, θα εύρης ένα Σαύλο από την Ταρσό. Τώρα προσεύχεται και βλέπει όραμα, ότι ένας Ανανίας επήγε στο σπίτι του και του έκαμε μια ευχή ακουμπώντας τα χέρια του στο κεφάλι του, για να αποκτήση πάλι το φως του.

Απάντησε ο Ανανίας:

- Για τον άνθρωπο αυτόν άκουσα από πολλούς, ότι έκαμε πολύ κακό εις βάρος των αγίων Σου στην Ιερουσαλήμ. Και τώρα ξέρω, ότι εδώ έχει έλθει με πληρεξουσιότητα να συλλάβη και να δέση όλους εκείνους που επικαλούνται το άγιο όνομα Σου.

Του λέγει ο Κύριος:

- Πήγαινε. Κάμε αυτό που σου λέω. Είναι πια εκλεκτός μου. Τον προορίζω να κηρύξη το όνομα Μου στους ειδωλολάτρες και ενώπιον βασιλέων, χωρίς να παύση ποτέ να κηρύττη στους υιούς Ισραήλ. Και εγώ θα του φανερώσω όλα εκείνα που είναι προορισμένος να πάθη για χάρη Μου.

δ. Μετά από αυτό ο Ανανίας ξεκίνησε και επήγε στο σπίτι του Ιούδα. Και αφού έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι του Σαύλου είπε:

- Σαύλε, αδελφέ, με έστειλε ο Κύριος∙ ο Ιησούς∙ Εκείνος που είδες στο δρόμο, καθώς ερχόσουν. Με έστειλε να σε κάμω να ξανααποκτήσης το φως σου και να γεμίσης Πνεύμα Άγιο.

Και αμέσως έπεσαν από τα μάτια του κάτι σαν λέπια, και ο Σαύλος ξανααπόκτησε το φως του.

Αμέσως σηκώθηκε και βαπτίσθηκε. Και αφού επήρε λίγο φαγητό, εδυνάμωσε (γιατί είχε πολύ εξαντληθή) (Πράξ. 9,1-11).

δ. Τι κατάλαβε ο Σαύλος

1. Η διήγηση είναι εντελώς σαφής. Και το συμβάν μοναδικό. Και μοναδικά εντυπωσιακό. Για όλους. Και πιο πολύ, για τον ίδιο τον Σαύλο. Και γι’ αυτό έρχεται συνεχώς στο νου του, στο στόμα του, στην γραφίδα του. Το λέει και το ξαναλέει:

- Το Ευαγγέλιον το ευαγγελισθέν υπ’ εμού ουκ έστι κατά άνθρωπον∙ ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό, ούτε εδιδάχθην, αλλά δια Ιησού Χριστού (Γαλ. 1,11).

- Παύλος, κλητός απόστολος∙ ουκ απ’ ανθρώπων∙ ουδέ δι’ ανθρώπου∙ αλλά δια Ιησού Χριστού (Γαλ. 1,1).

- Ουχί Ιησούν, τον Κύριον ημών, εώρακα; (Α’ Κορ. 9,1).

- Έσχατον δε πάντων ώφθη καμοί (Α’ Κορ. 15,10).

Και πώς συνέβη το γεγονός αυτό;

«Εξαίφνης! Ξαφνικά! Από κάθε πλευρά ξαφνικά! Όχι μόνο χρονικά ξαφνικά! Αλλά και αντίθετα σε κάθε του ψυχολογική, ιδεολογική και συνειδησιακή προδιάθεση!

2. Με τον τρόπο που εκάλεσε ο Χριστός τον Παύλο – λένε μερικοί – «τον έπιασε από το αυτί».

Ωραία εικόνα. Παραστατική. Και εκφραστική. Γιατί ο Θεός έχει την δυνατότητα να μας πιάνη, όποτε το θέλει, από το αυτί. Μα με το ίδιο αποτέλεσμα, όπως όταν πιάνη ένας δάσκαλος από το αυτί τους μαθητές του. Που υπακούουν μόνο όσο τους κρατάει από το αυτί. Και το στρίβουν αμέσως μόλις τους αφήσει.

Για τον άγιο Απόστολο Παύλο γράφει παραστατικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

- Με το ζόρι τον έκαμε απόστολό Του ο Χριστός τον Παύλο!

- Με ποιό ζόρι, καλέ μου άνθρωπε; Με το ότι τον εκάλεσε άνωθεν; Αν το πιστεύης, ότι τον εκάλεσε άνωθεν, δεν πρέπει να ξεχνάς, ότι με τα ίδια λόγια καλεί και σένα. Γιατί συ δεν υπακούεις; γιατί δεν Τον ακολουθείς; Δεν το καταλαβαίνεις από την δική σου συμπεριφορά, ότι δεν το επήρε από το αυτί; Γιατί, αν δεν μπορούσε να κάμη διαφορετικά ο Παύλος, δεν θα μπορούσες ούτε συ! Να όμως, ότι συ δεν υπακούεις στην φωνή και κλήση του Θεού! Επειδή συ δεν το θέλεις! Το συμπέρασμα είναι σαφές, αυτονόητο: Ο Παύλος υπάκουσε στον Χριστό, επειδή ο ίδιος το ηθέλησε∙ εξ οικείας ευγνωμοσύνης∙ από δική του καλή διάθεση^[2].

3. Ναι, από δική του καλή διάθεση ακολούθησε τον Χριστό.

Το εδήλωσε ολοκάθαρα στον βασιλέα Αγρίππα: Με την εμφάνισή Του σε μένα ο Ιησούς Χριστός, μου έδωσε μια εντολή: Να πάω να κηρύξω. Να βοηθήσω με τον λόγο μου και το παράδειγμά μου τους ανθρώπους, να ανοίξουν τα μάτια τους∙ για να μπορέσουν να καταλάβουν, τι είναι σκοτάδι και τι είναι φως∙ και να έλθουν στο φως. Και εγώ υπάκουσα∙ «ουκ απειθής εγενόμην τη ουρανίω οπτασία» (Πράξ. 26,16-19).

Πώς να μην υπάκοε σε Εκείνον, που κατέβη από τον Ουρανό; Πώς να μην υπάκουε στον Χριστό, αφού Τον είδε και Τον άκουσε;

4. Και ποίο το αποτέλεσμα;

Άλλαξαν μέσα του τα πάντα. Ναι∙ σε μια στιγμή, άλλαξαν στην ζωή του Σαύλου τα πάντα ριζικά.

• Άλλαξαν οι απόψεις του για την πίστη. Τώρα έγινε ένας ολόθερμος κήρυκας της χριστιανικής Πίστης, που μέχρι τότε ήθελε να την ξεριζώση εντελώς. Και εκήρυττε ότι ο άνθρωπος σώζεται «εκ πίστεως Ιησού Χριστού∙ και ουκ εξ έργων Νόμου».

Και όταν φανατικοί Εβραίοι από ζήλο ήθελαν να τον εξοντώσουν σαν αρνητή του Νόμου και των παραδόσεων, ο Παύλος τους είπε:

Σας καταλαβαίνω πολύ καλά! Γιατί κάποτε είχα και εγώ τον ίδιο φανατισμό για την τήρηση του Νόμου και των πατρικών μας παραδόσεων, που έχετε σεις σήμερα(Πράξ. 22,3)!

• Άλλαξαν οι απόψεις του για τους ανθρώπους. Χωρίς να παύση να αγαπάη τους ομοεθνείς του, όσο και πρώτα, τώρα έπαψε να θεωρή τους άλλους λαούς γκόγιμ (δηλ. κτήνη) και έγινε ο κατ’ εξοχήν «απόστολος των εθνών».

• Τότε ο Σαύλος κατάλαβε, ότι δεν μπορεί να απορρίπτη τον Χριστό και να τον θεωρή κατάρα, επειδή είναι γραμμένο στον Νόμο∙ επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου.

• Τότε κατάλαβε, ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος να απορρίπτη την λογική του Θεού με βάση την δική του λογική.

• Τότε κατάλαβε, ότι οφείλει

• να φροντίζη να κατανοή την λογική του Θεού∙
• και να προσαρμόζη την δική του λογική στην λογική του Θεού.

• Τότε κατάλαβε, ότι ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό δεν ήταν ήττα, όπως το εξηγεί η ανθρώπινη λογική, αλλά νίκη περιφανής∙ και θρίαμβος∙ αφού με τον θάνατό του ο Χριστός «κατήργησε» (= εξουδετέρωσε, αχρήστευσε) τον διάβολο, που μέχρι τότε ήταν εξουσιαστής στον χώρο του θανάτου∙ και απάλλαξε τους ανθρώπους από τον δίκαιο φόβο, που μέχρι τότε τους εβασάνιζε όλους, ότι πεθαίνοντας πηγαίνουν στον άδη και πέφτουν στην εξουσία και κυριαρχία του διαβόλου (Εβρ. 2,14).

• Τώρα, όποιος έχει πίστη στον Χριστό, ότι είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ο Ελευθερωτής των ψυχών μας, όχι απλώς παύει να φοβάται τον διάβολο και την κόλαση, αλλά παίρνει μέσα του την ελπίδα της αιώνιας δόξας και μακαριότητας, κοντά στον Χριστό, στην Βασιλεία Του (Κολ. 1,27).

• Τώρα ο Σταυρός από κατάρα και λίθος προσκόμματος, που είναι για τους χωρίς πίστη στον Χριστό Εβραίους, για τους πιστούς είναι το σύμβολο και όργανο της νίκης κατά του εχθρού μας διαβόλου. Και γι’ αυτό ο Παύλος, όχι μόνο δεν τον θεωρεί πια κατάρα, αλλά λέγει: Αφού ο Θεός εσταυρώθη για μας, για να μας σώση, «εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι, ειμή εν τω Σταυρώ του Χριστού» (Γαλ. 6,14).

5. Από τότε, οι ιδέες του Παύλου επικεντρώθηκαν, όπως μας πληροφορεί ο απόστολος Λουκάς (Πράξ. 17,3), σε δύο σημεία:

• ότι έδει παθείν τον Χριστόν∙ δηλ. ήταν απαραίτητο για μας να σταυρωθή ο Χριστός και
• ότι ο Χριστός (Μεσσίας) είναι ο Ιησούς.

Έτσι ο Ιησούς έγινε το κέντρο της ζωής του, της ψυχής του, της διανοίας του∙ ολόκληρου του είναι του.

Και ο Παύλος έγινε ένας παράδοξος μικρόκοσμος∙ δηλ. μια ζωντανή μικρογραφία του απέραντου μεγάλου μυστηρίου της αναστάσεως του Ιησού, που από τότε ενεργεί συνεχώς στον κόσμο.

ε. Τι κατάλαβαν οι άλλοι τότε

1. Ας προσπαθήσωμε να ζήσωμε την επικαιρότητα των ημερών εκείνων.

α. Εκυκλοφόρησε σαν αστραπή ανάμεσα στους πιστούς η πληροφορία για την «εκστρατεία» Σαύλου, του πρωταγωνιστή στην εκτέλεση του αγίου Στεφάνου (Πράξ. 8,1), εναντίον των πιστών της Δαμασκού. Όπως ήταν φυσικό, τους κατέλαβε φόβος, τρόμος και αγωνία!

β. Και ενώ περίμεναν διωγμούς, καταπίεση, θανατώσεις, φθάνει δεύτερη πληροφορία: Ο Σαύλος εβαπτίσθη! Ο Σαύλος είναι τώρα χριστιανός!

Και αντίδραση πολλών: Ο Σαύλος χριστιανός; Μπλόφα! Πέμπτη φάλαγγα! Δούρειος ίππος!

γ. Και τρίτη ξαφνική πληροφορία: Ο Σαύλος το βράδυ θα κάνη κήρυγμα στην Συναγωγή! Και να, το βράδυ η Συναγωγή ασφυκτικά γεμάτη. Και ο Σαύλος κηρύττει. Για τον Χριστό. Αποδεικνύει από τις άγιες Γραφές, ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας∙ και ότι ο Μεσσίας δεν είναι απλός άνθρωπος (Υιός Δαβίδ), αλλά Υιός του Θεού και Θεός!

Στις ψυχές όλων, Εβραίων και Χριστιανών ακροατών του, γίνεται σεισμός. Δεν πιστεύουν στα μάτια τους! Και αρχίζουν οι ψίθυροι: Αυτός δεν είναι ο Σαύλος, που εξόντωσε στην Ιερουσαλήμ εκείνους που πιστεύουν ότι σώζονται δια Ιησού Χριστού; και εδώ δεν μας είχε έλθει για να συλλάβη τους χριστιανούς και να τους πάη δεμένους στην Ιερουσαλήμ (Πράξ. 9,21).

2. Μα το γεγονός ήταν τόσο μεγάλο που δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπισθή μόνο με κάποιες σκέψεις. Απαιτούσε από όλους να πάρουν θέση!

Και πράγματι επήραν.

• Οι Απόστολοι τον εδέχθηκαν. Ολόψυχα. «Ιάκωβος και Πέτρος και Ιωάννης, οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί κοινωνίας» (Γαλ. 2,9).
• Απλοί Χριστιανοί διατήρησαν υποψίες.
• Οι Εβραίοι κατάλαβαν καλά. Και τον εμίσησαν.

Και προσπάθησαν πολλές φορές να τον εξοντώσουν. Μερικοί μάλιστα ορκίσθηκαν να μην βάλουν τίποτε στο στόμα τους (μήτε φαγητό, μήτε νερό!) μέχρι που να τον σφάξουν (Πράξ. 23,12).

Ακόμη και σήμερα, ίσως περισσότερο από τον Χριστό, μισούν τον Παύλο. Γιατί τους ξεσκέπασε.

3. Και ο Παύλος;

Αδιαφορώντας για όλα αγωνιζόταν να είναι σε κάθε του βήμα ευάρεστος στον Χριστό, που δεν τον εβδελύχθη, αλλά τον προσέλαβε απόστολό Του.

στ. Τι καταλαβαίνουμε εμείς

Αντί για το τί καταλαβαίνομε εμείς, ας ιδούμε, τί κατάλαβαν μερικοί μεγάλοι επιστήμονες. Ίσως έτσι θα ωφεληθούν περισσότερο.

1. Ο μεγάλος ιστορικός Phillip Schaff (Φίλιπ Σιάφ) γράφει:

Η μεταστροφή του Παύλου υπήρξε σταθμός! Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για ολόκληρη την εποχή του! Και μην ξεχνάμε, ότι η εποχή του ήταν η πιο σοβαρή εποχή όχι μόνο της αποστολικής Εκκλησίας, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας! Το γεγονός αυτό μόνο με το γεγονός της Πεντηκοστής μπορεί να παραλληλισθή! Γιατί υπήρξε ένα θαύμα, που επέσπευσε την νίκη και τον θρίαμβο του χριστιανισμού στον κόσμο^[3].

2. Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης θεωρείται σαν ένα από τα καλλίτερα (αν όχι «το καλλίτερο») στον κόσμο. Οι καθηγητές του διακρίνονται για την τέλεια επιστημονική τους συγκρότηση.

α. Δύο καθηγητές της Οξφόρδης, οι Gilbert West (Τζίλμπερτ Ουέστ) και Lord Lyttleton (Λόρδος Λίτλετον) έβαλαν στόχο να κλονίσουν την χριστιανική πίστη.

Ο G. West άρχισε να ερευνά την ανάσταση του Χριστού. Με στόχο να βγάλη ψέμα. Ο Lyttleton ερευνούσε την μεταστροφή του Σαύλου με σκοπό να δείξη, ότι ο Σαύλος έγινε χριστιανός για «κάποια» σκοπιμότητα!...

Μα μετά από μακροχρόνιες έρευνες κατέληξαν στα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα. Και έγιναν συνειδητοί χριστιανοί.

β. Ειδικά δε ο Lyttleton (Λίτλετον) γράφει:

Τα 25 χρόνια της διακονίας του Παύλου στον Χριστό και οι περιοδείες του αποτελούν μια ζωντανή πραγματικότητα. Και μεταστροφή του αποτελεί μια εξ ίσου ζωντανή πραγματικότητα. Γιατί όλα όσα έκαμε άρχισαν με το απροσδόκητο αυτό γεγονός. Μα το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι ο Χριστός αναστήθηκε, αφού ο Παύλος όλη του την πορεία την συνδέει με την φανέρωση του Χριστού στον δρόμο προς την Δαμασκό.

γ. Και καταλήγει:

Η μεταστροφή του Παύλου για τον ειλικρινή ερευνητή αποτελεί αρκετή απόδειξη, ότι ο Χριστιανισμός είναι εξ ολοκλήρου θεία αποκάλυψη.

Στην ριζική μεταστροφή του φαρισαίου εκ φαρισαίων Σαύλου ευρίσκεται η πιο πειστική απόδειξη, ότι η χριστιανική θρησκεία είναι αληθινός καρπός της θέλησης και της δύναμης του Θεού^[4].

3. Ο Ρώσσος Ορθόδοξος θεολόγος Νικήτας Στρούβε λέγει για τον Παύλο:

Η μεταστροφή του Παύλου είναι θαύμα, που καμμιά επινόηση, όσο σοφή και αν είναι, δεν μπορεί να το εξηγήση. Είναι η πιο μεγάλη φανέρωση της δύναμης του Θεού και της ευσπλαχνίας Του στην ιστορία.

Η οπτασία του στο δρόμο για την Δαμασκό, όχι μόνο έκαμε τον Παύλο να γίνη από φαρισαίος χριστιανός, αλλά και υπήρξε η κύρια αιτία όλης του της δράσης και όλης του της θεόπνευστης σκέψης. «Όλο το κήρυγμα του Παύλου – λέγει ο ιερός Αυγουστίνος – δεν είναι παρά μια φανέρωση του άπειρου εκείνου πλούτου, που κρυβόταν στην πνευματική εμπειρία της οπτασίας του αυτής».

Ο Χριστός παρουσιάσθη στον Παύλο αναστημένος και γεμάτος δόξα. Ο ίδιος ο Παύλος παρομοιάζει την οπτασία του αυτή με την εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές Του μετά την ανάσταση Του. Από τότε εκείνο, που φαινόταν μέχρι τότε απαράδεκτο, η σταύρωση και η ανάσταση του Μεσσία, απέβη ο κυριώτερος παράγων της πίστης του, το πιο κεντρικό σημείο κηρύγματός του^[5]

 .

ζ. Συμπέρασμα:

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι ο Παύλος δεν βαρέθηκε ποτέ να λέη και να επαναλαμβάνη, ότι την ζωή του την άλλαξε ο Χριστός, που του παρουσιάστηκε ζωντανός και παντοδύναμος στον δρόμο προς την Δαμασκό.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

^[1] Dupont, J. The Conversion of Paul, εν Apostolic History and the Gospel, Grand Rapids 1970, p. 76, 177.

^[2] Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις την αρχήν των Πράξεων, § ε’ P.G. τόμ. 51,141.

^[3] Schaff, Ph. History of the Christian Church, Vol I, Grand Rapids 1910, p. 269.

^[4] Μακρή, Σπυρ. ε.ά. 22.

^[5] Στρούβε, Νικήτα, Βελήκιε Πριμέρυ, εν Πραβοσλάβιε β ζήζνη, Σμπόρνικ Στάτιεη, Ηζντάτελ’στβο ήμενη Τσέχωβα, New York 1953, σελ. 375-376.