ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ 1

Χαραλάμπους Νεοφύτου

Πρεσβυτέρου

ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

ΤΩΝ  ΚΥΡΙΑΚΩΝ

Κείμενο-Μετάφρασι-Σχόλια

ΠΕ­ΡΙ­Ε­ΧΟ­ΜΕ­ΝΑ

2.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ  8

3.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ  12

4.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ  17

5.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ( Ιωάν. ε΄1-15) 23

6.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ  (Ἰωάν. Δ΄  5-42) 28

7. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ   (Ἰωάν. Θ΄ 1-38) 37

8.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΒΔΟΜΗ ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ. 46

Ἡ προσευχή εἶναι ἀναγκαία. 49

10.ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ  58

Οἱ ἅγιοι πάντες  δίκαια τιμῶνται. 59

11.ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  63

12.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  68

13.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΕΤΑΡΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  74

14.ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  78

15. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ  83

16. ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΚΤΗ   ΜΑΤΘΑΙΟΥ  86

17 .ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  91

18 .ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  95

19.ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  99

20.ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ  104

21.ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  109

Συγχώριση καί  ἀχαριστία  111

22.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΩΔΕΚΆΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  114

23. ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  120

Μάθημα πρός ἄρχοντες καί ἀρχομένους  122

24.ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  125

25.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΠΕΜΠΤΗ   ΜΑΤΘΑΙΟΥ- 130

28. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΗ ΛΟΥΚΑ  146

29.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  ΛΟΥΚΑ  151

30.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ  ΛΟΥΚΑ  155

  

ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Ἀγαπητέ  ἀναγνώστη

Οἱ εὐ­αγ­γε­λι­κές πε­ρι­κο­πές πού δι­α­βά­ζον­ται κά­θε Κυ­ρια­κή στήν Ἐκ­κλη­σί­α, εἶ­ναι τά θε­ό­πνευ­στα λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου μας  καί πε­ρι­κλεί­ουν μέ­σα τους  τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Εἶ­ναι καί δι­α­λεγ­μέ­νες ὤ­στε νά κα­ταρ­τί­ζουν καί νά κα­θο­δη­γοῦν τούς πι­στούς στόν προ­ο­ρι­σμό τους πού εἶ­ναι ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ὄ­μως πολ­λοί ἀ­π’ αὐ­τούς δέ κα­τα­νο­οῦν τό κεί­με­νο τῶν εὐ­αγ­γε­λί­ων καί δέν ὠ­φε­λοῦν­ται πάν­το­τε. Γιά νά βο­η­θή­σου­με λοι­πόν, μα­ζέ­ψα­με τίς  πε­ρι­κο­πές αὐ­τές τῶν εὐ­αγ­γε­λί­ων, ὅ­λων τῶν Κυ­ρια­κῶν τοῦ ἔ­τους καί τίς πα­ρα­θέ­σα­με μέ με­τά­φρα­σι, στό τεῦ­χος αὐ­τό. Ἔ­τσι ὅ­ταν γνω­ρί­ζου­με τό εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς ἡ­μέ­ρας, θά τό δι­α­βά­ζου­με τήν προ­η­γού­με­νη μα­ζί μέ τή με­τά­φρα­σι καί  νο­μί­ζω ὅ­τι μέ τόν τρό­πο αὐ­τό θά γνω­ρί­ζου­με τό πε­ρι­ε­χό­με­νο καί θά κα­τα­λαμ­βαί­νου­με ὅ­ταν τό ἀ­κού­ο­με τήν Κυ­ρια­κή  Γιά νά γνω­ρί­ζου­με πιό εὐ­αγ­γέ­λιο θά δι­α­βα­σθῆ τήν ἐρ­χο­μέ­νη Κυ­ρια­κή, δέν ἔ­χου­με πα­ρά νά  κυ­τά­ξου­με στό ἡ­με­ρο­λό­γιο πού ἐκ­δί­δουν κά­θε ἔ­τος oἱ Μητροπόλεις  μας καί ἐ­κεῖ θά τό βροῦ­με ἀ­πέ­ναν­τι στἠ σε­λί­δα τοῦ κά­θε μῆ­να..Ἐλ­πί­ζω μέ τή μι­κρή αὐ­τή προ­σπά­θεια νά βο­η­θη­θοῦν ὅ­σοι ἀ­πό τούς χρι­στια­νούς ἐ­πι­θυ­μοῦν νά δι­ορ­θω­θοῦν καί νά προ­ο­δεύ­σουν πνευ­μα­τι­κά.

Πα­πα­χα­ρά­λαμ­πος Νε­ο­φύ­του

Λε­με­σός 2007

2.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΗΣ Α­ΝΑ­ΣΤΑ­ΣΕ­ΩΣ

Εν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λό­γος, καὶ ὁ Λό­γος ἦν πρὸς τὸν Θε­όν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λό­γος.  Οὗ­τος ἦν ἐν ἀρ­χῇ πρὸς τὸν Θε­όν. Πάν­τα δι' αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ χω­ρὶς αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το οὐ­δὲ ἕν ὃ γέ­γο­νεν. Ἐν αὐ­τῷ ζω­ὴ ἦν, καὶ ἡ ζω­ὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀν­θρώ­πων.  Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ φα­ί­νει, καὶ ἡ σκο­τί­α αὐ­τὸ οὐ κα­τέ­λα­βεν.  Ἐ­γέ­νε­το ἄν­θρω­πος ἀ­πε­σταλ­μέ­νος πα­ρὰ Θε­οῦ, ὄ­νο­μα αὐ­τῷ Ἰ­ω­άν­νης·  οὗ­τος ἦλ­θεν εἰς μαρ­τυ­ρί­αν, ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός, ἵ­να πάν­τες πι­στε­ύ­σω­σιν δι' αὐ­τοῦ.  Οὐκ ἦν ἐ­κεῖ­νος τὸ φῶς, ἀλ­λ' ἵ­να μαρ­τυ­ρή­σῃ πε­ρὶ τοῦ φω­τός.  Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νόν, ὃ φω­τί­ζει πάν­τα ἄν­θρω­πον, ἐρ­χό­με­νον εἰς τὸν κό­σμον.  Ἐν τῷ κό­σμῳ ἦν, καὶ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το, καὶ ὁ κό­σμος αὐ­τὸν οὐκ ἔ­γνω.  Ἐἰς τὰ ἴ­δια ἦλ­θεν, καὶ οἱ ἴ­διοι αὐ­τὸν οὐ πα­ρέ­λα­βον.Ὅ­σοι δὲ ἔ­λα­βον αὐ­τόν, ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς ἐ­ξου­σί­αν τέ­κνα Θε­οῦ γε­νέ­σθαι, τοῖς πι­στε­ύ­ου­σιν εἰς τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ,  Οἱ οὐκ ἐξ αἱ­μά­των, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος σαρ­κὸς, οὐ­δὲ ἐκ θε­λή­μα­τος ἀν­δρὸς, ἀλ­λ' ἐκ Θε­οῦ ἐ­γεν­νή­θη­σαν.  Καὶ ὁ Λό­γος σὰρξ ἐ­γέ­νε­το καὶ ἐ­σκή­νω­σεν ἐν ἡ­μῖν, καὶ ἐ­θε­α­σά­με­θα τὴν δό­ξαν αὐ­τοῦ, δό­ξαν ὡς μο­νο­γε­νοῦς πα­ρὰ πα­τρός, πλή­ρης χά­ρι­τος καὶ ἀ­λη­θε­ί­ας.  Ἰ­ω­άν­νης μαρ­τυ­ρεῖ πε­ρὶ αὐ­τοῦ καὶ κέ­κρα­γεν λέ­γων· Οὗ­τος ἦν ὃν εἶ­πον, Ὁ ὀ­πί­σω μου ἐρ­χό­με­νος ἔμ­προ­σθέν μου γέ­γο­νεν, ὅ­τι πρῶ­τός μου ἦν.  Καὶ ἐκ τοῦ πλη­ρώ­μα­τος αὐ­τοῦ ἡ­μεῖς πάν­τες ἐ­λά­βο­μεν, καὶ χά­ριν ἀν­τὶ χά­ρι­τος·  ὅ­τι ὁ νό­μος διὰ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­δό­θη, ἡ χά­ρις καὶ ἡ ἀ­λή­θεια διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­γέ­νε­το.

Με­τά­φρα­σι

Στήν ἀρ­χήν ἦ­ταν ὁ Λό­γος, καί ὁ Λό­γος ἦ­ταν μα­ζί μέ τό Θε­ό (Πα­τέ­ρα), καί Θε­ός ἦ­ταν ὁ Λό­γος. Αὐ­τός ἦ­ταν στήν ἀρ­χή μέ τόν Πα­τέ­ρα).  Ὅ­λα ἔ­γι­ναν δι’ αὐ­τοῦ, καί χω­ρίς αὐ­τόν δέν ἔ­γι­νε τί­πο­τε, τό ὁ­ποῖ­ον ἔ­γι­νε. Δι’ αὐ­τοῦ ὑ­πῆρ­χε ζω­ή, καί ἡ ζω­ή ἦ­ταν τό φῶς τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί τό φῶς μέ­σα στό σκο­τά­δι φω­τί­ζει, ἀλ­λά οἱ σκο­τει­νοί ἄν­θρω­ποι δέν τό κα­τά­λα­βαν. Ἦλ­θεν ἄν­θρω­πος ἀ­πε­σταλ­μέ­νος ἀ­πό τό Θε­ό, τό ὄ­νο­μά του Ἰ­ω­άν­νης. Αὐ­τός ἦλ­θε γιά μαρ­τυ­ρί­α, νά δώ­ση μαρ­τυ­ρί­α γιά τό φῶς, γιά νά πι­στεύ­σουν ὅ­λοι δι' αὐ­τοῦ. Δέν ἦ­ταν ἐ­κεῖ­νος τό φῶς, ἀλ­λ' ἦλ­θε γιά νά δώ­ση μαρ­τυ­ρί­α γιά τό φῶς Ἦ­ταν τό φῶς τό ἀ­λη­θι­νό, πού φω­τί­ζει κά­θε ἄν­θρω­πο, πού ἔρ­χε­ται στόν κό­σμο. Στόν κό­σμον ἦ­ταν, καί ὁ κό­σμος ἀ­π' αὐ­τόν ἔ­γι­νε, ἀλ­λ' ὁ κό­σμος δέν τόν γνώ­ρι­σε. στό σπί­τι τοῦ ἦλ­θε, ἀλ­λ' οἱ δι­κοί του δέν  τόν δέ­χθη­καν. Σ' ὅ­σους δέ τόν δέ­χθη­καν, σ’  αὐ­τούς ἔ­δω­κε δι­καί­ω­μα νά γί­νουν τέ­κνα τοῦ Θε­οῦ, σ’  ἐ­κεί­νους δη­λα­δή, πού πι­στεύ­ουν στό ὄ­νο­μά του. Αὐ­τοί δέν γεν­νή­θη­καν ἀ­πό αἵ­μα­τα (γυ­ναι­κῶν), οὔ­τε ἀ­πό σαρ­κι­κή ἐ­πι­θυ­μί­α, οὔ­τε ἀ­πό τή θέ­λη­σι ἄν­θρω­που, ἀλ­λά ἀ­πό τό Θε­ό. Ὁ δέ Λό­γος ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, καί κα­τώ­κη­σε ἀ­νά­με­σά μας, καί ἀ­πο­λαύ­σα­με ὡς ἔκ­πα­γλο θέ­α­μα τή δό­ξα του, δό­ξα ἔ­χει ὡς μο­νο­γε­νής υἱ­ός ἀ­πό τόν Πα­τέ­ρα. Γε­μᾶ­τος χά­ρι καί ὀ­μορ­φιά! Ὁ Ἰ­ω­άν­νης δί­νει μαρ­τυ­ρί­α γι' αὐ­τόν καί φω­νά­ζει δυ­να­τά λέ­γον­τας:«Αὐ­τός εἶ­ναι, γιά τόν ὁ­ποῖ­ον εἶ­πα: Αὐ­τός ἔρ­χε­ται με­τά ἀ­πό μέ­να, προ­η­γεῖ­ται ἀ­πό μέ­να, δι­ό­τι ὑ­πῆρ­χε πρω­τύ­τε­ρα ἀ­πό μέ­να». Καί ἀ­πό τόν πλοῦ­το του ἐ­μεῖς ὅ­λοι λά­βα­με, ἀ­κό­μη καί ἄ­φε­σι τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ἀ­πό εὐ­σπλα­χνί­α. Δι­ό­τι διά τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως δό­θη­κε ὁ νό­μος, ἐ­νῶ ἡ ἄ­φε­σι τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν καί ἡ ἀ­λή­θεια ἦλ­θαν διά τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ  ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙ

Μέ τήν πα­ρά­βα­σι τῶν πρω­το­πλά­στων ἦλ­θεν ὁ θά­να­τος σ’ ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Σάν ἄλ­λη παν­δη­μί­α ἁ­πλώ­θη­κε στόν κό­σμο ὁ θά­να­τος. Ἔ­τσι ἔ­γι­νε αἰχ­μά­λω­τος ὁ ἄν­θρω­πος στόν ἄρ­χον­τα τοῦ σκό­τους, τό Δι­ά­βο­λο. Βρέ­θη­κε ὁ ἄν­θρω­πος σέ ἀ­πελ­πι­στι­κή θέ­σι, σέ ἀ­δι­έ­ξο­δο. Δέν μπο­ροῦ­σε κα­νέ­νας ἀ­πό τό γέ­νος τοῦ Ἀ­δάμ νά δι­ορ­θώ­ση τά πράγ­μα­τα, για­τί ὅ­λοι βρί­σκον­ταν αἰχ­μά­λω­τοι, δέ­σμιοι τοῦ πο­νη­ροῦ. Μα­κριά τοῦ  Θε­οῦ ἦ­ταν νε­κροί καί ἀ­δύ­να­μοι. Μό­νον ἕ­νας νέ­ος Ἀ­δάμ ἐ­λεύ­θε­ρος θά μπο­ροῦ­σε νά  δι­ορ­θώ­ση τό λά­θος, νά ἰ­κα­νο­ποι­ή­ση τή θεί­α Δι­και­ο­σύ­νη. Ἔ­τσι ἐ­φαρ­μό­ζε­ται τό σχέ­διο τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ καί Πλά­στη. Τό δεύ­τε­ρο πρό­σω­πο τῆς Ἀ­γί­ας Τριά­δος, ὁ Υἱ­ός καί Λό­γος τοῦ Πα­τρός «Σάρξ ἐ­γέ­νε­το».Πῆ­ρε σάρ­κα ἀ­πό τήν Παρ­θέ­νο Μα­ρί­α, ἔ­γι­νεν ἄν­θρω­πος καί «Ἐ­σκή­νω­σε ἀ­νά­με­σά μας» Πά­λαι­ψε μέ τό Δι­ά­βο­λο, θα­να­τώ­θη­κε, σάν ἄν­θρω­πος, ἀλ­λά στόν τά­φο «ζω­ο­ποι­ή­θη­κε» πῆ­γε στό βα­σί­λει­ο τοῦ Δι­α­βό­λου, στόν Ἅ­δη,  καί ἀ­φοῦ τόν κα­τα­τρό­πω­σε, τόν ἐ­ξευ­τέ­λι­σε, τοῦ ἀ­φαί­ρε­σε τή δύ­να­μι, ἐ­λευ­θέ­ρω­σε τούς δε­σμί­ους καί ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Καί πο­λύ πρωΐ. «Ὄρ­θρου βα­θέ­ος» ἀ­να­στή­θη­κε θρι­αμ­βευ­τής ἐ­ναν­τί­ον τοῦ  θα­νά­του, δί­νον­τας ἔ­τσι δι­καί­ω­μα ἀ­να­στά­σε­ως στό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Ἔ­τσι ὅ­σοι θά βρί­σκον­ται στούς τά­φους τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου θά ἀ­να­στη­θοῦν. Γιά νά ἔ­χει ὅ­μως ἀ­ξί­α καί χα­ρά αὐ­τή ἠ ἀ­νά­στα­σι θά πρέ­πει νά προ­η­γη­θῆ ἡ πρώ­τη ἀ­νά­στα­σι, ἡ πνευ­μα­τι­κή ἀ­νά­στα­σι, στή ζω­ή αὐ­τή. Δη­λα­δή νά γνω­ρί­ση ὁ ἄν­θρω­πος τό Σω­τῆ­ρα του, ὅ­πως τόν πε­ρι­γρά­φει στό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γέ­λιο ὁ Ἰ­ω­άν­νης· ὅ­τι δη­λα­δή εἶ­ναι ὁ Θε­ός Λό­γος, ἄ­ναρ­χος καί συ­νά­ναρ­χος μέ τόν Πα­τέ­ρα καί τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, ὅ­τι ὅ­λη ἡ δη­μι­ουρ­γί­α ἔ­γι­νε δι’ Αὐ­τοῦ, Εἶ­ναι ἡ δη­μι­ουρ­γι­κή Ἀρ­χή­ τοῦ κό­σμου.Ὅ­τι εἶ­ναι τό φῶς τοῦ κό­σμου. Ἀλ­λά καί νά ἀ­πο­δε­χθῆ καί νά ἐ­φαρ­μό­ση τή δι­δα­σκα­λί­α Του, νά γί­νη μα­θη­τής καί ἀ­κό­λου­θός Του

            Ὅ­ταν λοι­πόν ἀ­κο­λου­θοῦ­με μέ τόν τρό­πο αὐ­τό τόν  ἀ­να­στη­μέ­νο Κύ­ριο, σί­γου­ρα καί ἐ­μεῖς θά τόν ἀ­κο­λου­θή­σου­με καί στήν ἀνάστασι μας καί θά μετέχουμε στή χα­ρά τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του.

            Ἄς χα­ροῦ­με σή­με­ρα χα­ρά με­γά­λη, για­τί ἀ­πό τό τά­φο τοῦ Χρι­στοῦ βγῆ­κε τό φῶς τῆς χα­ράς καί τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας καί τῆς  ζω­ῆς τῶν  ἀν­θρώ­πων.Διά τοῦ Ἀ­δάμ ὁ θά­να­τος καί διά τοῦ Χρι­στοῦ ἦλ­θεν ἡ ζω­ή,ζω­ή γιά κά­θε ἄν­θρω­πο που τή ἐ­πι­θυ­μεῖ και α­γω­νί­ζε­ται να τήν κα­τα­κτή­ση. Ἄς  δο­ξο­λο­γή­σω­με , χρι­στια­νοί, τό Λυ­τρω­τή καί Σω­τή­ρα μας, πού μᾶς  χα­ρί­σε τό με­γά­λο αὐ­τό ἀ­γα­θό.

3.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

( Ιωάννου  κ΄ 19-31

Οὔ­σης οὖν ὀ­ψί­ας τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐ­κε­ί­νῃ τῇ μιᾷ σαβ­βά­των, καὶ τῶν θυ­ρῶν κε­κλει­σμέ­νων ὅ­που ἦ­σαν οἱ μα­θη­ταὶ συ­νηγ­μέ­νοι διὰ τὸν φό­βον τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων, ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἔ­στη εἰς τὸ μέ­σον, καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν.Καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν ἔ­δει­ξεν αὐ­τοῖς τὰς χεῖ­ρας καὶ τὴν πλευ­ρὰν αὐ­τοῦ. ἐ­χά­ρη­σαν οὖν οἱ μα­θη­ταὶ ἰ­δόν­τες τὸν Κύ­ριον.  Εἶ­πεν οὖν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς πά­λιν· Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν. Κα­θὼς ἀ­πέ­σταλκέ με ὁ πα­τήρ, κἀ­γὼ πέμ­πω ὑ­μᾶς.  καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν ἐ­νε­φύ­ση­σε καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Λά­βε­τε Πνεῦ­μα ἅ­γιον·  ἄν τι­νων ἀ­φῆ­τε τὰς ἁ­μαρ­τί­ας, ἀ­φί­εν­ται αὐ­τοῖς, ἄν τι­νων κρα­τῆ­τε, κε­κρά­την­ται. Θω­μᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώ­δε­κα ὁ λε­γό­με­νος Δί­δυ­μος, οὐκ ἦν με­τ' αὐ­τῶν ὅ­τε ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς. Ἔλε­γον οὖν αὐ­τῷ οἱ ἄλ­λοι μα­θη­ταί· Ἑ­ω­ρά­κα­μεν τὸν Κύ­ριον. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­ὰν μὴ ἴ­δω ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τοῦ τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὸν δά­κτυ­λόν μου εἰς τὸν τύ­πον τῶν ἥ­λων, καὶ βά­λω τὴν χεῖ­ρά μου εἰς τὴν πλευ­ρὰν αὐ­τοῦ, οὐ μὴ πι­στε­ύ­σω. Καὶ με­θ' ἡ­μέ­ρας ὀ­κτὼ πά­λιν ἦ­σαν ἔ­σω οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ καὶ Θω­μᾶς με­τ' αὐ­τῶν. Ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς τῶν θυ­ρῶν κε­κλει­σμέ­νων, καὶ ἔ­στη εἰς τὸ μέ­σον καὶ εἶ­πεν· Εἰ­ρή­νη ὑ­μῖν.  Εἶ­τα λέ­γει τῷ Θω­μᾷ· Φέ­ρε τὸν δά­κτυ­λόν σου ὧ­δε καὶ ἴ­δε τὰς χεῖ­ράς μου, καὶ φέ­ρε τὴν χεῖ­ρά σου καὶ βά­λε εἰς τὴν πλευ­ράν  μου, καὶ μὴ γί­νου ἄ­πι­στος, ἀλ­λὰ πι­στός.  Καί ἀ­πε­κρί­θη Θω­μᾶς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ὁ Κύ­ρι­ός μου καὶ ὁ Θε­ός μου.  Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὅ­τι ἑ­ώ­ρα­κάς με, πε­πί­στευ­κας· μα­κά­ριοι οἱ μὴ ἰ­δόν­τες καὶ πι­στε­ύ­σαν­τες.  Πολ­λὰ μὲν οὖν καὶ ἄλ­λα ση­μεῖ­α ἐ­πο­ί­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­νώ­πιον τῶν μα­θη­τῶν αὐ­τοῦ, ἃ οὐκ ἔ­στι γε­γραμ­μέ­να ἐν τῷ βι­βλί­ῳ το­ύ­τῳ·  ταῦ­τα δὲ γέ­γρα­πται ἵ­να πι­στε­ύ­ση­τε ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ Χρι­στὸς ὁ υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, καὶ ἵ­να πι­στε­ύ­ον­τες ζω­ὴν ἔ­χη­τε ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τι αὐ­τοῦ.

Μετάφρασι

Τὴν ἡ­μέ­ραν δὲ ἐ­κεί­νη, τὴν πρώ­την τῆς ἑ­βδο­μά­δος, ὅ­ταν βρά­δυα­σε, καὶ ἐ­νῶ οἱ θύ­ρες (τοῦ σπι­τιού), ὅ­που ᾖ­σαν συγ­κεν­τρω­μέ­νοι οἱ μα­θη­ταί, ἦ­ταν κλει­στὲς για τὸ φό­βο τῶν Ἰ­oυ­δαί­ων ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ στά­θη­κε ἀ­νά­με­σα τους καὶ τοὺς λέ­γει: «Εὐ­λο­γί­α σὲ σᾶς». Καὶ μό­λις εἶ­πεν αὐ­τό, τοὺς ἔ­δει­ξε τὰ χέ­ρια καὶ τὴν πλευ­ρὰν του. Χά­ρη­καν δὲ οἱ μα­θη­ταί, δι­ό­τι εἴ­δαν τὸν Κύ­ριο. Τοὺς εἶ­πε δὲ πά­λιν ὁ Ἰ­η­σοῦς:«Εὐ­λο­γί­α σὲ σᾶς. Ὅ­πως ὁ Πα­τέ­ρας  ἀ­πέ­στει­λεν ἐ­μέ­να, ἔ­τσι καὶ ἐ­γὼ ἀ­πο­στέλ­λω ἐ­σᾶς».Καὶ ἀ­φοῦ εἶ­πεν αὐ­τό, φύ­ση­ξε σ’ αὐ­τοὺς καὶ τοὺς λέ­γει: «Λά­βε­τε ἅ­για ἐ­ξου­σί­α (πνευ­μα­τι­κὴ ἐ­ξου­σί­α): Σ’ ὅ­σους συγ­χω­ρή­σε­τε τὶς ἁ­μαρ­τί­ες (λό­γῳ με­τα­νοί­ας καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως), σ’ αὐ­τοὺς συγ­χω­ρo­ῦ­v­ται σ’ ὅ­σους τὶς ἀ­φή­νε­τε ἀ­συγ­χώ­ρη­τες ( λό­γῳ ἀ­με­τα­νο­η­σί­ας), μέ­νουν ἀ­συγ­χώ­ρη­τες». Ὁ Θω­μᾶς ὅ­μως, ἔ­νας ἀ­πὸ τοὺς δώ­δε­κα, ὁ λε­γό­με­νος Δί­δυ­μος, δέν ἦ­ταν μα­ζὶ τοὺς ὅ­ταν ἦλ­θε ὁ Ἰ­η­σοῦς. τοῦ ἔ­λε­γαν δὲ οἱ ἄλ­λοι μα­θη­ταί:«Εἴ­δα­με τὸν Κύ­ριο». Ἀλ­λ' αὐ­τὸς τοὺς εἶ­πε: «Ἐ­ὰν δέν δῶ στὰ χέ­ρια του τὸ ση­μά­δι ἀ­πὸ τὰ καρ­φιά, καὶ δὲ βά­λω τὸ χέ­ρι μου στην πλευ­ρὰ του (τή λογ­χι­σμέ­νη) δὲ θὰ πι­στεύ­σω».  Με­τὰ δὲ ὀ­χτώ ἠ­μέ­ρες πά­λιν οἱ μα­θη­ταὶ ἦ­ταν μέ­σα (στό σπί­τι), καὶ ὁ Θω­μᾶς μα­ζὶ τους. Ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἐ­νῶ οἱ θύ­ρες ἦ­ταν κλει­στές, καὶ στά­θη­κε ἀ­νά­με­σα τους καὶ εἶ­πε: «Εὐ­λο­γί­α σὲ σᾶς». Ἔ­πει­τα λέ­γει στὸ Θω­μᾶ:«Φέ­ρε τὸ δά­χτυ­λό σου ἐ­δῶ, καὶ ἐ­ξέ­τα­σε τὰ χέ­ριά μου. Ἐ­πί­σης φέ­ρε τὸ χέ­ρι σου καὶ βά­λε στήν πλευ­ρά μου, καὶ μὴ γί­νε­σαι ἄ­πι­στος, ἄλ­λα πι­στός.Καὶ ὁ Θω­μᾶς τοῦ εἶ­πε τό­τε: «Εἶ­σαι ὁ Κύ­ριός μου καὶ ὁ Θε­ός μου!­». τοῦ λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Δι­ό­τι μὲ εἶ­δες, πί­στευ­σες. Εὐ­τυ­χεῖς ἐ­κεῖ­νοι, ποὺ χω­ρὶς να μὲ ἴ­δουν θὰ πι­στεύ­σουν.

«Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες»

            Τά λό­για αὐ­τά τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πευ­θύ­νον­ται πρός κά­θε ἄν­θρω­πο ὅ­ταν με­λε­τᾶ τό θέ­μα πε­ρί τοῦ  Θε­οῦ καί τῶν ἐ­νερ­γει­ῶν Αὐ­τοῦ. Για­τί ὑ­πάρ­χουν καί  θέ­μα­τα πού πρέ­πει νά ἐ­ρευ­νή­ση ὁ ἄν­θρω­πος καί νά δι­α­πι­στώ­ση τήν ἀ­λή­θεια γιά νά μήν πλα­νη­θῆ.  Γιά τό ἄν ὑ­πάρ­χει Θε­ός ὅ­μως, δέ μπο­ρεῖ ὁ ἄν­θρω­πος νά ἐ­ρευ­νή­ση ἐ­πει­δή εἶ­ναι πέ­ραν τῶν δυ­να­το­τή­των του, Ὅ­μως ὑ­πάρ­χουν τό­σες ἀ­πο­δεί­ξεις σ’ ὅ­λη τή δη­μι­ουρ­γί­α, οἱ ὁποῖες κα­τά τόν Παῦ­λο μαρ­τυ­ροῦν τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ Θε­οῦ. (Ρωμ. α΄ 19-21)

Ἡ ἀ­πι­στί­α τοῦ Θω­μᾶ πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γέ­λιο ἔ­γι­νε αἰ­τί­α νά ὁ­μο­λο­γή­ση μέ βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι ὁ  Ἰ­η­σοῦς ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πό τόν τά­φο καί ὅ­τι Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Κύ­ριος καί Θε­ός αὐ­τοῦ καί ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων. Γιά τούς Χρι­στια­νούς ὑ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα καί γε­γο­νό­τα πού δέν χω­ροῦν ἀμ­φι­βο­λί­α ἤ ἀ­πι­στί­α.  Τά Δι­ά­φο­ρα θέ­μα­τα, προ­φη­τεῖ­ες, θαύ­μα­τα καί γε­γο­νό­τα πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στά κεί­με­να τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς δέν πρέ­πει νά τά βλέ­που­με μέ ἀμ­φι­βο­λί­α. Ε­ῑ­ναι τό­σο βέ­βαι­α ὅ­σο καί ἡ ὕ­παρ­ξη μας.

Στή ση­με­ρι­νή μας κοι­νω­νί­α εἶ­ναι συ­νη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο νά ἀμ­φι­σβη­τοῦν­ται τά πάν­τα καί μά­λι­στα ἀ­πό βα­πτι­σμέ­νους χρι­στια­νούς, πού δέν πι­στεύ­ουν στή Θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ, ού­τε στά θαύ­μα­τα, ἀ­κό­μα καί στήν ἀ­νά­στα­σι τῶν νε­κρῶν καί στήν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Γιά τοῦ­το πέ­φτουν θύ­μα­τα τῶν δι­α­φό­ρων αἱ­ρέ­σε­ων καί πα­ρα­σύ­ρον­ται στήν πλά­νη καί στήν ἀ­πι­στί­α τῶν σω­τή­ρι­ων δογ­μά­των τῆς πί­στε­ώς μας. Οἱ χι­λια­στές, οἱ Εὐ­αγ­γε­λι­κοί, οἱ προ­στε­στάν­τες καί τό­σοι ἄλ­λοι πρό­δρο­μοι τοῦ ἀν­τι­χρί­στου βρί­σκουν τήν εὐ­και­ρί­α τῆς  ἀ­πι­στί­ας ἤ ἀμ­φι­βο­λί­ας τῶν χρι­στια­νῶν καί τούς κά­νουν ὁ­πα­δούς καί συ­νο­δοι­πό­ρους τους στήν αἰ­ώ­νια κό­λα­ση. Αὐ­τή εἶ­ναι μιά θλι­βε­ρή ἀ­λή­θεια πού πρέ­πει νά μᾶς συγ­κλο­νί­ζει καί νά μᾶς ὑ­πο­κι­νεῖ σέ  δρά­ση στούς γύ­ρω μας, στό πε­ρι­βάλ­λον μας, στήν οἰ­κο­γέ­νειά μας.

 Ἡ ἀ­λή­θεια ὅ­μως εἶ­ναι, ὅ­τι εἴ­μα­στε ἄν­θρω­ποι ἀ­τε­λεῖς καί ἴ­σως νά ὑ­πάρ­χη καί σέ μᾶς κά­ποι­α ἀμ­φι­βο­λί­α ἔ­στω καί σέ   μι­κρά θέ­μα­τα·  ὅ­πως ὁ Θω­μᾶς καί  οἱ ἄλ­λοι ἀ­πό­στο­λοι, πρίν ἀ­πό τήν ἀ­νά­στα­σι καί πού δέν πί­στε­ψαν ὅ­ταν ὁ­ταν οἱ Μυ­ρο­φό­ρες τούς ἀ­νάγ­γει­λαν ὅ­τι ὁ Χρι­στός ἀ­να­στή­θη­κε.Γιά τοῦ­το πρέ­πει νά  ἑ­ρευ­νή­σου­με τόν ἑ­αυ­τό μας καί ἄν πράγ­μα­τι ὑ­πάρ­χει κά­τι τέ­τοι­ο στή ψυ­χή μας νά φρον­τί­σου­με μέ κά­θε τρό­πο νά τό ξε­κα­θα­ρί­σου­με καί νά  γί­νου­με φρού­ριο πί­στε­ως, ὅ­πως ἔ­γι­νε καί ὁ Θω­μᾶς καί  βρον­το­φώ­να­ξε «ὁ Κύ­ριος μου καί ὁ Θε­ός μου».

Γιά τό συμ­φέ­ρον τῆς ψυ­χῆς μας θά πρέ­πει νά ἔ­χου­με με­γά­λη πί­στι στά δόγ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὅ­πως στή θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ, στήν τρι­α­δι­κό­τη­τα τοῦ Θε­οῦ μας, στή με­τά θά­να­το ζω­ή, στήν ἀ­νά­στα­σι τῶν νε­κρῶν, στήν ἡ­μέ­ρα τῆς  δεύ­τε­ρης πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου καί τῆς κρί­σε­ως ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀ­πό τόν Θε­άν­θρω­πο Χρι­στόν.

Αὐ­τή ἡ πί­στι σί­γου­ρα θά μᾶς βο­η­θή­σει νά ζοῦ­με σω­στά ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός. Μέ τέ­τοι­α πί­στι θά ὁ­μο­λο­γοῦ­με κα­θη­με­ρι­νά μα­ζί μέ τόν ἀ­πό­στο­λο Θω­μᾶ, ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός εἶ­ναι σί­γου­ρα ὁ Κύ­ριος καί Θε­ός ὅ­λου τοῦ κό­σμου, καί ἡ ἀ­μοι­βή θά εἶ­ναι ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν, για­τί θά τύ­χου­με τοῦ μα­κα­ρι­σμοῦ πού εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος, ὅ­τι εἶ­ναι« Μα­κά­ριοι οἱ μή ἰ­δόν­τες καί πι­στεύ­σαν­τες».

Πάντοτε νά ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας.

4.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΩΝ ΜΥ­ΡΟ­ΦΟ­ΡΩΝ

(Μάρ­κου, ι­ε΄43-ι­στ΄8)

Τῷ καιρῷ ἐκεῖνῳ ἐλ­θὼν Ἰ­ω­σὴφ ὁ ἀ­πὸ Ἁ­ρι­μα­θα­ί­ας, εὐ­σχή­μων βου­λευ­τής, ὃς καὶ αὐ­τὸς ἦν προσ­δε­χό­με­νος τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ, τολ­μή­σας εἰ­σῆλ­θε πρὸς Πι­λᾶ­τον καὶ ᾐ­τή­σα­το τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ.  Ὁ δὲ Πι­λᾶ­τος ἐ­θα­ύ­μα­σεν εἰ ἤ­δη τέ­θνη­κε, καὶ προ­σκα­λε­σά­με­νος τὸν κεν­τυ­ρί­ω­να ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν εἰ πά­λαι ἀ­πέ­θα­νε·  καὶ γνοὺς ἀ­πὸ τοῦ κεν­τυ­ρί­ω­νος ἐ­δω­ρή­σα­το τὸ σῶ­μα τῷ Ἰ­ω­σήφ.  Καὶ ἀ­γο­ρά­σας σιν­δό­να καὶ κα­θε­λὼν αὐ­τὸν ἐ­νε­ί­λη­σε τῇ σιν­δό­νι καὶ κα­τέ­θη­κεν αὐ­τὸν ἐν μνη­με­ί­ῳ ὃ ἦν λε­λα­το­μη­μέ­νον ἐκ πέ­τρας, καὶ προ­σε­κύ­λι­σε λί­θον ἐ­πὶ τὴν θύ­ραν τοῦ μνη­με­ί­ου.Ἡ δὲ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α Ἰ­ω­σῆ ἐ­θε­ώ­ρουν ποῦ τί­θε­ται. Καὶ δι­α­γε­νο­μέ­νου τοῦ σαβ­βά­του Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νὴ καὶ Μα­ρί­α ἡ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Σα­λώ­μη ἠ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα ἵ­να ἐλ­θοῦ­σαι ἀ­λε­ί­ψω­σιν αὐ­τόν. Καὶ λί­αν πρω­ΐ τῆς μιᾶς σαβ­βά­των ἔρ­χον­ται ἐ­πὶ τὸ μνη­μεῖ­ον, ἀ­να­τε­ί­λαν­τος τοῦ ἡ­λί­ου. Καὶ ἔ­λε­γον πρὸς ἑ­αυ­τάς· Τίς ἀ­πο­κυ­λί­σει ἡ­μῖν τὸν λί­θον ἐκ τῆς θύ­ρας τοῦ μνη­με­ί­ου;  Καὶ ἀ­να­βλέ­ψα­σαι θε­ω­ροῦ­σιν ὅ­τι ἀ­πο­κε­κύ­λι­σται ὁ λί­θος· ἦν γὰρ μέ­γας σφό­δρα.  Καὶ εἰ­σελ­θοῦ­σαι εἰς τὸ μνη­μεῖ­ον εἶ­δον νε­α­νί­σκον κα­θή­με­νον ἐν τοῖς δε­ξιοῖς, πε­ρι­βε­βλη­μέ­νον στο­λὴν λευ­κήν, καὶ ἐ­ξε­θαμ­βή­θη­σαν. Ὁ δὲ λέ­γει αὐ­ταῖς· Μὴ ἐκ­θαμ­βεῖ­σθε· Ἰ­η­σοῦν ζη­τεῖ­τε τὸν Να­ζα­ρη­νὸν τὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον· ἠ­γέρ­θη, οὐκ ἔ­στιν ὧ­δε· ἴ­δε ὁ τό­πος ὅ­που ἔ­θη­καν αὐ­τόν.  Ἀλ­λ' ὑ­πά­γε­τε εἴ­πα­τε τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ καὶ τῷ Πέ­τρῳ ὅ­τι προ­ά­γει ὑ­μᾶς εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν· ἐ­κεῖ αὐ­τὸν ὄ­ψε­σθε, κα­θὼς εἶ­πεν ὑ­μῖν.  Καὶ ἐ­ξελ­θοῦ­σαι ἔ­φυ­γον ἀ­πὸ τοῦ μνη­με­ί­ου· εἶ­χε δὲ αὐ­τὰς τρό­μος καὶ ἔκ­στα­σις, καὶ οὐ­δε­νὶ οὐ­δὲν εἶ­πον· ἐ­φο­βοῦν­το γάρ.

Με­τά­φρα­σι

Ἐ­κεῖ­νον τόν και­ρό (τῆς σταυ­ρώ­σε­ως τοῦ Ἰ­η­σοῡ), ἦλ­θεν ὁ Ἰ­ω­σήφ, πού κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν Ἀ­ρι­μα­θαί­α, σε­μνός βου­λευ­τής (μέ­λος τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ συ­νε­δρί­ου), καί αὐ­τός πε­ρί­με­νε τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Καί τόλ­μη­σε καί ἐ­πι­σκέ­φτη­κε τόν Πι­λᾶ­το καί ζή­τη­σε τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ὁ δέ Πι­λά­τος ἐ­ξε­πλά­γη, δι­ό­τι ἀ­πέ­θα­νε γρή­γο­ρα, καί κά­λε­σε τόν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο καί τόν ρώ­τη­σε ἐ­άν ἀ­πέ­θα­νε ἀ­πό ὥ­ρα. Καί ὅ­ταν τό ἔ­μα­θε ἀ­πό τόν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο, δώ­ρι­σε τό σῶ­μα στόν Ἰ­ω­σήφ. Καί ἀ­φοῦ ἀ­γό­ρα­σε σεν­τό­νι καί τόν κα­τέ­βα­σε (ἀ­πό τό σταυ­ρό), τόν τύ­λι­ξε στό σεν­τό­νι καί τόν ἔ­θε­σε σέ μνῆ­μα, πού  ἦ­ταν λα­ξευ­μέ­νο σέ βρά­χο, καί κύ­λη­σε ἕ­να λί­θο στήν εἴ­σο­δο τοῦ μνή­μα­τος. Ἠ δέ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή καί ἡ Μα­ρί­α ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Ἰ­ω­σῆ πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σαν πού ἐν­τα­φι­ά­ζε­ται. Καί ἀ­φοῦ πέ­ρα­σε τό Σάβ­βα­το (ἡ­μέ­ρα ἀρ­γί­ας), ἡ Μα­ρί­α ἡ Μα­γδα­λη­νή καί ἡ Μα­ρί­α ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Ἰ­α­κώ­βου καί ἡ Σα­λώ­μη ἀ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα γιά νά πᾶ­νε νά τόν ἀ­λεί­ψουν. Καί πο­λύ πρω­ί, τήν πρώ­την ἡ­μέ­ρα τῆς ἑ­βδο­μά­δος (τήν Κυ­ρια­κή), μό­λις ἀ­νέ­τει­λε ὁ ἥ­λιος κά­τω ἀ­πό τόν ὁ­ρί­ζον­τα (μό­λις ἄρ­χι­σε τό λυ­καυ­γές), ἔρ­χον­ται στό μνῆ­μα. Ἔ­λε­γαν δέ με­τα­ξύ τους. «Ποι­ός θά ἀ­πο­κυ­λή­ση γιά μᾶς τό λί­θο ἀ­π' τήν εἴ­σο­δο τοῦ μνή­μα­τος;­». Ἀλ­λά μό­λις κοί­τα­ξαν, βλέ­πουν, ὅ­τι ὁ λί­θος εἶ­χεν ἀ­πο­κυ­λη­σθῆ. Ἦ­ταν δέ πά­ρα πο­λύ με­γά­λος. Καί ἀ­φοῦ μπῆ­καν στό μνῆ­μα, εἶ­δαν ἕ­να νέ­ο νά κά­θε­ται στά δε­ξιά ντυ­μέ­νος μέ λευ­κή στο­λή, καί τρό­μα­ξαν. Αὐ­τός δέ τούς εἶ­πε: «Μή τρο­μά­ζε­τε! Τόν Ἰ­η­σοῦ ζη­τεῖ­τε τό Να­ζα­ρη­νό τόν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο; Ἀ­να­στή­θη­κε, δέν εἶ­ναι ἐ­δῶ. Νά ὁ τό­πος ὅ­που τόν ἐν­τα­φί­α­σαν. Πη­γαί­νε­τε δέ νά εἰ­πῆ­τε στούς μα­θη­τάς του καί μά­λι­στα στόν Πέ­τρο: Πη­γαί­νει πρίν ἀ­πό σᾶς  καί σᾶς πε­ρι­μέ­νει στή Γα­λι­λαί­α, ἐ­κεῖ θά τόν δεῖ­τε, ὅ­πως σᾶς εἶ­πε». Βγῆ­καν καί ἔ­φυ­γαν ἀ­πό τό μνῆ­μα καί ἦ­ταν συγ­κλο­νι­σμέ­νες καί ἐκ­στα­τι­κές (κα­τά­πλη­κτες). Καί δέν εἶ­παν τί­πο­τε σέ κα­νέ­να, δι­ό­τι φο­βοῦν­ταν.

Χρειάζεται τόλμη καί ἀνδρεία.

            Ἦ­ταν Πα­ρα­σκευ­ή ἀ­πό­γευ­μα, πα­ρα­μο­νή τοῦ Ἑ­βρα­ϊ­κοῦ Πά­σχα. Εἶ­χε συν­τε­λε­σθεῖ τό ἀ­νο­σι­ούρ­γη­μα, τό ἔγ­κλη­μα τῶν αἰ­ώ­νων κα­τά τοῦ Ἰ­η­σοῦ, καί τό νε­κρό Του σῶ­μα, με­τά τό «Τε­τέ­λε­σται» κρε­μό­ταν ἄ­ψυ­χο πά­νω στό σταυ­ρό. Οἱ μα­θη­τές Του δι­α­σκορ­πί­στη­καν καί κρύ­φτη­καν ἀ­πό φό­βο τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Θά ἔ­με­νε ἄ­ρα­γε τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ πά­νω στό σταυ­ρό; Σί­γου­ρα, ὄ­χι. Για­τί ὑ­πάρ­χουν καί γεν­ναῖ­ες ψυ­χές, πού ὅ­σο κι,  ἄν φαί­νον­ται δει­λοί καί ἀ­δύ­να­τοι οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοί, ξαφ­νι­κά ἀ­να­δει­κνύ­ον­ται ἥ­ρω­ες καί ἀ­ψη­φοῦν τά πάν­τα ὅ­ταν τούς κα­λεῖ τό κα­θῆ­κο, ἄν­δρες καί γυ­ναῖ­κες.

 Ἔ­τσι βλέ­που­με σ’ αὐ­τή τήν πε­ρί­πτω­σι νά  φαί­νον­ται πραγ­μα­τι­κοί ἥ­ρω­ες ὁ Ἰ­ω­σήφ καί ὁ Νι­κό­δη­μος καί με­ρι­κές γυ­ναῖ­κες,πρᾶγμα πού κα­νείς δέ θά  τό πε­ρί­με­νε. Αὐ­τό ἔ­γι­νε καί  ὲ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται κα­τά και­ρούς, για­τί μέ­σα στή ψυ­χή τῶν ἀν­θρώ­πων αὐ­τῶν γι­γαν­τώ­νε­ται ἡ πί­στη καί ἡ ἀ­γά­πη πρός τό Θε­ό καί γι’ αὐ­τούς δέν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λο πρᾶγ­μα στόν κό­σμο πιό  με­γά­λο. Καί τό ἀπέδειξαν δύ­ο ἄν­δρες ὁ Ἰ­ω­σήφ μέ τό Νι­κό­δη­μο. Ὁ μέν πρῶ­τος βου­λευ­τής μέ πλοῦ­το καί θέ­ση στήν κοι­νω­νί­α· καί ὁ δεύ­τε­ρος με­γά­λος δά­σκα­λος τῶν Ἰ­ου­δαί­ων μέ  φή­μη καί ὑ­πό­λη­ψη· τά θυ­σί­α­σαν ὅ­λα καί ἀ­κο­λού­θη­σαν τό κα­θῆ­κο καί τή φω­νή τῆς  συ­νεί­δη­σε­ώς τους. Ἐ­νῶ ὅ­ταν ζοῦ­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς δέν τόλ­μη­σαν νά τόν ὁ­μο­λο­γή­σουν. Τώ­ρα πού εἶ­δαν τήν ἀ­δι­κί­α καί τήν ἐγ­κα­τά­λει­ψι ἀ­πό τούς μα­θη­τές του, ξύ­πνη­σε μέ­σα τους ἡ πί­στι,  ἡ ἀ­γά­πη καί ἡ δι­και­ο­σύ­νη· καί ἀ­πό δει­λοί με­τα­μορ­φώ­θη­καν σέ  ἥ­ρω­ες καί ἀ­ψή­φη­σαν τά πάν­τα καί ἔ­τρε­ξαν στόν Πι­λά­το καί ζή­τη­σαν τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ, τό κα­τέ­βα­σαν ἀ­πό τό σταυ­ρό καί τό ἔ­θα­ψαν κα­θώς πρέ­πει καί σύμ­φω­να μέ τήν πα­ρά­δο­σή τους.

Καί δέν εἶ­ναι μό­νον οἱ ἄν­δρες αὐ­τοί πού  ἔ­δει­ξαν ἡ­ρω­ϊ­σμό τή δύ­σκο­λη ἐ­κεί­νη ὥ­ρα, ἀλ­λά καί γυ­ναῖ­κες πού  ἀ­πό τή φύ­ση τους  ἔ­χουν κά­ποι­α δει­λί­α, κι­νού­με­νες καί αὐ­τές ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη καί τή πί­στι πρός τό Χρι­στό, δέ πε­ρι­ο­ρί­στη­καν στά σπί­τια τους ὅ­πως οἱ  ἀ­πό­στο­λοι, ἀλ­λά ἀ­πό κά­ποι­α ἀ­πό­στα­ση πρα­κο­λου­θοῦ­σαν τά  γε­νο­νό­τα καί εἶ­δαν τό μέ­ρος πού  ἔ­θα­ψαν τό Ἰ­η­σοῦν. Πῆ­γαν καί ἀ­γό­ρα­σαν ἀ­ρώ­μα­τα καί ξε­κί­νη­σαν, ξη­με­ρώ­μα­τα τῆς Κυ­ρια­κῆς γιά τόν τά­φο τοῦ  δα­σκά­λου τους. Ὁ ἡ­ρω­ϊ­σμός τους φαί­νε­ται ἀ­πό τό ὅ­τι δέν  φο­βή­θη­καν τό σκο­τά­δι καί τούς κιν­δύ­νους πού  κρύ­βει, οὔ­τε ὑ­πε­λό­γι­σαν τούς φρου­ρούς, ἀλ­λά μό­νο ἡ τα­φό­πε­τρα τούς ἀ­πα­σχο­λοῦ­σε. Ὅ­ταν ἔ­φτα­σαν στό τά­φο τόν βρῆ­καν ἀ­νοι­χτό καί ἀν­τί τούς φρου­ρούς εῖ­δαν ἀγ­γέ­λους οἱ ὁ­ποῖ­οι τούς  βε­βαί­ω­σαν ὅ­τι ἀ­να­στή­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς. Ἔ­τσι κα­τα­ξι­ώ­θη­καν νά πλη­ρο­φο­ρη­θοῦν πρῶ­τες τήν ἀ­νά­στα­σι τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀλ­λά ἀ­κό­μα καί νά τόν δοῦν ἀ­να­στη­μέ­νο.

Ἐ­πει­δή σή­με­ρα ἡ τόλ­μη, ἡ ἀν­δρεί­α γιά τό  χρι­στι­α­νι­κό μας κα­θῆ­κον ἔ­πα­θαν κα­τά­πτω­σι χρει­α­ζό­μα­στε τό πα­ρά­δειγ­μα αὐ­τό γιά νά μᾶς ὑ­πεν­θι­μί­ζη τό κα­θῆ­κο. Αὐ­τό δέν εἶ­ναι ὑ­περ­βο­λή, για­τί ὅ­ταν ντρέ­πε­σαι νά βά­λεις τό σταυ­ρό σου σέ δη­μό­σιο χῶ­ρο, ὅ­ταν ντρέ­πε­σαι νά  ὁ­μο­λο­γή­σεις ὅ­τι πι­στεύ­εις, ὅ­τι νη­στεύ­ει, ὅ­τι προ­σεύ­χε­σαι κλπ, δέν εἶ­ναι αὐ­τό δει­λί­α; Ὅ­ταν οἱ πε­ρισ­σό­τε­ρες χρι­στια­νές γυ­ναῖ­κες, ἀν­τί τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, προ­τι­μοῦν τό θέ­λη­μα τῆς μόδας καί τοῦ κό­σμου, δέν εἶ­ναι αὐ­τό πα­ρά­λη­ψη τοῦ κα­θή­κον­τος καί ἔλ­λει­ψη πί­στε­ως καί ἀ­γά­πης πρός τό Θε­ό; Εἶ­ναι γι’ αὐ­τό πού χά­θη­κα οἱ ἀ­ξί­ες καί ἀλ­λο­τρι­ώ­θη­σαν τά ἤ­θη τῶν χρι­στια­νῶν.

Ἔ­χου­με λοι­πόν δύ­ο πα­ρα­δείγ­μα­τα ἀν­δρεί­ας καί θάρ­ρους, τόλ­μης καί ἀ­πο­φα­σι­στη­κό­τη­τας ἀν­δρῶν καί γυ­ναι­κῶν. Πα­ρα­δείγ­μα­τα πού πρέ­πει νά μᾶς προ­βλη­μα­τί­σουν καί νά μᾶς δι­δά­ξουν πὼς πρέ­πει νά συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε στήν πο­ρεί­α τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς μας ζω­ῆς. Αὐ­τά τά πα­ρα­δείγ­μα­τα τόλ­μης καί ἀν­δρεί­ας μι­μή­θη­καν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, οἱ Μάρ­τυ­ρες καί οἱ Ὁ­μο­λο­γη­τές τῆς πί­στε­ως μας καί ἔ­γρα­ψαν σε­λί­δες δό­ξης καί ἡ­ρω­ϊ­σμοῦ.

Αὐ­τά τά πα­ρα­δείγ­μα­τα πρέ­πει νά μι­μη­θοῦ­με ὅ­σοι ἀ­γα­ποῦ­με τό Κύ­ριο καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α, τό σῶ­μα Του.Νά μι­μη­θοῦ­με τό πα­ρά­δειγ­μα τοῦ Ἰ­ω­σήφ καί Νι­κο­δή­μου, καί τῶν Μυ­ρο­φό­ρων γυ­ναι­κῶν. Καί σί­γου­ρα ἄν τό θε­λή­σου­με μπο­ρεῖ ὁ κα­θέ­να ἀ­πό μᾶς νά γί­νει ἕ­νας ἥ­ρω­ας τῆς πί­στε­ως καί τοῦ κα­θή­κον­τος, φτά­νει νά  ἀν­τι­στα­θῆ στίς προ­κλή­σεις τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ κό­σμου καί νά προ­τι­μᾶ ἀ­πό κά­θε ἄλ­λο πρᾶγ­μα, τό χρι­στι­α­νι­κό του κα­θῆ­κο, τό νό­μο τοῦ Θε­οῦ καί τό θέ­λη­μά Του,  καί ἡ ἀ­μοι­βή εἶ­ναι εὐ­λο­γί­α στά ἔρ­γα μας, στή ζω­ή μας καί ἡ εἴ­σο­δος μας στή βα­σι­λεί­α Του. Ἀ­μήν.

5.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΟΥ ΠΑ­ΡΑ­ΛΥ­ΤΟΥ ( Ι­ω­άν. ε΄1-15)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεῖ­νῳ ἀ­νέ­βη ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τῇ προ­βα­τι­κῇ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γο­μέ­νη ἑ­βρα­ϊ­στὶ  Βη­θεσδά, πέν­τε στο­ὰς ἔ­χου­σα.  ἐν τα­ύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος τῶν ἀ­σθε­νο­ύν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν.  Ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ, καὶ ἐ­τα­ράσ­σε τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὖν πρῶ­τος ἐμ­βὰς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ᾧ δή­πο­τε κα­τε­ί­χε­το νο­σή­μα­τι.  Ἦν δέ τις ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τῇ ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ αὐ­τοῦ. Τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κε­ί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῷ· Θέ­λεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι;  Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐ­γὼ, ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βα­ί­νει.  λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­γει­ρε, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει.  Καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κρά­βατ­τον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει. Ἦν δὲ Σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ.  Ἔ­λε­γον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νῳ· ρί­θη αὐ­τοῖς· Ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ἆ­ρον­Σάβ­βα­τόν ἐ­στιν· οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἆ­ραι τὸν κρά­βατ­τον.  Ἀ­πεκ τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει.  Ἡ­ρώ­τη­σαν οὖν αὐ­τόν· Τίς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πών σοι, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει;  Ὁ δὲ ἰα­θεὶς οὐκ ᾔ­δει τίς ἐ­στιν· Ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πῳ.  Με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἴ­δε ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἵ­να μὴ χεῖ­ρόν τί σοι γέ­νη­ται. Ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δα­ί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ.

Με­τά­φρα­σι

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ἀ­νέ­βη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ὑ­πάρ­χει δέ στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα πλη­σί­ον της προ­βα­τι­κῆς πύ­λης δε­ξα­με­νή μέ πέν­τε στο­ές, ἡ ὁ­ποί­α στά ἑ­βρα­ϊ­κά ( ἀ­κρι­βέ­στε­ρα στά ἀ­ρα­μα­ϊ­κά) ἐ­πο­νο­μά­ζε­ται Βη­θεσ­δά. Σ' αὐ­τές (τίς στο­ές) ἦ­ταν κά­τω ἕ­να με­γά­λο πλῆ­θος ἀ­πό τούς ἀ­σθε­νεῖς, τυ­φλούς, κου­τσούς, πα­ρά­λυ­τους, καί πε­ρί­με­ναν τήν κί­νη­ση τοῦ ὕ­δα­τος. Δι­ό­τι ἄγ­γε­λος κα­τά δι­α­στή­μα­τα κα­τέ­βαι­νε στή δε­ξα­με­νή, καί τα­ρασ­σό­ταν τό νε­ρό. Ἐ­κεῖ­νος δέ πού  ἔμ­παι­νε σ' αὐ­τή πρῶ­τος με­τά τήν τα­ρα­χή τοῦ νε­ροῦ, γι­νό­ταν ὑ­γι­ής ἀ­π' ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε νό­ση­μα κα­τε­χό­ταν.  Ἦ­ταν δέ ἐ­κεῖ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος, πού ἦ­ταν ἀ­σθε­νής τραν­τα­χτώ ἔ­τη.  Βλέ­πον­τας αὐ­τόν Ἰ­η­σοῦς κα­τά­κοι­το, καί γνω­ρί­ζον­τας, ὅ­τι γιά πο­λύ ἤ­δη χρό­νο ἦ­ταν σ' αὐ­τή τήν κα­τά­στα­ση, τοῦ λέ­γει:«Θέ­λεις νά γί­νῃς ὑ­γι­ής;­». Ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ ἀ­σθε­νής: «Κύ­ρι­ε, δέν ἔ­χω ἄν­θρω­πο γιά νά μέ κα­τε­βά­σπ στή δε­ξα­με­νή, ὅ­ταν τό νε­ρό τα­ρα­χθῆ.'­Ἔ­τσι, ἐ­νῷ προ­σπα­θῶ νά  κα­τέ­βω ἐ­γώ, προ­λαμ­βά­νει καί κα­τε­βαί­νει ἄλ­λος».Τοῦ λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς:«Σή­κω ἐ­πά­νω, πά­ρε τό κρεβ­βά­τι σου καί πε­ρι­πά­τει». Καί ἀ­μέ­σως ἔ­γι­νε ὑ­γι­ής ὁ ἄν­θρω­πος, πῆ­ρε τό κρεβ­βά­τι του καί πε­ρι­πα­τοῦ­σε. Ἦ­ταν δέ Σάβ­βα­το ἐ­κεί­νη τήν ἡ­μέ­ρα. Οἱ δέ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἔ­λε­γαν στό θε­ρα­πευ­μέ­νο: «Εἶ­ναι Σάβ­βα­το. Δέν σοῦ ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά ση­κώ­σης τό κρεβ­βά­τι». Τούς εἶ­πε: «Ἐ­κεῖ­νος, πού  μέ ἔ­κα­νε ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νος μου εἶ­πε, "Πά­ρε τό κρεβ­βά­τι σου καί πε­ρι­πά­τει"­. Τόν ρώ­τη­σαν τό­τε:«Ποι­ός εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος πού σοῦ εἶ­πε, "Πά­ρε τό κρεβ­βά­τι σου καί πε­ρι­πά­τει"­;­». Ἀλ­λ' ὁ θε­ρα­πευ­μέ­νος δέν ἤ­ξε­ρε ποι­ός εἶ­ναι,- δι­ό­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς δι­έ­φυ­γε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τος λό­γω τοῦ πλή­θους, πού  ἦ­ταν ἐ­κεῖ. Με­τά ἀ­πό αὐ­τά ὁ Ἰ­η­σοῦς τόν βρῆ­κε στό να­ό καί τοῦ εἶ­πε:«Κοί­τα­ξε, ἔ­γι­νες κα­λά. Νά μήν ἁ­μαρ­τά­νῃς πλέ­ον, γιά νά μή σοῦ συμ­βεῖ τί­πο­τε χει­ρό­τε­ρο».Πῆ­γε ὁ ἄν­θρω­πος καί ἀ­νήγ­γει­λε στούς Ἰ­ου­δαί­ους, ὅ­τι αὐ­τός, πού τόν ἔ­κα­νε ὑ­γι­ῆ εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς.

Οἱ περισσότερες ἀσθένειες ἔχουν αἰτία τήν ἁμαρτία.

            «Ἴ­δε ὑ­γι­ής γέ­γο­νας· μη­κέ­τι  ἁ­μάρ­τα­νε,  ἵ­να μή  χεῖ­ρον τί σοι γέ­νη­ται». Δη­λα­δή, κύ­τα­ξε, θε­ρα­πεύ­θη­κες μή ξα­νά ἁ­μαρ­τή­σει, γιά νά μή πά­θεις καί χει­ρό­τε­ρα.

Τά λό­για αὐ­τά τοῦ Κυ­ρί­ου φα­νε­ρώ­νουν τήν τρα­γι­κό­τη­τα τοῦ  ἀν­θρώ­που καί βε­βαι­ώ­νουν ὅ­τι πολ­λές ἀ­πό τίς σο­βα­ρές ἀ­σθέ­νει­ες πού  μᾶς κα­θη­λώ­νουν στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου ὀ­φεί­λον­ται στήν  ἁ­μαρ­τί­α πού  δι­α­πράτ­του­με.Αὐ­τό ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται τό­σο ἀ­πό τό ση­με­ρι­νό πα­ρά­λυ­το ὅ­σο καί ἀ­πό τόν  πα­ρα­λυ­τι­κό τῆς Κα­περ­να­ούμ (Μάρκ. β΄ 1-12), ὅ­τι ἡ ἁ­μαρ­τί­α, δη­λα­δή ἡ πα­ρά­βα­σι τοῦ  νό­μου τοῦ Θε­οῦ, προ­κα­λεῖ τό θά­να­το (Ρωμ. ε΄ 12). Βε­βαι­ώ­νε­ται ἔ­τσι ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι κά­θε πα­ρά­βα­σι καί πα­ρα­κο­ή τοῦ θεί­ου νό­μου λάμ­βά­νει καί τή δι­καί­α μι­σθα­πο­δο­σί­α. Ἔ­τσι πλη­ρώ­νει ἡ ἁ­μαρ­τί­α τούς ἐρ­γά­τες της.

 Πα­ρα­βαί­νον­τας ὁ ἄν­θρω­πος τό νό­μο τοῦ Θε­οῦ ἁ­μαρ­τά­νει για­τί δι­α­στρέ­φει καί ἀ­να­τρέ­πει τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί ἀ­στο­χεῖ στόν προ­ο­ρι­σμό του. Στήν οὐ­σί­α της ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι σκο­τά­δι πού σκο­τί­ζει τό νοῦ τοῦ  ἀν­θρώ­που καί δέ βλέ­πει πού πη­γαί­νει καί κά­νει ἔρ­γα πού εἶ­ναι ἐ­ναν­τί­ο τοῦ ἴ­διου τοῦ ἀν­θρώ­που καί  τόν ὁ­δη­γοῦν μα­κριά ἀ­πό τόν Πα­ρά­δει­σο τοῦ Θε­οῦ. Γι’ αὐ­τό καί ὁ ἁ­γιος Χρυ­σό­στο­μος λέ­γει· « Ἕ­να πρᾶγ­μα εἶ­ναι λυ­πη­ρό, ἡ ἁ­μαρ­τί­α μό­νο».

«Ἴ­δε ὑ­γι­ής γέ­γο­νας μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε». Ἡ πο­λυ­χρό­νια καί τρο­με­ρή πα­ρα­λυ­σί­α τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­κεί­νου σί­γου­ρα εἶ­χε αἰ­τί­α τήν ἁ­μαρ­τω­λή ζω­ή. Αὐ­τό μή­πως δέ βε­βαι­ώ­νε­ται καί σή­με­ρα; Αὐ­τοί πού λυ­ώ­νουν σάν λαμ­πά­δα στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου μέ τό έ­ϊτς δέν τό ὀ­φεί­λουν στήν ἔ­κλυ­τη ζω­ή τους;  Ἀλ­λά καί αὐ­τοί πού πε­θαί­νουν μέ μιά βε­λό­να στό χέ­ρι δέν πε­θαί­νουν ἀ­πό τήν ἀ­μαρ­τω­λή ἀ­πό­λαυ­σι τῆς ζω­ῆς μέ τά ναρ­κω­τι­κά; Ἀ­κό­μα καί οἱ τό­σες καρ­δι­ο­πά­θει­ες καί θά­να­τοι δέν ὀ­φεί­λον­ται στήν κα­τά­χρη­σι καί στην ἁ­μαρ­τί­α; Σί­γου­ρα τά πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό αὐ­τά. Καί ἔ­χει με­γά­λο δί­κιο ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος ὅ­ταν λέ­γει· «Τά πε­ρισ­σό­τε­ρα τῶν νο­ση­μά­των, ὀ­φεί­λον­ται στά ψυ­χι­κά ἁ­μαρ­τή­μα­τα».

Εἴ­μα­στε λοι­πόν βέ­βαι ὅ­τι ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι ὁ χει­ρό­τε­ρος ἐ­χθρός τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου γέ­νους καί ἀ­περγά­ζε­ται τό θά­να­το τοῦ σώ­μα­τος καί τῆς ψυ­χῆς τοῦ ἀν­θρώ­που, καί γιά τοῦτο κα­τέ­βη­κε ὁ Θε­ός στή γῆ μας, ἐ­γι­νε ἄν­θρω­πος γιά νά τήν κα­ταρ­γή­ση καί νά μᾶς βο­η­θή­σει νά τήν ἀ­πο­φύ­γου­με. Μπο­ροῦ­με ἄν τό θέ­λου­με νά τήν ἀ­πο­φύ­γου­με, σί­γου­ρα μέ τήν προ­σύ­λω­σί μας στό θεῖ­ο Του θέ­λη­μα καί στήν ἐ­φαρ­μο­γή τῶν ἐν­το­λῶν του.

Ἄς θυ­μό­μα­στε πάν­το­τε τά λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου πρός τόν Πα­ρά­λυ­το·«Ἴ­δε ὑ­γι­ής γέ­γο­νας μη­κέ­τι ἁ­μάρτα­νε» καί ἄς ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε νά ἀ­πο­φεύ­γου­με τήν ἁ­μαρ­τί­α γιά νά εἴ­μα­στε πάντοτε ὑγιεῖς στό σῶμα καί στή ψυχή καί μόνο ἔτσι θά χαροῦμε στήν αἰώνια ζωή μέ τούς δικαίους καί τούς ἀγγέλους.

6.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ  (Ἰωάν. Δ΄  5-42)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεῖ­νω ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χὰρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ.  Ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. Ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη.  Ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πιεῖν. οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. Λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν πα­ρ' ἐ­μοῦ πεῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρε­ί­τι­δος ; Οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρε­ί­ταις. Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πεῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν;  Μὴ σὺ με­ί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ;  Ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος το­ύ­του δι­ψή­σει πά­λιν·  ὃς δ' ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον.  Λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν.  Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. ­Ἀπε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύ­ρι­ε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ.Οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύ­ναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. Ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων ἐ­στίν.  Ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ο­ύ­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. Πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν.  Λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα.  Λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. Καὶ ἐ­πὶ το­ύ­τῳ ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ  ἐ­θα­ύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἤ τί λα­λεῖς με­τ' αὐ­τῆς;  Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις·  Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; Ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν.  Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, φά­γε. Ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. Ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον.  Οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; Ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς  χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμόν ἤ­δη. Καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον, ἵ­να καὶ ὁ σπε­ί­ρων ὁ­μοῦ χα­ί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. Ἐν γὰρ το­ύ­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νὸς, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπε­ί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. Ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κε­ί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν διὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κὸς, μαρ­τυ­ρο­ύ­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα.  ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι πα­ρ' αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας.  καὶ πολ­λῷ πλε­ί­ους ἐ­πί­στευ­σαν διὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι διὰ τὴν σὴν λα­λιὰν πι­στε­ύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­με ὅ­τι οὗ­τος ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς, ὀ σω­τήρ τοῦ κό­σμου

Μετάφρασι

Ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς σέ μιά πό­λι τῆς Σα­μα­ρεί­ας ὀ­νο­μα­ζο­μέ­νη Συ­χάρ, ἡ ὁ­ποί­α ἦ­ταν πλη­σί­ον τοῦ ἀ­γρο­κτή­μα­τος, πού ἔ­δω­σε ὁ Ἰ­α­κώβ στόν υἱ­ό του Ἰ­ω­σήφ. Ἦ­ταν δέ ἐ­κεῖ ἕ­να πη­γά­δι τοῦ Ἰ­α­κώβ. Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς, κου­ρα­σμέ­νος ἀ­π' τήν ὁ­δοι­πο­ρί­α, κά­θι­σε ὅ­πως ἦ­ταν, ἁ­πλά κον­τά στό πη­γά­δι. Ἠ­ταν ὥ­ρα δώ­δε­κα πε­ρί­που τό με­ση­μέ­ρι. Ἔρ­χε­ται κά­ποι­α γυ­ναῖ­κα Σα­μα­ρεῖ­τις γιά ν' ἀν­τλή­σῃ νε­ρό. Τῆς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Δῶς μου νά πι­ῶ». Ἄς ση­μει­ω­θῇ, ὅ­τι οἱ μα­θη­ταί του εἶ­χαν πά­ει στήν πό­λι, γιά ν' ἀ­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα.  Τοῦ λέ­γει δέ ἡ γυ­ναῖ­κα ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις: «Πῶς σύ, ἐ­νῷ εἶ­σαι Ἰ­ου­δαῖ­ος, ζη­τεῖς νά πι­ῇς ἀ­πό μέ­να, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­μαι γυ­ναῖ­κα Σα­μα­ρεῖ­τις;­». Ἄς ση­μει­ω­θῇ, ὅ­τι οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι δέν ἔ­χουν σχέ­σεις μέ τούς Σα­μα­ρεῖ­τες. Ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς καί τῆς εἶ­πε: «Ἄν ἤ­ξε­ρες τή δω­ρε­ά τοῦ Θε­οῦ, καί ποι­ός εἶ­ναι αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος σοῦ λέ­γει, "Δός μου νά πι­ῷ", σύ θά ζη­τοῦ­σες ἀ­π' αὐ­τόν, καί θά σοῦ ἔ­δι­νε νε­ρό ζων­τα­νό».Τοῦ λέ­γει ἡ γυ­ναῖ­κα:« Κύ­ρι­ε, οὔ­τε δο­χεῖ­ο ἔ­χεις ­γιά ν' ἀν­τλή­σης, καί τό πη­γά­δι εἶ­ναι βα­θύ. Ἀ­πό ποῦ λοι­πόν ἔ­χεις τό νε­ρό τό ζων­τα­νό; Μή­πως εἶ­σαι ἀ­νώ­τε­ρος ἀ­πό τόν πα­τέ­ρα μας τόν Ἰ­α­κώβ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­δω­σε σ' μᾶς τό πη­γά­δι, καί αὐ­τός ἀ­π' αὐ­τό ἔ­πι­ε καί τά παι­διά του καί τά ζῷ­α του;»  ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς καί τῆς εἶ­πε: « Κα­θέ­νας πού πί­νει ἀ­πό τό νε­ρό αὐ­τό, θά δι­ψά­σῃ πά­λι.  Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως, πού  θά πι­ῇ ἀ­πό τό νε­ρό,  πού θά τοῦ δώ­σω ἐ­γώ, δέν θά δι­ψά­σῃ πο­τέ, μά­λι­στα τό νε­ρό, πού  θά τοῦ δώ­σω, θά γί­νῃ μέ­σα του πη­γή νε­ροῦ,  πού θ' ἀ­να­πη­δᾷ γιά νά πα­ρέ­χῃ ζω­ή αἰ­ώ­νια». Τοῦ λέ­γει ἡ γυ­ναῖ­κα: «Κύ­ρι­ε, δός μου αὐ­τό τό νε­ρό, γιά νά μή δι­ψῶ, μή­τε νά ἔρ­χο­μαι ἐ­δῶ νά ἀν­τλῶ».Τῆς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Πή­γαι­νε φώ­να­ξε τόν ἄν­δρα σου καί ἔ­λα ἐ­δῶ». Εἶ­πε τό­τε ἡ γυ­ναῖ­κα: «Δέν ἔ­χω ἄν­δρα». Τῆς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Κα­λά εἶ­πες, "Δέν ἔ­χω ἄν­δρα". Δι­ό­τι πῆ­ρες πέν­τε ἄν­δρες, καί αὐ­τός,  ἔ­χεις τώ­ρα, δέν εἶ­ναι ἄν­δρας σου. Σ' αὐ­τό εἶ­πες ἀ­λή­θεια. Τοῦ λέ­γει ἡ γυ­ναῖ­κα: «Κύ­ρι­ε, βλέ­πω, ὅ­τι σύ εἶ­σαι προ­φή­της. Οἱ πα­τέ­ρες μας λά­τρευ­αν τό  Θε­ό σ' αὐ­τό τό ὄ­ρος, ἐ­νῷ σεῖς λέ­γε­τε, ὅ­τι στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα εἶ­ναι ὁ τό­πος ὅ­που πρέ­πει νά γί­νε­ται ἡ  λα­τρεί­α».Τῆς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Γυ­ναῖ­κα, πί­στευ­σέ με, ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα,  οὔ­τε σ' αὐ­τό τό ὄ­ρος, οὔ­τε στά  Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα θά λα­τρεύ­ε­τε τόν Πα­τέ­ρα. Σεῖς ( οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες) λα­τρεύ­ε­τε αὐ­τό πού δέν ξέ­ρε­τε, ἐ­μεῖς (οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι) λα­τρεύ­ου­με αὐ­τό ξέ­ρου­με, γι' αὐ­τό ἡ σω­τη­ρί­α προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τούς Ἰ­ου­δαί­ους. Ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καί ἤ­δη ἦλ­θε, ὁ­πό­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοί λά­τρες θά λα­τρεύ­ουν τόν Πα­τέ­ρα πνευ­μα­τι­κά καί ἀ­λη­θι­νά. Ἄλ­λω­στε ὁ Πα­τέ­ρας ἔ­τσι θέ­λει νά εἶ­ναι οἱ λά­τρες του. Ὁ Θε­ός εἶ­ναι πνεῦ­μα, καί ἐ­κεῖ­νοι,  τόν λα­τρεύ­ουν, πρέ­πει νά τόν λα­τρεύ­ουν πνευ­μα­τι­κά καί ἀ­λη­θι­νά». Τοῦ λέ­γει ἡ γυ­ναῖ­κα:«Γνω­ρί­ζω ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὁ Μεσ­σί­ας - με­τα­φρά­ζε­ται Χρι­στός - ὅ­ταν θά ἔλ­θει ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς τά  εἰ­πῇ ὅ­λα». Τῆς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Ἐ­γώ εἶ­μαι (ὁ Μεσ­σί­ας), ὁ ὁ­ποῖ­ος ὁ­μι­λῷ μα­ζί σου». Αὐ­τή δέ τή στιγ­μή  ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταί του καί ἐ­ξε­πλά­γη­σαν, δι­ό­τι μι­λοῦ­σε μέ γυ­ναῖ­κα. Κα­νείς ὅ­μως δέν εἶ­παν,«Τί θέ­λεις;» ἤ «Για­τί ὁ­μι­λεῖς μα­ζί της;­». Ἄ­φη­σε τό­τε τή στά­μνα της ἡ γυ­ναῖ­κα καί πῆ­γε στήν πό­λι καί λέ­γει τούς ἀν­θρώ­πους: «Ἐ­λᾶ­τε νά ἰ­δῆ­τε ἕ­να ἄν­θρω­πο,  μοῦ εἶ­πε ὅ­λα ὅ­σα ἔ­κα­να. Μή­πως αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Χρι­στός ( ὁ Μεσ­σί­ας)­;­». Βγῆ­καν ἀ­πό τήν πό­λι καί ἔρ­χον­ταν πρός αὐ­τόν. Ἐν τῷ με­τα­ξύ δέ οἱ μα­θη­ταί τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν λέ­γον­τας: «Δι­δά­σκα­λε φά­γε».Ἀλ­λ' αὐ­τός τούς εἶ­πε: «Ἔ­χω ἐ­γώ φα­γη­τό νά φά­γω, τό ὁ­ποῖ­ο σεῖς δέν ξέ­ρε­τε». Οἱ μα­θη­ταί ἔ­λε­γαν με­τα­ξύ τους:«Μή­πως τοῦ ἔ­φε­ρε κα­νείς νά φά­γῃ;­».Τούς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Δι­κό μου φα­γη­τό εἶ­ναι νά κά­νω τό θέ­λη­μα ἐ­κεί­νου μέ ἔ­στει­λε, καί νά τε­λει­ώ­σω τό ἔρ­γο του. Ἐ­σεῖς δέν λέ­γε­τε, ὅ­τι τέσ­σε­ρες μῆ­νες ὑ­πο­λεί­πον­ται ἀ­κό­μη καί ὁ θε­ρι­σμός φθά­νει; Ἰ­δού λέ­γω σ' σᾶς,  ση­κώ­σε­τε τά μά­τια σας καί κοι­τά­ξε­τε τά χω­ρά­φια, ὅ­τι εἶ­ναι ἤ­δη λευ­κά γιά θε­ρι­σμό.  Καί ὁ θε­ρι­στής λαμ­βά­νει μι­σθό, καί συ­νά­ζει. Ἐ­γώ σᾶς ἀ­πέ­στει­λα νά θε­ρί­ζε­τε ἐ­κεῖ­νο, γιά τό ὁ­ποῖ­ο σεῖς δέν κο­πι­ά­σα­τε. Ἄλ­λοι κο­πί­α­σαν καί σεῖς δρέ­πε­τε τόν καρ­πό τοῦ κό­που τους» ἀ­πό τήν πό­λι δέ ἐ­κεί­νη πολ­λοί ἀ­πό τούς Σα­μα­ρεῖ­τες πί­στευ­αν σ' αὐ­τόν ἐξ αἰ­τί­ας τοῦ λό­γου τῆς γυ­ναῖ­κας, ἡ ὁ­ποί­α βε­βαί­ω­νε:«Μοῦ εἶ­πε ὅ­λα ὅ­σα ἔ­κα­να». Ὅ­ταν δέ οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες ἦλ­θαν πρός αὐ­τόν, τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν νά μεί­νῃ μα­ζί τους. Καί ἔ­μει­νε ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρες.  Καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ροι πί­στευ­σαν ά­πό τό λό­γο του, καί στή γυ­ναῖ­κα ἔ­λε­γαν: «Ἡ πί­στι μας δέν στη­ρί­ζε­ται πλέ­ον στά δι­κά σου λό­για. Δι­ό­τι ἐ­μεῖς οἱ ἴ­διοι ἔ­χου­με ἀ­κού­σει καί πει­σθῆ, ὅ­τι αὐ­τός εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νά ὁ σω­τήρ τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός (ὁ Μεσ­σί­ας)­».

Ο κόρακας πού ἔγινε περιστέρι

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ  καί ἡ  καλή πρόθεσι καί διάθεσι τῆς Σαμαρείτιδας τήν ἔσωσε.

            Ὁ Μα­κά­ριος ὁ Αἰ­γύ­πτιος πα­ρου­σιά­ζει τήν ἁ­μαρ­τί­α σάν«Ἔν­δυ­μα τοῦ σκό­τους», τό ὀ­ποῖ­ο φο­ρεῖ ὁ ἄν­θρω­πος  πού ἁμαρτάνει. Βυθίζεται στό σκοτάδι  μαυ­ρί­ζει ἡ ψυ­χή τοῡ ἁμαρτωλοῦ σάν τόν μαυ­ρο­κό­ρα­κα.Ἡ ἁ­μαρ­τί­α φτιά­χνει ἕ­να πέ­πλο χον­τρό πού χω­ρί­ζει τόν ἄν­θρω­πο ἀ­πό τό Θε­ό. Καί ἄν δέν  σχι­σθεῖ τό πέ­πλο αὐ­τό δέ μπο­ρεῖ νά πλησιάση τό Θε­ό καί σί­γου­ρα μέ­νει δι­α­παν­τός δοῦ­λος τοῦ Δι­α­βό­λου. Αὐτό  εἶχε πάθει καί ἡ Σαμαρείτιδα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου· μιά γυναῖκα πού ἄλλαζε τούς ἄνδρες ὅπως τό φόρεμά της.

            Αὐτῆς τῆς γυναῖκας ὅμως ὁ  Παν­το­γνώ­στης Κύ­ριος καί Θε­ός μας, πού ἐ­ρευ­νᾶ καρ­δί­ες καί νε­φρούς γνώ­ρι­ζε τή κα­λή διάθεσί της, τήν καρ­διά καί τή ψυ­χι­κή δύ­να­μι της ­καί χω­ρίς νά λο­γα­ριά­ση κὀ­πους,ἔ­σπευ­σε νά τήν συ­ναν­τή­ση δι­α­βαί­νον­τας τά σύ­νο­ρα τῆς Ἰ­ου­δαί­ας καί νά τή κά­νη σκεῦ­ος ἐ­κλο­γῆς Του. Τήν συ­νάν­τη­σε λοι­πόν στό πη­γά­δι τοῦ Ἰ­α­κώβ καί πά­νω στό δι­ά­λο­γο μα­ζί της, τήν ψά­ρε­ψε στά δί­χτυ­ά Του  σάν  ἄλ­λος ψα­ρᾶς. Καί ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρει ἡ ἱ­στο­ρί­α, ἡ γυ­ναῖ­κα ἔ­γι­νε ἀ­πό­στο­λος τοῦ Χρι­στοῦ καί  ἔ­δω­σε καί τή ζω­ή της γιά τό Χρι­στό καί συγ­κα­τα­λέ­γε­ται τώ­ρα στό χο­ρό τῶν ἁ­γί­ων.

            Ἀπό μαῦρο κοράκι ἔγινε λευκό περιστέρι, ἡ γυ­ναῖ­κα αὐ­τή, για­τί εἶ­χε κα­λή δι­ά­θε­σι καί συ­νέ­βα­λε καί αὐ­τή στήν ἀ­παλ­λα­γή της ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α. Ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά της  φα­νε­ρώ­νει αὐ­τό. Γνώ­ρι­ζε ὅ­τι ὀ Ι­η­σοῦς ἦ­ταν Ἰ­ου­δαῖ­ος, ὅ­μως πα­ρ’ ὅ­λη τήν ἀν­τι­πά­θεια τῶν Σα­μα­ρε­τῶν πρός τούς Ἰ­ου­δαί­ους, δέν τόν ἀ­πό­φυ­γε, ἀλ­λά ἄρ­χι­σε μα­ζί του δι­ά­λο­γο. Με τα­πεί­νω­σι ὁ­μο­λο­γεῖ τήν ἁ­μαρ­τί­α της, ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος τήν ἀ­πο­κά­λυ­ψε ἀ­να­γνω­ρί­ζει ἀ­μέ­σως ὅ­τι πρό­κει­ται γιά τό Μεσ­σί­α καί ζη­τᾶ καί ἀ­παν­τή­σεις στά ἐ­ρω­τή­μα­τά της καί τρέ­χει καί  κα­λεῖ τούς συμ­πο­λῖ­τες της νά δοῦν Μεσ­σί­α, μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα πολ­λοί νά σω­θοῦν. Ἤ­θε­λε νά γνω­ρί­σουν καί ἄλ­λοι τό μέ­γα­λο Εὕ­ρη­μά της. Ἔ­γι­νε ἔ­τσι ἀ­πό τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη ἔγιν ἱ­ε­ρα­πό­στο­λος καί αἰ­τί­α νά σω­θοῦν πολ­λοί, μιά γυ­ναῖ­κα βυ­θι­σμέ­νη στό βοῦρ­κο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.

Δυ­στυ­χῶς σή­με­ρα πολ­λοί ἀ­πό τούς ὀρ­θό­ξους χρι­στια­νούς μας βρί­σκον­ται πί­σω ἀ­πό τό πέ­πλο, πού ὁ Διάβολος ἔφτιαξε, γιατί ὅταν με τό βά­πτι­σμα ἔ­γι­ναν λευ­κοί σάν τό πε­ρι­στέ­ρι,  μέ τόν και­ρό, ἕ­νε­κα ἤ τῆς ἄ­γνοι­ας ἤ τῆς ρα­θυ­μί­ας ἤ τῆς ὁ­λι­γο­πι­στί­ας, φό­ρε­σαν τό  «ἔν­δυ­μα τοῦ σκό­τους». Μέ τή δι­ά­πρα­ξι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, πα­ρα­βαί­νον­τας τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του, ἔ­γι­ναν μαυ­ρο­κό­ρα­κες στή ψυ­χή ὅ­πως καί ἡ Σα­μα­ρεί­τι­δα.Ἡ γυ­ναῖ­κα αὐ­τή ὅ­μως ἀν­τα­πο­κρί­θη­κε ὅ­ταν τήν κά­λε­σε ὁ Κύ­ριος, καί σύμφωνα μέ τή διήγησι τοῦ εὐαγγελίου συμπεριφέρθηκε μέ συναίσθησι τῶν πράξεων της καί με την ταπείνωσι καί προθυμία της ἔσχισε τό πέπλο πού τή χώριζε ἀπό τό Θεό. Καί σώ­θη­κε.

Ἀ­πό τήν πε­ρί­πτω­σι τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δας γί­νε­ται φα­νε­ρό ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σμα δύ­ο πα­ρα­γόν­των· τοῦ Θε­οῦ καί τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ός πάν­τα θέ­λει καί κα­λεῖ τόν ἄν­θρω­πο. Ἄν δέν θε­λή­σει ὁ  ἄν­θρω­πος τό­τε δέ μπο­ρεῖ ὀ Θε­ός μέ τό ζό­ρι νά τόν σώ­σει. Στή πε­ρί­πτω­σι ὅ­μως τὴς Σα­μα­ρεί­τι­δας, αὐ­τή ἀν­τα­πο­κρί­θη­κε καί σώ­θη­κε. Καί δέν ντρε­πό­ταν πλέ­ον.

Ὅ­σοι λοι­πόν Θέ­λου­με νά πε­τά­ξου­με ἀ­πό πά­νω μας τό σκο­τει­νό φό­ρε­μα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι μό­νοι μας δέ θά τό κα­τα­φέ­ρου­με για­τί μᾶς ἀ­φαί­ρε­σε τή δύ­να­μι αὐ­τή ἡ ἁ­μαρ­τί­α. Χρει­ά­ζε­ται συ­νάν­τη­σι μέ τόν Κύ­ριο γιά  νά πά­ρου­με τή δύ­να­μι Του. Ποῦ θά τόν συ­ναν­τή­σου­με;  Μά στήν θερ­μή προ­σευ­χή μας, στή με­λέ­τη τοῦ λό­γου Του, καί προ­παν­τός στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Ἐ­κεῖ στό ἐ­ξο­μο­λο­γη­τή­ρι θά τόν βροῦ­με. Ἐ­κεῖ μᾶς πε­ρι­μέ­νει ὅ­πως καί τή Σα­μα­ρεί­τι­δα, γιά νά πα­ρα­δε­χθοῦ­με μέ πλή­ρη συ­ναί­σθη­σι τά ἁ­μαρ­τή­μα­τά μας καί μέ τα­πεί­νω­σι νά τοῦ τά ποῦ­με, νά ζη­τή­σου­με τή συ­γνώ­μη Του, καί σί­γου­ρα θά μᾶς κα­θα­ρί­ση ἀ­πό τό μαῦ­ρο φό­ρε­μα τοῦ Δι­α­βό­λου καί νά μᾶς ἐνδύση πά­λιν μέ τό ὁ­λό­λευ­κο φό­ρε­μα σάν ἕ­να πε­ρι­στέ­ρι. ὁ Ἴδιος τό ὑπόσχεται. «Ἄ οἱ ἁμαρτίες σας, (λέγει,) εἶναι κόκκινες σάν ροῦχο βύσσινο, ἐγώ θά τίς καθαρίσω καί θά σᾶς κάνω λευκούς σάν τό χιόνι» Λοιπόν. Τί περιμένουμε;

7. ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΟΥ ΤΥ­ΦΛΟΥ   (Ἰ­ω­άν. Θ΄ 1-38)

T­ῷ κ­αι­ρῶ ἐ­κεί­νῳ πα­ρά­γων ὁ Ἰ­η­σοῦς, εἶ­δεν ἄν­θρω­πον τυ­φλὸν ἐκ γε­νε­τῆς· καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, τίς ἥ­μαρ­τεν, οὗ­τος ἢ οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἵ­να τυ­φλὸς γεν­νη­θῇ;  Ἀπε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Οὔ­τε οὗ­τος ἥ­μαρ­τεν οὔ­τε οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἀλ­λ' ἵ­να φα­νε­ρω­θῇ τὰ ἔρ­γα τοῦ Θε­οῦ ἐν αὐ­τῷ. Ἐ­μὲ δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι τὰ ἔρ­γα τοῦ πέμ­ψαν­τός με ἕ­ως ἡ­μέ­ρα ἐ­στίν· ἔρ­χε­ται νὺξ ὅ­τε οὐ­δεὶς δύ­να­ται ἐρ­γά­ζε­σθαι.  Ὅ­ταν ἐν τῷ κό­σμῳ ὦ, φῶς εἰ­μι τοῦ κό­σμου.  Ταῦ­τα εἰ­πὼν ἔ­πτυ­σεν χα­μαί καὶ ἐ­πο­ί­η­σε πη­λὸν ἐκ τοῦ πτύ­σμα­τος, καὶ ἐ­πέ­χρι­σε τὸν πη­λὸν ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς τοῦ τυ­φλοῦ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ὕ­πα­γε νί­ψαι εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­άμ, ὃ ἑρ­μη­νε­ύ­ε­ται ἀ­πε­σταλ­μέ­νος.­ Ἀ­πῆλ­θεν οὖν καὶ ἐ­νί­ψα­το, καὶ ἦλ­θε βλέ­πων. Οἱ οὖν γε­ί­το­νες καὶ οἱ θε­ω­ροῦν­τες αὐ­τὸν τὸ πρό­τε­ρον ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν, ἔ­λε­γον· Οὐχ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κα­θή­με­νος καὶ προ­σαι­τῶν; Ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν· ἄλ­λοι δὲ ὅ­τι ὅ­μοι­ος αὐ­τῷ ἐ­στιν. Ἐ­κεῖ­νος ἔ­λε­γεν ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι ἔ­λε­γον οὖν αὐ­τῷ· Πῶς ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν σου οἱ ὀ­φθαλ­μοί;  Ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν·  Ἄν­θρω­πος λε­γό­με­νος Ἰ­η­σοῦς πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σε καὶ ἐ­πέ­χρι­σέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ εἶ­πέ μοι· ὕ­πα­γε εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­ὰμ καὶ νί­ψαι· ἀ­πελ­θὼν δὲ καὶ νι­ψά­με­νος ἀ­νέ­βλε­ψα.  Εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ· ποῦ ἐ­στιν ἐ­κεῖ­νος; Λέ­γει· οὐκ οἶ­δα.  Ἄ­γου­σιν αὐ­τὸν πρὸς τοὺς Φα­ρι­σα­ί­ους, τόν πο­τε τυ­φλόν. Ἦν δὲ σάβ­βα­τον ὅ­τε τὸν πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς.  Πά­λιν οὖν ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πῶς ἀ­νέ­βλε­ψεν. Ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· πη­λὸν ἐ­πέ­θη­κέ μου ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς, καὶ ἐ­νι­ψά­μην, καὶ βλέ­πω.  Ἔ­λε­γον οὖν ἐκ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων τι­νές· οὗ­τος ὁ ἄν­θρω­πος οὐκ ἐστι πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι τὸ σάβ­βα­τον οὐ τη­ρεῖ. Ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· πῶς δύ­να­ται ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λὸς τοια­ῦτα ση­μεῖ­α ποι­εῖν; Καὶ σχί­σμα ἦν ἐν αὐ­τοῖς. Λέ­γου­σι τῷ τυ­φλῷ πά­λιν· Σὺ τί λέ­γεις πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς; Ὁ δὲ εἶ­πεν ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στίν. Οὐκ ἐ­πί­στευ­ον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι πε­ρὶ αὐ­τοῦ ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­βλε­ψεν, ἕ­ως ὅ­του ἐ­φώ­νη­σαν τοὺς γο­νεῖς αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­να­βλέ­ψαν­τος καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τοὺς λέ­γον­τες· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ὑ­μῶν, ὃν ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη; Πῶς οὖν ἄρ­τι βλέ­πει;  ἀ­πε­κρί­θη­σαν δὲ αὐ­τοῖς οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ καὶ εἶ­πον· Οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ἡ­μῶν καὶ ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη· πῶς δὲ νῦν βλέ­πει οὐκ οἴ­δα­μεν, ἢ τίς ἤ­νοι­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἡ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­μεν· αὐ­τὸς ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε, αὐ­τὸς πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ λα­λή­σει. Ταῦ­τα εἶ­πον οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἐ­φο­βοῦν­το τοὺς Ἰ­ου­δα­ί­ους· ἤ­δη γὰρ συ­νε­τέ­θειν­το οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἵ­να, ἐ­άν τις ὁ­μο­λο­γή­σῃ Χρι­στόν, ἀ­πο­συ­νά­γω­γος γέ­νη­ται. Διὰ τοῦ­το οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ εἶ­πον ὅ­τι ἡ­λι­κί­αν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε. Ἐ­φώ­νη­σαν οὖν ἐκ δευ­τέ­ρου τὸν ἄν­θρω­πον ὃς ἦν τυ­φλὸς, καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς δό­ξαν τῷ Θε­ῷ· ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν.  Ἀ­πε­κρί­θη οὖν ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· Εἰ ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν οὐκ οἶ­δα·  ἓν οἶ­δα, ὅ­τι τυ­φλὸς ὢν ἄρ­τι βλέ­πω.Εἶ­πον δὲ αὐ­τῷ πά­λιν· Τί ἐ­πο­ί­η­σέ σοι; Πῶς ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς;  Ἀπε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Εἶ­πον ὑ­μῖν ἤ­δη, καὶ οὐκ ἠ­κο­ύ­σα­τε· τί πά­λιν θέ­λε­τε ἀ­κο­ύ­ειν; Μὴ καὶ ὑ­μεῖς θέ­λε­τε αὐ­τοῦ μα­θη­ταὶ γε­νέ­σθαι;  Ἐλοι­δό­ρη­σαν αὐ­τὸν καὶ εἶ­πον· Σὺ εἶ μα­θη­τὴς ἐ­κε­ί­νου· ἡ­μεῖς δὲ τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­σμὲν μα­θη­ταί.  Ἡμεῖς  οἴ­δα­μεν ὅ­τι Μω­ϋ­σεῖ λε­λά­λη­κεν ὁ Θε­ός· τοῦ­τον δὲ οὐκ οἴ­δα­μεν πό­θεν ἐ­στίν. Ἀπε­κρί­θη ὁ ἄν­θρω­πος καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐν γὰρ το­ύ­τῳ θαυ­μα­στόν ἐ­στιν, ὅ­τι ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε πό­θεν ἐ­στί, καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. Οἴ­δα­μεν δὲ ὅ­τι ἁ­μαρ­τω­λῶν ὁ Θε­ὸς οὐκ ἀ­κού­ει, ἀλ­λ' ἐ­άν τις θε­ο­σε­βὴς ᾖ καὶ τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ ποι­ῇ, το­ύ­του ἀ­κο­ύ­ει.  Ἐκ τοῦ αἰ­ῶ­νος οὐκ ἠ­κο­ύ­σθη ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ τις ὀ­φθαλ­μοὺς τυ­φλοῦ γε­γεν­νη­μέ­νου·  Εἰ μὴ ἦν οὗ­τος πα­ρὰ Θε­οῦ, οὐκ ἠ­δύ­να­το ποι­εῖν οὐ­δέν.  Ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Ἐν ἁ­μαρ­τί­αις σὺ ἐ­γεν­νή­θης ὅ­λος, καὶ σὺ δι­δά­σκεις ἡ­μᾶς; Καὶ ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω.  Ἤ­κου­σεν Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν εἶ­πεν αὐ­τῷ· Σὺ πι­στε­ύ­εις εἰς τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ; 36 ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πε· Καὶ τίς ἐ­στι, Κύ­ρι­ε, ἵ­να πι­στε­ύ­σω εἰς αὐ­τόν;  Εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Καὶ ἑ­ώ­ρα­κας αὐ­τὸν καὶ ὁ λα­λῶν με­τὰ σοῦ ἐ­κεῖ­νός ἐ­στιν. Ὁ δὲ ἔ­φη· Πι­στε­ύ­ω, Κύ­ρι­ε· καὶ προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ.

(Μετάφρασι)

Ἐ­κεῖ­νο τον και­ρό, προ­χω­ρών­τας εἶ­δε ἄν­θρω­πο γεν­νη­μέ­νο τυ­φλό. Καί τόν ρώ­τη­σαν οἱ μα­θη­ταί του λέ­γον­τας:«Δι­δά­σκα­λε, ποι­ός ἁ­μάρ­τη­σε, αὐ­τός ἤ οἰ γο­νεῖς του, γιά νά γεν­νη­θῇ τυ­φλός». Ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς: « Οὔ­τε αὐ­τός ἁ­μάρ­τη­σε οὔ­τε οἱ γο­νεῖς του, ἀλ­λά γιά νά φα­νε­ρω­θοῦν στό πρό­σω­πό του τά ἔρ­γα τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­γώ πρέ­πει νά κά­νω τά ἔρ­γα ἐ­κεί­νου, πού μέ ἔ­στει­λε, ἕ­ως ὅ­του εἶ­ναι ἡ­μέ­ρα. Ἔρ­χε­ται νύ­κτα, ὁ­πό­τε κα­νείς δέν δύ­να­ται νά ἐρ­γά­ζε­ται. Ἐ­φ' ὅ­σον εἶ­μαι στόν κό­σμο, εἶ­μαι φῶς τοῦ κό­σμου».  Ἀ­φοῦ εἶ­πε αὐ­τά, ἔ­φτυ­σε κά­τω, καί ἔ­κα­νε πη­λό μέ τό σά­λιο, καί ἄ­λει­ψε μέ τόν πη­λό τά μά­τια το­ῦ τυ­φλοῦ,  καί τοῦ εἶ­πε:«Πή­γαι­νε καί νί­ψου στή δε­ξα­με­νή τοῦ Σι­λω­άμ», - με­τα­φρά­ζε­ται ἀ­πε­σταλ­μέ­νος -. Πῆ­γε λοι­πόν καί νί­φθη­κε, καί ἐ­πέ­στρε­ψε βλέ­πον­τας. Οἱ δέ γεί­το­νες καί αὐ­τοί πού τόν ἔ­βλε­παν πρω­τύ­τε­ρα ὅ­τι ἦ­ταν τυ­φλός, ἔ­λε­γαν:« Δέν εἶ­ναι αὐ­τός πού κα­θό­ταν καί ζη­τοῦ­σε ἐ­λε­η­μο­σύ­νη;­». Ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν, «Αὐ­τός εἶ­ναι»· ἄλ­λοι δέ, « Ὁ­μοιά­ζει μ' αὐ­τόν». Ἐ­κεῖ­νος ἔ­λε­γε,«Ἐ­γώ εἶ­μαι». Τό­τε τοῦ ἔ­λε­γαν: « Πῶς ἄ­νοι­ξαν τά μά­τια σου;­». Ἐ­κεῖ­νος ἀ­πο­κρί­θη­κε καί εἶ­πε: «Ἄν­θρω­πος ὀ­νο­μα­ζό­με­νος Ἰ­η­σοῦς ἔ­κα­νε πη­λό, καί μοῦ ἄ­λει­ψε τά μά­τια, καί μοῦ εἶ­πε: "Πή­γαι­νε στή δε­ξα­με­νή τοῦ Σι­λω­άμ καί νί­ψου". Πῆ­γα δέ καί νί­φθη­κα καί εἶ­δα τό φῶς μου». Τοῦ εἶ­παν τό­τε: «Ποῦ εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος;­». Λέ­γει: «Δέν ξέ­ρω». Τόν ὁ­δη­γοῦν στούς Φα­ρισ­σαί­ους, τόν ἄλ­λο­τε τυ­φλό.Ἦ­ταν δέ Σάβ­βα­το, ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­κα­νε τόν πη­λό καί ἄ­λει­ψε τά μά­τια του. Τώ­ρα δέ τόν ρω­τοῦ­σαν καί οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι πῶς ἀ­πέ­κτη­σε τό φῶς του. Ἐ­κεῖ­νος δέ τούς εἶ­πε:«Πη­λό ἔ­θε­σε πά­νω στά μά­τια μου, καί νί­φθη­κα καί βλέ­πω».Ἔ­λε­γαν δέ με­ρι­κοί ἀ­πό τούς Φα­ρισ­σαί­ους:«Αὐ­τός ὁ  ἄν­θρω­πος δέν εἶ­ναι ἀ­πό τό Θε­ό, δι­ό­τι δέν τη­ρεῖ τό Σάβ­βα­το». Ἄλ­λοι δέ ἔ­λε­γαν: «Πῶς δύ­να­ται ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λός (ἀ­σε­βής) νά κά­νῃ τέ­τοι­α θαύ­μα­τα;­». Καί δι­αι­ρέ­θη­καν. Λέ­γουν στόν τυ­φλό πά­λι: «Σύ τί λέ­γεις γι' αὐ­τόν, γιά τό ὅ­τι σοῦ ἄ­νοι­ξε τά μά­τια;­». Ἐ­κεῖ­νος δέ εἶ­πε: «Εἶ­ναι προ­φή­της». Ἀλ­λ' οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι δέν πί­στευ­σαν γι' αὐ­τόν ὅ­τι ἦ­ταν τυ­φλός καί ἀ­πέ­κτη­σε τό φῶς του, ἕ­ως ὅ­του φώ­να­ξαν τούς γο­νεῖς αὐ­τοῦ, πού ἀ­νέ­βλε­ψε, καί τού­ς ρώ­τη­σαν λέ­γον­τας: «Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός σας, γιά τόν ὁ­ποῖ­ον σεῖς λέ­γε­τε, ὅ­τι γεν­νή­θη­κε τυ­φλός; Πῶς λοι­πόν τώ­ρα βλέ­πει; ». Οἱ δέ γο­νεῖς ἀ­πο­κρί­θη­καν λέ­γον­τας: « Ξέ­ρου­με ὅ­τι αὐ­τός εἶ­ναι ὁ υἱ­ός μας, καί ὅ­τι γεν­νή­θη­κε τυ­φλός. Ἀλ­λά πῶς τώ­ρα βλέ­πει δέν ξέ­ρου­με, ἤ ποι­ός ἄ­νοι­ξε τά μά­τια του ἐ­μεῖς δέν ξέ­ρου­με. Αὐ­τός ἡ­λι­κί­α ἔ­χει, αὐ­τόν ρω­τή­σε­τε, αὐ­τός θά σᾶς μι­λή­σῃ γιά τόν ἑ­αυ­τό του». Αὐ­τά εἶ­παν οἰ γο­νεῖς του, δι­ό­τι φο­βοῦν­ταν τούς Ἰ­ου­δαί­ους. Δι­ό­τι ἤ­δη οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι εἶ­χαν συμ­φω­νή­σει νά γί­νῃ ἀ­πο­συ­νά­γω­γος (ν' ἀ­φο­ρι­σθῇ), ἐ­άν κα­νείς ὁ­μο­λο­γή­σῃ αὐ­τόν Μεσ­σί­α. Γι' αὐ­τό οἱ γο­νεῖς του εἶ­παν, «Ἡ­λι­κί­α ἔ­χει, αὐ­τόν ρω­τή­σε­τε».Φώ­να­ξαν γιά δεύ­τε­ρη φο­ρά τόν ἄν­θρω­πο, πού  ἦ­ταν τυ­φλός, καί τοῦ εἶ­παν: «Δό­ξα­σε τό Θε­ό ὁ­μο­λο­γών­τας τήν ἀ­λή­θεια. Ἐ­μεῖς ξέ­ρου­με, ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός (ἀ­σε­βής)­». Ἐ­κεῖ­νος δέ ἀ­πάν­τη­σε: «Ἐ­άν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός, δέν ξέ­ρω. Ἕ­να ξέ­ρω, ὅ­τι, ἐ­νῷ ἤ­μουν τυ­φλός, τώ­ρα βλέ­πω». Τοῦ εἶ­παν δέ πά­λι:«Τί σοῦ ἔ­κα­νε; Πῶς σοῦ ἄ­νοι­ξε τά μά­τια;­». Τούς ἀ­πο­κρί­θη­κε;« Ἤ­δη σᾶς εἶ­πα, ἀλ­λά δέν δώ­σα­τε ση­μα­σί­α. Για­τί θέ­λε­τε πά­λι νά ἀ­κού­σε­τε; Μή­πως θέ­λε­τε καί σεῖς νά γί­νε­τε μα­θη­ταί του;­».Τόν χλεύ­α­σαν λέ­γον­τας:«Σύ εἶ­σαι μα­θη­τής ἐ­κεί­νου, ἐ­νῷ ἐ­μεῖς εἴ­με­θα μα­θη­ταί τοῦ Μω­ϋ­σῆ. Ἐ­μεῖς ξέ­ρου­με, ὅ­τι ὀ Θε­ός μί­λη­σε στό Μω­ϋ­σῆ, ἐ­νῷ αὐ­τός δέν ξέ­ρου­με ἀ­πό ποῦ εἶ­ναι». Ὁ ἄν­θρω­πος τούς εἶ­πε τό­τε:«Ἐ­δῶ βε­βαί­ως εἶ­ναι τό ἀ­πο­ρί­ας ἄ­ξιο, ὅ­τι σεῖς δέν ξέ­ρε­τε ἀ­πό ποῦ εἶ­ναι, καί ὅ­μως μοῦ ἄ­νοι­ξε τά μά­τια.  Ξέ­ρου­με δέ, ὅ­τι ἁ­μαρ­τω­λούς (ἀ­σε­βεῖς) ὁ Θε­ός δέν ἀ­κού­ει, ἀλ­λ' ἐ­άν κα­νείς εἶ­ναι θε­ο­σε­βής καί ἐ­κτε­λῇ τό θέ­λη­μά του, αὐ­τόν ἀ­κού­ει.  Ἀ­φ' ὅ­του ὑ­πῆρ­ξε ὁ κό­σμος, δέν ἀ­κού­στη­κε, ὅ­τι ἄ­νοι­ξε κά­ποι­ος μά­τια ἀν­θρώ­που γεν­νή­θη­κε τυφλός.  Ἄν δέν ἦ­ταν αὐ­τός ἀ­π' τό Θε­ό, δέν θά μπο­ροῦ­σε νά κά­νει τί­πο­τε».Τοῦ εἶ­παν τό­τε:«Σύ ὁ­λό­κλη­ρος γεν­νή­θη­κες βου­τηγ­μέ­νος μέ­σα στίς ἁ­μαρ­τί­ες, καί σύ δι­δά­σκεις ἐ­μᾶς;». Καί τόν πέ­τα­ξαν ἔ­ξω.  Ἄ­κου­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς, ὅ­τι τόν πέ­τα­ξαν ἔ­ξω,  καί ὅ­ταν τόν βρῆ­κε, τοῦ εἶ­πε:« Σύ πι­στεύ­εις στόν Υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ; ».  Ἀ­πο­κρί­θη­κε ἐ­κεῖ­νος καί εἶ­πε: « Καί ποι­ός εἶ­ναι, κύ­ρι­ε, γιά νά πι­στεύ­σω σ' αὐ­τόν;­». Καί ὁ Ἰ­η­σοῦς τοῦ εἶ­πε: «Καί τόν εἶ­δες, καί αὐ­τός ὁ­μι­λεῖ μα­ζί σου, αὐ­τός εἶ­ναι». Καί ἐ­κεῖ­νος εἶ­πε:­«Πι­στεύ­ω, «Κύ­ρι­ε». Καί τόν προ­σκύ­νη­σε

Τίς ἥμαρτεν, οὖτος ἤ  οἱ γονεῖς αὐτοῦ;».

            Ἡ ἐ­ρώ­τη­σι αὐ­τή τῶν μα­θη­τῶν φαί­νε­ται νά στη­ρί­ζε­ται σ’ ἕ­να χω­ρί­ο τῆς Πα­λαι­ἀς Δι­α­θή­κης, πού φέ­ρε­ται νά εἶ­πεν ὁ Θε­ός· « Εἶ­μαι Θε­ός ζη­λό­τυ­πος καί ἐ­πι­φέ­ρω τήν ἁ­μαρ­τί­α τῶν γο­νέ­ων ἐ­πί τά τέ­κνα ἕ­ως τρί­της γε­νε­άς». Καί  νό­μι­ζαν οἱ ἄν­θρω­ποι ὅ­τι ὁ Θε­ός τι­μω­ρεῖ τά παι­διά γιά τίς ἁ­μαρ­τί­ες τῶν  γο­νι­ῶν. Αὐ­τό βέ­βαι­α δέ μπο­ρεῖ νά τό κά­νει ὁ Κύ­ριος, για­τί εἶ­ναι ἄ­δι­κο καί ὁ Θε­ός εἶ­ναι δί­και­ος «καί δι­και­ο­σύ­νας ἡ­γά­πη­σε», γι’ αὐ­τό δέν τό κά­νει. Οἱ ἁ­μαρ­τί­ες τῶν γο­νι­ῶν με­τα­φέ­ρον­ται στά παι­διά μέ­σω τοῦ φυ­σι­κοῦ νό­μου τῆς κλη­ρο­νο­μι­κό­τη­τας. Δη­λα­δή ἄν ὁ πα­τέ­ρας εἶ­ναι πόρ­νος ἄ­σω­τος, μέ­θυ­σος καί κλη­ρο­νό­μη­σε στόν ἑ­αυ­τό του ἀ­νί­α­τες ἀ­σθέ­νει­ες, αὐ­τές με­τα­δί­δον­ται στά παι­διά μέ τή κλη­ρο­νο­μι­κή­τη­τα καί ὄ­χι ὅ­τι τίς δί­νει ὁ Θε­ός γιά τι­μω­ρί­α τῶν παι­δι­ῶν. 

            Ἀ­κό­μα καί σή­με­ρα πού τό φῶς τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης φω­τί­ζει τούς χρι­στια­νούς, ὑ­πάρ­χουν ἄνθρω­ποι πού  ἀ­πο­δί­δουν τά κα­κά στό  εὔ­σπλα­χνο Θε­ό καί Πα­τέ­ρα μας, σί­γου­ρα ἀ­πό ἄ­γνοι­α, καί πα­ρα­μορ­φώ­νουν τήν ἀ­γα­θή καί σπλα­χνι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο. Τήν ἀ­κα­κί­α τοῦ Θε­οῦ τήν  ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ά­κω­βος ἀ­πό τήν ἀρ­χή τῆς ἐ­πι­στο­λῆς του μέ τά  ἑ­ξῆς λό­για· «Μη­δείς πει­ρα­ζό­με­νος λε­γέ­τω  ὅ­τι ἀ­πό Θε­οῦ πει­ρά­ζο­μαι· ὁ γάρ Θε­ός ἀ­πεί­ρα­στός ἐ­στι κα­κῶν, πει­ρά­ζει δέ αὐ­τός οὐ­δέ­να». Δη­λα­δή κα­νείς πού ἔ­χει ἁ­μαρ­τω­λό πει­ρα­σμό, νά μή λέ­γει,«ἀ­πό τό Θε­ό ἔ­χω τόν πει­ρα­σμό». Δι­ό­τι ὁ Θε­ός δέν ἔ­χει πεῖ­ραν τῶν δι­α­φό­ρων κα­κῶν, καί ὁ Ἴ­διος δέν προ­κα­λεῖ ἁ­μαρ­τω­λό πει­ρα­σμό σέ κα­νέ­να. Ἀλ­λά μή­πως αὐ­τοί πού λέ­γουν ὅ­τι πει­ρά­ζον­ται ἀ­πό τό Θε­ό, μπο­ροῦν οἱ ἴ­διοι νά προ­κα­λέ­σουν κα­κό στά παι­διά τους; Ἀ­σφα­λῶς ὄ­χι. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ὁ Θε­ός Πα­τέ­ρας μας δέ μπο­ρεῖ νά προ­κα­λέ­ση κα­κό σέ κα­νέ­να.

            Πόθεν λοιπόν ἔρχεται τό κακό στόν ἄνθρωπο;

Τήν ἀ­πάν­τη­σι τή δί­νει πά­λιν ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ά­κω­βος στή συ­νέ­χεια· « Ἕ­κα­στος δέ πει­ρά­ζε­ται ἀ­πό τῆς  ἰ­δί­ας ἐ­πι­θυ­μί­ας ἐ­ξελ­κό­με­νος καί δε­λε­α­ζό­με­νος·­». Δη­λα­δή κά­θε ἕ­νας μπαί­νει σέ πει­ρα­σμό ἀ­πό τή δι­κή του ἐ­πι­θυ­μί­α  μπαίνει, ἡ ὀποία τόν ἐ­ξω­θεῖ καί  τρα­βᾶ στήν πρά­ξι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πού φέρ­νει τόν πει­ρα­σμό. Αὐ­τό ἐ­πε­λη­θεύ­εται ἀ­πό τή ζω­ή μας σή­με­ρα.  Πό­σοι νέ­οι μας ἔ­χα­σαν τή ζω­ή τους  μέ τή μα­νί­α νά τρέ­χουν, πό­σοι νέ­οι, ἀλ­λά καί ἡ­λι­κι­ω­μέ­νοι δέν ἔ­χα­σαν τή ζω­ή τους μέ τήν ἐ­πι­θυ­μί­α νά ἀ­πο­λαύ­σουν πιό πο­λύ τή ζω­ή κα­ταν­τών­τας στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου καί στό θά­να­το ἀρ­γότε­ρα, ἀ­πό τά ναρ­κω­τι­κά καί τό Ἔ­ϊτς; Καί πό­σες μη­τέ­ρες κλαί­ουν καί πεν­θοῦν γιά τό χα­μό τους; Μή­πως αὐ­τόν τό πει­ρα­σμό τούς τόν ἔ­δω­κε ὁ Θε­ός; Σί­γου­ρα ὄ­χι, ἀλ­λά τά ἁ­μαρ­τω­λά πά­θη καί οἱ ἁ­μαρ­τω­λές τους ἐ­πι­θυ­μί­ες.

            Ἑ­πο­μέ­νως κά­θε πει­ρα­σμός πού μᾶς ἔρ­χε­ται νά μήν τόν ἀ­πο­δί­δου­με στό Θε­ό, ἀλ­λά νά ἑ­ρευ­νοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας καί νά βρί­σκου­με τήν αἰ­τί­α τοῦ πει­ρα­σμοῦ καί νά δι­ορ­θώ­νου­με τή ζω­ή μας μέ τή με­τά­νοι­α καί ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι.

Εἶ­ναι ὅ­μως καί  πε­ρι­πτώ­σεις πού ὁ Θε­ός ἐ­πι­τρέ­πει κά­ποι­ο πει­ρα­σμό στόν ἄν­θρω­πο, γιά τό γε­νι­κό κα­λό τοῦ ἴ­διου τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλλά καί πρός δό­ξα τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τές οἱ πε­ρι­πτώ­σεις εἶ­ναι καί προ­έρ­χον­ται ἀ­πό τό μι­σάν­θρω­πο δι­ά­βο­λο καί ἐ­πι­τρέ­πο-  ν­ται ἀ­πό τό Θε­ό, γιά τό σκο­πό πού μό­λις ἀ­να­φέ­ρα­με. Μιά με­γά­λη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι τοῦ πο­λύ­α­θλου Ἰ­ώβ στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη . Γι’ αὐ­τές τίς πε­ρι­πτώ­σεις πού δέ συμ­βαί­νουν ἀ­πό δι­κή μας πρά­ξι, ἀλ­λά ἀ­πό τό δι­ά­βο­λο, θά πρέ­πει νά τίς ὑ­πο­μέ­νου­με ψύ­χραι­μα καί νά χαι­ρό­μα­στε, συμ­βου­λεύ­ει Ὀ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ά­κω­βος,  στήν ἀρ­χή τῆς ἐ­πι­στο­λῆς του. Ἔ­τσι καί ἡ πε­ρί­πτω­σι τοῦ τυ­φλοῦ συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στούς ἀ­κού­σιους πει­ρα­σμούς, τούς ὁ­ποί­ους ἄν τούς ἀν­τι­με­τω­πί­σει ὁ ἄν­θρω­πος μέ ὑ­πο­μο­νή καί καρ­τε­ρί­α σί­γου­ρα στό τέ­λος θά ἔ­χει χα­ρά καί εὐ­τυ­χί­α, για­τί ὁ Κύ­ριος θά ἀ­μεί­ψη τήν ὑ­πο­μο­νή κά­θε πει­ρα­ζο­μέ­νου ἀν­θρώ­που.

Ἔτσι κι ἐμεῖς ὅταν μᾶς βρίσκουν  πειρασμοί  πού δέν τούς προκαλέσαμε μέ τά ἔργα ἤ μέ τά λόγια μας, νά τούς ὑπομένουμε καί σίγουρα ὁ Κύριος θά μᾶς δώση τή παρηγορία καί τήν  αἴσια ἔκβασι τῶν πειρασμῶν καί τή σωτηρία. Αὐτό εἶναι σίγουρο καί δέν πρέπει νά χωρεῖ καμιά ἀμφιβολία.

8.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΒΔΟΜΗ ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ.

 (Ἰωάν. Ιζ΄1-13)

 Τῷ και­ρῷ ἐ­κεῖ­νω, ἐ­πά­ρας ὁ Ἰ­η­σοῦς, τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τοῦ εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ εἶ­πε· Πά­τερ, ἐ­λή­λυ­θεν ἡ ὥ­ρα· δό­ξα­σόν σου τὸν υἱ­όν, ἵ­να καὶ ὁ υἱ­ὸς σου δο­ξά­σῃ σέ,  κα­θὼς ἔ­δω­κας αὐ­τῷ ἐ­ξου­σί­αν πά­σης σαρ­κός, ἵ­να πᾶν ὃ δέ­δω­κας αὐ­τῷ δώ­σῃ αὐ­τοῖς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον.  Αὕ­τη δέ ἐ­στιν ἡ αἰ­ώ­νιος ζωή, ἵ­να γι­νώ­σκω­σιν σὲ τὸν μό­νον ἀ­λη­θι­νὸν Θε­ὸν καὶ ὃν ἀ­πέ­στει­λας Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν. Ἐ­γώ σε ἐ­δό­ξα­σα ἐ­πὶ τῆς γῆς, τὸ ἔρ­γον ἐ­τε­λει­ώ­σα ὃ δέ­δω­κάς μοι ἵ­να ποι­ή­σω·  καὶ νῦν δό­ξα­σόν με σύ, πά­τερ, πα­ρὰ σε­αυ­τῷ τῇ δό­ξῃ ᾗ εἶ­χον πρὸ τοῦ τὸν κό­σμον εἶ­ναι πα­ρὰ σοί.  Ἐ­φα­νέ­ρω­σά σου τὸ ὄ­νο­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου. σοὶ ἦ­σαν καὶ ἐ­μοὶ αὐ­τοὺς δέ­δω­κας, καὶ τὸν λό­γον σου τε­τη­ρή­κα­σι. Νῦν ἔ­γνω­καν ὅ­τι πάν­τα ὅ­σα δέ­δω­κάς μοι πα­ρὰ σοῦ εἰ­σιν· ὅ­τι τὰ ῥή­μα­τα ἃ ἔ­δω­κάς μοι δέ­δω­κα αὐ­τοῖς, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­λα­βον καὶ ἔ­γνω­σαν ἀ­λη­θῶς ὅ­τι πα­ρὰ σοῦ ἐ­ξῆλ­θον, καὶ ἐ­πί­στευ­σαν ὅ­τι σύ με ἀ­πέ­στει­λας. Ἐ­γὼ πε­ρὶ αὐ­τῶν ἐ­ρω­τῶ· οὐ πε­ρὶ τοῦ κό­σμου ἐ­ρω­τῶ ἀλ­λὰ πε­ρὶ ὧν δέ­δω­κάς μοι, ὅ­τι σοί εἰ­σι,  καὶ τὰ ἐ­μὰ πάν­τα σά ἐ­στιν καὶ τὰ σὰ ἐ­μά, καὶ δε­δό­ξα­σμαι ἐν αὐ­τοῖς.  Καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἐν τῷ κό­σμῳ, καὶ αὐ­τοὶ ἐν τῷ κό­σμῳ εἰ­σί, καὶ ἐ­γὼ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι. Πά­τερ ἅ­γι­ε, τή­ρη­σον αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὕς δέ­δω­κάς μοι, ἵ­να ὦ­σιν ἓν κα­θὼς ἡ­μεῖς.Ὅ­τε ἤ­μην με­τ' αὐ­τῶν ἐν τῷ κό­σμῳ, ἐ­γὼ ἐ­τή­ρουν αὐ­τοὺς ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου οὓς δέ­δω­κάς μοι ἐ­φύ­λα­ξα, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ αὐ­τῶν ἀ­πώ­λε­το εἰ μὴ ὁ υἱ­ὸς τῆς ἀ­πω­λε­ί­ας, ἵ­να ἡ γρα­φὴ πλη­ρω­θῇ.  Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρ­χο­μαι, καὶ ταῦ­τα λα­λῶ ἐν τῷ κό­σμῳ ἵ­να ἔ­χω­σι τὴν χα­ρὰν τὴν ἐ­μὴν πε­πλη­ρω­μέ­νην ἐν αὑ­τοῖς

Μετάφρασι

Ἐ­κεῖ­νον τὸν και­ρὸ ὁ Ἰ­η­σοῦς ὕ­ψω­σε τοὺς ὀ­φθαλ­μούς του πρὸς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ εἶ­πε: «Πα­τέ­ρα, ἔ­φθα­σε ἡ ὤ­ρα. Δό­ξα­σε τὸν υἱ­όν σου, για νὰ σὲ δο­ξά­σῃ καὶ ὁ υἱ­ός σου. Συμ­φώ­νως, μὲ τὴν ἐ­ξου­σί­α, πού ἔ­δω­σες σ' αὐ­τὸν πά­νω σ' ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. ὥ­στε κά­θε χά­ρι­σμα, πού ἔ­δω­σες σ' αὐ­τόν, νὰ δώ­σῃ σ' αὐ­τοὺς ζω­ὴν αἰ­ώ­νια. Αὔ­τη δὲ εἶ­ναι ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ὴ νὰ γνω­ρί­ζουν ( νὰ πι­στεύ­ουν, νὰ ἀ­γα­ποῦν, νὰ λα­τρεύ­ουν) ἐ­σἐ­να, τὸν μό­νο ἀ­λη­θι­νό Θε­ό, καὶ τὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, τὸν ὁ­ποῖ­ον ἀ­πέ­στει­λες. Ἐγὼ σὲ δό­ξα­σα πά­νω στή γῆ. Τὸ ἔρ­γο τε­λεί­ω­σα, πού μοῦ ἀ­νέ­θε­σες νὰ κά­νω. Καὶ τώ­ρα δό­ξα­σε μὲ σύ, Πα­τέ­ρα, κον­τὰ σὲ σέ­να τὸν ἴ­διο μὲ τή δό­ξᾳ, τὴν ὁ­ποί­αν εἶ­χα κον­τὰ σου πρὶν ὑ­πάρ­ξει ὁ κό­σμος.» Φα­νέ­ρω­σα τὸ ὄ­νο­μά σου στοὺς ἀν­θρώ­πους, πού μου ἔ­δω­σες ἀ­πὸ τὸν κό­σμο. Δι­κοὶ σου ἦ­ταν καὶ τοὺς ἔ­δω­σες σὲ μέ­να, καὶ τὸ λό­γο σου ἔ­χουν τη­ρή­σει. Τώ­ρα πεί­σθη­καν ὅ­τι ὅ­λα, ὅ­σα μου ἔ­δω­σες εἶ­ναι ἀ­πὸ σέ­να. Δι­ό­τι τὰ λό­για πού μοῦ ἔ­δω­σες, ἔ­δω­σα σ' αὐ­τούς, καὶ αὐ­τοὶ τὰ δέ­χθη­καν, καὶ πεί­σθη­καν πραγ­μα­τι­κά, ὅ­τι ἀ­πὸ σέ­να προ­ῆλ­θα, καὶ πί­στευ­σαν, ὅ­τι σὺ μὲ ἀ­πέ­στει­λες. Ἐ­γὼ γι' αὐ­τοὺς πα­ρα­κα­λῶ. Δὲν πα­ρα­κα­λῶ γιὰ τὸν κό­σμο, ἀλ­λὰ γι' αὐ­τούς, πού μοῦ ἔ­δω­σες, δι­ό­τι εἶ­ναι δι­κοὶ σου. Καὶ ὅ­λα τὰ δι­κά μου εἶ­ναι δι­κὰ σου, καὶ τὰ δι­κὰ σου δι­κά μου, καὶ ἔ­χω δο­ξα­σθῇ δι' αὐ­τῶν. Καὶ δὲν εἶ­μαι πλέ­ον στὸν κό­σμο. ἐ­νῶ αὐ­τοὶ εἶ­ναι στὸν κό­σμο, ἐ­γὼ δὲ ἔρ­χο­μαι σὲ σέ­να. Πα­τέ­ρα δυ­να­τέ, «φύ­λα­ξε τοὺς μὲ τή δύ­να­μί σου, τὴν ὁ­ποί­α ἔ­δω­σες σὲ μέ­να, γιὰ νὰ εἶ­ναι ἕ­να, ὅ­πως ἐ­μεῖς. Ὅ­ταν εἴ­μουν μα­ζὶ τους στὸν κό­σμο, ἐ­γὼ τοὺς φύ­λασ­σα μὲ τή δύ­να­μί σου, τὴν ὁ­ποί­αν ἔ­δω­σες σὲ μέ­να. Ὅ­σους μου ἔ­δω­σες φύ­λα­ξα, καὶ κα­νεὶς ἀ­π' αὐ­τοὺς Δὲν ἀ­πο­λέ­σθη­κε, πα­ρὰ ὁ ἄν­θρω­πος τῆς ἀ­πω­λεί­ας (Ὁ Ἰ­ού­δας), καὶ ἔ­τσι ἐκ­πλη­ρω­θη­κε ἡ Γρα­φή. Ἀλ­λὰ τώ­ρα ἔρ­χο­μαι σὲ σέ­να, καὶ λέ­γω αὐ­τὰ στὸν κό­σμο, γιὰ νὰ ἔ­χουν πλή­ρη τή χα­ρά μου μέ­σα τους

«Ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τούς ὀφθαλμούς εἰς τόν οὐρανό»

Ἡ με­γά­λη ἀ­γά­πη τοῦ Ἰ­η­σοῦ γιά τούς  Μα­θη­τές Του τόν ἀ­ναγ­κά­ζει νά  ὑ­ψώ­ση τά μά­τια του στόν οὐ­ρα­νό, πού θε­ω­ρῆ­ται ἠ κα­τοι­κί­α τοῦ Θε­οῦ, καί σάν πραγ­μα­τι­κός ἄν­θρω­πος προ­σεύ­χε­ται πρός τό Πα­τέ­ρα Θε­ό, (Ἄλ­λω­στε ἡ προ­σευ­χή ἦ­ταν συ­νη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο γι’ Αὐ­τόν), τώρα ὅμως προ­σεύ­χε­ται γιά τούς Μα­θη­τές του. Δίνοντας ἔτσι καί σέ μᾶς τήν ἀφορμή νά ποῦμε λίγα λόγια γι τό ἀπαραίτητο αὐτό ἔργο τῶν χριστιανῶν.

Ἡ προσευχή εἶναι ἀναγκαία.

            Τήν προ­σευ­χή πρέ­πει νά τή θε­ω­ροῦ­με ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­ναγ­καῖ­ον ἐρ­γο τῆς ψυ­χῆς μας μέ­σω τῆς ὁ­ποί­ας ἐ­πι­κοι­νω­νεῖ μέ τό  φυ­σι­κό της Πα­τέ­ρα, τό Θε­ό, καί λαμ­βά­νει δυ­νά­μεις καί στη­ρί­ζε­ται γιά νά ἀν­τέ­ξει στίς δι­ά­φο­ρες δο­κι­μα­σί­ες καί τούς πει­ρα­σμούς τῆς ζω­ῆς. Ἡ προ­σευ­χή εἶ­ναι ἡ βα­κτη­ρί­α πού στη­ρί­ζει τόν ἄν­θρω­πο καί τόν προ­φυ­λάσ­σει ἀ­πό τήν ἀ­πό­γνω­ση καί τήν ἀ­πελ­πι­σί­α. Μέ τήν προ­σευ­χή δυ­να­μώ­νει ἡ πί­στη τοῦ ἀν­θρώ­που καί ἡ ἐλ­πί­δα του, για­τί αἰ­σθά­νε­ται βο­η­θό του τό Θε­ό, καί κά­νει με­γά­λη ὑ­πο­μο­νή καί ἀν­τέ­χει καί ἀν­τι­στέ­κε­ται στούς πει­ρα­σμούς τοῦ πο­νη­ροῦ.  Προ­σευ­χό­με­νος χρι­στια­νός δεί­χνει ὅ­τι πι­στεύ­ει στό Θε­ό καί κα­τα­φεύ­γει σ’ Αὐ­τόν καί λαμ­βά­νει ἀ­πό Αὐ­τόν ὅ­λα ὅ­σα τόν ὠ­φε­λοῦν γιά τή σω­τη­ρί­α του, ἀλ­λά καί γιά τή προ­σω­ρι­νή αὐ­τή ζω­ή. Ὁ ἅ­γιος Χρυ­σό­στο­μος λέ­γει ὅ­τι ἡ προ­σευ­χή εἶ­ναι «τῶν πι­στῶν ὀ­χύ­ρω­μα, ὅ­πλο ἀ­κα­τα­μά­χη­το» Ἔ­τσι λοι­πόν ἡ προ­σευ­χή εἶ­ναι πο­λύ ὠ­φέ­λι­μη ἄ­ρα καί ἀ­ναγ­καί­α στό χρι­στια­νό. Ἄν ὁ Κύ­ριος καί Λυ­τρω­τής μας Θε­άν­θρω­πος Ἰ­η­σοῦς προ­σευ­χό­ταν συ­χνά, καί αὐ­τό μαρ­τυ­ρεῖ ἡ ζω­ή Του καί  τό Εὐ­αγ­γέ­λιο τό βε­βαι­ώ­νει· « Ἦν δι­α­νυ­κτε­ρεύ­ων ἐν τῇ προ­σευ­χῇ τοῦ Θε­οῦ» (Λουκ. 6. 12), ἐ­μεῖς για­τί νά μήν προ­σευ­χό­μα­στε;

            Γιά νά ἔχουμε ὅμως καρποφόρα προσευχή, νά ἔ­χου­με ὠ­φέ­λεια ἀ­πό τήν προ­σευ­χή μας θά πρέ­πει νά ὑ­πάρ­χουν καί οἱ ἀ­ναγ­καῖ­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Αὐ­τές εἶ­ναι:1) νά ἔ­χου­με ἀ­πό­λυ­τη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στό Θε­ό καί ὅ­τι τυγ­χά­νου­με τῆς προ­σο­χῆς Του. 2) Νά  μήν ἔ­χου­με ἔ­χθρα, μνη­σι­κα­κί­α μέ κα­νέ­να. 3) νά εἴ­μα­στε ἄν­θρω­ποι μέ ἀ­γά­πη καί σπλά­χνα οἰ­κτιρ­μῶν καί νά προ­σευ­χό­μα­στε καί γιά αὐ­τούς πού μᾶς βλά­πτουν καί μᾶς ἀ­δι­κοῦν.. Τό­τε σί­γου­ρα θά ἀ­κού­ση τίς προ­σευ­χές μας καί θά  μᾶς ἀ­πο­δώ­ση ὅ­τι εἶ­ναι ὠ­φέ­λι­μο στή ψυ­χή μας. Ὁ Κύ­ριος μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει γιά τοῦ­το λέ­γον­τας«¨Ὅ­τι ζη­τή­σε­τε στήν προ­σευ­χή σας καί πι­στεύ­ε­τε ὅ­τι ὁ Θε­ός θά σᾶς τό δώ­ση σί­γου­ρα θά τό πά­ρε­τε.» Ἐ­κτός πού ἄν ζη­τοῦ­με καί πράγ­μα­τα πού  ἐμεῖς τά νο­μί­ζου­με ὠ­φέ­λι­μα, ἐ­νῶ Ἐ­κεῖ­νος νά γνω­ρί­ζει ὅ­τι θά μᾶς βλά­ψουν καί γι’ αὐ­τό δέ μᾶς ἀ­παν­τᾶ.  Τό ὅ­τι θά μᾶς δώ­ση αὐ­τά πού μᾶς ὠ­φε­λοῦν δέν πρέ­πει νά ἀμ­φιβάλ­λου­με .

            Μιμούμενοι λοιπόν τόν Κύριό μας νά μήν περάση μέρα πού νά μήν προσευχηθοῦμε θερμᾶ, γιατί  μέρα πού περνᾶ χωρίς προσευχή δέν ἔχει καλά ἀποτελέσματα. Ἄς κάνουμε τήν προσευχή σύντροφο τῆς ζωῆς μας καί νά μήν περάση ὥρα πού νά μή σκεφτώμαστε τό Θεό μας. Καί ἡ ἁπλή σκέψη ὅτι ὁ Θεός  εἶναι ἐνώπιόν μας καί μᾶς κυβερνᾶ καί προνοεῖ γιά μᾶς εἶναι εἶναι καί μιά αἰτία νά Τοῦ ἐκ­φρά­σου­με μέ τήν  προ­σευ­χή μας τό εὐ­χα­ρι­στῶ καί τήν εὐ­γνω­μο­σύ­νη μας. Καί ἕ­να Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον, εἶ­ναι προ­σευ­χή καί μπο­ροῦ­με νά τό ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με κά­θε ὥ­ρα ἀ­κό­μα καί στή δού­λειά μας καί στό σπί­τι μας καί στήν ἐκ­δρο­μή μας  παν­τοῦ καί πάν­το­τε. Αὐ­τή ἡ συ­χνή σκέ­ψι τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι μιά ἀ­δι­ά­λει­πτη προ­σευ­χή πού μᾶς ἁ­γιά­ζει τό­σο ἐ­μᾶς ὅ­σο καί τά ἔρ­γα μας.

            Ἡ προσευχή εἶναι  τό μόνο πρᾶγμα πού δέν χρειάζεται εἰδικό τόπο καί χρόνο γιά νά τήν ἀρχίσης, ἀλλά μπορεῖς παντοῦ καί πάντοτε νά ὑψώνης τό νοῦ στό Θεό καί νά προσεύχεσαι. Καί στήν ἀγορά καί στό λεωφορεῖο, καί στήν ἐργασία καί παντοῦ, φτάνει νά  τό ἐπιθυμῆ κάποιος.

Ἐμπρός λοιπόν ὅσοι πραλείπουμε τήν προσευχή  ἄς βάλουμε  ἀρχή  ἀπό σήμερα καί ἡ ζωή μας  σίγουρα θά ἀλλάξη πρός τό καλλίτερο. Αὐτό πρέπει νά γίνη  γιά ὡφέλεια δική μας καί δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ. Ἀμήν.

9.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ Ο­ΓΔΟ­Η ΤΗΣ ΠΕΝ­ΤΗ­ΚΟ­ΣΤΗΣ

                                          (Ἰωάν. Ζ΄37-52, η΄12)

Tῇ ἐ­σχά­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ τῇ με­γά­λῃ τῆς ἑ­ορ­τῆς εἱ­στή­κει ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Ἐ­άν τις δι­ψᾷ, ἐρ­χέ­σθω πρός με καὶ πι­νέ­τω. Ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐ­μέ, κα­θὼς εἶ­πεν ἡ γρα­φή, πο­τα­μοὶ ἐκ τῆς κοι­λί­ας αὐ­τοῦ ῥε­ύ­σου­σιν ὕ­δα­τος ζῶν­τος.  Τοῦ­το δὲ εἶ­πε πε­ρὶ τοῦ Πνε­ύ­μα­τος οὗ ἔ­μελ­λον λαμ­βά­νειν οἱ πι­στε­ύ­σαν­τες εἰς αὐ­τόν· οὔ­πω γὰρ ἦν Πνεῦ­μα Ἅ­γιον, ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς οὐ­δέ­πω ἐ­δο­ξά­σθη.  πολ­λοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄ­χλου ἀ­κο­ύ­σαν­τες τὸν λό­γον ἔ­λε­γον· Οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ προ­φή­της· ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός· οἱ δὲ ἔ­λε­γον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας ὁ Χρι­στὸς ἔρ­χε­ται; οὐ­χὶ ἡ γρα­φὴ εἶ­πεν ὅ­τι ἐκ τοῦ σπέρ­μα­τος Δαυ­ῒδ καὶ ἀ­πὸ Βη­θλέ­εμ τῆς κώ­μης, ὅ­που ἦν Δαυ­ῒδ, ὁ Χρι­στὸς ἔρ­χε­ται;  Σχί­σμα οὖν ἐν τῷ ὄ­χλῳ ἐ­γέ­νε­το δι' αὐ­τόν.Τι­νὲς δὲ ἤ­θε­λον ἐξ αὐ­τῶν πι­ά­σαι αὐ­τόν, ἀλ­λ' οὐ­δεὶς ἐ­πέ­βα­λεν ἐ­π' αὐ­τὸν τὰς χεῖ­ρας.Ἦλ­θον οὖν οἱ ὑ­πη­ρέ­ται πρὸς τοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ Φα­ρι­σα­ί­ους, καὶ εἶ­πον αὐ­τοῖς ἐ­κεῖ­νοι· Δια­τί οὐκ ἠ­γά­γε­τε αὐ­τόν; Ἀ­πε­κρί­θη­σαν οἱ ὑ­πη­ρέ­ται· Οὐ­δέ­πο­τε οὕ­τως ἐ­λά­λη­σεν ἄν­θρω­πος, ὡς οὗ­τος ὁ ἄν­θρω­πος. Ἀ­πε­κρί­θη­σαν οὖν αὐ­τοῖς οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι·Μὴ καὶ ὑ­μεῖς πε­πλά­νη­σθε; Μή τις ἐκ τῶν ἀρ­χόν­των ἐ­πί­στευ­σεν εἰς αὐ­τὸν ἢ ἐκ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων;  Ἀλ­λ’ ὁ ὄ­χλος οὗ­τος ὁ μὴ γι­νώ­σκων τὸν νό­μον ἐ­πι­κα­τά­ρα­τοί εἰ­σι!  λέ­γει Νι­κό­δη­μος πρὸς αὐ­το­ύς, ὁ ἐλ­θὼν νυ­κτὸς πρὸς αὐ­τὸν, εἷς ὢν ἐξ αὐ­τῶν·  Μὴ ὁ νό­μος ἡ­μῶν κρί­νει τὸν ἄν­θρω­πον, ἐ­ὰν μὴ ἀ­κο­ύ­σῃ πα­ρ' αὐ­τοῦ πρό­τε­ρον καὶ γνῷ τί ποι­εῖ; Ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ. Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας εἶ;  Ἐρε­ύ­νη­σον καὶ ἴ­δε ὅ­τι προ­φή­της ἐκ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας οὐκ ἐ­γή­γερ­ται.  Πά­λιν οὖν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­λά­λη­σε λέ­γων· Ἐ­γώ εἰ­μι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου· ὁ ἀ­κο­λου­θῶν ἐ­μοὶ οὐ μὴ πε­ρι­πα­τή­σῃ ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ, ἀλ­λ' ἕ­ξει τὸ φῶς τῆς ζω­ῆς.

Με­τά­φρα­σι

 Κα­τά τήν τε­λευ­ταί­α δέ ἡ­μέ­ρα τῆς ἑ­ορ­τῆς, τή με­γά­λη,  ὁ Ἰ­η­σοῦς στε­κό­ταν καί φώ­να­ξε δυ­να­τά: «Ἐ­άν κα­νείς δι­ψᾷ, νά ἔλ­θῃ σέ μέ­να καί νά πι­ῇ. Σ' ἐ­κεῖ­νον πού πι­στεύ­ει σέ μέ­να, θά συμ­βῇ ὅ­πως λέ­γει ἡ Γρα­φή:«Ἀ­π' τήν καρ­διά του θά ρεύ­σουν πο­τα­μοί ζων­τα­νοῦ νε­ροῦ». Αὐ­τό δέ εἶ­πε γιά τό Πνεῦ­μα, τό ὁ­ποῖ­ο θά λάμ­βα­ναν στό μέλ­λον οἱ πι­στεύ­ον­τες σ'  αὐ­τόν. Δι­ό­τι ἀ­κό­μη δέν εἶ­χαν Πνεῦ­μα Ἅ­γιο, ἐ­πει­δή ὁ Ἰ­η­σοῦς δέν εἶ­χε ἀ­κό­μα δο­ξα­σθῇ. Πολ­λοί δέ ἀ­πό τό πλῆ­θος, ὅ­ταν ἄ­κου­σαν τό λό­γο, ἔ­λε­γαν «Αὐ­τός εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νά ὁ προ­φή­της». Ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν: « Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Μεσ­σί­ας». Ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν:«Ἀλ­λά μή­πως ὁ Μεσ­σί­ας προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τή Γα­λι­λαί­α; Δέν εἶ­πε ἡ Γρα­φή, ὅ­τι ὁ Μεσ­σί­ας προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τό γέ­νος τοῦ Δα­βίδ καί ἀ­πό τή Βη­θλε­έμ τήν κω­μό­πο­λι, ὅ­που ἦ­ταν ὁ Δα­βίδ;­».  Ἐξ αἰ­τί­ας του λοι­πόν ἔ­γι­νε δι­χα­σμός στό λα­ό.  καί με­ρι­κοί ἀ­π' αὐ­τούς ἤ­θε­λαν νά τόν πιά­σουν, ἀλ­λά κα­νείς δέν ἔ­βα­λε ἐ­πά­νω του τά χέ­ρια. Ἐ­πέ­στρε­ψαν δέ τά ἀ­στυ­νο­μι­κά ὄρ­γα­να στούς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί στούς Φα­ρι­σαί­ους, καί τούς εἶ­παν ἐ­κεῖ­νοι: «Για­τί δέν τόν φέ­ρα­τε;­».  Ἀ­πο­κρί­θη­καν τά ἀ­στυ­νο­μι­κά ὄρ­γα­να: Πο­τέ ἄν­θρω­πος δέν μί­λη­σε ἔ­τσι, ὅ­πως αὐ­τός ὁ ἄν­θρω­πος».Τούς εἶ­παν τό­τε οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι:«Μή­πως καί σεῖς ἔ­χε­τε πλα­νη­θῆ;  Μή­πως πί­στευ­σε σ' αὐ­τόν κα­νείς ἀ­πό τούς ἄρ­χον­τες ἤ ἀ­πό τούς  Φα­ρι­σαί­ους; Αὐ­τός δέ ὁ ὄ­χλος, πού δέν γνω­ρί­ζει τό νό­μο, εἶ­ναι κα­τα­ρα­μέ­νοι!­». Τούς λέ­γει ὁ Νι­κό­δη­μος, πού ἦλ­θε σ' αὐ­τόν νύ­κτα, πού ἦ­ταν ἕ­νας ἀ­π' αὐ­τούς: « Μή­πως ὁ νό­μος μας κα­τα­δι­κά­ζει τόν ἄν­θρω­πο, ἐ­άν δέν τόν ἀ­κού­σῃ προ­η­γου­μέ­νως καί μά­θη τί πράτ­τει;­».Ἀπο­κρί­θη­καν καί τοῦ εἶ­παν:«Μή­πως καί σύ εἶ­σαι ἀ­πό τή Γα­λι­λαί­α; Ἐ­ρεύ­νη­σε καί θά ἰ­δῇς, ὅ­τι προ­φή­της ἀ­πό τή Γα­λι­λαί­α δέν ἔ­χει πα­ρου­σια­σθῇ»­. Πά­λι δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς μί­λη­σε σ’ αὐ­τούς λέ­γον­τας: «Ἔ­γώ εἶ­μαι τό φῶς τοῦ κό­σμου. '­Ὁ­ποι­ος ἀ­κο­λού­θει ἐ­μέ­να, δέν θά πε­ρι­πα­τή­ση στό σκο­τά­δι, ἄλ­λα θά ἔ­χη τό ζων­τα­νό φῶς».

Τό  Πνεῦμα τό Ἅγιον πηγή ζωῆς.

Ἡ γι­ορ­τή τῆς Σκη­νο­πη­γί­ας ἦ­ταν με­γά­λη γι­ορ­τή τῶν Ἑ­βραί­ων. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή δέ ἦ­ταν ἡ τε­λε­τή τοῦ  ὕ­δα­τος κα­τά τήν ὁ­ποί­αν οἱ ἱ­ε­ρεῖς ἀν­τλοῦ­σαν νε­ρό ἀ­πό τοῦ Σι­λω­άμ καί μέ λι­τα­νεί­α τό με­τέ­φε­ραν καί  τό  ἔ­χυ­ναν στό  θυ­σι­α­στή­ριο. Αὐ­τή ἡ πρά­ξι ἦ­ταν ὁ συμ­βο­λι­σμός τοῦ ὕ­δα­τος πού ἔ­τρε­ξε ἀ­πό τήν πέ­τρα, ὅ­ταν βρί­σκον­ταν στήν ἔ­ρη­μο. Μέ­σα στήν πα­νη­γυ­ρι­κήν αὐ­τή ἀ­τμό­σφαι­ρα καί μέ ἀ­φορ­μή τήν τε­λε­τή τοῦ ὕ­δα­τος ἄρ­χι­σε νά φω­νά­ζει ὁ Κύ­ριος: «Ἐ­άν τις δι­ψᾶ, ἐρ­χέ­σθῳ πρός με καί πι­νέ­τῳ». Ὅ­πως συμ­βο­λι­κά γι­νό­ταν ἡ τε­λε­τή τοῦ ὕ­δα­τος, ἔ­τσι καί  Αὐ­τός μί­λη­σε συμ­βο­λι­κά. Καί μά­λι­στα ἔ­λε­γε, ὅ­τι τό νε­ρό πού Ἐ­κεῖ­νος δί­νει, γί­νε­ται σ’ ὅ­ποι­ο τό πι­εῖ πη­γή πού τρέ­χει νε­ρό ζων­τα­νό. Καί ὅ­πως δι­ευ­κρι­νί­ζει ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ἐν­νο­οῦ­σε τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα.

Τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα εἶ­ναι ὁ Πα­ρά­κλη­τος, πού  εἶ­χε ὑ­πο­σχε­θεῖ νά στεί­λει στούς μα­θη­τές Του με­τά τήν Ἀ­νά­λη­ψι Του, καί τό  ἔ­στει­λε τήν Πεν­τη­κο­στή ἡ­μέ­ρα με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σι Του. Τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα δέν ἦ­ταν γνω­στό στούς Ἰ­ου­δαί­ους, πα­ρ’ ὅ­λο πού  ἡ  Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη κά­νει πολ­λές φο­ρές λό­γο γι’ Αὐ­τό. Ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή κά­νει λό­γο γιά τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἀ­πό τήν ἀρ­χή τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας ὅ­που ἐ­πε­φέ­ρε­το πά­νω ἀ­πό τά νε­ρά καί συ­νερ­γοῦ­σε στή δη­μι­ουρ­γί­α. ἀρ­γό­τε­ρα Αὐ­τό φώ­τι­ζε τούς προ­φῆ­τες. Ἡ Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη μι­λᾶ συ­νε­σκι­α­σμέ­να γιά τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα σέ πολ­λά μέ­ρη.

Ὅ­πως στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη φαί­νε­ται κα­θα­ρά ὁ Πα­τέ­ρας, ἔ­τσι καί στήν Και­νή Δι­α­θή­κη φαί­νον­ται κα­θα­ρά ὁ Υἱ­ός μέ τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ κό­σμου, καί τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα νά ἀ­να­λαμ­βά­νη τό φω­τι­σμό καί τήν κα­θο­δή­γη­σι τῶν σε­σω­σμέ­νων, τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δη­λα­δή, μέ­χρι τό τέ­λος. Ἔ­τσι δι­α­κρί­νον­ται ξε­χω­ρι­στά ἀλ­λά καί μα­ζί καί σύμ­φω­νοι καί ἑ­νω­μέ­νοι νά ἐρ­γά­ζον­ται γιά τήν  ἀ­να­γέν­νη­σι τοῦ κό­σμου καί τά τρί­α πρό­σω­πα τῆς Πα­να­γί­ας Τριά­δος.Ἀπό τήν Ἀνάληψι τοῦ  Κυρίου καί μέχρι τά τέλη τῶν αἰώνων, τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔχει σάν ἔργο Του τή καθοδήγησι τῆς Ἐκκλησίας καί τό φωτισμό τῶν πιστῶν της, γιά νά ὠριμάσουν πνευματικά καί νά ὁλοκληρωθοῦν γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τά λό­για λοι­πόν τοῦ Κυ­ρί­ου πού ἀ­κού­σα­με στήν ἀρ­χή τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ἔ­χουν αὐ­τό τό νό­η­μα: Ὁ ἄν­θρω­πος πού θά πι­στέ­ψη σέ μέ­να καί στά λό­για μου, θά  λά­βη μέ­σα του τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα καί  ὄ­χι μό­νο θά φω­τι­σθῆ ἀλ­λά θά γί­νη καί πη­γή φω­τι­σμοῦ γιά τούς  ἄλ­λους. Πα­ρά­δειγ­μα ἔ­χου­με τούς  ψα­ρά­δες τῆς Γα­λι­λαί­ας, ὅ­που ἀ­γράμ­μα­τοι κα­θώς ἦ­σαν κα­τε­τρό­πω­σαν σο­φούς καί  φώ­τι­σαν τόν κό­σμο.

Τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα λοι­πόν «ὀ ἕ­νας τῆς Τριά­δος» εἶ­ναι ἡ πη­γή τοῦ  φω­τι­σμοῦ κά­θε πι­στοῦ. Τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα με­τά τήν Ἀ­νά­λη­ψι τοῦ  Κυ­ρί­ου κα­τῆλ­θε ἐ­πί τῶν κε­φα­λῶν τῶν ἀ­πο­στό­λων, καί φώ­τι­σε καί κα­τηύ­θυ­νε τήν πρώ­τη ἐ­κεί­νη Ἐκ­κλη­σί­α καί μέ­νει καί κα­τευ­θύ­νει στό δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας ὅ­λη τήν Ἐκ­κλη­σί­α, φω­τί­ζει καί κα­θο­δη­γεῖ κά­θε ἕ­να πού πι­στεύ­ει στό Χρι­στό καί αὐ­τό θά συ­νε­χί­ση μέ­χρι τά τέ­λη τῶν αἰ­ώ­νων. Γι’ αὐ­τό κά­θε χρι­στια­νός στήν προ­σευ­χή του  πρέ­πει νά ἀ­πευ­θύ­νε­ται καί στό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα καί νά ζη­τᾶ τό φω­τι­σμό καί τήν κα­θο­δή­γη­σι του Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος στό δρό­μο τῶν ἐν­το­λῶν καί τή γνώ­σι τοῦ θεί­ου θε­λή­μα­τος. Βλέ­που­με ὅ­τι κά­θε χρι­στια­νός βα­πτί­ζε­ται στό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Καί τά τρί­α αὐ­τά πρό­σω­πα εἶ­ναι ἴ­σα καί ἑ­νω­μέ­να καί ἐρ­γά­στη­καν καί ἐρ­γά­ζον­ται μα­ζί γιά τή σω­τη­ρί­α μας, καί γιά τοῦ­το καί στά τρί­α καί ἴ­σα θά πρέ­πει νά ἐκ­φρά­σε­ται ἡ εὐ­γνω­μο­σύ­νη μας, ἡ δο­ξο­λο­γί­α μας, στούς αἰ­ῶ­νες.

10.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΠΡΩ­ΤΗ ΤΩΝ Α­ΓΙ­ΩΝ ΠΑΝ­ΤΩΝ

(Ματθ.ι΄32,33,37,38.ιθ΄27-30)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τοῖς ἑ­αυ­τοῦ μα­θη­ταῖς, πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς·  Ὅ­στις δ' ἂν ἀρ­νή­ση­ταί με ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­νή­σο­μαι αὐ­τὸν κἀ­γὼ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς. Ὁ φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξιος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυ­γα­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξιος·  καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξιος. Τό­τε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Πέ­τρος εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἰ­δοὺ ἡ­μεῖς ἀ­φή­κα­μεν πάν­τα καὶ ἠ­κο­λου­θή­σα­μέν σοι· τί ἄ­ρα ἔ­σται ἡ­μῖν; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ὑ­μεῖς οἱ ἀ­κο­λου­θή­σαν­τές μοι, ἐν τῇ πα­λιγ­γε­νε­σί­ᾳ, ὅ­ταν κα­θί­σῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ, κα­θί­σε­σθε καὶ ὑ­μεῖς ἐ­πὶ δώ­δε­κα θρό­νους κρί­νον­τες τὰς δώ­δε­κα φυ­λὰς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ.  Καὶ πᾶς ὅς ἀ­φῆ­κεν οἰ­κί­ας ἢ ἀ­δελ­φοὺς ἢ ἀ­δελ­φὰς ἢ πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ἢ γυ­ναῖ­κα ἢ τέ­κνα ἢ ἀ­γροὺς ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός μου, ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ο­να λή­ψε­ται καὶ ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον κλη­ρο­νο­μή­σει. Πολ­λοὶ δὲ ἔ­σον­ται πρῶ­τοι ἔ­σχα­τοι καὶ ἔ­σχα­τοι πρῶ­τοι.

Με­τά­φρα­σι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος στούς μα­θη­τάς του «Γιά κα­θέ­να δέ, πού θά κά­νη ὁ­μο­λο­γί­α για μέ­να μπρο­στά στούς ἀν­θρώ­πους, θά κά­νω καί ἐ­γώ ὁ­μο­λο­γί­α γι' αὐ­τόν μπρο­στά στον Πα­τέ­ρα μου τόν οὐ­ρά­νιο.. Ἐ­κεῖ­νον δὲ πού θὰ μὲ ἀρ­νη­θῆ μπρο­στὰ στοὺς ἀν­θρώ­πους, θὰ τὸν ἀρ­νη­θῶ κι ἐ­γὼ μπρο­στὰ στὸν Πα­τέ­ρα μου τὸν οὐ­ρά­νιον. '­Ὅ­ποι­ος ἀ­γα­πᾶ πα­τέ­ρα ἡ μη­τέ­ρα πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ μέ­να, δὲν μοῦ εἶ­ναι ἄ­ξιος. Καὶ ὅ­ποι­ος ἀ­γα­πή­σει υἱ­όν ἡ θυ­γα­τέ­ρα πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ μέ­να, δὲν μοῦ εἶ­ναι ἄ­ξιος. Καὶ αὐ­τὸς πού δὲν παίρ­νει τὸ σταυ­ρό του καὶ δὲν μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ, δὲν μοῦ εἶ­ναι ἄ­ξιος. Τό­τε ὁ Πέ­τρος πῆ­ρε τὸ λό­γο καὶ τοῦ  εἶ­πε: «Ἰ­δού ἐ­μεῖς τὰ ἀ­φή­σα­με ὅ­λα καὶ σὲ ἀ­κο­λου­θή­σα­με. Τί λοι­πὸν θὰ συμ­βεῖ σ ‘ ἐ­μᾶς; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς τοὺς εἶ­πε: «Ἀ­λή­θεια σᾶς λέ­γω, ὅ­τι σεῖς πού μὲ ἀ­κλου­θή­σα­τε, στὸν και­νούρ­γιο κό­σμο, ὅ­ταν κα­θί­σει ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πά­νω στὸν ἔν­δο­ξο θρό­νο του, θὰ κα­θί­σε­τε καὶ σεῖς πά­νω σὲ δώ­δε­κα θρό­νους, καὶ θὰ κρί­νε­τε τὶς δώ­δε­κα φυ­λὲς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Καὶ κα­θέ­νας, πού ἄ­φη­σε σπί­τια ἡ ἀ­δελ­φοὺς ἡ ἀ­δελ­φὲς ἡ πα­τέ­ρα ἡ μη­τέ­ρα ἡ γυ­ναῖ­κα ἡ τέ­κνα ἡ ἀ­γροὺς γιὰ τὸ ὄ­νο­μά μου, θὰ λά­βη ἑ­κα­τον­τα­πλά­σια, καὶ θὰ κλη­ρο­νο­μή­ση ζω­ήν αἰ­ώ­νια. Πολ­λοὶ δὲ πρῶ­τοι θὰ γί­νουν τε­λευ­ταῖ­οι, καὶ τε­λευ­ταῖ­οι θὰ γί­νουν πρῶ­τοι».

Οἱ ἅγιοι πάντες  δίκαια τιμῶνται.

Σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας  τι­μᾶ ὅ­λους τούς  ἁ­γί­ους καί προ­παν­τός ἐ­κεί­νους πού ἔ­φυ­γαν ἀ­πό αὐ­τό τόν κό­σμο καί ἔ­μει­να ἄ­γνω­στοι· τό­σο ἡ ζω­ή τους, τό ὄ­νο­μα, ἀλ­λά καί ὁ τρό­πος μέ τόν ὁ­ποῖ­ον εὐ­α­ρέ­στη­σαν στό  Θε­ό.  Ἐ­πει­δή δέν τούς ἔ­χει κα­τα­γραμ­μέ­νους ἡ  Ἐκ­κλη­σί­α δέν τούς  τι­μᾶ. Ἔ­τσι ἡ ση­με­ρι­νή λοι­πόν Κυ­ρια­κή εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη σ’ αὐ­τούς, γνω­στούς καί ἀ­γνώ­στους.

Ἀ­πό τίς ἀ­να­φο­ρές τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς καί τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς μας Πα­ρα­δό­σε­ως, ὁ­δη­γή­θη­κε ἡ Ἐκ­κλη­σί­α νά τι­μᾶ τούς φί­λους τοῦ Θε­οῦ, τούς ἁ­γί­ους, σάν τη­ρη­τές καί φύ­λα­κες τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Κυ­ρί­ου πού  μᾶς ἄ­φη­σαν λαμ­πρά πα­ρα­δείγ­μα­τα ἀρετῆς καί ἁ­γι­ό­τη­τας. Οἱ ἅ­γιοι πού τι­μᾶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας εἶ­ναι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­κεῖ­νοι πού εἶ­χαν με­γά­λη πί­στι στό Χρι­στό καί τόν ὀ­μο­λό­γη­σαν ἐ­νώ­πιον τῶν ἰ­σχυ­ρῶν τῆς γῆς καί θυ­σί­α­σαν τή ζω­ή τους, ἤ ὑ­πέ­στη­σαν βα­σα­νι­στή­ρια, ἄλ­λά καί ὅ­σοι ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν τόν κό­σμο καί τίς χα­ρές του καί  ἔ­ζη­σαν μέ τα­πεί­νω­σι καί  στέ­ρι­σι, μέ κό­πους καί δά­κρυ­α νί­κη­σαν τό δι­ά­βο­λο καί τι­μή­θη­καν ἀ­πό τό  Θε­ό μέ χα­ρί­σμα­τα καί μέ τή δύ­να­μι τῶν θαυ­μά­των. Ὅ­λοι αὐ­τοί ἔ­γι­ναν φί­λοι τοῦ Θε­οῦ καί δι­κοί μας φί­λοι καί προ­στᾶ­τες.  Αὐ­τούς λοι­πόν προ­βάλ­λει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α στούς πι­στούς της γιά δυ­ό λό­γους, πρῶ­τον νά  μι­μη­θοῦμε τό πα­ρά­δειγ­μά τους καί δεύ­τε­ρο νά τούς τι­μή­σουμε.

 Ἐ­πει­δή οἰ αἱ­ρε­τι­κοί Χι­λια­στές καί Προ­τε­στάν­τες ἀ­πορ­ρί­πτουν τήν τι­μή πρός τούς ἁ­γί­ους καί  μᾶς κα­τη­γο­ροῦν καί μᾶς συ­κο­φαν­τοῦν, θά ποῦ­με δυ­ό λό­για στά σύν­το­μα γιά στε­ρε­ώ­σου­με τούς πι­στούς μας καί νά μήν πα­ρα­σύ­ρον­ται στήν πλά­νη αὐ­τῶν τῶν  αἱ­ρε­τι­κῶν πού φά­νη­καν στούς ἔ­σχα­τους αὐ­τούς χρό­νους.

Ὑ­πάρ­χουν βέ­βαι­α πολ­λά πα­ρα­δείγ­μα­τα στήν Πα­λαι­ά καί στήν Και­νή Δι­α­θή­κη ὑ­πέρ τῆς τι­μῆς τῶν φί­λων τοῦ Θε­οῦ, τῶν ἁ­γί­ων, τά ὁ­ποῖ­α κα­τα­γρά­ψα­με σέ εἰ­δι­κό κεί­με­νο· ἐ­δῶ λί­γα πράγ­μα­τα θά ποῦ­με για­τί δέν μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει ὁ χρό­νος.   Στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη ἀ­να­φέ­ρε­ται ὅ­τι «τά παι­διά τά  προ­φη­τῶν πῆ­γαν καί προ­σκύ­νη­σαν τόν προ­φή­τη Ἐ­λισ­σαῖ­ο, δη­λα­δή τόν τί­μη­σαν» Ὁ Βα­σι­λιάς καί προ­φή­της Δα­βίδ λέ­γει:«Τί­μη­σα πά­ρα­πο­λύ τούς  φί­λους σου Θε­έ μου»  Ὁ Κύ­ριος, στήν Και­νή Δι­α­θή­κη, λέ­γει:«Ὅ­ποι­ος δέ­χε­ται ἐ­σᾶς ἐ­μέ­να δέ­χε­ται» δέν εἶ­ναι τι­μή αὐ­τή; Ὁ Παῦ­λος πάλιν· «Δόξα καί τιμή  σέ κάθε ἕνα πού ἐργάζεται τό ἀγαθό».

Τήν πρά­ξι αὐ­τή τῆς τι­μῆς τῶν ἁ­γί­ων ἐ­φάρ­μο­σεν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πό τήν ἀρ­χή τῆς ζω­ῆς της. Ἀ­πό τό δεύ­τε­ρο αἰ­ώ­να ὑ­πάρ­χουν μαρ­τυ­ρί­ες ὅ­τι οἱ χρι­στια­νοί συγ­κεν­τρώ­νον­ταν καί μέ χα­ρά καί ἀ­γαλ­λί­α­σι τι­μοῦ­σαν τό μαρ­τύ­ριο τοῦ ἁ­γί­ου Πο­λυ­κάρ­που. Ὁ Κυ­πρια­νός βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι καί στήν Ἀ­φρι­κή ἀ­πό πο­λύ πα­λιά τι­μοῦ­σαν τίς μνῆ­μες τῶν ἁ­γί­ων καί ἔ­κτι­ζαν να­ούς στό ὄ­νο­μά τους.  Αὐ­τά βε­βαι­ώ­νουν στά συγ­γράμ­μα­τά τους ὅ­λοι οἱ ἀρ­χαῖ­οι Πα­τέ­ρες Βα­σί­λει­ος Χρυ­σό­στο­μος καί ἄλ­λοι.

Ἀλ­λά ἀ­φοῦ ὁ Κύ­ριος εἶ­πε · «τούς δο­ξά­σαν­τάς με δο­ξά­σω» ἐ­μεῖς για­τί νά μή δο­ξά­σω­με ἐ­κεί­νους πού ὁ Θε­ός ἐ­δό­ξα­σε;  Στήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψι φαί­νον­ται οἱ ἅ­γιοι νά τι­μῶν­ται μέ λευ­κή στο­λή κον­τά στό θρό­νο τοῦ Θε­οῦ. Ποῦ λοι­πόν εἶ­ναι τό κα­κό νά τι­μοῦ­με αὐ­τούς πού καί ὁ Θε­ός τι­μᾶ;  Μᾶλ­λον ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἡ τι­μή πρός τούς ἁ­γί­ους, για­τί ἔ­τσι δεί­χνου­με ὅ­τι ἔ­χου­με σχέ­σι μέ τή θρι­αμ­βεύ­ου­σαν Ἐκ­κλη­σί­α. Αὐ­τά ὅ­μως οἱ αἱ­ρε­τι­κοί δέν τά κα­τα­νο­οῦν. Ἄς τούς ἀ­φή­σου­με στήν αἵ­ρε­σί τους νά καυ­χῶν­ται. Ἐ­μεῖς ὄ­χι μό­νο θά τι­μοῦ­με τούς ἁ­γί­ους μας, ἀλ­λά καί θά τούς πα­ρα­κα­λοῦ­με νά με­σι­τεύ­ουν γιά μᾶς στό Θε­ό για­τί ἔ­χουν πολ­λή πα­ρη­σί­α ἐ­πει­δή εὐ­α­ρέ­στη­σαν στόν Κύ­ριο.  Καί αὐ­τό πά­λιν εἶ­ναι πα­λιά πα­ρά­δο­ση πού ἔ­χει τίς ρί­ζες της στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη.Ὁ Ί­διος ὁ Θε­ός δι­έ­τα­ξε τόν ἄρ­ρω­στο Ἀ­βι­μέ­λεχ νά πά­ει στόν Ἀ­βρα­άμ γιά νά προ­σευ­χη­θῆ ὁ Ἀ­βρα­άμ γιά τόν Ἀ­βι­μέ­λεχ καί θά ζή­ση. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ά­κω­βος βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι «πολ­λά ἰ­χύ­ει δέ­η­σι δι­καί­ου.­.­.» ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ζη­τᾶ τίς προ­σευ­χές τῶν πι­στῶν καί συμ­βου­λεύ­ει νά προ­σευ­χό­μα­στε ὁ ἕ­νας γιά τόν ἄλ­λο. Καί στήν πε­ρί­πτω­σι πού ἀναφέραμε, στήν Ἀποκάλυψι, φαίνονται οἱ ἅγιοι νά μεταφέρουν τίς προ­σευ­χές μας στό θρό­νο τοῦ Θε­οῦ ὑ­πό μορ­φή θυ­μι­ά­μα­τος. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α λοι­πόν σω­στά πράτ­τει καί δι­δά­σκει τούς πι­στούς της καί τούς βο­η­θᾶ νά πο­ρεύ­ον­ται σω­στά στό δρό­μο τοῦ Πα­ρα­δεί­σου.

 Ἔ­χου­με ὅ­μως πεῖ ὅ­τι πρέ­πει νά ἀ­κο­λου­θοῦ­με καί τό πα­ρά­δειγ­μά τους. Νά ζοῦ­με τή ζω­ή τους καί νά  ἐ­φαρ­μό­ζου­με τό πα­ρά­δειγ­μά τους. Δη­λα­δή νά ὀ­μο­λο­γοῦ­με τόν Κύ­ριο κά­θε ὥ­ρα, κά­θε μέ­ρα, κά­θε στι­μή σέ κά­θε πε­ρί­πτω­σι ὅ­πως ἐ­κεῖ­νοι. Μό­νο ἔ­τσι θά τούς τι­μοῦ­με σω­στά καί θά .ἔ­χου­με καί τή βο­ή­θειά τους στόν   ἀ­γῶ­να τῆς ζω­ῆς μας, δό­ξά­ζον­τας ἔ­τσι καί τό  Θε­ό πού δό­ξα­σε τούς ἁ­γί­ους μας. Ἄς ἐ­φαρ­μό­σου­με χω­ρίς κα­θυ­στέ­ρη­σι τήν προ­τρο­πή τῆς ἁ­γί­ας μας Ἐκ­κλη­σί­ας καί σί­γου­ρα θά ἔ­χου­με καί τήν εὐ­λο­γί­α τοῦ  Θε­οῦ στά ἔρ­γα μας καί στή ζω­ή μας. Ἀ­μην

11.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΑ ΜΑΤ­ΘΑΙ­ΟΥ

(Δ΄ 18-23)

 Τῷ ἐ­κεί­νῳ πε­ρι­πα­τῶν δὲ πα­ρὰ τὴν θά­λασ­σαν τῆς Γα­λι­- λα­ί­ας εἶ­δεν δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, Σί­μω­να τὸν λε­γό­με­νον Πέ­τρον καὶ Ἀν­δρέ­αν τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, βάλ­λον­τας ἀμ­φί­βλη­στρον εἰς τὴν θά­λασ­σαν· ἦ­σαν γὰρ ἁ­λι­εῖς.  Καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Δεῦ­τε ὀ­πί­σω μου, καὶ ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων.  Ο δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ.  Καὶ προ­βὰς ἐ­κεῖ­θεν εἶ­δεν ἄλ­λους δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, Ἰ­ά­κω­βον τὸν  τοῦ Ζε­βε­δαί­ου καί Ἰ­ω­άν­νην τόν ἀ­δελ­φόν αὐ­τοῦ, ἐν τῶ πλοῖ­ο με­τά τοῦ πα­τρός αὐ­τῶν κα­ταρ­τί­ζον­τες τά δί­κτυ­α αὐ­τῶν, και ἐ­κά­λε­σεν αὐ­τούς .Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὸ πλοῖ­ον καὶ τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τῶν ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ.  Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὅ­λην τὴν Γα­λι­λα­ί­αν ὁ Ἰ­η­σοῦς, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λιον τῆς βα­σι­λε­ί­ας καὶ θε­ρα­πε­ύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ.

Μετάφρασι

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ πε­ρι­πα­τών­τας ὁ Ἰ­η­σοῦς κον­τὰ στὴ λί­μνη τῆς Γα­λι­λαί­ας εἶ­δε δύ­ο ἀ­δελ­φούς, τὸ Σί­μω­να πού λέ­γε­ται Πέ­τρος καὶ τὸν Ἀν­δρέ­α τὸν ἀ­δελ­φόν αὐ­τοῦ, νὰ ρί­χνουν δί­χτυ­α στὴ λί­μνη, δι­ό­τι ἦ­σαν ἁ­λι­εῖς (ψα­ρᾶ­δες). Καὶ λέ­γει σ' αὐ­τούς; «Ἀ­κο­λου­θῆ­στε μὲ καὶ θὰ σᾶς κά­νω ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων».Αὐ­τοὶ δὲ ἀ­μέ­σως ἄ­φη­σαν τὰ δί­χτυ­α καὶ τὸν ἀ­κλού­θη­σαν. Καὶ ὅ­ταν προ­χώ­ρη­σε ἀ­π' ἐ­κεῖ, εἶ­δε ἄλ­λους δύ­ο ἀ­δελ­φούς, τὸν Ἰ­ά­κω­βο τὸν υἱ­όν τοῦ Ζε­βε­δαί­ου καὶ  τὸν ἀ­δελ­φό του, μέ­σα στὸ πλοῖ­ο, μα­ζὶ μὲ τὸν   Ζε­βε­δαῖ­ο τὸν πα­τέ­ρα τους, νὰ τα­χτο­ποι­οῦν τὰ  δί­χτυ­ά τους, και τοὺς κά­λε­σε. Καὶ αὐ­τοὶ ἀ­μέ­σως ἄ­φη­σαν τὸ πλοῖ­ο καὶ τὸν πα­τέ­ρα τους καὶ τὸν ἀ­κο­λού­θη­σαν. Καὶ πε­ρι­ό­δευ­ε σ' ὅ­λη τὴ Γα­λι­λαί­α ὁ Ἰ­η­σοῦς δι­δά­σκον­τας στὶς συ­να­γω­γές τους καὶ κη­ρύτ­τον­τας τὸ εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς βα­σι­λεί­ας καὶ θε­ρα­πεύ­ον­τας κά­θε ἀ­σθέ­νεια καὶ ἀρ­ρώ­στεια στὸ λα­ό.

«Δεῦτε ὁπίσω μου...»

            Ἡ κλῆσι, τό κά­λε­σμα ἀ­πό κά­ποι­ο εἶ­ναι μιά συ­νη­θι­σμέ­νη πρά­ξι τῶν ἀν­θρώ­πων, ἕ­να μέ­ρος τῶν δι­α­προ­σω­πι­κῶν τους σχέ­σε­ων. Κά­θε κά­λε­σμα ση­μαί­νει τι­μή καί ἐ­κτί­μη­σι πρός τόν κα­λε­σμέ­νο. Κα­λεῖ ὅ­μως καί ὁ Θε­ός, καί ἄν  τό κά­λε­σμα τῶν ἀν­θρώ­πων πε­ρι­ποι­εῖ τι­μή, ἀ­σφα­λῶς, ἀ­συγ­κρί­τως με­γα­λύ­τε­ρη τι­μή ἔ­χει τό κά­λε­σμα ἀ­πό τό Θε­ό, ὅ­ση δι­α­φο­ρά ἔ­χει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό τό Δη­μι­ουρ­γό του, ἄλ­λο τό­σο με­γα­λύ­τε­ρη εἶ­ναι ἡ θεί­α κλῆσι. Καί γιά τό λό­γο αὐ­τό θά πρέ­πει νά  προ­σέ­ξου­με ἰ­δι­αί­τε­ρα τό θε­ϊ­κό κά­λε­σμα καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με σω­στά.

            Τή θε­ϊ­κή κλῆσι πού ἔ­κα­με ὁ Χρι­στός στούς πρώ­τους μα­θη­τές Του, μᾶς δι­η­γεῖ­ται σή­με­ρα τό Εὐ­αγ­γέ­λιο πού ἀ­κού­σα­με, καί μᾶς πε­ρι­γρά­φει καί τόν τρό­πο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο ἀν­τα­πο­κρί­θη­καν οἱ κα­λε­σμέ­νοι.

Οἱ ἡ­λι­ο­κα­μέ­νοι ἀ­δελ­φοί Πέ­τρος καί Ἀν­δρέ­ας, ψά­ρευ­αν στή θά­λασ­σα τῆς Γα­λι­λαί­ας ὅ­ταν τούς πλη­σί­α­σε ὁ  Χρι­στός, ὁ Ὁ­ποῖ­ος τούς κά­λε­σε μέ τά λό­για· «Δεῦ­τε ὀ­πί­σω­μου καί ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων». Ἀ­μέ­σως αὐ­τοί ἄ­φη­σαν τά δί­χτυ­α, τό πλοῖ­ο καί τόν πα­τέ­ρα τους καί ἀ­κο­λού­θη­σαν τόν Χρι­στό.

            Ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ πρός τόν  ἄν­θρω­πο καί ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α Του νά τόν κά­νη εὐ­τυ­χι­σμέ­νο, ἀ­ναγ­κά­ζει τό Θε­ό νά κα­λεῖ συ­νε­χῶς τούς ἀν­θρώ­πους κον­τά Του. Αὐ­τή ἡ κλῆσι ἄρ­χι­σε με­τά ἀ­πό τήν  ἀ­πο­μά­κρυν­σι τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πό τόν Πλά­στη του, Πρῶ­τα οἱ προ­φῆ­τες κα­τ’ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ καί με­τά ὁ Χρι­στός, οἱ ἀ­πό­στο­λοι, καί στή συ­νέ­χεια μέ­χρι σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­λοῦν τόν ἄν­θρω­πο νά πλη­σιά­ση τό Θε­ό γιά νά σω­θῆ

            Αὐ­τό τό κά­λε­σμα γί­νε­ται σέ κά­θε ἀν­θρω­πο γιά νά ξε­κου­ρα­στῆ ἀ­πό τό βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί νά σω­θῆ κον­τά στό Θε­ό. Ἰ­δού πῶς ὁ Κύ­ριος κα­λεῖ «Δεῦ­τε πρός με πάν­τες οἱ κο­πι­ῶν­τες καί πε­φορ­τι­σμέ­νοι κἀ­γῶ ἀ­να­παύ­σω ὑ­μᾶς». Ὅ­λο τό κή­ρυγ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἦ­ταν μιά συ­νε­χής κλῆσι πρός τούς πλα­νε­μέ­νους ἀν­θρώ­πους πού βρί­σκον­ταν μα­κριά ἀ­πό τό Θε­ό καί τή σω­τη­ρί­α.

            Ἡ κλῆσι τοῦ Θε­οῦ ἀ­πευ­θύ­νε­ται σ’ ὅ­λους, ἀλ­λά καί  σέ κά­θε ἄν­θρω­πο ξε­χω­ρι­στά. Αὐ­τό τό κάλεσμα ἔγι­νε  καί γίνεται στόν κά­θε χρι­στια­νό μέ τό βά­πτι­σμα του, ἀλ­λά δυ­στυ­χῶς δέν τό προ­σέ­χου­με κα­θώς πρέ­πει καί τρε­πό­μα­στε σ’ ἄλ­λα ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα καί ἀ­πο­μα­κρυ­νό­μα­στε ἀ­πό τό Θε­ό καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α Του, γι’ αὐ­τό γί­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά ἡ κλῆσι τοῦ Θε­οῦ σ’ ὅ­λους μας. Αὐ­τό τό κά­λε­σμα ἀ­πό τό Θε­ό μπο­ρεῖ νά μᾶς γί­νη ἀ­πό τό κή­ρυγ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­πό τό δι­α­βά­σμα κά­ποι­ου βι­βλί­ου ἤ ἀ­πό κά­ποι­ο πε­ρι­στα­τι­κό πού μπο­ρεῖ νά μᾶς συμ­βῆ ἤ καί ἀ­πό τή συ­νο­μι­λί­α μέ κά­ποι­ο πρό­σω­πο καί μέ τό πα­ρά­δειγ­μα κά­ποι­ου ἀ­κό­μα. Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ἐ­μεῖς οἱ χα­λα­ροί χρι­στια­νοί ὅ­τι ὁ Θε­ός δέν στα­μα­τᾶ ἀ­πό τοῦ νά μᾶς κα­λεῖ γιά σω­τη­ρί­α καί κα­θη­με­ρι­νά κτυ­πᾶ τήν πόρ­τα τῆς ψυ­χῆς μας μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους καί θά πρέ­πει νά εἴ­μα­στε προ­σε­κτι­κοί γιά νά δι­α­κρί­νου­με αὐ­τή τήν κλῆσι καί νά ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με ἀ­μέ­σως, ὅ­πως καί ὁ Πέ­τρος καί ὁ Ἀν­δρέ­ας, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­θώς λέ­γει ὁ Ματ­θαῖ­ος· «Ἀ­φέν­τες τά δί­χτυ­α ἠ­κο­λού­θη­σαν αὐ­τόν».

Γιά μᾶς τί ση­μαί­νουν τά λό­για αὐ­τά;  Δέ θέ­λει ὁ Θε­ός νά ἀ­φή­σου­με τή δου­λειά μας, τήν οἰ­κο­γέ­νειά μας, ὅ­πως ἔ­κα­μαν ἐ­κεῖ­νοι, ἀλ­λά νά μή μᾶς γί­νον­ται αἰ­τί­α καί ἐμ­πό­διο στό νά ἀ­κο­λου­θή­σου­με τό δρό­μο τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Πρῶ­τα τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, «κα­τά Χρι­στό ζω­ή» καί ὅ­λα τά ἄλ­λα με­τά. Γιά νά εἴ­μα­στε σω­στοί ἀ­κό­λου­θοι τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Γίνονται  σίγουρα καί κλήσεις γιά ἱεραποστολή, ἀλλά αὐτές εἶναι  γιά ἐκείνους πού δόθηκε τό χάρισμα γιά να ἱερωθῆ ἤ να  γίνει Μοναχός κάποιος, καί οἰ γονεῖς δέ θά πρέπει νά ἀντιδροῦν  καί  νά ἐμποδίζουν το σχέδιο τοῦ Θεοῦ

Ὁ Θεός λοιπόν καλεῖ τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν σώση ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί νά τόν κάνη  συνεργάτη  Του  γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί γι’ αὐτό θά πρέπει νά ἀνταποκρινόμαστε μέ τό  σωστό τρόπο καί  χρόνο καί θά πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί γιά νά νά διακρίνουμε τήν κλῆσι τοῦ Θεοῦ καί νά ἀποφεύγουμε τίς παγῖδες πού πιθανό νά μᾶς φτιάχνει ὁ  ἐχθρός μας. Πάντοτε νά  εἴμαστε ἕτοιμοι καί νά λέμε ἰδού Κύριε, ἐδῶ εἶμαι καί θά ἀνταποκριθῶ στό κάλεσμά Σου  καί νά κάνω τό θέλημά Σου, ὅπως ἔκανα καί οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι στήν πορεία τοῦ κόσμου.

12.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΡΙ­ΤΗ ΜΑΤ­ΘΑΙ­ΟΥ

(στ΄22-33)

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὁ λύ­χνος τοῦ σώ­μα­τός ἐ­στιν ὁ ὀ­φθαλ­μός. ἐ­ὰν οὖν ὁ ὀ­φθαλ­μός σου ἁ­πλοῦς ᾖ, ὅ­λον τὸ σῶ­μά σου φω­τει­νὸν ἔ­σται· ἐ­ὰν δὲ ὁ ὀ­φθαλ­μός σου πο­νη­ρὸς ᾖ, ὅ­λον  τὸ σῶ­μά σου σκο­τει­νὸν ἔ­σται. Εἰ  οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκό­τος ἐ­στί, τὸ σκό­τος πό­σον;  Οὐ­δεὶς δύ­να­ται δυ­σὶ κυ­ρί­οις δου­λε­ύ­ειν· ἢ γὰρ τὸν ἕ­να μι­σή­σει καὶ τὸν ἕ­τε­ρον ἀ­γα­πή­σει, ἢ ἑ­νὸς ἀν­θέ­ξε­ται καὶ τοῦ ἑ­τέ­ρου κα­τα­φρο­νή­σει· οὐ δύ­να­σθε Θε­ῷ δου­λε­ύ­ειν καὶ μα­μω­νᾷ. Διὰ τοῦ­το λέ­γω ὑ­μῖν, μὴ με­ρι­μνᾶ­τε τῇ ψυ­χῇ ὑ­μῶν τί φά­γη­τε καὶ τί πί­η­τε, μη­δὲ τῷ σώ­μα­τι ὑ­μῶν τί ἐν­δύ­ση­σθε· οὐ­χὶ ἡ ψυ­χὴ πλεῖ­όν ἐ­στιν τῆς τρο­φῆς καὶ τὸ σῶ­μα τοῦ ἐν­δύ­μα­τος; Ἐμ­βλέ­ψα­τε εἰς τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, ὅ­τι οὐ σπε­ί­ρου­σιν οὐ­δὲ θε­ρί­ζου­σιν οὐ­δὲ συ­νά­γου­σιν εἰς ἀ­πο­θή­κας, καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νιος τρέ­φει αὐ­τά· οὐχ ὑ­μεῖς μᾶλ­λον δι­α­φέ­ρε­τε αὐ­τῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑ­μῶν με­ρι­μνῶν δύ­να­ται προ­σθεῖ­ναι ἐ­πὶ τὴν ἡ­λι­κί­αν αὐ­τοῦ πῆ­χυν ἕ­να; Καὶ πε­ρὶ ἐν­δύ­μα­τος τί με­ρι­μνᾶ­τε; Κα­τα­μά­θε­τε τὰ κρί­να τοῦ ἀ­γροῦ πῶς αὐ­ξά­νει· οὐ κο­πιᾷ οὐ­δὲ νή­θει·  Λέ­γω δὲ ὑ­μῖν ὅ­τι οὐ­δὲ Σο­λο­μὼν ἐν πά­σῃ τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ πε­ρι­ε­βά­λε­το ὡς ἓν το­ύ­των.  Εἰ δὲ τὸν χόρ­τον τοῦ ἀ­γροῦ, σή­με­ρον ὄν­τα καὶ αὔ­ριον εἰς κλί­βα­νον βαλ­λό­με­νον, ὁ Θε­ὸς οὕ­τως ἀμ­φι­έν­νυ­σιν, οὐ πολ­λῷ μᾶλ­λον ὑ­μᾶς, ὀ­λι­γό­πι­στοι; Μὴ οὖν με­ρι­μνή­ση­τε λέ­γον­τες, τί φά­γω­μεν ἤ τί πί­ω­μεν ἤ τί πε­ρι­βαλ­λω­με­θα. Πάντα ταῦτα τά ἔθνη ἐπιζητεῖ. Οἶδε γάρ ὀ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὄτι χρήζετε  τούτων ἁπάντων Ζη­τεῖ­τε δὲ πρῶ­τον τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ καὶ τὴν δι­και­ο­σύ­νην αὐ­τοῦ, καὶ ταῦ­τα πάν­τα προ­στε­θή­σε­ται ὑ­μῖν.

Μετάφρασι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος, ὁ λύ­χνος τοῦ σώ­μα­τος εἶ­ναι ὁ ὀ­φθαλ­μός. Ἐ­ὰν ὁ ὀφθαλμός σου εἶ­ναι ὑ­γι­ής, ὅ­λο τὸ σῶ­μα σου θὰ εἶ­ναι φω­τει­νό. Ἐ­ὰν δὲ ὁ ὀ­φθαλ­μός σου εἶ­ναι βλαμ­μέ­νος τυ­φλω­μέ­νος, ὅ­λο τὸ σῶ­μα σου θὰ εἶ­ναι σκο­τει­νό.ὰν δὲ τὸ ἐ­σω­τε­ρι­κό σου φῶς (ὁ νοῦς, συ­νεί­δη­σι) εἶναι  σκο­τά­δι, τὸ σκο­τά­δι πό­σο θὰ εἶ­ναι;­». Κα­νεὶς δὲν δύ­να­ται νὰ εἶ­ναι δοῦ­λος σὲ δύ­ο κυ­ρί­ους (συγ­χρό­νως), δι­ό­τι ἡ τὸν ἕ­να θὰ μι­σή­ση καὶ τὸν ἄλ­λο θ' ἀ­γα­πή­ση, ἡ στὸν ἕ­να θὰ προ­σκολ­λη­θῆ καὶ τὸν ἄλ­λο θὰ κα­τα­φρό­νη­ση. Δὲν δύ­να­σθε νὰ εἶ­σθε δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ καὶ τοῦ μα­μω­νᾶ (τοῦ χρή­μα­τος). Γι' αὐ­τὸ σᾶς λέ­γω, μὴν ἀ­γω­νιᾶ­τε γιὰ τὴ ζω­ὴ σᾶς τί θὰ φᾶ­τε καὶ τί θὰ πι­εῖ­τε, οὔ­τε γιὰ τὸ σῶ­μα σᾶς τί θὰ ντυ­θεῖ­τε. Ἡ ζω­ὴ δὲν εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρη ἀ­πὸ τὴν τρο­φή, καὶ τὸ σῶ­μα ἀ­πὸ τὸ ἔν­δυ­μα; Κοι­τά­ξε­τε τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, ὅ­τι δὲν σπεί­ρουν οὔ­τε θε­ρί­ζουν οὔ­τε ἀ­πο­θη­κεύ­ουν, ἀλ­λ’ ὁ πα­τέ­ρας σας ὁ οὐ­ρά­νιος τὰ τρέ­φει. Σεῖς δὲ ὑ­πε­ρέ­χε­τε πο­λὺ ἀ­πὸ αὐ­τά; Ποι­ὸς δὲ ἀ­πό σᾶς, ὅ­σο καὶ ἂν φρον­τί­ση, δύ­να­ται νὰ πρό­σθε­ση στὸ ἀ­νά­στη­μα του ἕ­να πῆ­χυ; Καὶ γιὰ ἔν­δυ­μα τί ἀ­γω­νιᾶ­τε; Πα­ρα­τη­ρή­σα­τε τὰ ἄν­θη τοῦ ἀ­γροῦ πό­σο ὡ­ραί­α εἶ­ναι. Δὲν κο­πιά­ζουν οὔ­τε γνέ­θουν. Σᾶς λέ­γω δέ, οὔ­τε Σο­λο­μῶν πα­ρ' ὅ­λη τὴ δό­ξα τοῦ ντύ­θη­κε σὰν ἕ­να ἀ­πὸ αὐ­τά. Καὶ ἂν τὸ χορ­τά­ρι τοῦ ἀ­γροῦ, πού σή­με­ρα ὑ­πάρ­χει καὶ αὔ­ριο ρί­χνε­ται στὸν φοῦρ­νο (καὶ καί­ε­ται), ὁ Θε­ὸς τό­σο ὡ­ραί­α ντύ­νει, δὲν θὰ δώ­ση ἔν­δυ­μα πο­λὺ περισ­σό­τε­ρο σὲ σᾶς, ὀ­λι­γό­πι­στοι; Μὴ ἀγ­χώ­νε­σθε λοι­πὸν λέ­γον­τας, τί θὰ φᾶ­με ἡ τί θὰ πι­οῦ­με ἡ τί θὰ ντυ­θοῦ­με; ­Ὅ­λα δὲ αὐ­τὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουν ( σὰν νὰ εἶ­ναι μέ­γι­στα ἀ­γα­θὰ) οἱ ἐ­θνι­κοὶ (οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες). Γνω­ρί­ζει δὲ ὁ πα­τέ­ρας σᾶς ὁ οὐ­ρά­νιος, ὅτι ἔ­χε­τε ἀ­νάγ­κη ἀ­πὸ ὅ­λα αὐ­τά. Γι' αὐ­τὸ πρῶ­τα νὰ ζη­τεῖ­τε (γιὰ νὰ λά­βε­τε) τὴ βα­σι­λεί­α καὶ τὴ δό­ξα πού δί­νει ὁ Θε­ός, καὶ  αὐ­τὰ θὰ σᾶς δο­θοῦν ἐ­πι­προ­σθέ­τως.

Ὄχι ἀγχώδη μέριμνα

Ἀ­πό τό ὅ­ρος τῶν  «Μα­κα­ρι­σμῶν», πού βρι­σκό­ταν ὁ  Κύ­ριος, ἔ­βλε­πε τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα νά  εἶ­ναι προ­σκολ­λη­μέ­νη καί αἰχ­μά­λω­τη στό μαμ­μω­νᾶ, στήν ἀ­γω­νί­α καί στήν ἁ­μαρ­τω­λή μέ­ρι­μνα, γιά τό τί θά φά­ει, τί θά ντυ­θῆ, καί νά βα­σα­νί­ζε­ται ἀ­πό τό ἆγ­χος. Βλέ­πει τόν ἄν­θρω­πο ὁ Κύ­ριος νά σπαρ­τα­ρᾶ σἀν ψά­ρι στό ἀγ­κί­στρι τῆς ὀ­λι­γο­πι­στί­ας πρός τή θεί­α Πρό­νοι­α.Βλέ­πον­τας αὐ­τήν τήν κα­τά­σ­τα­σι ὁ  Σω­τῆ­ρας μας προ­σπα­θεῖ μέ τή δι­δα­σκα­λί­α Του νά σω­φρο­νή­ση τόν ἄν­θρω­πο καί νά τοῦ ὑ­πο­δεί­ξη τό  σω­στό τρό­πο γιά νά πο­ρευ­θῆ καί νά ζή­ση ἥ­ρε­μη ζω­ή καί νά φθά­ση στό πο­θη­τό λι­μά­νι μέ ἀ­σφά­λεια. Ἔ­τσι συ­νε­χί­ζει τή δι­δα­σκα­λί­α Του ὅ­πως τήν ἀ­κού­σα­με ἀ­πό τό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γέ­λιο.Μέ­σα ἀ­πό τή δι­δασκα­λί­α τοῦ Κυ­ρί­ου βγαί­νουν τά  ἀ­κό­λου­θα συμ­πε­ρά­σμα­τα:

1)Ἡ ἀ­πο­κά­θαρ­σι τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ ὀ­φθαλ­μοῦ, τόν ὁ­ποῖ­ο πα­ρο­μοιά­ζει μέ λυ­χνά­ρι τό ὁ­ποῖ­ο εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νο νά  φέγ­γη πάν­το­τε. Για­τί ἄν σβύ­σει τό­τε ὅ­λα γί­νον­ται σκο­τά­δι. Δη­λα­δή ὁ  ὀ­φθαλ­μός τῆς ψυ­χῆς μας, ὁ νοῦς, ἠ δι­ά­νοι­α μας πρέ­πει νά  εἶ­ναι φω­τι­σμέ­νες, νά βλέ­πουν κα­θα­ρά· καί γιά νά εἶ­ναι κα­θα­ρά καί νά φω­τί­ζουν πρέ­πει νά τρο­φο­δο­τοῦν­ται μέ τό λά­δι τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ. Δη­λα­δή ὁ νοῦς μας νά φω­τί­ζε­ται ἀ­πό τήν πί­στι στό Θε­ό καί τά ἔρ­γα μας νά εἶ­ναι σύμ­φω­να μέ τίς ἐν­το­λές Του, ἔ­τσι πού νά φαί­νον­ται κα­θα­ρά καί νά   πα­ρα­δειγ­μα­τί­ζουν καί  νά φω­τί­ζουν καί τούς  γύ­ρω μας.  Δι­α­φο­ρε­τι­κά θά εἴ­μα­στε σκο­τά­δι καί θά σκε­πά­ζου­με καί τούς  γύ­ρω μας  μέ­σα σ’ αὐ­τό.

2)Ἡ ἀ­πό­λυ­τη πί­στι στό Θε­ό καί τήν  Πρό­νοι­ά Του.  Δη­λα­δή δέ μπο­ρεῖς νά  λέ­ς; ὄ­τι πι­στεύ­εις στό Θε­ό, τό δη­μι­ουρ­γό σου καί προ­νο­η­τή καί συν­τη­ρη­τή τῶν πάν­των καί  τήν ἴ­δια ὥ­ρα νά ἀμ­φι­βάλ­λης καί νά βα­σα­νί­ζε­σαι μέ τό ἆγ­χος καί τή μέ­ρι­μνα τῶν ἀ­γα­θῶν, καί νά λές τί θά φά­ω, μέ τί θά ντυ­θῶ; Αὐ­τή ἡ ἀμ­φι­βο­λί­α ση­μαί­νει ὀ­λι­γο­πι­στί­α καί προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τόν ἐ­χθρό μας τό δι­ά­βο­λο. Καί φαί­νε­ται μέ τοῦ­το ὅ­τι ἔ­χου­με δύ­ο κυ­ρί­ους. Αὐ­τό δέ μπο­ρεῖ νά φέ­ρει κα­λό ἀ­πο­τέ­λε­σμα, ἐ­πει­δή θά κα­τα­λή­ξη στήν ἀ­γά­πη ἐ­κεί­νου πού φαί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο καί στήν πε­ρί­πτω­σι αὐ­τή φαί­νε­ται ὁ μα­μω­νᾶς καί τά ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά στήν ἀ­γά­πη τῶν ὁ­ποί­ων θά αἰχ­μα­λω­τι­σθῆς. Συ­νε­χί­ζον­τας ὁ Κύ­ριος θέ­λει νά μᾶς προ­φυ­λά­ξη μέ  σο­βα­ρά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα. Θέ­λει λοι­πόν νά μᾶς πῆ ὅ­τι τό συμ­φέ­ρον μας τό αἰ­ώ­νιο εἶ­ναι νά ἀ­νή­κου­με μέ τό σῶ­μα καί τή ψυ­χή στό Θε­ό Πα­τέ­ρα μας καί γιά τοῦ­το νά κό­ψου­με τήν πλε­ο­νε­ξί­α καί τήν ἀ­γω­νι­ώ­δη μέ­ρι­μνα γιά τό τί θά φᾶ­με καί τί θά φο­ρέ­σου­με καί πῶς θά  ζή­σου­με γιά τό μέλ­λο, για­τί μή­πως ἡ τρο­φή καί τά  ἐν­δύ­μα­τα εἶ­ναι πιό πο­λύ­τι­μα ἀ­πό τή ψυ­χή καί τό σῶ­μα;  Σί­γου­ρα ὄ­χι.  Ὁ Θε­ός λοι­πόν πού σᾶς ἔ­δω­σε τό πο­λύ­τι­μο καί ἀ­κρι­βό πρᾶγ­μα, δέ θά σᾶς δώ­ση καί τή τρο­φή καί τό ἔν­δυ­μα πού εἶ­ναι πο­λύ λι­γό­τε­ρης ἀ­ξί­ας; Ἀ­σφα­λῶς θά μᾶς τά δώ­ση.

Χρι­στια­νέ μου, ἐ­σύ πού ξό­δε­ψες τό­σα πολ­λά χρή­μα­τα νά κτί­σεις ἕ­να σπί­τι,  θά τό ἄ­φή­σης ἀ­συν­τή­ρη­το γιά νά κα­τα­στρα­φῆ; Θά λυ­πη­θῆς με­ρι­κά χρή­μα­τα γιά νά τό βά­ψεις; σί­γου­ρα ὄ­χι, ἀλ­λά πάν­το­τε θά φρον­τί­ζης γιά τή συν­τή­ρι­σί του.

            Γιά νά νά μᾶς πεί­ση γιά τή θεί­α Πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο μᾶς φέρ­νει καί πα­ρα­δείγ­μα­τα ἀ­πό τή ζω­ή καί τή δημιουργία.  Λέ­γει λοι­πόν, ἔ­λα­τε ἐ­σεῖς πού πνί­γε­στε ἀ­πό τήν ὀ­λι­γο­πι­στί­α πρός τή θεί­α Πρό­νοι­α, κοι­τά­ξε­τε αὐ­τά πού συμ­βαί­νουν στή φύ­σι γιά νά  πι­στέ­ψε­τε.  Ρί­ξε­τε μιά μα­τιά γύ­ρω σας νά δεῖ­τε τά που­λά­κια αὐ­τά τά ἀ­δύ­να­μα πλά­σμα­τα τοῦ Θε­οῦ πού  δέ σπέρ­νουν οὔ­τε θε­ρί­ζουν οὔ­τε ἀ­πο­θη­κεύ­ουν κι  ὅ­μως τά βλέ­που­με νά ἐ­πι­δι­ώ­νουν καί νά κε­λα­ϊ­δοῦν ἀ­μέ­ρι­μνα, για­τί τά φρον­τί­ζει ἡ  θεί­α Πρό­νοι­α. Ἀ­κό­μα καί τά κρί­να πού  φυ­τρώ­νουν στά χω­ρά­φια χω­ρίς κα­μιά ἀν­θρώ­πι­νη φρον­τί­δα τά βλέ­που­με τό­σο ὄ­μορφα καί ζων­τα­νά νά στο­λί­ζουν τή τούς κάμπους καί τά βουνά.  Πιό χέ­ρι ἄν­θρω­πέ μου τά φρον­τί­ζει; Δέν εἶ­ναι ἡ  Πρό­νοι­α τοῦ Πλά­στη μας; Ἄν γι’ αὐ­τά τά  πρό­σκαι­ρα φυ­τά φρον­τί­ζει μέ τό­ση προ­σο­χή ὁ Κύ­ριος, δέ θά φρον­τί­ση γιά σέ­να πού εἶ­σαι δι­κή Του εἰ­κό­να; Δέ σέ προ­βλη­μα­τί­ζει ἄν­θρω­πέ μου  ἡ φρον­τί­δα τοῦ Θε­οῦ γιά τήν ἄ­ψυ­χη φύ­σι καί γιά τήν ὀ­μορ­φιά πού εἶ­ναι στο­λι­σμέ­νη;

Ἕ­νας με­γά­λος ἐ­ξε­ρευ­νη­τής στά βά­θη τῆς Ἀ­φρι­κῆς κα­τά­κο­πος καί ἐ­ξαν­τλη­μέ­νος ἀ­πό τήν ὁ­δοι­πο­ρί­α δέν ἄν­τε­ξε καί ἔ­πε­σε στό μέ­σον τῆς ἐ­ρή­μου κα­τα­δι­κα­σμέ­νος νά ἀ­πο­θά­νη.«Ἐ­νῶ εἴ­μουν σ’ αὐ­τή τή κα­τά­στα­σι, δι­η­γεῖ­ται ὁ ἴ­διος,  ξαφ­νι­κά τό μά­τι μου ἔ­πε­σε πά­νω σ’ ἕ­να μι­κρό φυ­τό μέ πο­λύ ὀ­μορ­φιά, καί ἀ­μέ­σως σκέ­φθη­κα· ἄν ὁ Θε­ός φρον­τί­ζει γι’ αὐ­τό τό φυ­τό δέ θά φρον­τί­ση καί γιά μέ­να; Τό­τε πῆ­ρα θάρ­ρος ση­κώ­θη­κα καί  ἔ­φθα­σα με­τά ἀ­πό λί­γη ὥ­ρα στό χω­ριό πού μέ πε­ρί­με­ναν οἱ σύν­τρο­φοί μου.

Ἐ­κεῖ­νο λοιπόν πού χρει­ά­ζε­ται ἀ­πό μᾶς εἶ­ναι νά ἔ­χου­τε ἀ­πό­λυ­τη πί­στη καί ἐμ­πι­στο­σύ­νη στήν ἀ­γά­πη καί Πρό­νοι­α τοῦ Κυ­ρί­ου, καί ὅλα θά πᾶνε καλά.

13.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΕΤΑΡΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(η΄ 5-13)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σελ­θόν­τι τῷ Ἰ­η­σοῦ εἰς Κα­περ­να­οὺμ προ­σῆλ­θεν αὐ­τῷ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος πα­ρα­κα­λῶν αὐ­τὸν καὶ λέ­γων· Κύ­ρι­ε, ὁ παῖς μου βέ­βλη­ται  ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ πα­ρα­λυ­τι­κός, δει­νῶς βα­σα­νι­ζό­με­νος.  Καὶ λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γὼ ἐλ­θὼν θε­ρα­πε­ύ­σω αὐ­τόν. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἔ­φη· Κύ­ρι­ε, οὐκ εἰ­μὶ ἱ­κα­νὸς ἵ­να μου ὑ­πὸ τὴν στέ­γην εἰ­σέλ­θῃς· ἀλ­λὰ μό­νον εἰ­πὲ λό­γῳ, καὶ ἰ­α­θή­σε­ται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐ­γὼ ἄν­θρω­πός εἰ­μι ὑ­πὸ ἐ­ξου­σί­αν, ἔ­χων ὑ­π' ἐ­μαυ­τὸν στρα­τι­ώ­τας, καὶ λέ­γω το­ύ­τῳ, πο­ρε­ύ­θη­τι, καὶ πο­ρε­ύ­ε­ται, καὶ ἄλ­λῳ, ἔρ­χου, καὶ ἔρ­χε­ται, καὶ τῷ δο­ύ­λῳ μου, πο­ί­η­σον τοῦ­το, καὶ ποι­εῖ. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­θα­ύ­μα­σε καὶ εἶ­πε τοῖς ἀ­κο­λου­θοῦ­σιν· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, οὐ­δὲ ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ὴλ το­σα­ύ­την πί­στιν εὗ­ρον. Λέ­γω δὲ ὑ­μῖν ὅ­τι πολ­λοὶ ἀ­πὸ ἀ­να­το­λῶν καὶ δυ­σμῶν ἥ­ξου­σιν καὶ ἀ­να­κλι­θή­σον­ται με­τὰ Ἀ­βρα­ὰμ καὶ Ἰ­σα­ὰκ καὶ Ἰ­α­κὼβ ἐν τῇ βα­σι­λε­ί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν, οἱ δὲ υἱ­οὶ τῆς βα­σι­λε­ί­ας ἐκ­βλη­θή­σον­ται  εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τῷ ἑ­κα­τον­τάρ­χῷ· Ὕ­πα­γε, καὶ ὡς ἐ­πί­στευ­σας γε­νη­θή­τω σοι. Καὶ ἰ­ά­θη ὁ παῖς αὐ­τοῦ ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ἐ­κε­ί­νῃ.

Μετάφρασι

'Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό μπῆ­κε δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς στήν Κα­περ­να­ούμ, καί ἦλ­θε σ’ αὐ­τόν ἕ­νας ἑ­κα­τόν­ταρ­χος, πα­ρα­κα­λών­τας αὐ­τόν καί λέ­γον­τας: «Κύ­ρι­ε, ὁ δοῦ­λος μου εἶ­ναι κα­τά­κοι­τος σ­τό σπί­τι ὡς πα­ρα­λυ­τι­κός, καί βα­σα­νί­ζε­ται φρι­κτά». Τοῦ λέ­γει δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς:«'­Ἐ­γώ θά ἔλ­θω καί θά τόν θε­ρα­πεύ­σω». Ἀλ­λ' ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος εἶ­πε τό­τε: «Κύ­ρι­ε δέν εἶ­μαι ἄ­ξιος γιά νά μπῆς κά­τω ἀ­πό τή στέ­γη μου. Ἀλ­λα δῶ­σε δι­α­τα­γή μέ λό­γο, καί θά θε­ρα­πευ­θῆ ὁ δοῦ­λος μου. Δι­ό­τι ἐ­γώ εἶ­μαι ἄν­θρω­πος κά­τω ἀ­πό ἐ­ξου­σί­α, ἔ­χον­τας στίς δι­α­τα­γές μου στρα­τι­ῶ­τες, καί λέ­γω σέ τοῦ­τον, "Πή­γαι­νε" καί πη­γαί­νει, καί σ’ ἄλ­λο, «Ἔρ­χου" καί ἔρ­χε­ται, καί στό δοῦ­λο μου "Κᾶ­νε τοῦ­το" καί τό κά­νει». Ὅ­ταν δέ ἄ­κου­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς, θαύ­μα­σε, καί εἶ­πε σ’ αὐ­τούς, πού τόν ἀ­κο­λου­θού­σαν:«Ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­γω, οὔ­τε στόν Ἰσ­ρα­ήλ δέν βρῆ­κα τό­σο με­γά­λη πί­στι. Καί σᾶς βε­βαι­ώ­νω, ὅ­τι πολ­λοί ἀ­πό Ἀ­να­το­λή καί Δύ­ση θά ἔλ­θουν, καί θά κα­θή­σουν στό τρα­πέ­ζι τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐρα­νῶν μα­ζί μέ τόν Ἀ­βρα­άμ καί τόν Ἰσα­άκ καί τόν Ἰ­α­κώβ, ἐ­νῶ ­οί ἄν­θρω­ποι τῆς βα­σι­λεί­ας θά πε­τα­χθοῦν ἔ­ξω στό βα­θύ­τε­ρο σκο­τά­δι. 'Ἐ­κεῖ θά κλαῖ­νε καί θά τρί­ζουν τά δόν­τια ( ἀ­πό τόν πό­νο). Εἶπε δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς στόν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο:«Πή­γαι­νε καί θά σοῦ γί­νη ὅ­πως πί­στε­u­σες». Καί θε­ρα­πεύ­τη­κε ὁ δοῦ­λος τοῦ ἐ­κεί­νη στή στιγ­μή.

Οἱ ἀρετές πού  σώζουν

Δι­έρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς τίς πό­λεις καί τά χω­ριά τῆς Πα­λαι­στί­νης «εὐρ­γε­τῶν καί ἰ­ώ­με­νος τούς ἀν­θρώ­πους». Κα­τε­βαί­νον­τας ἀ­πό τό ὅ­ρος ἔμ­παι­νε στήν Κα­περ­να­ούμ. Τόν πλη­σιά­ζει κά­ποι­ος Ρω­μαῖ­ος ἀ­ξι­ω­μα­τι­κός καί τόν πα­ρα­κα­λεῖ· «Κύ­ρι­ε, ὁ ὑ­πη­ρέ­της μου εἶ­ναι ἄρ­ρω­στος βα­ριά καί βα­σα­νί­ζε­ται». Ὁ Κύ­ριος ἀ­μέ­σως τοῦ  λέ­γει· « θά ἔλ­θω στό σπί­τι σου καί θά τόν θε­ρα­πεύ­σω.»Ὁ Ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ὅ­μως τοῦ λέ­γει· «Κύ­ρι­ε ἐ­γώ δέν  ἀ­ξί­ζω, δέν εἶ­μαι ἄ­ξιος νά σέ δε­χθῶ στό σπί­τι μου, ἀλ­λά μπο­ρεῖς νά πῆς ἕ­να λό­γο καί θά θε­ρα­πευ­θῆ ὁ ὑ­πη­ρέ­της μου.» Αὐ­τό μπο­ρεῖς νά τό κά­νης, για­τί καί ἐ­γώ ἔ­χω ἀν­θρώ­πους ὑ­πό τήν ἐ­ξου­σί­α μου καί δι­α­τά­ζω καί γί­νε­ται. Πές μό­νο ἕ­να λό­γο καί θά θε­ρα­πευ­θῆ ὁ  ἄρ­ρω­στός δοῦ­λος μου.»Ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά αὐ­τή τοῦ  Ρω­μαί­ου ἐ­θνι­κοῦ εἰ­δω­λο­λά­τρη ἀ­ξι­ω­μα­τι­κοῦ, σί­γου­ρα θά ξάφ­νια­ζε πολ­λούς. Τό νά ἀ­γα­πή­ση τό­τε κά­ποι­ος τό παι­δί του φαι­νό­ταν φυ­σι­κό. ἀλ­λά νά ἀ­γα­πή­ση κά­ποι­ος τό δοῦ­λο του μέ τό­σο πά­θος καί ἐν­δι­α­φέ­ρον ἦ­ταν κά­τι ξέ­νο καί πα­ρά­δο­ξο καί ὅ­μως συ­νέ­βη πρᾶγ­μα πού ἔ­κα­με καί τόν Κύ­ριο νά θαυ­μά­ση, τό­σο γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Ἑ­κα­τόν­ταρ­χου ὅ­σο καί γιά τήν πί­στι του  στή δύ­να­μι τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Καί σπου­δαι­ό­τε­ρο ἡ με­γά­λη τα­πει­νο­φρο­σύ­νη πού  στό­λι­ζε τόν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο  καί τόν ἔ­κα­νε νά  πα­ρα­γνω­ρί­ση, τή φή­μη καί τό  με­γα­λεῖ­ο τοῦ Ρω­μαί­ου στρα­τι­ώ­τη  νά  ὑ­πο­κλη­θῆ καί νά πα­ρα­κα­λῆ τόν  Ἰ­ου­δαῖ­ο δά­σκα­λο νά θε­ρα­πεύ­ση τό δοῦ­λο του.Ὦ! πό­σο με­γα­λεῖ­ο ἔ­χει αὐ­τή ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά αὐ­τοῦ τοῦ ἀν­θρώ­που!

Συμ­πε­ρι­φο­ρά στο­λι­σμέ­νη μέ χρι­στι­α­νι­κές ἀ­ρε­τές πού ἔ­κα­νε τόν Κύ­ριο νά θαυ­μά­ση καί νά ὁ­μο­λο­γή­ση ὅ­τι δέ βρῆ­κε μέ­χρι τό­τε τέ­τοι­α δυ­να­τή πί­στι ἀ­νά­με­σα στούς Ἰ­ου­δαί­ους. Δη­λα­δή πί­στι πού τήν στό­λι­ζαν ἡ με­γά­λη ἀ­γά­πη καί ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη

 Αὐ­τές τίς ἀ­ρε­τές, τήν πί­στι πού συ­νό­δευ­αν ἡ ἀ­γά­πη καί ἠ με­γά­λη τα­πεί­νω­σι, δύ­σκο­λα καί  σή­με­ρα ἀ­κό­μα τίς  συ­ναν­τοῦ­με σέ πολ­λούς χρι­στια­νούς τῆς ἐ­πο­χῆς μας. Αὐ­τές οἰ ἀ­ρε­τές, τοῦ ἑ­κα­τον­τάρ­χου ἔ­κα­μαν τόν Κύ­ριο νά στρα­φῆ πρός τόν εὐ­λα­βῆ αὐ­τόν ἄν­θρω­πο καί τοῦ εἶ­πε∙ «Πή­γαι­νε στό σπί­τι σου καί  ὅ­πως ἐ­πί­στευ­σες θά γί­νη».Καί πραγ­μα­τι­κά τήν  ὤ­ρα ἐ­κεί­νη θε­ρα­πεύ­τη­κε ὁ δοῦ­λος του.

            Ὁ Ρω­μαῖ­ος ἀ­ξι­ω­μα­τι­κός ἄς γί­νει σέ μᾶς πα­ρά­δειγ­μα πρός μί­μη­σι, γιά θερ­μή πί­στι, ἀ­γά­πη, εὐ­σπλα­χνί­α, καί τα­πει­νο­φρο­σύ­νη, ἀλ­λά καί γιά με­γά­λη ἐμ­πι­στο­σύ­νη πρός τήν παν­το­δυ­να­μί­α τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Για­τί μό­νο μέ  τέ­τοι­ες ἀ­ρε­τές ὅ­ταν στο­λί­ζου­με τόν ἑ­αυ­τό μας,  τό­τε θά μᾶς προ­σέ­χει ὁ Κύ­ριος καί θά  στέλ­λει σέ μᾶς τίς εὐ­λο­γί­ες Του καί ὄ­χι μό­νο αὐ­τές ἀλ­λά καί στή βα­σι­λεί­α Του θά μᾶς  εἰ­σα­γά­γει μέ πολ­λή χα­ρά .

14.ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

( η΄ 28-Θ΄1)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νω, ἐλ­θόν­τι  αὐ­τῷ εἰς τὸ πέ­ραν εἰς τὴν χώ­ραν τῶν Γερ­γε­ση­νῶν ὑ­πήν­τη­σαν αὐ­τῷ δύ­ο δαι­μο­νι­ζό­με­νοι  ἐκ τῶν μνη­μεί­ων ἐ­ξερ­χό­με­νοι, χα­λε­ποὶ λί­αν, ὥ­στε μὴ ἰ­σχύ­ειν τι­νὰ πα­ρελ­θεῖν διὰ τῆς ὁ­δοῦ ἐ­κε­ί­νης. Καὶ ἰ­δοὺ ἔ­κρα­ξαν λέ­γον­τες· Τί ἡ­μῖν καὶ σοί, Ἰ­η­σοῦ υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ; Ἦλ­θες ὧ­δε πρὸ και­ροῦ βα­σα­νί­σαι ἡ­μᾶς; Ἦν δὲ μα­κρὰν ἀ­π' αὐ­τῶν ἀ­γέ­λη χο­ί­ρων πολ­λῶν βο­σκο­μέ­νη. Οἱ δὲ δα­ί­μο­νες πα­ρε­κά­λουν αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Εἰ ἐκ­βάλ­λεις ἡ­μᾶς, ἐ­πί­τρε­ψον ἡ­μῖν ἀ­πελ­θεῖν εἰς τὴν ἀ­γέ­λην τῶν χο­ί­ρων. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ὑ­πά­γε­τε. Οἱ δὲ ἐ­ξελ­θόν­τες ἀ­πῆλ­θον εἰς τὴν ἀ­γέ­λην τῶν χο­ί­ρων καὶ ἰ­δοὺ ὥρ­μη­σεν πᾶ­σα ἡ ἀ­γέ­λη τῶν χο­ί­ρων κα­τὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν θά­λασ­σαν, καὶ ἀ­πέ­θα­νον ἐν τοῖς ὕ­δα­σιν. Οἱ δὲ βό­σκον­τες ἔ­φυ­γον, καὶ ἀ­πελ­θόν­τες εἰς τὴν πό­λιν ἀ­πήγ­γει­λαν πάν­τα καὶ τὰ τῶν δαι­μο­νι­ζο­μέ­νων. Καὶ ἰ­δοὺ πᾶ­σα ἡ πό­λις ἐ­ξῆλ­θεν εἰς συ­νάν­τη­σιν τῷ Ἰ­η­σοῦ, καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν πα­ρε­κά­λε­σαν ὅ­πως με­τα­βῇ ἀ­πὸ τῶν ὁ­ρί­ων αὐ­τῶν. Καί ἐμβάς εἰς πλοῖον διεπέρασε καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν.

Μετάφρασι

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ ἠλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὴν χώ­ρα τῶν Γερ­γε­ση­νῶν, τὸν συ­νάν­τη­σαν δύ­ο δαι­μο­νι­σμέ­νοι πού ἔ­βγαι­ναν ἀ­πὸ τοὺς τά­φους, φο­βε­ροὶ πο­λύ, ὥ­στε νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ πέ­ρα­ση κα­νεὶς ἀ­πὸ τὸ δρό­μο ἐ­κεῖ­νο. Καὶ ἰ­δού ἔ­κρα­ξαν λέ­γον­τας;«Τί σχέ­ση ἔ­χου­με ἐ­μεῖς μὲ σέ­να, Ἰ­η­σοῦ, Υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ; "Ἦλ­θες ἐ­δῶ γιὰ νὰ μᾶς βα­σα­νί­σεις προ­τοῦ ἔλ­θει ὃ και­ρός μας;’’ Μα­κριὰ δὲ ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ἦ­ταν μί­α με­γά­λη ἄ­γε­λη ἀ­πὸ χοί­ρους πού ἔ­βο­σκε. Οἱ δὲ δαί­μο­νες τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν λέ­γον­τας:«Ἐ­ὰν πρό­κει­ται νὰ μᾶς βγά­λης ἄφη­σέ μας νὰ πᾶ­με στὴν ἀ­γέ­λη τῶν χοί­ρων». Καὶ τοὺς εἶ­πε: «Πη­γαί­νε­τε». Καὶ βγῆ­καν καὶ πῆ­γαν στὴν ἀ­γέ­λη τῶν χοί­ρων. Καὶ ἰ­δοὺ ὤρ­μη­σε ὅ­λη ἡ ἀ­γέ­λη τῶν χοί­ρων καὶ γκρε­μί­στη­κε στὴ λί­μνη καὶ πνή­γη­κε στὰ νε­ρά· οἱ δὲ βο­σκοὶ ἔ­φυ­γαν, καὶ πῆ­γαν στὴ πό­λι, καὶ ἀ­νήγ­γει­λαν πάν­τα τὰ συμ­βάν­τα, καὶ ἰ­δί­ως τὰ σχε­τι­κὰ μὲ τοὺς δαι­μο­νι­σμέ­νους. Καὶ ἰ­δοὺ ὅ­λοι οἱ κά­τοι­κοι τῆς πό­λε­ως βγῆ­καν νὰ συ­ναν­τή­σουν τὸν Ἰ­η­σοῦ, καί, ὅ­ταν τὸν εἶ­δαν. τὸν πα­ρε­κά­λε­σαν νὰ φύ­γη ἀ­πὸ τὴν πε­ρι­ο­χή τους. Τό­τε ἐ­πι­βι­βά­σθη­κε σὲ πλο­ῖ­ο καὶ πέ­ρα­σε ἀ­πέ­ναν­τι στὴν πό­λι του (Κα­περ­να­ούμ.)

Ἡ κακία τοῦ διαβόλου  καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μέ­σα ἀ­πό τό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γέ­λιο φαί­νε­ται κα­θα­ρά ἡ κα­κί­α τοῦ Δι­α­βό­λου καί ἡ παν­το­δυ­να­μί­α καί ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Ὅ­πως τά ἔρ­γα τοῦ  ἀν­θρώ­που φα­νε­ρώ­νουν τόν ἄν­θρω­πο, ἔ­τσι καί τά ἔρ­γα τοῦ Δι­α­βό­λου φα­νε­ρώ­νουν τό Δι­ά­βο­λο, κι  ἄς μήν πα­ρα­δέ­χον­ται τήν ὕ­παρ­ξι του πολ­λοί ἄν­θρω­ποι. Ἐ­μεῖς γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὑ­πάρ­χει καί θά τόν πε­ρι­γρά­ψου­με γι’ αὐ­τούς πού ἀ­γνο­οῦν τήν ὕ­παρ­ξί του ἤ καί ἀμ­φι­βάλ­λουν, γιά νά τούς προ­στα­τεύ­σου­με.

¨Ο Διάβολος

Ὁ Δι­ά­βο­λος ἦ­ταν ἀρ­χάγ­γε­λος, δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Πα­να­γά­θου Θε­οῦ καί τό ὄ­νο­μά του Ἑ­ω­σφό­ρος, δη­λα­δή ἄ­στρο τῆς αὐ­γῆς, αὐ­γε­ρι­νός. Ὅ­ταν ὁ Θε­ός­ δη­μι­ούρ­γη­σε τό οὐ­ρα­νό μέ τά ἀ­στέ­ρια καί φά­νη­κε  ὅ­λη ἐ­κεί­νη ἡ με­γα­λο­πρέ­πεια τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, ὅ­λοι οἱ ἄγ­γε­λοι μ’ ἕ­να στό­μα ὕ­μνη­σαν τόν Δη­μι­ουρ­γό. Ὁ Ἑ­ω­σφό­ρος ὅ­μως θο­λώ­θη­κε καί μέ πολ­λήν ὑ­πε­ρη­φά­νεια εἶ­πε: «Θά στή­σω τό θρό­νο μου πά­νω ἀ­πό τά ἄ­στρα καί  θά γί­νω ὅ­μοι­ος μέ τόν Ὕ­ψι­στο, δη­λα­δή νά γί­νη Θε­ός. ἀ­πό τό­τε ἀ­πό φω­τει­νός ἄγ­γε­λος πού ἦ­ταν ἔ­γι­νε σκο­τει­νός δαί­μο­νας καί δι­ώ­χτη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό μα­ζί μέ τούς ἀγ­γέ­λους πού τόν ἀ­κο­λού­θη­σαν.Ὄ­χι μό­νο δέν ἔ­στη­σε θρό­νο, ἀλ­λά ἔ­χα­σε καί τή δό­ξα πού εἶ­χε σάν ἀρ­χάγ­γε­λος. Ἀ­πό τό­τε ἔ­γι­νε ἀν­τί­θε­ος  καί τό ἔρ­γο του εἶ­ναι νά κα­τα­στρέ­ψη τόν ἄν­θρω­πο καί τή δη­μι­ουρ­γί­α, γιά νά ἐκ­δι­κη­θῆ τό Θε­ό, καί ἀ­φοῦ Ἐ­κεῖ­νον δέ μπο­ρεῖ νά τόν βλά­ψη στρέ­φε­ται στά δη­μι­ουρ­γή­μα­τά Του.

 Ἔ­τσι μέ τήν ἀ­πο­πλά­νη­σι ὅ­μως τῶν πρω­το­πλά­στων κα­τά­φε­ρε νά βά­λη ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος ὑ­πό τήν κυ­ρι­αρ­χί­α του. Ἤλ­θεν ὅ­μως ὀ νέ­ος Ἀ­δάμ, ὁ Θε­άν­θρω­πος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, πού ἔ­μελ­λε νά κα­ταρ­γή­ση τό κρά­τος τοῦ Δι­α­βό­λου καί νά ἐ­λευ­θε­ρώ­ση­ τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Καί θυ­σί­α­σε τήν ἀν­θρώ­πι­νη Του φύ­σι ὁ Κύ­ριος δε­χό­με­νος τό σταυ­ρό καί τόν θα­νά­το. Αὐ­τός ὁ θά­να­τος ἦ­ταν ἡ αἰ­τί­α νά κα­ταρ­γη­θῆ τό βα­σί­λει­ο τοῦ Δι­α­βό­λου, για­τί κα­τά τή διά­ρκεια πού βρι­σκό­ταν τό σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ στόν τά­φο,ζω­ο­ποι­ή­θη­κε, κα­τά τόν  Παῦ­λο, καί πῆ­γε στό βα­σί­λει­ο τοῦ Δι­α­βό­λου, στόν Ἅ­δη, καί  ἀ­φοῦ νί­κη­σε κα­τά κρά­τος τό Δι­ά­βο­λο καί  τό στρα­τό του, ἐ­λευ­θέ­ρω­σε τούς δε­σμί­ους καί τώ­ρα ὁ Δι­ά­βο­λος ἔ­χα­σε τή δύ­να­μί του. Εἶ­ναι σάν λι­ον­τά­ρι χω­ρίς δόν­τια. Ἡ δύ­να­μί του εἶ­ναι ἡ πα­νουρ­γί­α, τό ψέ­μα καί ἡ ἀ­πά­τη. Ἔ­τσι ξε­γε­λᾶ τούς ἀν­θρώ­πους καί τόν ἀ­κο­λου­θοῦν. Αὐ­τό πα­θαί­νει καί κά­θε ἄν­θρω­πος πού τόν πι­στεύ­ει καί πλα­νι­έ­ται.

Ἡ ἀ­δυ­να­μί­α τοῦ Δι­ά­βο­λου καί

ἡ παν­το­δυ­να­μί­α τοῦ Κυ­ρί­ου.

Στήν πλά­νη τοῦ Δι­α­βό­λου φαί­νε­ται ἔ­πε­σαν καί οἱ ση­με­ρι­νοί δαι­μο­νι­σμέ­νοι καί τά πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα, οἱ δαί­μο­νες, τούς με­τέ­τρε­ψαν σέ φό­βη­τρο τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λά καί τούς κα­τα­τυ­ραν­νοῦσ­αν χω­ρίς οἶ­κτο.  Ἦ­ταν ὅ­μως τυ­χε­ροί για­τί τούς ἐ­πι­σκέ­φθη­κε ὁ Κύ­ριος.Μό­λις τά δαι­μό­νια ἀν­τί­κρυ­σαν τόν Ἰ­η­σοῦ φο­βή­θη­καν τό­σο πο­λύ πού ἀ­να­γνώ­ρι­σαν τόν δι­κα­στή τους φο­φι­σμέ­νοι εἶ­παν· «Τί κοι­νόν ὑ­πάρ­χει με­τα­ξύ μας Υἱ­έ τοῦ Θε­οῦ καί ἦλ­θες ἐ­δῶ νά μᾶς βα­σα­νί­σης πρίν τήν ὥ­ρα σου;» Καί ἄρ­χι­σαν τά δαι­μό­νια νά πα­ρα­κα­λοῦν τόν Ἰ­η­σοῦ νά μήν τούς στεί­λη στήν ἄ­βυσ­σο τῆς κό­λα­σης, ἀλ­λά νά τούς ἐ­πι­τρέ­ψη νά πᾶ­νε στό κο­πά­δι τῶν χοί­ρων. Τούς ἐ­πέ­τρε­ψε καί πῆ­γαν στούς χοί­ρους καί  ἐ­λευ­θε­ρώ­θη­καν οἱ ἄν­θρω­ποι δο­ξά­ζον­τας τό Θε­ό.

Ἀ­πό αὐ­τά πού ἀ­να­φέ­ρα­με φαί­νε­ται κα­θα­ρά ὅ­τι οὐ­σι­α­στι­κά δέν ἔ­χει δύ­να­μι ὁ σα­τα­νᾶς οὔ­τε μπο­ρεῖ νά ἐ­ξου­σιά­ση κα­νέ­να ἄν­θρω­πο ὑ­πο­χρε­ω­τι­κά ἄν ὁ ἄν­θρω­πος δέν τό θέ­λει. Ἄν  οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χουν κρι­τή­ριο τό θέ­λη­μα καί τό νό­μο τοῦ Θε­οῦ, θά δι­α­κρί­νουν τήν πλά­νη τοῦ δι­α­βό­λου καί θά ἀ­πο­φύ­γουν τίς πα­γῖ­δες πού φτιά­χνει καί  δέ θά δε­χθοῦν τίς προ­φά­σεις πού τούς ὑ­πο­βάλ­λει στό μυα­λό. Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ἀ­κω­βος μᾶς συμ­βου­λεύ­ει. «Ἀν­τι­στα­θεῖ­τε στό Δι­ά­βο­λο καί θά φύ­γη ἀ­πό ἀ­πό σᾶς, πλη­σιἀ­στε τό Θε­ό καί θά σᾶς πλη­σιά­ση.» Χρει­ά­ζε­ται λοι­πόν ὅ­λοι μας νά ξέ­ρου­με τί θέ­λει ἀ­πό ἐ­μᾶς ὁ Θε­ός μας καί τί εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο πού  δι­ώ­χνει τό Δι­ά­βο­λο, καί τό γνω­ρί­ζου­με. Αὐ­τό εἶ­ναι ἡ τή­ρη­σι τών ἐν­το­λῶν τοῦ Κυρίου. Αὐ­τό δεί­χνει ἀ­γά­πη στό Θε­ό καί δι­ώ­ξι­μο τῶν δαι­μό­νων.

Δέ θά παύ­ση νά ὑ­πάρ­χη ὁ Δι­ά­βο­λος ἔ­στω καί νι­κη­μέ­νος.Αὐ­τό τό ἐ­πι­τρέ­πει ὁ Θε­ός γιά νά δο­κι­μά­ζον­ται καί νά φαί­νον­ται οἱ πι­στοί ἄν­θρω­ποι πού θά πά­ρουν τό βρα­βεῖ­ο τοῦ ἀ­γῶ­να καί νά μποῦν στή βα­σι­λεί­α του. Θά παύ­ση μιά γιά πάν­τα ἡ τυ­ραν­νί­α τοῦ Πο­νη­ροῦ τή με­γά­λη ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως ὅ­που θά  ἐ­φαρ­μο­σθῆ ἡ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ  Κυ­ρί­ου, καί δέ θά  ξα­να­εμ­φα­νι­σθῆ πο­τέ ἀ­πό τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη καί στούς ἀ­τέ­λει­ω­τους αἰ­ῶ­νες. Θά βα­σι­λεύ­η ὁ Θε­ός καί θά δο­ξά­ζε­ται ἀ­πό τούς πο­λῖ­τες τῆς βα­σι­λεί­ας Του στούς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

15. ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΩΝ ΠΑ­ΤΕ­ΡΩΝ ΤΗΣ δ΄ ΟΙΚ. ΣΥ­ΝΟ­ΔΟΥ

(Ματθ. Ε΄14-19)

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς. Ὑ­μεῖς ἐ­στε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου. Οὐ δύ­να­ται πό­λις κρυ­βῆ­ναι ἐ­πά­νω ὄ­ρους κει­μέ­νη·  οὐ­δὲ κα­ί­ου­σι λύ­χνον καὶ τι­θέ­α­σιν αὐ­τὸν ὑ­πὸ τὸν μό­διον, ἀλ­λ' ἐ­πὶ τὴν λυ­χνί­αν, καὶ λάμ­πει πᾶ­σι τοῖς ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ. Οὕ­τω λαμ­ψά­τω τὸ φῶς ὑ­μῶν ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­πως ἴ­δω­σιν ὑ­μῶν τὰ κα­λὰ ἔρ­γα καὶ δο­ξά­σω­σιν τὸν πα­τέ­ρα ὑ­μῶν τὸν ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς.  Μὴ νο­μί­ση­τε ὅ­τι ἦλ­θον κα­τα­λῦ­σαι τὸν νό­μον ἢ τοὺς προ­φή­τας· οὐκ ἦλ­θον κα­τα­λῦ­σαι ἀλ­λὰ πλη­ρῶ­σαι.  Ἀ­μὴν γὰρ λέ­γω ὑ­μῖν, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θῃ ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ, ἰ­ῶ­τα ἓν ἢ μί­α κε­ρα­ί­α οὐ μὴ πα­ρέλ­θῃ ἀπό τοῦ νόμου ἕως ἄν πάντα γένηται. Ὅς ἐάν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καί δι­δά­ξη οὕ­τω, τούς ἄνθρώπους, ­ἐ­λά­χι­στος κλη­θή­σε­ται ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν· Ὅς δ’ ἄν ποι­ή­ση καί δι­δά­ξη , οὕ­τος μέ­γας κλη­θή­σε­ται ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν

Μετάφρασι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος εἰς τοὺς μα­θη­τάς του· «Σε­ῖς εἶ­σθε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου. Δὲν δύ­να­ται νὰ κρυ­βῆ πό­λι, πού εἶ­ναι πά­νω σὲ  βου­νό. Οὔ­τε ἀ­νά­βουν λύ­χνο καὶ τὸν θέ­τουν κά­τω ἀ­πὸ τὸ μό­δι (δο­χεῖ­ο), ἀλ­λ’ ἐ­πά­νω στὸ λυ­χνο­στά­τη, καὶ σκορ­πί­ζει τὴ λάμ­ψι του σὲ ὅ­λους, ὅ­σοι βρί­σκον­ται στό σπί­τι, ἔ­τσι νά λάμ­ψη τό  φῶς σας μπρο­στά στούς ἀν­θρώ­πους, γιά νά ἰ­δούν τά κα­λά ἔρ­γα σας καί νά δο­ξά­σουν τόν πα­τέ­ρα σας τόν οὐ­ρά­νιο. «Μή νο­μί­σε­ται ὅ­τι ἦλ­θα νά κα­ταρ­γή­σω τό νό­μο ἤ τούς προ­φῆ­τες. Δέν ἦλ­θα νά κα­ταρ­γή­σω, Ἀλ­λά νά ἐκ­πλη­ρώ­σω. Δι­ό­τι ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέγω, ἕ­ως ὅ­του πα­ρέλ­θη ὁ οὐ­ρα­νός καί ἡ γῆ, ἕ­να γι­ῶ­τα ἤ μιά γραμ­μή δέ θά ἀ­κυ­ρω­θῆ ἀ­πό τό νό­μο, ἀλ­λά ὅ­λα θά γί­νουν. Ἐ­κεῖ­νος δέ, ὀ ὁ­ποῖ­ος θά κα­ταρ­γή­ση μί­αν ἀ­πό τίς  ἐν­το­λές αὐ­τές τίς πο­λύ μι­κρές καί θά δι­δά­ξη ἔ­τσι τούς ἀν­θρώ­πους, θά εἶ­ναι πο­λύ μι­κρός γιά τή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν (δη­λα­δή θά ἀ­πο­κλει­σθῆ ἀ­πό τή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν). Ἀν­τι­θέ­τως ὅ­ποι­ος θά ἐ­φαρ­μό­ση καί θά δι­δά­ξη, αὐ­τός θά εἶ­ναι με­γά­λος (δη­λα­δή, ἄ­ξιος) γιά τή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

Οἱ χριστιανοί φῶς τοῦ κόσμου

Ἀ­πευ­θυ­νό­με­νος πρός τούς μα­θη­τές του ὁ Κύ­ριος, τούς ἔ­λε­γε:«Σεῖς εἶ­σθε τό φῶς τοῦ κό­σμου» Δη­λα­δή σεῖς οἱ μα­θη­τές μου, ἀλ­λά καί κά­θε πι­στός σ’ ἐ­μέ­να θά γί­νε­τε τό φῶς πού θά φω­τί­ση τά σκο­τά­δια τῆς ἁ­μαρ­τί­ας γιά νά μπο­ρέ­σουν οἱ ἄν­θρω­ποι νά δι­α­κρί­νουν τίς με­θό­δους, τίς πα­γῖ­δες καί τήν πλά­νη τοῦ δι­α­βό­λου καί νά σω­θοῦν.  Ἑ­πο­μέ­νως κά­θε ἀ­πό­στο­λος, κά­θε κλη­ρι­κός καί κά­θε ἄν­θρω­πος πού πι­στεύ­ει στόν Κύ­ριο, θά πρέ­πει νά ἀ­κτι­νο­βο­λῆ τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι τό φῶς, ἡ πη­γή τοῦ  φω­τός. Ὁ Ἴ­διος εἶ­πε: «Ἐ­γώ εἶ­μαι τό φῶς τοῦ κό­σμου», καί ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι εἶ­ναι «Τό φῶς τό ἀ­λη­θι­νό πού φω­τί­ζει κά­θε ἄν­θρω­πο πού ἔρ­χε­ται στόν κό­σμο». Ἡ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ ἀ­κτῖ­να πού φω­τί­ζει κά­θε ἕ­να πού τή δέ­χε­ται καί ἐ­φαρ­μό­ζον­τας την γί­νε­ται καί αὐ­τός φῶς.

            Ὅ­ταν ὁ χρι­στια­νός προ­σαρ­μό­σει τή συμ­πε­ρι­φο­ρά του, τά ἔρ­γα του καί τή ζω­ή του, μέ τή δι­δα­σκα­λί­α καί τό θέ­λη­μα τοῦ Κυ­ρί­ου καί βλέ­πον­τάς τα οἱ  γύ­ρω του τό­τε πεί­θον­ται καί στό κή­ρυγ­μά του γιά τό Χρι­στό.

            Ὅ­πως τό ὑ­λι­κό φῶς φω­τί­ζει τά πάν­τα καί μπο­ρεῖ ὁ ἄν­θρω­πος νά δι­α­κρί­νη τά ἐμ­πό­δια πού συ­ναν­τᾶ, ἔ­τσι καί τό πνευ­μα­τι­κό φῶς πού ἐκ­πο­ρεύ­ε­ται ἀ­πό τό λόγο τοῦ Κυρίου φωτίζει καί διαλύει τά ἐμπόδια πού βάζει ὁ Διάβολος στούς ἀνθρώπους γιά νά τούς παρασύρει στήν πλάνη του.

Ἀ­πό τό φῶς αὐ­τό τοῦ Χρι­στοῦ ἦ­ταν φω­τι­σμέ­νοι καί οἱ Πα­τέ­ρες τῆς  τε­τάρ­της Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, πού σή­με­ρα τι­μοῦ­με, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­θαί­ρε­σαν τόν αἱ­ρε­τι­κό Ἀρ­χι­μαν­δρί­τη Εὐ­τυ­χῆ καί ἀ­πάλ­λα­ξαν τήν Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πό τήν αἵ­ρε­σι τοῦ Μο­νο­φυ­σι­τι­σμοῦ.

Τό πνευ­μα­τι­κό φῶς πού ἐκ­πέμ­πει ἡ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Να­ζω­ραί­ου θά πρέ­πει νά φω­τί­ζει κά­θε ἄν­θρω­πο πού φέ­ρει τό ὄ­νο­μα χρι­στια­νός.

 Γε­νι­έ­ται λοι­πόν τό ἐ­ρώ­τη­μα· εἴ­μα­στε σή­με­ρα οἱ χρι­στια­νοί φῶς; Ὁ Κύ­ριος εἶ­πε· «ὅ­τι ἀ­πό τόν καρ­πό γνω­ρί­ζε­ται τό δέν­δρο». Καί προ­σθέ­του­με κι ἐ­μεῖς· ἀ­πό τά ἔρ­γα του γνω­ρί­ζε­ται ὁ ἄν­θρω­πος καί ὅ­λη ἡ κοι­νω­νί­α.Δυ­στυ­χῶς ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα φα­νε­ρώ­νει ὅ­τι οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι χρι­στια­νοί μέ τή ζω­ή τους καί τά ἔρ­γα τους καί τή συμ­πε­ρι­φο­ρά τους σκέ­πα­σαν τό φῶς μέ τό μαν­δύ­α τῆς ἀ­συ­νέ­πειας, τῆς ὁ­λι­γο­πι­στί­ας καί τῆς ἁ­μαρ­τω­λῆς ζω­ῆς μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά γί­νουν σκο­τά­δι καί νά  σκαν­δα­λί­ζουν τούς ἄλ­λους. Ἐ­πα­λη­θεύ­ει ἔ­τσι τό ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ· «Σεῖς χρι­στια­νοί γί­νε­σθε αἰ­τί­α νά βλα­σφη­μεῖ­ται τό ὄ­νο­μά μου με­τα­ξύ τῶν ὲθνῶν». Εἶναι πολύ λυ­πη­ρό αὐ­τό πού βλέ­που­με με­τα­ξύ τῶν χρι­στια­νῶν.

Εἶ­ναι λοι­πόν ἐ­πεῖ­γον καί ἀ­ναγ­καῖ­ο ὅ­λοι μας νά σκε­φθοῦ­με σο­βα­ρά νά  ἀλ­λά­ξου­με τρό­πο σκέ­ψε­ως, τρό­πο ζω­ῆς καί συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς καί νά προ­σαρ­μό­σου­με τή ζω­ή μας μέ τή ζω­ή καί τό θέ­λη­μα τοῦ Χρι­στοῦ, νά ἀ­να­ζω­ο­πυ­ρώ­σου­με τήν πί­στι μας καί νά ξα­να­λάμ­ψη τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ στή ψυ­χή μας, νά γί­νου­με πρα­γα­μα­τι­κά φῶ­τα, ἄν­θρω­ποι προ­τύ­πων πρός μί­μη­σι καί  νά δο­ξά­ζε­ται ἔ­τσι τό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους πού  μᾶς βλέ­πουν καί μᾶς πα­ρα­κο­λου­θοῦν. Καί  ἔ­τσι ἐ­ξα­σφα­λί­ζου­με καί τό αἰ­ώ­νιο φῶς τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ.

16. ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΚΤΗ   ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Θ΄ 1-8)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐμ­βὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς πλοῖ­ον δι­ε­πέ­ρα­σεν καὶ ἦλ­θεν εἰς τὴν ἰ­δί­αν πό­λιν. Καὶ ἰ­δοὺ προ­σέ­φε­ρον αὐ­τῷ πα­ρα­λυ­τι­κὸν ἐ­πὶ κλί­νης βε­βλη­μέ­νον. καὶ ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὴν πί­στιν αὐ­τῶν εἶ­πεν τῷ πα­ρα­λυ­τι­κῷ· Θάρ­σει, τέ­κνον· ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου. Καὶ ἰ­δού τι­νες τῶν γραμ­μα­τέ­ων εἶ­πον ἐν ἑ­αυ­τοῖς· οὗ­τος βλα­σφη­μεῖ. Καὶ εἰ­δὼς ὁ Ἰ­η­σοῦς τὰς ἐν­θυ­μή­σεις αὐ­τῶν εἶ­πεν· Ἵ­να τί ὑ­μεῖς ἐν­θυ­μεῖ­σθε πο­νη­ρὰ ἐν ταῖς καρ­δί­αις ὑ­μῶν; Τί γάρ ἐ­στιν εὐ­κο­πώ­τε­ρον, εἰ­πεῖν, ἀ­φέ­ων­ταί σου αἱ ἁ­μαρ­τί­αι, ἢ εἰ­πεῖν, ἔ­γει­ρε καὶ πε­ρι­πά­τει; Ἵνα δὲ εἰ­δῆ­τε ὅ­τι ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χει ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­πὶ τῆς γῆς ἀ­φι­έ­ναι ἁ­μαρ­τί­ας,  τό­τε λέ­γει τῷ πα­ρα­λυ­τι­κῷ. Ἐ­γερ­θεὶς ἆ­ρόν σου τὴν κλί­νην καὶ ὕ­πα­γε εἰς τὸν οἶ­κόν σου. Καὶ ἐ­γερ­θεὶς ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ. Ἰ­δόν­τες δὲ οἱ ὄ­χλοι ἐ­θα­ύ­μα­σαν καὶ ἐ­δό­ξα­σαν τὸν Θε­ὸν τὸν δόν­τα ἐ­ξου­σί­αν τοι­α­ύ­την τοῖς ἀν­θρώ­ποις.

 Μετάφρασι

Τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­πι­βι­βά­σθη­κε σέ πλοῖ­ο καί πέ­ρα­σε ἀ­πέ­ναν­τι καί ἦλ­θε στήν πό­λι του (τήν Κα­περ­να­ούμ) Καί ἰ­δού ἔ­φε­ραν σ' αὐ­τόν ἕ­να πα­ρα­λυ­τι­κό πά­νω σέ κρεβ­βά­τι, κι ὅ­ταν εἶ­δε ὁ Ἰ­η­σοῦς τήν πί­στι τους εἶ­πε στόν πα­ρα­λυ­τι­κό:«Ἔ­χε θάρ­ρος παι­δί μου! Σοῦ ἔ­χουν συγ­χω­ρε­θῆ οἱ ἁ­μαρ­τί­ες σου». Καί ἰ­δού με­ρι­κοί ἀ­πό τούς γραμ­μα­τεῖς εἶ­παν μέ­σα τους: «Αὐ­τός βλα­σφη­μεῖ». Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς εἶ­δε τίς σκέ­ψεις τους  καί εἶ­πε: «Για­τί σκέ­πτε­σθε μέ­σα στίς δι­ά­νο­ι­ές σας πο­νη­ρά; Τί δέ εἶ­ναι εὐ­κο­λώ­τε­ρο νά εἴ­πω; " Ἔ­χουν συγ­χω­ρη­θῆ οἱ ἁ­μαρ­τί­ες σου", ἡ νά εἰ­πῶ "Σή­κω καί περ­πᾶ­τα". Γιά νά μά­θε­τε δέ ὅ­τι ὁ Υἱ­ός τοῦ ἄν­θρω­που ἔ­χει ἐ­ξου­σί­α νά συγ­χω­ρῆ ἁ­μαρ­τί­ες πά­νω στή γῆ», Τό­τε λέ­γει στόν πα­ρα­λυ­τι­κό: «Σή­κω πᾶ­ρε τό κρεβ­βά­τι σου καί πή­γαι­νε στό σπί­τι σου». Καί ση­κώ­θη­κε καί πῆ­γε στό σπί­τι του. Βλέ­πον­τας δέ τά πλή­θη, θαύ­μα­σαν καί δό­ξα­σαν τό Θε­ό, πού ἔ­δω­σε τέ­τοια ἐ­ξου­σί­α στούς ἄν­θρω­πους. 

Εμ­πό­δια στήν πο­ρεί­α μας πρός τόν Ἰ­η­σοῦ.

Τό πλῆ­θος τοῦ κό­σμου πού εἶ­χε μα­ζευ­τεῖ γιά νά ἀ­κού­ση τό λό­γο τοῦ Κυ­ρί­ου στά­θη­κε ἐμ­πό­διο στούς τέσ­σε­ρεις ἀν­θρώ­πους νά πλη­σιά­σουν τόν πα­ρα­λυ­τι­κό μπρο­στά στόν Ἰ­η­σοῦ. Τό πλῆ­θος μιά ἄλ­λη φο­ρά ἐμ­πό­δι­ζε τούς τυ­φλούς νά πᾶ­νε κον­τά στόν Ἰ­η­σοῦ πού δι­ά­βαι­νε ἀ­πό τό δρό­μο τους. Καί σ’ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις ἐμ­πο­δί­ζον­ταν ἄν­θρω­ποι νά πλη­σιά­σουν τόν Κύ­ριο. Αὐ­τά τά ἐμ­πό­δια θά τά συ­ναν­τή­ση καί σή­με­ρα κά­θε ἄν­θρω­πος πού θέ­λει νά συν­τή­ση τόν σω­τῆ­ρα Κύ­ριο. Ἐμ­πό­δια κά­θε λο­γῆς θά ἐ­πι­στρα­τεύ­ση ὁ Δι­ά­βο­λος γιά νά ἐμ­πο­δί­ση τούς  ἀν­θρώ­πους νά σω­θοῦν ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α. Ἐμ­πό­δια θά συ­ναν­τή­ση ὁ νέ­ος πού θέ­λει νά ζή­ση τήν κα­τά Χρι­στό ζω­ή, τήν ἀ­γνό­τη­τα,τήν παρ­θε­νί­α, τή σω­φρο­σύ­νη. Ὁ Δι­ά­βο­λος μέ­σω τῶν φί­λων, «ἔ­λα τώ­ρα, θά γί­νης κα­λό­γε­ρος; Γλέν­τα τή ζω­ή καί ἔ­χεις και­ρό νά σκε­φθῆς τό Θε­ό καί τήν ἐκ­κλη­σί­α. Δές πῶς  περ­νᾶ σή­με­ρα ὁ κό­σμος· θά εἶ­σαι ὀ­πι­σθο­δρο­μι­κός;» Καί ὄ­χι μό­νο ὁ κό­σμος ἀλ­λά καί στό πε­ρι­βάλ­λον του ὁ ἄν­θρω­πος συ­ναν­τᾶ δυ­σκο­λί­ες ὅ­ταν πρό­κει­ται νά θε­λή­ση νά πλη­σιά­ση τό Θε­ό. Πό­σοι γο­νεῖς δέν ἐμ­πό­δι­σαν τά παι­διά τους νά  ἀ­κο­λου­θή­σουν τό δρό­μο τῆς ἱ­ε­ρω­σύ­νης ἤ νά γί­νουν μο­να­χοί; Ὁ Δι­ά­βο­λος διά μέ­σου αὐ­τῶν γί­νε­ται ἐμ­πό­διο στήν σω­τη­ρί­α τοῦ κό­σμου καί  πρέ­πει ὅ­λοι νά τό  ἀν­τι­λη­φθοῦ­με.Θέ­λει ὁ ἄν­θρω­πος νά ἀ­φή­ση τήν ἁ­μαρ­τί­α καί τόν ἐμ­πο­δί­ζουν οἱ φί­λοι του λέ­γον­τάς του·«Ἔ­λα τώ­ρα νά γλεν­τή­σου­με τή ζω­ή, καί ἔ­χου­με και­ρό. Ὅ­ταν θά γε­ρά­σου­με πη­γαί­νου­με καί στήν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι.» Ὁ Δι­ά­βο­λος μέ πολ­λήν τέ­χνη καί μα­ε­στρί­α πλα­νᾶ τούς ἀν­θρώ­πους. Θέ­λει κά­ποι­ος νά νη­στεύ­ση καί τοῦ προ­βάλ­λει τήν ὑ­γεί­α, θέ­λει νά ἐκ­κλη­σια­σθῆ καί τοῦ  ὑ­πο­βάλ­λει τή φτώ­χεια ἤ ὅ­τι θά  κα­θυ­στε­ρή­σουν οἱ δου­λει­ές του· κι  ἄν ἐκ­κλη­σια­σθῆ ἀ­κό­μα τοῦ  γυ­ρί­ζει τό νοῦ σ’ ἄλ­λα ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά βρί­σκε­ται στό να­ό μό­νο τό σῶ­μα, για­τί ὁ νοῦς γυ­ρί­ζει ἀλ­λοῦ. Καί ἀ­πό ἐ­ξο­μο­λο­γη­τή­ρι ἀ­κό­μα δι­ώ­χνει τόν ἁ­μαρ­τω­λό γιά νά μήν ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ καί σω­θεῖ.

            Ἐμ­πό­δια λοι­πόν σέ κά­θε βῆ­μα πού γί­νε­ται γιά νά πλη­σι­ά­σου­με τό Θε­ό. Ἐμ­πό­δια συ­νάν­τη­σαν ὅ­πως ἔ­χου­με ἀ­να­φέ­ρει καί οἱ τέσ­σε­ρεις ἄν­θρω­ποι τοῦ ση­με­ρι­νοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, ἀλ­λά δέν στα­μά­τη­σαν. Ἦ­ταν ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νοι νά φτά­ση ὁ ἄν­θρω­πός τους κον­τά στόν Ἰ­η­σοῦ καί βρῆ­καν τόν τρό­πο. Τόν ἀ­νέ­βα­σαν στή στέ­γη μέ πο­λύ κό­πο σί­γου­ρα, ἀ­φαί­ρε­σαν τό χῶ­μα καί τά κε­ρα­μί­δια ἄ­νοι­ξαν τρύ­πα καί  ἀ­π’ ἐ­κεῖ κα­τέ­βα­σαν τόν πα­ρα­λυ­τι­κό μπρο­στά στόν Κύ­ριο καί σέ πεῖ­σμα τοῦ δι­α­βό­λου ὁ ἄν­θρω­πος πῆ­ρε ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τί­ῶν καί τή για­τρειά τῆς ἀρ­ρώ­στειας του πού τόν εἶ­χε κα­θη­λω­μέ­νο στό κρεβ­βά­τι

Χρι­στια­νοί μου.

            Για­τί νά μήν μι­μη­θοῦ­με κι  ἐ­μεῖς αὐ­τούς τούς ἀν­θρώ­πους; Τή πί­στι τους  στόν Κύ­ριο, τήν ὑ­πο­μο­νή τους, τήν ἐ­πι­μο­νή τους , τήν ἐ­φευ­ρε­τι­κό­τη­τα καί ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους. Μέ τά ὅ­πλα αὐ­τά στή φα­ρέ­τρα μας νά πο­λε­μή­σου­με γιά νά πε­τύ­χου­με τό σκο­πό μας, τή σω­τη­ρί­α μας. Νά πα­ρα­με­ρί­σου­με τά κε­ρα­μί­δια καί τά χώ­μα­τα πού  μᾶς ἐμ­πο­δί­ζουν, ὅ,τι κι  ἄν εἶ­ναι αὐ­τά καί νά φθά­σου­με κον­τά στόν Κύ­ριο καί Θε­ό μας καί νά ἀ­κού­σου­με κι  ἐ­μεῖς ὅ­πως ὁ πα­ρα­λυ­τι­κός¨« θάρ­σει τέ­κνον ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου

Ἐμ­πρός λοι­πόν, τώ­ρα ὁ και­ρός εἶ­ναι κα­τάλ­λη­λος δι­ερ­χό­μα­στε πε­ρί­ο­δο πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γώ­να νά προ­χω­ρή­σου­με, νά μήν ἀ­πο­γο­η­τευ­ό­μα­στε καί νά στα­μα­τοῦ­με. Οí προ­σπά­θειά μας  νά συ­νε­χής νά πα­ρα­με­ρί­σου­με τά ἐμ­πό­δια καί μέ τό ὅ­πλα πού ἀ­να­φέ­ρα­με πιό πά­νω καί μέ θερ­μή προ­σευ­χή σί­γου­ρα θά νι­κή­σου­με μέ τή χά­ρι τοῦ Νι­κη­τή Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ πού πάν­το­τε ἔρ­χε­ται βο­η­θός στό κά­λε­σμα κά­θε πι­στοῦ καί τόν ἐ­νι­σχύ­ει καί βγαί­νει νι­κη­τής στόν ἀ­γῶ­να του κα­τά τοῦ Δι­α­βό­λου.

17 .ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(θ΄ 27-35)

Tῷ καιρῷ  ἐκείνῳ, παρά­γον­τι  ἐ­κεῖ­θεν τῷ Ἰ­η­σοῦ ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ δύ­ο τυ­φλοὶ κρά­ζον­τες καὶ λέ­γον­τες· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ. ἐλ­θόν­τι δὲ εἰς τήν οἰ­κί­αν προ­σῆλ­θον αὐ­τῶ οἱ τυ­φλοί, καί λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς. Πι­στε­ύ­ε­τε ὅ­τι δύ­να­μαι τοῦ­το ποι­ῆ­σαι; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Ναί, Κύ­ρι­ε. Τό­τε ἥ­ψα­το τῶν ὀ­φθαλ­μῶν αὐ­τῶν λέ­γων· Κα­τὰ τὴν πί­στιν ὑ­μῶν γε­νη­θή­τω ὑ­μῖν. Καὶ ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν αὐ­τῶν οἱ ὀ­φθαλ­μοί· καὶ ἐ­νε­βρι­μή­σα­το αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Ὁ­ρᾶ­τε μη­δεὶς γι­νω­σκέ­τω. Οἱ δὲ ἐ­ξελ­θόν­τες δι­ε­φή­μι­σαν αὐ­τὸν ἐν ὅ­λῃ τῇ γῇ ἐ­κε­ί­νῃ.  Αὐ­τῶν δὲ ἐ­ξερ­χο­μέ­νων ἰ­δοὺ προ­σή­νεγ­καν αὐ­τῷ ἄν­θρω­πον κω­φὸν δαι­μο­νι­ζό­με­νον καὶ ἐκ­βλη­θέν­τος τοῦ δαι­μο­νί­ου ἐ­λά­λη­σεν ὁ κω­φός. Καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν οἱ ὄ­χλοι λέ­γον­τες, οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φά­νη οὕ­τως ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ήλ. Οἱ δὲ Φα­ρι­σαῖ­οι ἔ­λε­γον· Ἐν τῷ ἄρ­χον­τι τῶν δαι­μο­νί­ων ἐκ­βάλ­λει τὰ δαι­μό­νια. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὰς πό­λεις πά­σας καὶ τὰς κώ­μας, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λιον τῆς βα­σι­λε­ί­ας καὶ θε­ρα­πε­ύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ.

 Μετάφρασι

Ἐ­νῶ δὲ προ­χω­ροῦ­σε ἀ­π' ἐ­κεῖ ὁ Ἰ­η­σοῦς, τὸν ἀ­κο­λού­θη­σαν δύ­ο τυ­φλοί, κρά­ζον­τας καὶ λέ­γον­τας: «Σπλα­χv­ί­σo­υ μας καὶ σῶ­σε μας (θε­ρά­πευ­σέ μας) Υἱ­έ Δα­βὶδ» Ὅ­ταν δὲ ἦλ­θε στὸ σπί­τι, ἦλ­θαν κον­τὰ καὶ οἱ τυ­φλοὶ καὶ τοὺς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Πι­στεύ­ε­τε ὅ­τι δύ­να­μαι νὰ κά­νω τοῦ­το;» Τοῦ λέ­γουν:«Ναὶ Κύ­ρι­ε». Τό­τε ἄγ­γι­ξε τὰ μά­τια τοὺς λέ­γον­τας: «'­Ἂς γί­νη σὲ σᾶς σύμ­φω­να μὲ τὴν πί­στη σας».Καὶ ἄ­νοι­ξαν τὰ μά­τια τους. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς μὲ αὐ­στη­ρό ὕ­φος τοὺς πρό­στα­ξε λέ­γον­τας:«Κοι­τά­ξε­τε νὰ μὴν τὸ μά­θη κα­νείς. Ἀλ­λ' αὐ­τοί βγῆ­καν καὶ τὸν δι­ε­φή­μι­σαν σ' ὅ­λη τὴν πε­ρι­ο­χὴ ἐ­κεί­νη.Καί ὅ­ταν βγῆ­κε τό δαι­μό­νιο, ὁ βω­βός μί­λη­σε, καί τά πλή­θη θαύ­μα­σαν καί ἔ­λε­γαν: «Πο­τέ δέν πα­ρου­σι­ά­σθη­κε τέ­τοι­ο φαι­νό­με­νο στό Ἴσ­ρα­ηλ». Ἄλ­λ' οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι ἔ­λε­γαν: «Μέ τή δύ­να­μι τοῦ ἄρ­χον­τος τῶν δαι­μο­νί­ων βγά­ζει τά δαι­μό­νια». Καί πε­ρι­ώ­δευ­ε ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­λες τίς πό­λεις καί τά χω­ριά, καί δί­δα­σκε στίς συ­να­γω­γές τους καί κή­ρυτ­τε τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα τῆς βα­σι­λεί­ας (τοῦ Θε­οῦ), καί θε­ρά­πευ­ε κά­θε ἀ­σθέ­νεια καί ἀρ­ρώ­σ­τεια στό λα­ό.

Οἱ τυφλοί πού βλέπουν.

Εἶ­χαν προ­η­γη­θεῖ δύ­ο θαύ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου, πρίν ἀ­πό αὐ­τό τῶν δύ­ο τυ­φλῶν´ ἡ θε­ρα­πεί­α τῆς αἰ­μορ­ρο­ού­σης καί ἡ  ἀ­νά­στα­σι τῆς κό­ρης τοῦ Ἰ­α­εί­ρου. Καί τά δύ­ο αὐ­τά θαύ­μα­τα ἦ­ταν ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς θερ­μῆς καί ζων­τα­νῆς πί­στεως τῶν ἀν­θρώ­πων. Τό ἴ­διο συ­νέ­βη καί μέ τή θε­ρα­πεί­α τῶν δύ­ο τυ­φλῶν πού σή­με­ρα ἀ­κού­σα­με στό Εὐ­αγ­γέ­λιο. Ἄς δοῦ­με ὅ­μως πῶς  ἐ­ξε­λί­χθη­κε τό γε­γο­νός αὐ­τό. Οἱ  δύ­ο τυ­φλοί βρί­σκον­ταν στούς δρό­μους ὅ­πως φαί­νε­ται καί ὅ­ταν ἀν­τε­λή­φθη­σαν τόν Ἰ­η­σοῦ νά περ­νᾶ μέ τή συ­νο­δεί­α Του, τόν ἀ­κο­λού­θη­σαν καί ἄρ­χι­σαν νά φω­νά­ζουν λέ­γον­τες´ «Ἰ­η­σοῦ Υἱ­έ Δαυ­ΐδ ἐ­λέ­η­σέ μας»  Για­τί οἱ τυ­φλοί φώ­να­ζαν τόν Ἰ­η­σοῦ υἱ­όν Δαυ­ΐδ ἀ­φοῦ δέν τόν ἔ­βλε­παν; Φαί­νε­ται ὅ­τι ἀ­φοῦ ἔ­χα­σαν τό φῶς  τό ὑ­λι­κό, ἀ­πέ­κτη­σαν τό πνευ­μα­τι­κό. Ἦ­ταν φω­τι­σμέ­να τά μά­τια τῆς ψυ­χῆς τά ὁ­ποῖ­α δυ­νά­μω­σαν καί τήν πί­στι τους σέ με­γά­λο βαθ­μό,  για­τί πα­ρ’ ὅ­λο πού  ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­δει­χνε ὅ­τι δέν τούς πρό­σε­χε, ἐ­κεῖ­νοι ὅ­χι μό­νο δέ στα­μά­τη­σαν νά φω­νά­ζουν, ἀλ­λά καί τόν ἀ­κο­λού­θη­σαν μέ­χρι τό σπί­τι πού ἔκανε σταθμό,  ἐ­πι­μέ­νον­τας νά φω­νά­ζουν «Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­έ Δαυ­ΐδ» Μέ τό νά δεί­χνει ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι δέν τούς πρό­σε­χε, ἔ­δι­νε τήν εὐ­και­ρί­α νά  φα­νε­ρω­θῆ ἡ με­γά­λη πί­στι τῶν τυ­φλῶν, καί κά­ποι­α στιγ­μή γυ­ρί­ζει πρός  αὐ­τούς καί τούς ἐ­ρω­τᾶ´ «Πι­στεύ­ε­τε ὁ­τι ἐ­γώ μπο­ρῶ νά σᾶς δώ­σω τό φῶς σας;» Καί μέ μιά φω­νή οἱ τυ­φλοί ἀ­παν­τοῦν´ ναί Κύ­ρι­ε. Ἀγ­γί­ζον­τας τά μά­τια τῶν τυ­φλῶν, ὁ Κύ­ριος, λέ­γει´ «Κα­τά τήν πί­στι σας ἀς γί­νει σέ σᾶς.» Καί ὦ τοῦ θαύ­μα­τος! Ἄ­νοι­ξαν τά κλει­σμέ­να μά­τια καί οἰ τυ­φλοί ἔ­βλε­παν τό φῶς καί τούς ἀν­θρώ­πους.

 Ἀ­πό τό θαῦ­μα αὐ­τό θά πρέ­πει νά προ­σέ­ξου­με δύ­ο πράγ­μα­τα τά ὁ­ποῖ­α θά ἔ­χου­με κέν­τρο τῆς ὅ­λης μας συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς ὅ­σο ἀ­φο­ρᾶ τά αἰ­τή­μα­τά μας πρός τό Θε­ό.

α) Οἱ δύ­ο τυ­φλοί πί­στε­ψαν μ’ ὅ­λη τή δύ­να­μι τῆς ψυ­χῆς τους  ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς ἦ­ταν ὁ προσ­δο­κό­με­νος ἀ­πό τούς Ἰ­ου­δαί­ους Μεσ­σί­ας καί μπο­ροῦ­σε νά τούς θε­ρα­πεύ­ση. Αὐ­τό ἔ­γι­νε γνω­στό μέ τό λό­γο τοῦ Κυ­ρί­ου πού τούς εἶ­πε˚ «κα­τά τήν  πί­στι σας ἄς γί­νει σέ σᾶς» καί ἔ­γι­νε ἡ θε­ρα­πεί­α. Ἡ βέ­βαι­η πί­στι τῶν τυ­φλῶν δυ­νά­μω­νε τήν ἐλ­πί­δα τους καί ἐ­πέ­με­ναν γιά  πολ­λή ὥ­ρα καί θά ἐ­πέ­με­ναν. Ἔ­τσι ἠ πί­στι καί ἡ ἐ­πι­μο­νή ἔ­φε­ρε τό πο­θού­με­νο ἀ­πο­τέ­λε­σμα.

β) Ὁ Κύ­ριος ἔ­δει­χνε ὅ­τι δέν  πρό­σε­χε τούς τυ­φλούς, σάν νά μήν ἄ­κου­ε τίς φω­νές τους, κι  ὄ­μως τούς πρό­σε­ξε καί τούς  ὐ­σπλα­χνί­στη­κε, ἀλ­λά τούς ἄ­φη­σε γιά νά γίνη φα­νερή ἡ με­γά­λη τους πί­στι σ’ Αὐ­τόν, καί τό­τε σύμ­φω­να μέ τήν πί­στι τους  ἔ­κα­με τό θαῦ­μα.

Αὐ­τά τά δύ­ο πα­ρα­δείγ­μα­τα θά πρέ­πει νά τά ἔ­χου­με σο­βα­ρά στό μυα­λό μας. Για­τί πολ­λές φο­ρές ζη­τοῦ­με ἀ­πό τό Θε­ό κά­ποι­ο δι­και­ο­λο­γη­μέ­νο αἴ­τη­μα ἄλ­λά δέν παίρ­νου­με ἀ­πάν­τη­σι καί δι­ε­ρω­τού­μα­στε, για­τί δέ μᾶς προ­σέ­χει ὁ Θε­ός;  Γιά τό θέ­μα αὐ­τό καί σύμ­φω­να μέ  τά συμ­πε­ρά­σμα­τα τοῦ ση­με­ρι­νοῦ θαύ­μα­τος, δύ­ο πράγ­μα­τα μπο­ροῦν νά συμ­βαί­νουν. Ἤ ὁ Θε­ός πε­ρι­μέ­νει νά δῆ τή θερ­μή πί­στι στό αἴ­τη­μα μας, ἤ ἐ­μεῖς δέ προ­σευ­χη­θή­κα­με μέ  μέ ἐ­πι­μο­νή καί πί­στι καί ἐλ­πί­δα ὅ­τι θά ἱ­κα­νο­ποι­η­θῆ τό αἴ­τη­μά μας.

Ἔ­χον­τας λοι­πόν ὑ­πό­ψιν αὐ­τά, θά πρέ­πει τά αἰ­τή­μα­τά μας πρός τό Θε­ό, γιά νά ἱ­κα­νο­ποι­η­θοῦν πρέπει νά συ­νο­δεύ­ον­ται ἀ­πό θερ­μή, ζων­τα­νή πί­στι στό Πλά­στη μας, ἀλ­λά καί  νά ἐ­πι­μέ­νου­με χω­ρίς νά ἀμ­φι­βάλ­λου­με ὅ­τι θά  μᾶς ἱ­κα­νο­ποι­ή­ση ὁ Κύ­ριος. Θά ἐ­πι­μέ­νου­με μέ­χρι πού νά  κάμ­ψου­με τό ἔ­λε­ός Του. Αὐ­τή ἡ ἐ­πι­μο­νή φα­νε­ρώ­νει τή με­γά­λη πί­στι τοῦ ἀν­θρώ­που καί τή θέ­λει ὁ Κύ­ριος νά ἐκ­δη­λώ­νε­ται, ἄν θυ­μη­θοῦ­με καί τήν πα­ρα­βο­λή τῆς ἀ­δι­κου­μέ­νης χή­ρας πού  ἀ­να­φέ­ρε­ται στό Εὐ­αγ­γέ­λιο, χρει­ά­ζε­ται ἐ­πι­μο­νή καί ὑ­πο­μο­νή.

Θά μπο­ροῦ­σε βέ­βαι­α νά λε­χθοῦν πολ­λά πά­νω στό θέ­μα, ἀλ­λά νο­μί­ζω ἔ­γι­νε κα­τα­νο­η­τό ποι­ά πρέ­πει νά εἶ­ναι ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά μας ὅ­ταν ζη­τοῦ­με ἀ­πό τό Θε­ό νά μᾶς εὐ­ερ­γε­τή­ση μέ τό ἔ­λε­ός Του.

18 .ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (ιδ΄ -14-22)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῷ εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πο­λὺν ὄ­χλον, καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τοῖς καὶ ἐ­θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἀρ­ρώ­στους αὐ­τῶν.  Ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ἔ­ρη­μός ἐ­στιν ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα ἤ­δη πα­ρῆλ­θεν· ἀ­πό­λυ­σον τοὺς ὄ­χλους, ἵ­να ἀ­πελ­θόν­τες εἰς τὰς κώ­μας ἀ­γο­ρά­σω­σιν ἑ­αυ­τοῖς βρώ­μα­τα. Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐ χρε­ί­αν ἔ­χου­σιν ἀ­πελ­θεῖν· δό­τε αὐ­τοῖς ὑ­μεῖς φα­γεῖν. Οἱ δὲ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Οὐκ ἔ­χο­μεν ὧ­δε εἰ μὴ πέν­τε ἄρ­τους καὶ δύ­ο ἰ­χθύ­ας.  Ὁ δὲ εἶ­πε· Φέ­ρε­τέ μοι αὐ­το­ύς ὧ­δε.  Καὶ κε­λε­ύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­να­κλι­θῆ­ναι ἐ­πὶ τοὺς χόρ­τους, λα­βὼν τοὺς πέν­τε ἄρ­τους καὶ τοὺς δύ­ο ἰ­χθύ­ας, ἀ­να­βλέ­ψας εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εὐ­λό­γη­σε, καὶ κλά­σας ἔ­δω­κε τοῖς μα­θη­ταῖς τοὺς ἄρ­τους οἱ δὲ μα­θη­ταὶ τοῖς ὄ­χλοις. Καὶ ἔ­φα­γον πάν­τες καὶ ἐ­χορ­τά­σθη­σαν, καὶ ἦ­ραν τὸ πε­ρισ­σεῦ­ον τῶν κλα­σμά­των δώ­δε­κα κο­φί­νους πλή­ρεις. Οἱ δὲ ἐ­σθί­ον­τες ἦ­σαν ἄν­δρες ὡ­σεὶ πεν­τα­κι­σχί­λιοι χω­ρὶς γυ­ναι­κῶν καὶ παι­δί­ων. Καὶ εὐ­θέ­ως ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους.

Μετάφρασι

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ὁ Ἰησοῦς εἶ­δε πο­λύ λα­ό, καί τούς σπλα­χv­ί­σθη­κε, καί θε­ρά­πευ­σε τούς ἀρ­ρώ­στους των. Ὅ­ταν δέ πλη­σί­α­ζε νά βρα­δυ­ά­ση, προ­σῆλ­θαν σ' αὐ­τόν οἱ μα­θη­τές του καί εἶ­παν: «Ὁ τό­πος εἶ­ναι ἔ­ρη­μος καί ἡ ὥ­ρα ἤ­δη πε­ρα­σμέ­νη.Δῶ­σε δι­α­τα­γή νά φύ­γουν τά πλή­θη, γιά νά πᾶ­νε  στά χω­ριά ν' ἀ­γο­ρά­σουν τρό­ψι­μα νά φᾶνε» Ἄλλ' ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς εἶ­πε: «Δέν χρει­ά­ζε­ται νά φύ­γουν, δῶ­στε τούς ἐ­σεῖς νά φᾶ­νε». Ἀλλ' αὖ­τοί τοῦ λέ­γουν:«Δέν ἔ­χου­μεν ἐ­δῶ πα­ρά πέν­τε ψω­μιά καί δύ­ο ψά­ρια». Αὐ­τός δέ εἶπε: «Φέρ­τε μου αὐ­τά ἐ­δῶ». Καί ἀ­φοῦ δι­ά­τα­ξε τά πλή­θη νά ξα­πλώ­σουν στά χορ­τά­ρια, πῆ­ρε τά πέν­τε ψω­μιά καί τά δυ­ό ψά­ρια, ὕ­ψω­σε τά μά­τια του στόν οὐρα­νό καί εὐ­λό­γη­σε, καί ἔ­κο­ψε καί ἔ­δω­σε στούς μα­θη­τάς τά ψω­μιά καί οἱ μα­θη­ταί στά πλή­θη. Καί ἔ­φα­γαν ὅ­λοι καί χόρ­τα­σαν, καί σή­κω­σαν τό πε­ρίσ­σευ­μα ἀ­πό τά κομ­μά­τια δώ­δε­κα κο­ψί­νι­α πλή­ρη. Ἐ­κεῖ­νοι δέ πού ἔ­φα­γαν, ἦ­ταν πε­ρί­που πέν­τε χι­λιά­δες ἄν­δρες, ἐ­κτός ἀ­πό τίς γυ­ναῖ­κες καί τά παι­διά. Ἀ­μέ­σως δέ ὁ Ἰη­σοῦς ἀ­νάγ­κα­σε τούς  μα­θη­τές του νά μποῦ­νε σ­τό πλοῖ­ο καί νά πά­νε πρω­τύ­τε­ρα ἀπ' αὐ­τόν στό ἀ­πέ­ναν­τι  μέ­ρος, γιά νά δι­α­λύ­ση ἐν τῷ με­τα­ξύ τά πλή­θη.

Ἡ Θεία Πρόνοια γιά τόν ἄνθρωπο

Στήν πε­ρι­ο­δεί­α του  στίς δι­ά­φο­ρες πό­λεις καί χω­ριά τῆς Πα­λαι­στί­νης ὁ Ἰ­η­σοῦς συ­νο­δευ­ό­ταν πάν­το­τε ἀ­πό πολ­λούς, ἄν­δρες γυ­ναῖ­κες καί παι­διά, καί πού πολ­λές φο­ρές δέν ἐπαρκοῦσε ὁ χῶρος. Στή ση­με­ρι­νή πε­ρί­πτω­σι πού ἀ­να­φέ­ρει τό Εὐ­αγ­γέ­λιο, τά πλή­θη ξε­πέ­ρα­σαν κά­θε ἄλ­λη φο­ρά, καί ὁ Κύ­ριος τούς ὁ­δή­γη­σε στούς  ἀ­γρούς μα­κριά ἀ­πό τά χωριά. Στό ἔ­ρη­μο ἐ­κεῖ­νο μέ­ρος θε­ρά­πευ­σε ὅ­λους τούς  ἀρ­ρώ­στους καί  δί­δα­σκε τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ, μέ­χρι πού  ὁ ἥ­λιος πή­γαι­νε στή Δύ­ση. Τά πλή­θη ἀ­κό­μα δέν εἶ­χαν φά­ει τί­πο­τα καί τό θέ­μα συ­ζη­τή­θη­κε με­τα­ξύ τῶν μα­θη­τῶν καί τοῦ Δα­σκά­λου. Βρῆ­καν με­τα­ξύ τοῦ πλή­θους κά­ποι­ο πού εἶ­χε μα­ζί του  πέν­τε ψω­μιά καί δύ­ο ψά­ρια. Τά πα­ρέ­λε­βε ὁ Κύ­ριος καί ἀ­φοῦ προ­σευ­χή­θη­κε, τά μοί­ρα­σε στό πλῆ­θος ἐ­κεῖ­νο οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐ­φα­γαν καί χόρ­τα­σαν καί πε­ρίσ­σε­ψαν καί  δώ­δε­κα γε­μά­τα κο­φί­νια. Ἀ­πό τό πλῆ­θος ἐ­κεῖ­νο ὑ­πε­λο­γί­σθη­σαν μό­νον οἱ ἄν­δρες πέν­τε χι­λιά­δες ἔξω τά γυ­ναι­κό­παι­δα.

            Ἀ­πό τό γε­γο­νός αὐ­τό, θαυμάζουμε τήν πίστι καί ἐμπιστοσύνη καί τή σιγουριά πού εἶχαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι στόν Κύριο. Ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος ἀ­κο­λού­θη­σαν τό Χρι­στό μέ ἀ­πό­λυ­τη ἐμ­πι­στο­σύ­νη. Ἤ­θε­λαν δη­λα­δή νά ἀ­κο­λου­θή­σουν τόν Ἰ­η­σοῦ καί δέν τούς ἐν­δι­έ­φε­ρε οὔ­τε ἡ πεῖ­να, οὔ­τε ἡ δί­ψα ἤ καί τό σπί­τι, ἴ­σως καί ἡ ἐρ­γα­σί­α τους ἀκόμα. Ἤ­θε­λαν νά εἶ­ναι μέ τόν Ἰ­η­σοῦν, νά ἀ­κού­σουν τή δι­δα­σκα­λί­α Του καί νά θερα­πευ­θοῦν ἀ­πό τίς δι­ά­φο­ρες ἀ­σθέ­νει­ες οἱ δικοί τους. Αὐτό ἦταν τό πρῶτο τους  μέλημα,  Αὐτά τούς ὑπαγόρευε ἡ πίστι τους.

 Ἐ­μεῖς πού βα­πτι­σθή­κα­με στό ὄ­νο­μά τοῦ Κυρίου  καί μά­θα­με τό­σα γι΄ Αὐ­τόν καί συγ­κα­τα­ριθ­μη­θή­κα­με στό Σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του, γί­να­με πο­λῖ­τες τῆς βα­σι­λεί­ας του, τρέ­φο­μα­στε ἀκόμα καί μέ τό Σῶ­μα Του,  δεί­χνου­με τέ­τοι­α συμ­πε­ρι­φο­ρά; Σί­γου­ρα οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ὄ­χι. Ἀν­τί νά ἀ­κο­λου­θοῦ­με Αὐ­τόν καί νά  ἐ­να­πο­θέ­του­με τίς ἐλ­πί­δες μας σ’ Αὐ­τόν, ὅ­πως καί τό πλῆ­θος ἐ­κεῖ­νο,  ἀ­κο­λου­θοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας καί στη­ρι­ζό­μα­στε στίς δι­κές μας δυ­νά­μεις καί πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με τή με­γα­λω­σύ­νη, τήν παν­το­δυ­να­μί­α Του καί τή σω­τη­ρί­α πού μᾶς  ἐ­δω­σε. Ἀ­γω­νι­οῦ­με γιά τό μέλ­λον, γιά τή δου­λειά μας γιά τά παι­διά μας καί γιά τό­σα ἄλ­λα, σάν νά μήν ὑ­πάρ­χη Ἑ­κεῖ­νος. Ἀ­κο­λου­θοῦ­με κά­ποι­ον ἄλ­λο, πού μᾶς ὑ­πο­βάλ­λει πλα­νε­μέ­νες σκέ­ψεις καί μᾶς  ἀ­πο­μα­κρύ­νει ἀ­πό τόν Ἰ­η­σοῦ, γιά νά μᾶς ὁ­δη­γή­ση στήν κα­τα­στρο­φή. Γι’ αὐ­τό καί σή­με­ρα ὁ­λοι πα­ρα­πο­νι­ῶν­ται γιά τό ἆγ­χος πού τούς δι­α­κα­τέ­χει καί τήν  ἀ­βε­βαι­ό­τη­τα πού ζοῦν σάν νά εἶ­ναι στήν κό­λα­σι κα­θη­με­ρι­νά. Για­τί; Για­τί δέν ἀ­κο­λου­θοῦν τόν Ἰ­η­σοῦ, δέν πα­ρα­δί­δον­ται σ’ Αὐ­τόν, δέν ἔ­χουν ἀ­πό­λυ­τη πί­στι σ’ Αὐ­τόν καί ἰ­δού τό ἀ­πο­τέ­λε­σμα θλί­ψι καί στε­νο­χω­ρί­α καί ἀ­βε­βαι­ό­τη­τα.

            Χρι­στια­νέ, ρί­ξε μιά μα­τιά μέ το­ύς νο­ε­ρούς ὀ­φθαλ­μούς σου στό ἀ­πέ­ραν­το ἐ­κεῖ­νο πλῆ­θος πού ἀ­κο­λου­θοῦ­σε τόν Ἰ­η­σοῦ  μέ τό­ση ἐμ­πι­στο­σύ­νη! Τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σε καί  δέν ζη­μι­ώ­θη­κε μἄλ­λον ὠ­φε­λή­θη­κε.  Μι­μή­σου κι  έ­σύ ἐ­κεί­νους καί  ἀ­κο­λού­θη­σε τό Σω­τῆ­ρα σου μέ θερ­μή πί­στι. Ἀ­νά­θε­σε σ’ Αὐ­τόν τόν ἑ­αυ­τό σου, τά παι­διά σου, τίς δυ­σκο­λί­ες τῆς ζω­ῆς καί εἶ­μαι βέ­βαι­ος ὅ­τι θά κερ­δί­σης πο­λύ, θά ἡ­ρε­μή­σης, θά εὐ­τυ­χί­σης, για­τί Αὐ­τός  προ­νο­εῖ γιά σέ­να. Δέν εἶ­ναι δυ­να­τό ἐ­κεῖ­νος πού θυ­σιά­σε γιά σέ­να τή ζω­ή Του νά μή φρον­τί­σει νά ἔ­χεις καί τά ἀ­ναγ­καῖ­α τῆς ζω­ῆς. Εἶ­ναι πρό­θυ­μος ὁ Κύ­ριος, σ’  ὅ­λους ἐ­κεί­νους πού τόν ἐμ­πι­στεύ­ον­ται, ὄ­χι μό­νο τά πρός τό ζῆν νά χα­ρί­ση, ἀλ­λά καί ζω­ήν αἰ­ώ­νιον νά τούς κλη­ρο­νο­μή­ση, καί θά εἶ­σαι καί σύ  μέ­σα σ’ αὐ­τούς ἄν τόν ἐμ­πι­στευ­θεῖς. Μή ἀμ­φι­βάλ­λεις λοι­πόν.

19.ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ιδ΄22-34)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νω ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους. Καὶ ἀ­πο­λύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­νέ­βη εἰς τὸ ὄ­ρος κα­τ' ἰ­δί­αν προ­σε­ύ­ξα­σθαι. Ὀψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης μό­νος ἦν ἐ­κεῖ. τὸ δὲ πλοῖ­ον ἤ­δη μέ­σον τῆς θα­λάσ­σης ἦν, βα­σα­νι­ζό­με­νον ὑ­πὸ τῶν κυ­μά­των· ἦν γὰρ ἐ­ναν­τί­ος ὁ ἄ­νε­μος. Τε­τάρ­τῃ δὲ φυ­λα­κῇ τῆς νυ­κτὸς ἀ­πῆλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ τῆς θα­λάσ­σης. Καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν οἱ  μα­θη­ταὶ ἐ­πὶ τὴν θά­λασ­σαν πε­ρι­πα­τοῦν­τα ἐ­τα­ρά­χθη­σαν λέ­γον­τες ὅ­τι φάν­τα­σμά ἐ­στι, καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν. Εὐ­θέ­ως δὲ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ αὐ­τῷ ὁ Πέ­τρος εἶ­πε· Κύ­ρι­ε, εἰ σὺ εἶ, κέ­λευ­σόν με πρὸς σὲ ἐλ­θεῖν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα·  ὁ δὲ εἶ­πεν. Ἐλθέ. καὶ κα­τα­βὰς ἀ­πὸ τοῦ πλο­ί­ου ὁ Πέ­τρος πε­ρι­ε­πά­τη­σεν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν.  Βλέ­πων δὲ τὸν ἄ­νε­μον ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­φο­βή­θη, καὶ ἀρ­ξά­με­νος κα­τα­πον­τί­ζε­σθαι  ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Κύ­ρι­ε, σῶ­σόν με. Εὐ­θέ­ως δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κτε­ί­νας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­λά­βε­το αὐ­τοῦ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ὀ­λι­γό­πι­στε! εἰς τί ἐ­δί­στα­σας;  Καὶ ἐμ­βάν­των αὐ­τῶν εἰς τὸ πλοῖ­ον ἐ­κό­πα­σεν ὁ ἄ­νε­μος.  Οἱ δὲ ἐν τῷ πλο­ί­ῳ ἐλ­θόν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ υἱ­ὸς εἶ.  Καὶ δι­α­πε­ρά­σαν­τες ἦλ­θον εἰς τὴν γῆν Γεν­νη­σα­ρέτ.

Μετάφρασι

Ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­νάγ­κα­σε τούς μα­θη­τές του νά μποῦν στό πλοῖ­ο καί νά πᾶ­νε πρω­τύ­τε­ρα ἀπ' αὐτόν σ­τό ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος, γιά νά δι­αλύση ἐν τῷ με­τα­ξύ τά πλή­θη. Καί ἀ­φοῦ διέ­λυ­σε τά πλή­θη, ἀ­νέ­βη­κε σ­τό ὅ­ρος γιά νά προ­σευ­χη­θῆ μό­νος. Καί ὅ­ταν βρά­δυ­α­σε, ἦ­ταν ἐ­κεῖ μό­νος. Τό δέ πλοῖ­ο ἤ­δη βρι­σκό­ταν σ­τό μέ­σο τῆς λί­μνης, καί πά­λευ­ε μέ τά κύ­μα­τα, δι­ό­τι ὁ ἄ­νε­μος ἦ­ταν ἀν­τί­θε­τος. Κα­τά τήν τε­τάρ­τη δέ βάρ­δια τῆς νύ­χτας (3-6) πῆ­γε πρός αὐ­τούς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τών­τας πά­νω στή λί­μνη. Καί ὅ­ταν οἱ μα­θη­ταί τόν εἶ­δαν νά πε­ρι­πα­τῆ πά­νω σ­τή λί­μνη, τα­ρά­χθη­καν νο­μί­ζον­τας ὅ­τι εἶ­ναι φάν­τα­σμα, καί ἀ­πό τό φό­βο τους ἔ­βγα­λαν κραυ­γή. Ἀ­μέ­σως δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς μί­λη­σε λέ­γον­τας: «Ἔ­χε­τε θάρ­ρος! Ἐ­γώ εἶ­μαι. Μή φο­βεῖ­σθε». Τό­τε ὁ Πέ­τρος τοῦ μί­λη­σε καί τοῦ εἶ­πε:« Κύ­ρι­ε, ἐ­άν εἶ­σαι σύ, δι­ά­τα­ξε μέ νά ἔλ­θω σέ σέ­να (περ­πα­τών­τας) πά­νω στά νε­ρά.»  Αὐ­τός δέ εἶ­πε:«Ἔ­λα» . Τό­τε ὁ Πέ­τρος κα­τέ­βη­κε ἀ­πό τό πλοῖ­ο καί περ­πά­τη­σε πά­νω στά νε­ρά, γιά νά πά­η στόν Ἰ­η­σοῦ. Ἀλ­λά βλέ­πον­τας τόν ἄ­νε­μο ἰ­σχυ­ρό φο­βή­θη­κε, ἀρ­χί­ζον­τας νά βυ­θί­ζε­ται φώ­να­ξε δυ­να­τά καί εἶ­πε:«Κύ­ρι­ε, σῶ­σε μέ!» Ἀ­μέ­σως δέ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἅπλω­σε τό χέ­ρι, τόν ἐ­πί­α­σε καί τοῦ λέ­γει: «Ὀ­λι­γό­πι­στε ! Για­τί φο­βή­θη­κες;» Και ὅ­ταν μπῆ­καν στό πλοῖ­ο κό­πα­σε ὁ ἄ­νε­μος. Καί ὅ­σοι ἦ­ταν στό πλοῖ­ο ἦλ­θαν  καί τόν προ­σκύ­νη­σαν λέ­γον­τας: «Ἀ­λη­θι­νά εἶ­σαι Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ». Καί ἀ­φοῦ δι­α­παι­ρε­ώ­θη­καν  ἦλ­θαν στήν πε­ρι­ο­χή Γεν­νη­σα­ρέτ.

Κοντά στό Χριστό ὑπάρχει σιγουριά καί ἀσφάλεια

Τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γέ­λιο εἶ­ναι συ­νέ­χεια ἐ­κεί­νου τῆς προ­η­γού­με­νης Κυ­ρια­κῆς. Πα­ρου­σιά­ζει ὅ­μως μιά  ἀν­τί­θε­τη εἰ­κό­να. Στό προ­η­γού­με­νο ἦ­ταν τά πλή­θη μα­ζί μέ τό Χρι­στό ἥ­συ­χα καί ὠ­φε­λι­μέ­να, ἀ­πό τίς θε­ρα­πεῖ­ες καί τόν χορ­τα­σμό τῆς πεῖ­νας τους,  ἐ­νώ τώ­ρα εἶ­ναι καί οἱ μα­θη­τές χω­ρίς τόν  Κύ­ριο μέ­σα στή μα­νι­α­σμέ­νη θά­λασ­σα καί στό σκο­τά­δι τῆς νύ­χτας νά κιν­δυ­νεύ­ουν νά κα­τα­πον­τι­σθοῦν στό βυ­θό. Ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε λοι­πόν τήν τρο­μά­ρα καί τό φό­βο τους.  Ἡ συ­πλή­ρω­ση τῆς εἰ­κό­νας καί στίς δυ­ό πε­ρι­πτώ­σεις εῖ­ναι πρό­νοι­α καί εὐ­ερ­γε­σί­α πού δί­νει ὁ Κύ­ριος, τό­σο στά πλή­θη ὄ­σο καί στούς μα­θη­τές Του.  Ἄς δοῦ­με λοι­πόν τά γε­γο­νό­τα.

            Με­τά τόν χορ­τα­σμό τοῦ πλή­θους ἐ­κεί­νου, ἡ  νύ­χτα πλη­σί­α­ζε καί ὁ Κύ­ριος δι­ά­τα­ξε τούς μα­θη­τές του νά μποῦν στό πλοῖ­ο καί νά πε­ρά­σουν στήν ἄλ­λη πλευ­ρά. Ὁ Ἴ­διος δέ ἀ­νέ­βη­κε στό ὄ­ρος γιά νά προ­σευ­χη­θῆ, αὐ­τό πού πάν­το­τε ἔ­κα­νε. Ὅ­πως βε­βαι­ώ­νει ὁ Λου­κᾶς: «Ἦν δι­α­νυ­χτε­ρεύ­ων ἐν τῆ προ­σευ­χῆ τοῦ Θε­οῦ.» Δί­νον­τας ἔ­τσι πα­ρά­δειγ­μα σ’ ὅ­λους γιά νά προ­σευ­χό­μα­στε πάν­το­τε χω­ρίς νά ἀ­με­λοῦ­με.

Τό πλοῖ­ο μέ τούς μα­θη­τές προ­χώ­ρη­σε ἀρ­κε­τά καί τό σκο­τά­δι ἁ­πλώ­θη­κε παν­τοῦ.  Ἐ­κεῖ πού ὅ­λα πή­γαι­ναν κα­λά, ξαφ­νι­κά ση­κώ­θη­κε με­γά­λος ἄ­νε­μος καί τά κύ­μα­τα ἔ­γι­ναν πε­λώ­ρια ὤ­στε τό πλοῖ­ο νά κιν­δυ­νεύ­ει νά κα­τα­πον­τι­σθῆ. Σί­γου­ρα οἱ ἄν­θρω­ποι φο­βή­θη­καν. Ὁ Θε­άν­θρω­πος ὅ­μως Ἰ­η­σοῦς γνώ­ρι­ζε τί θά γι­νό­ταν καί πρίν ἔλ­θει ἡ κα­τα­στρο­φή βρί­σκε­ται κον­τά τους περ­πα­τών­τας πά­νω στά  τα­ραγ­μέ­να νε­ρά. Οἱ μα­θη­τές ὅ­ταν τόν εἶ­δαν φο­βή­θη­καν ὅ­τι εἶ­ναι φάν­τα­σμα. Ἐ­δῶ βλέ­που­με ὅ­τι πα­ρ’ ὅ­λο πού οἱ ἄν­θρω­ποι ἦ­σαν κον­τά στό Χρι­στό, δέ  ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­θη­σαν ἀ­πό τίς προ­κα­τα­λή­ψεις καί  νό­μι­σαν τόν Κύ­ριο γιά τό φάν­τα­σμα τῆς θά­λασ­σας. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως τούς κα­θη­σύ­χα­σε, λέ­γον­τάς του­ς˚ «ἔ­χε­τε θάρ­ρος, ἐ­γώ εἶ­μαι». Δι­α­λύ­ον­τας ἔ­τσι τίς προ­κα­τα­λή­ψεις τῶν μα­θη­τῶν, ἀλ­λά καί  ἑ­μᾶς.

Πά­νω ἀ­πό ὅ­λα ὑ­πάρ­χει ὁ Θε­ός πού προ­νο­εῖ καί προ­σέ­χει, προ­πάν­των, ὅ­σους βα­σί­ζον­ται σ’ Αὐ­τόν. Τό «Θαρ­σεῖ­τε» ὅ­μως τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­παι­τεῖ πί­στι ἡ ὁ­ποί­α σί­γου­ρα χρει­ά­ζε­ται γιά νά σω­θῆ ὁ ἄν­θρω­πος.

 Οἱ μα­θη­τές τοῦ Κυ­ρί­ου ὅ­μως, πολ­λές φο­ρές ἔ­δει­ξαν τήν ὀ­λι­γο­πι­στί­α τους, καί θά συ­νε­χί­ζουν ἔ­τσι μέ­χρι πού νά ἔλ­θει ὁ Πα­ρά­κλη­τος, τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα δη­λα­δή γιά νά τούς στε­ρε­ώ­ση στή πί­στι. Αὐ­τή ἡ ὀ­λι­γο­πι­στί­α, ἡ ἀμ­φι­βο­λί­α, ἡ δυ­σπι­στί­α, ἔ­χει συ­νέ­χεια μέ τόν Πέ­τρο. Αὐ­τός ὅ­ταν εἶ­δε τόν Κύ­ριο νά περ­πα­τᾶ πά­νω στά νε­ρά καί νά πη­γαί­νει κον­τά τους,  αὐ­θόρ­μη­τος κα­θώς ἦ­ταν, λέ­γει στόν Κύ­ριο˚ ἄν εἰ­σαι σύ Κύ­ρι­ε δι­ά­τα­ξε με νά ἔλ­θω κον­τά σου».Ὅ­ταν δέ τόν πρό­στα­ξε ὁ Κύ­ριος νά πά­ει κον­τά Του καί κα­τέ­βη­κε στή θά­λασ­σα, περ­πά­τη­σε, ἀλ­λά φο­βή­θη­κε τόν ἄ­νε­μο καί ἄρ­χι­σε νά βου­λιά­ζη, ζη­τών­τας βο­ή­θεια.  Τό­τε ὁ Κύ­ριος ἅ­πλω­σε τό χέ­ρι Του καί τόν  ἔ­πια­σε λέ­γον­τάς του· «Ὀ­λι­γό­πι­στε για­τί δει­λί­α­σες;» Ὁ Κύ­ριος μέ τόν Πέ­τρο ἀ­νέ­βη­καν στό πλοῖ­ο καί γα­λή­νε­ψε ἡ θά­λασ­σα χα­ρο­ποι­ών­τας ἔ­τσι τούς  μα­θη­τές τοῦ Κυ­ρί­ου γιά νά συ­νε­χί­σουν τό τα­ξί­δι τους.

Τά γε­γο­νό­τα τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, φα­νε­ρώ­νουν με­ρι­κές ἀ­λή­θει­ες πού πρέ­πει πάν­το­τε νά θυ­μού­μα­στε. α) Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου στή ζω­ή μας, μᾶς ἐμ­πνέ­ει σι­γου­ριά καί ἐλ­πί­δα, β) Ἡ Πρό­νοι­ά Του γιά τόν κό­σμο καί γιά κά­θε ἄν­θρω­πο χω­ρι­στά εἶ­ναι δε­δο­μέ­νη καί σί­γου­ρη. Καί γ) Ἡ παν­το­δυ­να­μί­α Του δέν μπορεῖ νά ἀμφι-σβητηθῆ.

Ταυ­τό­χρο­να ὅ­μως φαί­νε­ται κα­θα­ρά καί ἡ  ἀ­δυ­να­μί­α καί μη­δα­μη­νό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὅ­λα αὐ­τά δεί­χνουν τό δρό­μο πού πρέ­πει κά­θε ἄν­θρω­πος νά ἀ­κο­λου­θή­ση γιά τή δι­κή του χα­ρά καί εὐ­τυ­χί­α καί πρέ­πει πάν­το­τε κά­θε μέ­ρα καί κά­θε  ὥρα νά θυ­μᾶ­ται τά πιό πά­νω καί νά ἐ­νερ­γῆ ἀ­νά­λο­γα.

 Κι  ἐ­μεῖς λοι­πόν ὡς ἀ­δύ­να­τοι ἄν­θρω­ποι νά ἔ­χου­με τά πιό πά­νω βά­σι στή ζω­ή μας καί μέ­λη­μα μας καί  φρον­τί­δα ἄς εἶ­ναι τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ   ἐ­να­πο­θέ­τοντας τόν  ἑ­αυ­τό μας  μέ πί­στι στόν  Κύ­ριο, για­τί σί­γου­ρα Αὐ­τός νοι­ά­ζε­ται καί φρον­τί­ζει γιά μᾶς πρίν ἀ­κό­μα ζη­τή­σου­με τή βο­ή­θειά Του. Κι  ἄν κα­μιά φο­ρά ἀρ­γεῖ λί­γο νά κά­νου­με ὑ­πο­μο­νή καί σί­γου­ρα θά γί­νη αἰ­σθη­τή ἡ βο­ή­θειά Του τήν  ὥ­ρα πού πρέ­πει. Ἄς τόν δο­ξά­ζου­με γι’ αὐ­τά καί γιά ὅ­λα πού ἔ­κα­με γιά μας, πάν­το­τε ὅ­σο εί­μα­στε ζων­τα­νοί.

20.ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (ιζ΄14-23)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεῖ­νω ἄν­θρω­πός τις προ­σῆλ­θεν τῷ Ἰ­η­σοῦ γο­νυ­πε­τῶν αὐ­τὸν καὶ λέ­γων· Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σόν μου τὸν υἱ­όν, ὅ­τι σε­λη­νι­ά­ζε­ται καὶ κα­κῶς πά­σχει· πολ­λά­κις γὰρ πί­πτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολ­λά­κις εἰς τὸ ὕ­δωρ. Kαὶ προ­σή­νεγ­κα αὐ­τὸν τοῖς μα­θη­ταῖς σου, καὶ οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­σαν αὐ­τὸν θε­ρα­πεῦ­σαι.  Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν·Ὦ γε­νε­ὰ ἄ­πι­στος καὶ δι­ε­στραμ­μέ­νη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι με­θ' ὑ­μῶν; Ἕ­ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν; Φέ­ρε­τέ μοι αὐ­τὸν ὧ­δε. Kαὶ ἐ­πε­τί­μη­σεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς, καὶ ἐ­ξῆλ­θεν ἀ­π' αὐ­τοῦ τὸ δαι­μό­νιον καὶ ἐ­θε­ρα­πε­ύ­θη ὁ παῖς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης.  Τό­τε προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ τῷ Ἰ­η­σοῦ κα­τ' ἰ­δί­αν εἶ­πον· Δια­τί ἡ­μεῖς οὐκ ἠ­δυ­νή­θη­μεν ἐκ­βα­λεῖν αὐ­τό; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Διὰ τὴν ἀ­πι­στί­αν ὑ­μῶν. Ἀ­μὴν γὰρ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­ὰν ἔ­χη­τε πί­στιν ὡς κόκ­κον σι­νά­πε­ως, ἐ­ρεῖ­τε τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ, με­τά­βη­θι ἐν­τεῦ­θεν ἐ­κεῖ, καὶ με­τα­βή­σε­ται· καὶ οὐ­δὲν ἀ­δυ­να­τή­σει ὑ­μῖν.  Τοῦ­το δὲ τὸ γέ­νος οὐκ ἐκ­πο­ρε­ύ­ε­ται εἰ μὴ ἐν προ­σευ­χῇ καὶ νη­στε­ί­ᾳ.  Ἀ­να­στρε­φο­μέ­νων δὲ αὐ­τῶν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν εἶ­πεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Μέλ­λει ὀ Υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δο­σθαι εἰς χεῖ­ρας ἀν­θρώ­πων καί ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τόν, καί τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρα ἐ­γερ­θή­σε­ται

Με­τά­φρα­σι

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό, πλη­σί­α­σε τόν Ἰ­η­σοῦ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος, πού γο­νά­τι­σε μπρο­στά του καί ἔ­λε­γε: «Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σε (Λυ­πή­σου καί σῶ­σε) τόν υἱ­ό μου, δι­ό­τι σε­λη­νι­ά­ζε­ται καί ὑ­πο­φέ­ρει φο­βε­ρά. Πολ­λές φο­ρές πέ­φτει σ­τή φω­τιά καί πολ­λές στό νε­ρό. Καί τόν ἔ­φε­ρα στούς μα­θη­τάς σου, ἀλ­λά δέν μπό­ρε­σαν νά τόν θε­ρα­πεύ­σουν». Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε τό­τε;«Ὤ γε­νε­ά ἄ­πι­στη καί δι­ε­στραμ­μέ­νη! Ἕ­ως πό­τε θά εἶ­μαι μα­ζί σας; Ἕ­ως πό­τε θά σᾶς ἀ­νέ­χο­μαι; Φέρ­τε μου αὐτόν ἐ­δῶ. Καί στρε­φό­με­νος πρός αὐτόν ἔ­δω­σε αὐ­στη­ρό πα­ράγ­γελ­μα ὁ Ἰ­η­σοῦς καί βγῆ­κε ἀπ' αὐ­τόν τό δαι­μό­νι­ο καί θε­ρα­πεύ­τη­κε τό παι­δί ἀ­πό τή στιγ­μή ἐκεί­νη. Τό­τε πῆ­γαν οἱ μα­θη­ταῖ στόν Ἰ­η­σοῦν Ἰ­δι­αι­τέ­ρως καί τοῦ εἶ­παν:  «Για­τί ἐμεῖς δέν μπο­ρέ­σα­με νά βγά­λω­με (τό δαι­μό­νι­ο) ;». Ὅ δέ Ἰ­η­σοῦς τούς εἶ­πε: «Λό­γω τῆς ἀ­πι­στί­ας σας. Ἀ­λη­θι­νά δέ σᾶς λέ­γω, ἄν ἔ­χε­τε πί­στι (θερ­μή καί δυ­να­τή) σάν τό σπό­ρο τοῦ σι­να­πιοῦ, θά πῆ­τε σ’ αὐ­τό τό ὅ­ρος:"Με­τα­το­πί­σου ἀ­πό δῶ ἐ­κεῖ " καί  θά με­τα­το­πι­σθῆ. Καί τί­πο­τε δέ θά εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το σέ σᾶς. Αὐ­τοῦ δέ τοῦ εἴ­δους τά δαι­μό­νι­α δέν βγαί­νουν, πα­ρά μέ προ­σευ­χή καί νη­στεί­α. Ἐ­νῶ δέ πε­ρι­ό­δευ­αν τήν Γα­λι­λαί­α,τούς εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς: «Μέλ­λει ὁ Υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που νά πα­ρα­δω­θῆ σέ χέ­ρια ἀν­θρώ­πων. Καί θά τόν θα­να­τώ­σουν, καί τήν Τρί­τη ἡμέ­ρα θά ἀ­να­στη­θῆ.

«Ὦ γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη!»

            Ἡ ἀ­πι­στί­α καί ἡ δι­α­στρο­φή χα­ρα­κτή­ρι­ζε τήν  γε­νε­ά τῆς  ἐ­πο­χῆς τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἀ­πι­στί­α μέν,για­τί πα­ρ’ ὅ­λα τά θαύ­μα­τα καί τίς θε­ρα­πεῖ­ες πού δι­ε­νερ­γοῦ­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­με­ναν ἄ­πι­στοι ὅ­τι «πα­ρά Θε­οῦ ἐ­ξῆλ­θε»· δι­α­στρο­φή δέ, για­τί ἐ­κεῖ­να τά θαύ­μα­τα πού ἔ­κα­μνε μέ τήν  δύ­να­μι τῆς Θε­ό­τη­τάς Του τά δι­έ­στρε­φαν καί τόν συ­κο­φαν­τοῦ­σαν ὅ­τι τά ἔ­κα­μνε μέ τή δύ­να­μι τοῦ «Βε­ελ­ζε­βούλ» τοῦ σα­τα­νᾶ δη­λα­δή.

«Ὧ γενεά ἀπιστη και διεστραμμένη». Αὐ­τά τά  φο­βε­ρά λό­για τά εἶ­πε ἀ­πευ­θυ­νό­με­νος πρός τόν  πα­τέ­ρα τοῦ δαι­μο­νι­ζό­με­νου, για­τί ἦ­ταν καί αὐ­τός μέ­ρος τῆ­ς γε­νε­ᾶς ἐ­κεί­νης. Ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι τό παι­δί του  ἀ­πό μι­κρό ὑ­πέ­φε­ρε. Ἄκουε, καί ἴ­σως καί νά ἔ­βλε­πε τά θαύ­μα­τα τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλ­λά ἡ ἀ­πι­στί­α του τόν κρα­τοῦ­σε μα­κριά ἀ­πό τόν  Κύ­ριο.Ἴ­σως τώ­ρα τό μαρ­τύ­ριο τοῦ παι­διοῦ του νά ἔ­γι­νε πιό με­γά­λο καί  ὑ­πο­χρε­ώ­θη­κε νά κα­τα­φύ­γη στόν Κύ­ριο.Καί ἐ­δῶ ἀ­κό­μα φαί­νε­ται ἡ χα­λα­ρή πί­στι του ἀν­θρώ­που. ἀ­πευ­θύ­νε­ται στούς μα­θη­τές,  για­τί ὁ Χρι­στός βρι­σκό­ταν στό Ὅ­ρος τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, καί οἱ μα­θη­τές ἀ­δυ­να­τοῦ­σαν νά δι­ώ­ξουν τό δαι­μό­νιο ἀ­πό τό παι­δί

            «Ὦ γε­νε­ά ἄ­πι­στος καί δι­ε­στραμ­μέν­νη!»  Ἄ­ρα­γε, μό­νον ἡ τό­τε γε­νε­ά τῶν Ἰ­ου­δαί­ω­ν ἦ­ταν ἄ­πι­στη καί δι­ε­στραμ­μέ­νη; Σί­γου­ρα ὄ­χι. Ὑ­πῆρ­χαν καί θά ὑ­πάρ­χουν τέ­τοι­ες γε­νε­ές μέ­χρι τέ­λους τοῦ κό­σμου, για­τί θά ὑ­πάρ­χει καί ὁ δι­α­στρο­φέ­ας δι­ά­βο­λος. Καί στήν ἐ­πο­χή μας σί­γου­ρα ὑ­πάρ­χει ἡ ἀ­πι­στί­α καί ἡ δι­α­στρο­φή. Ὑ­πάρ­χει ὄ­χι μό­νο στούς ἀλ­λό­θρη­σκους, ἀλ­λά τό θλι­βε­ρό ὑ­παρ­χει στήν γε­νε­ά τῶν  ἀν­θρώ­πων πού λέ­γον­ται χρι­στια­νοί.Βλέ­πεις χρι­στια­νούς μέ τήν πρώ­τη δο­κι­μα­σί­α νά τρέ­χουν στούς μά­γους γιά νά θε­ρα­πεύ­σουν τά ἄρ­ρω­στα παι­διά τους, ἀν­τί νά κα­τα­φεύ­γουν στό Χρι­στό καί στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Αὐ­τό δέν εἶ­ναι ἀ­πι­στί­α τοῦ χει­ρί­στου εἴ­δους, με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­πό ἐ­κεί­νην τῶν Ἰ­ου­δαί­ων; Ἄλ­λοι χρι­στια­νοί κα­τα­φεύ­γουν στά Μέν­τιουμ, ἄλ­λοι στήν πα­ρα­ψυ­χο­λο­γί­α, στίς  χαρ­το­ρί­χτες, στίς κα­φετ­ζι­οῦ­δες, ἄλ­λοι βα­σί­ζον­ται στά  ζώ­δια, γιά νά μά­θουν τό μέλ­λον, δέν εἶ­ναι αὐ­τό ἀ­πι­στί­α καί διαστροφή;        Καί τί θά ποῦ­με γιά νέ­ους καί ἡ­λι­κι­ω­μέ­νους χρι­στια­νούς πού ἀ­πι­στοῦν καί δι­α­στρέ­φουν τή δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Κυ­ρί­ου, πε­ρί κρί­σε­ως καί ἀν­τα­πο­δώ­σε­ως. Δέν εἶ­ναι λί­γοι πού λέ­νε: «Μά πι­στεύ­εις ὅ­τι ἔ­χει κό­λα­σι καί Πα­ρά­δει­σο· ὅ­λα ἐ­δῶ πλη­ρώ­νον­ται, πέ­θα­νες δέν  «ὑ­πάρ­χει τί­πο­τα.» Καί μέ αὐ­τή τους τήν ἀ­πι­στί­α καί δι­α­στρο­φή πέ­φτουν μέ τά μοῦ­τρα στίς λο­γῆς λο­γῆς πα­ρα­νο­μί­ες καί δι­α­φθο­ρές κα­ταν­τών­τας ἔ­τσι τή γῆ μας κό­λα­σι πρίν  τήν κό­λα­σι. Ἑ­πο­μέ­νως καί γιά τήν γε­νε­ά μας  ἰ­σχύ­ει αὐ­τό πού εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος στούς  Ἰ­ου­δαί­ους· «Ὦ γε­νά ἄ­πι­στος καί δι­ε­φθαρ­μέ­νη! ἕ­ως πό­τε ἔ­σο­μαι με­θ’ ὑ­μῶν; ως πό­τε ἀ­νέ­ξο­μαι ὑ­μῶν;» ;«Ὤ γε­νε­ά ἄ­πι­στη καί δι­ε­στραμ­μέ­νη! Ἕ­ως πό­τε θά εἶ­μαι μα­ζί σας; Ἕ­ως πό­τε θά σᾶς ἀ­νέ­χο­μαι;

Αὐ­τό τό τε­λευ­ταῖ­ο εἶ­ναι φο­βε­ρή ἀ­πει­λή· «μέ­χρι πό­τε θά σᾶς ἀ­νέ­χο­μαι ἄν­θρω­ποι,  νά ἀ­πι­στεῖ­τε καί νά μέ συ­κο­φαν­τεῖ­τε δι­α­στρέ­φον­τες τή δι­δα­σκα­λί­α μου;»

Ἀ­δελ­φοί μου, ἡ ἀ­πι­στί­α καί ἡ δι­α­στρο­φή εἶ­ναι καί στίς μέ­ρες μας καί ἴ­σως καί στό πε­ρι­βάλ­λον μας· καί γιά τοῦ­το θά πρέ­πει νά ἐ­πι­δο­θοῦ­με σ’ ἕ­να ἀ­γῶ­να ἐ­πα­νόρ­θω­σης τοῦ βί­ου καί τῆς συμ­πε­ρι­φο­ράς μας, νά  με­λε­τή­σου­με, νά γνω­ρί­σου­με τό θέ­λη­μα τοῦ Κυ­ρί­ου δυ­να­μώ­νον­τας ἔ­τσι τήν πί­στι μας πρός τό Σω­τῆ­ρα καί Λυ­τρω­τή μας Ἰ­η­σοῦ καί πάν­το­τε νά κα­τα­φεύ­γου­με σ’  Αὐ­τόν, για­τί ἐ­κτός Αὐ­τοῦ δέν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α. Πολ­λές φο­ρές στή ζω­ή μας ἴ­σως νά μι­μη­θή­κα­με τήν ἀ­πι­στί­α τοῦ δυ­στυ­χι­σμέ­νου ἐ­κεί­νου πα­τέ­ρα· ἄς μι­μη­θοῦ­με καί τή θερ­μή του πί­στι καί τα­πί­νω­σι πού ἔ­δει­ξε στή συ­νέ­χεια καί  πέ­τυ­χε τή θε­ρα­πεί­α τοῦ παι­διοῦ του. Ἄς ἀ­να­φω­νοῦ­με κι  ἐ­μεῖς μα­ζί του κά­θε μέ­ρα, αὐ­τό πού ἀ­να­φέ­ρει γιά τό γε­γο­νός αὐ­τό ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Μᾶρ­κος, ὅ­τι μέ τά δα­κρύ­ων ἔ­λε­γε· «Πι­στεύ­ω Κύ­ρι­ε, βο­ή­θει μοι τῇ ἀ­πι­στί­α». Καί σί­γου­ρα θά τύ­χου­με τῆς συ­γνώ­μης τοῦ Κυ­ρί­ου καί θά εὐ­ερ­γε­τη­θοῦ­με ὅ­πως καί ὁ δυ­στυ­χι­σμέ­νος ἐ­κεῖ­νος πα­τέ­ρας.

21.ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ιη΄ 23-35)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ὡ­μοι­ώ­θη ἡ βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν ἀν­θρώ­πῳ βα­σι­λεῖ ὃς ἠ­θέ­λη­σεν συ­νᾶ­ραι λό­γον με­τὰ τῶν δο­ύ­λων αὐ­τοῦ. Ἀρ­ξα­μέ­νου δὲ αὐ­τοῦ συ­να­ί­ρειν προ­ση­νέ­χθη αὐ­τῷ εἷς ὀ­φει­λέ­της μυ­ρί­ων τα­λάν­των.  Μὴ ἔ­χον­τος δὲ αὐ­τοῦ ἀ­πο­δοῦ­ναι ἐ­κέ­λευ­σεν αὐ­τὸν ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ πρα­θῆ­ναι καὶ τὴν γυ­ναῖ­κα αὐ­τοῦ καὶ τὰ τέ­κνα καὶ πάν­τα ὅ­σα εἶ­χε, καὶ ἀ­πο­δο­θῆ­ναι.  Πε­σὼν οὖν ὁ δοῦ­λος προ­σε­κύ­νει αὐ­τῷ λέ­γων· Κύ­ρι­ε μα­κρο­θύ­μη­σον ἐ­π' ἐ­μοί, καὶ πάν­τα σοι ἀ­πο­δώ­σω. Σπλαγ­χνι­σθεὶς δὲ ὁ κύ­ριος τοῦ δο­ύ­λου ἐ­κε­ί­νου ἀ­πέ­λυ­σεν αὐ­τόν, καὶ τὸ δά­νει­ον ἀ­φῆ­κεν αὐ­τῷ.  Ἐξελ­θὼν δὲ ὁ δοῦ­λος ἐ­κεῖ­νος εὗ­ρεν ἕ­να τῶν συν­δο­ύ­λων αὐ­τοῦ, ὃς ὤ­φει­λεν αὐ­τῷ ἑ­κα­τὸν δη­νά­ρια, καὶ κρα­τή­σας αὐ­τὸν ἔ­πνι­γεν λέ­γων· ἀ­πό­δος μοι εἴ τι ὀ­φε­ί­λεις. Πε­σὼν οὖν ὁ σύν­δου­λος αὐ­τοῦ εἰς τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν λέ­γων. Μα­κρο­θύ­μη­σον ἐ­π' ἐ­μοί, καὶ ἀ­πο­δώ­σω σοι. Ὁ δὲ οὐκ ἤ­θε­λεν, ἀλ­λὰ ἀ­πελ­θὼν ἔ­βα­λεν αὐ­τὸν εἰς φυ­λα­κὴν ἕ­ως οὗ ἀ­πο­δῷ τὸ ὀ­φει­λό­με­νον.  Ἰδόν­τες δὲ οἱ σύν­δου­λοι αὐ­τοῦ τὰ γε­νό­με­να ἐ­λυ­πή­θη­σαν σφό­δρα, καὶ ἐλ­θόν­τες δι­ε­σά­φη­σαν τῷ κυ­ρί­ῳ ἑ­αυ­τῶν πάν­τα τὰ γε­νό­με­να. Τό­τε προ­σκα­λε­σά­με­νος αὐ­τὸν ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ λέ­γει αὐ­τῷ· δοῦ­λε πο­νη­ρέ, πᾶ­σαν τὴν ὀ­φει­λὴν ἐ­κε­ί­νην ἀ­φῆ­κά σοι, ἐ­πεὶ πα­ρε­κά­λε­σάς με· οὐκ ἔ­δει καὶ σὲ ἐ­λε­ῆ­σαι τὸν σύν­δου­λόν σου, ὡς καὶ ἐ­γὼ σὲ ἠ­λέ­η­σα; Καὶ ὀρ­γι­σθεὶς ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τὸν τοῖς βα­σα­νι­σταῖς ἕ­ως οὗ ἀ­πο­δῷ πᾶν τὸ ὀ­φει­λό­με­νον αὐ­τῷ. Οὕ­τω καὶ ὁ πα­τήρ μου ὁ ἐ­που­ρά­νιος ποι­ή­σει ὑ­μῖν ἐ­ὰν μὴ ἀ­φῆ­τε ἕ­κα­στος τῷ ἀ­δελ­φῷ αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τῶν καρ­δι­ῶν ὑ­μῶν τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν.

Μετά­φρα­σι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τήν πα­ρα­βο­λή αὐ­τή. Ἤ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νων ἔ­γι­νε ὅ­μοι­α μέ ἕ­να ἄν­θρω­πο βα­σι­λέ­α, πού θέ­λη­σε νά κά­νη λο­γα­ρια­σμό μέ τούς δού­λους του. Καί ὅ­ταν ἄρ­χι­σε νά κά­νη λο­γα­ρια­σμό, τοῦ ἔ­φε­ραν ἕ­να ὀ­φει­λέ­τη δέ­κα χι­λιά­δων τα­λάν­των (πό­σοῦ ἀ­οστρο­νο­μι­κοῦ). Καί ἐ­πει­δή δέν μποροῦσε νά ἐξοφλήση, διέταξεν ὁ κύριός του νά  πω­λη­θῆ αὐ­τὀς καί ἡ γυ­ναῖ­κα του καί τά παι­διά του καί ὅ­λα ὅ­σα εἶ­χε καί νά ἐ­ξο­φλη­θῆ τό χρέ­ος.Τό­τε ἔ­πε­σε ὁ δοῦ­λος καί τόν προ­σκυ­νοῦ­σε λέ­γον­τας: "Κά­νε, κά­νε ὑ­πο­μο­νή γιά μέ­να καί ὅ­λα θά σοῦ τά ἐ­ξο­φλή­σω". Ὁ κύ­ριος τοῦ δού­λου ἐ­κεί­νου τό­τε αἰ­σθάν­θη­κε εὐ­σπλα­χνί­α καί τόν ἄ­φη­σε ἐ­λεύ­θε­ρο, ἄλ­λα καί τοῦ χά­ρι­σε τό δά­νει­ο. ­Ἀλ­λ' ὅ­ταν βγῆ­κε ἔ­ξω ὁ δοῦ­λος ἐ­κεῖ­νος, βρῆ­κε ἕ­να ἀ­πό τούς συν­δού­λους του, ὁ ὁ­ποῖ­ος τοῦ ὄ­φει­λε ἕ­κα­τον δη­νά­ριαι ( μι­κρό συγ­κρι­τι­κά πο­σό. Καί τόν ἐ­πί­α­σε καί τόν ἔ­πνι­γε λέ­γον­τας: "Ἐ­ξό­φλη­σέ μου ὅ,­τι ὄ­φει­λεις".­Ἔ­πε­σε τό­τε ὁ συν­δου­λός του στά πό­δια του καί τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σε λέ­γον­τας: "Κά­νε ὑ­πο­μο­νή γιά μέ­να, καί θά σ’ ἐ­ξο­φλή­σω".Αὐ­τός ὅ­μως δέν ἤ­θε­λε, ἄλ­λα πῆ­γε καί τόν ἔρ­ρι­ξε σ­τή φυ­λα­κή, ἕ­ως ὅ­του ἐ­ξόοφλή­σει τό χρέ­ος. '­Ὅ­ταν δέ οἱ συν­δου­λοί του εἶ­δαν τά συμ­βάν­τα, ἀ­γα­νά­κτη­σαν πά­ρα πο­λύ, Καί πῆ­γαν καί ἀ­νέ­φε­ραν στόν κύ­ριό τους ὅ­λα ὅ­σα συ­νέ­βη­σαν.Τό­τε τόν κά­λε­σε ὁ Κύ­ριός του καί τοῦ λέ­γει:"Δοῦ­λε, κα­κέ ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τό χρέ­ος σοῦ  χά­ρι­σα, ἐ­πει­δή μέ πα­ρε­κά­λε­σες. Δέν ἔ­πρε­πε καί σύ νά λυ­πη­θῆς καί νά κά­νης ἔ­λε­ος στό συν­δου­λό σου; ὅ­πως καί ἐ­γώ λυ­πή­θη­κα καί ἔ­κα­να ἔ­λε­ος σέ σέ­να;" Ὠρ­γή­σθη­κε δέ ὁ κύ­ριός του καί τόν πα­ρέ­δω­σε στούς δε­σμο­φύ­λα­κες, ἕ­ως ὅ­του ἐ­ξο­φλή­σει ὅ­λο τό χρέ­ος. Ἔ­τσι καί ὁ Πα­τέ­ρας μου ὁ ἐ­που­ρά­νιος θά κά­νη σέ  σᾶς, ἐ­άν δέν συγ­χω­ρή­σε­τε ὁ κα­θέ­νας τόν ἄ­δελ­φό του ἀ­πό τίς καρ­δι­ές σας τά  πα­ρα­πτώ­μα­τά τους.

Συγχώριση καί  ἀχαριστία

         

Ἀ­φορ­μή γιά λε­χθεῖ ἡ ση­με­ρι­νή πα­ρα­βο­λή πού  ἀ­κού­σα­με, ἦ­ταν ἡ ἐ­ρώ­τη­σι τοῦ Πέ­τρου πρός τόν Ἰ­η­σοῦ, γιά τό πό­σες φο­ρές θά πρέ­πει νά συγ­χω­ροῦ­με. Ὁ Ἰ­η­σοῦς λοι­πόν γιά νά δεί­ξη πό­σο τι­μω­ρεῖ­ται ὁ μνη­σί­κα­κος, αὐ­τός πού δέ συγ­χω­ρεῖ εἶ­πε τήν πα­ρα­βο­λή αὐ­τή, ἀλ­λά καί γιά νά το­νί­ση ὅ­τι πρέ­πει νά συγ­χω­ροῦ­με, νά εἴ­μα­στε ἀ­νε­ξί­κα­κοι. Ἄς  δοῦ­με ὅ­μως τήν πα­ρα­βο­λή πῶς ἔ­χει.

Ἕ­νας βα­σι­λιάς θέ­λη­σε νά λο­γα­ρια­σθεῖ μέ τούς δού­λους του οἱ ὁ­ποῖ­οι δι­α­χει­ρί­ζον­ταν τά χρή­μα­τά του.  Ἀ­πό τόν πρῶ­το ἔ­λεγ­χο βρέ­θη­κε κά­ποι­ος νά  χρε­ω­στοῦ­σε μύ­ρια τά­λαν­τα, ἕ­να ὑ­πέ­ρογ­κο πο­σόν, τό ὁ­ποῖ­ο ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­δυ­να­τοῦ­σε νά πλη­ρώ­ση. Τό­τε ὁ  βα­σι­λιάς δι­ά­τα­ξε νά  που­λη­θοῦν ὅ­λα τά ὑ­πάρ­χον­τά του μα­ζί ἡ γυ­ναῖ­κα καί τά παι­διά του.  Ἀ­μέ­σως ὁ δυ­στυ­χής ὀ­φει­λέ­της ἔ­πε­σε στά γό­να­τα καί πα­ρα­κα­λοῦ­σε τόν  Κύ­ριο του νά τόν λυ­πη­θῆ καί νά τοῦ δώ­ση χρό­νο. Τό­τε ἀ­νε­ξί­κα­κος καί σπλα­χνι­κός βα­σι­λιάς τοῦ χά­ρι­σε τό με­γά­λο ἐ­κεῖ­νο πο­σό καί τόν ἄ­φη­σε ἐ­λέ­υ­θε­ρο.

Ὁ εὐ­ερ­γε­τη­θείς αὐ­τός ἄν­θρω­πος, φεύ­γον­τας ἀ­πό τό πα­λά­τι τοῦ βα­σι­λιά, συ­νάν­τη­σε στό δρό­μο κά­ποι­ο συ­νά­δελ­φό του, πού τοῦ χρω­στοῦ­σε ἑ­κα­τό δη­νά­ρια, ἕ­να ἀ­σή­μαν­το πο­σόν.  Ἀ­μέ­σως τοῦ λέ­γει δώ­σε μου  αὐ­τά πού μοῦ χρω­στάς καί  πί­ε­ζε τόν  σύν­δου­λό του. Ὁ ἄν­θρω­πος δέν εἶ­χε χρή­μα­τα καί τοῦ ζη­τοῦ­σε λί­γο χρό­νο γιά νά τοῦ τά πλη­ρώ­ση, ἀλ­λά αὐ­τός ἦ­ταν ἀ­νέν­δο­τος καί  πα­ρέ­δω­σε τόν  σύν­δου­λό του στό δι­κα­στή­ριο καί τόν ἔ­βα­λε φυ­λα­κή. Δέ σκέ­φτη­κε κα­θό­λου ὅ­τι ἐ­κεί­νου τοῦ χά­ρι­σαν τό  τε­ρά­στιο πο­σόν καί κυ­κλο­φο­ροῦ­σε ἐ­λέ­υ­θε­ρος. Με­γά­λην ἀ­χα­ρι­στί­α καί ἀ­ναλ­γη­σί­α ἔ­δει­ξεν ὁ  εὐ­ερ­γε­τη­θείς.

 Τή συμ­πε­ρι­φο­ρά του ἐ­κεί­νη τήν κα­τάγ­γει­λαν ἄλ­λοι στόν  βα­σι­λιά πού τοῦ χά­ρι­σε τό­σο χρέ­ος καί ὁ βα­σι­λιάς θύ­μω­σε καί τόν κά­λε­σε μπρο­στά του, καί τοῦ λέ­γει· « ἐ­γώ σοῦ χά­ρι­σα τό­σο χρέ­ος για­τί μέ πα­ρα­κά­λε­σες, δέν ἔ­πρε­πε καί ἐ­σύ νά χα­ρί­σης στόν   σύν­δου­λό σου  τό­σο μι­κρό χρέ­ος;  Εἶ­σαι λοι­πόν πο­νη­ρός καί ἀ­χά­ρι­στος.» Γε­μᾶ­τος λοι­πόν θυ­μό καί ὀρ­γή ὁ βα­σι­λιάς γιά τή σκλη­ρό­τη­τα τῆς  ψυ­χῆς του, τόν πα­ρέ­δω­σε στούς βα­σα­νι­σταῖς μέ­χρι πού νά ἐ­ξο­φλή­ση τό χρέ­ος του. Πρᾶγ­μα ἀ­δυ­να­το καί πού ση­μαί­νει ὅ­τι θά εἶ­ναι αἰ­ώ­νια φυ­λα­κι­σμέ­νος. Καί ἡ πα­ρα­βο­λή κα­τα­λή­γει μέ τή φο­βε­ρή ἀ­πει­λή, ὅ­τι ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς θά πά­θη κά­θε ἀν­θρω­πος πού δέ συγ­χω­ρεῖ τά σφάλ­μα­τα τοῦ συ­νάν­θρω­πού του. Αὐ­τό εἶ­ναι τό πνεῦ­μα τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν· ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α, ἡ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα.

Ὁ Βα­σι­λιάς τῆς πα­ρα­βο­λῆς εἶ­ναι ὁ Θε­ός στόν ὁ­ποῖ­ο κα­θη­με­ρι­νά ἁ­μαρ­τά­νου­με πα­ρα­βαί­νον­τας τίς ἐν­το­λές Του, καί ὅ­μως ὅ­ταν ζη­τή­σου­με συ­γνώ­μη καί πα­ρα­κα­λέ­σου­με καί τα­πει­νω­θοῦ­με μᾶς συγ­χω­ρεῖ καί μᾶς δέ­χε­ται καί μᾶς ἀγ­κα­λιά­ζει μέ χα­ρά. Ἑ­πο­μέ­νως τήν ἴ­δια συμ­πε­ρι­φο­ρά ὀ­φεί­λου­με νά δεί­χνου­με στούς συ­ναν­θρώ­πους μας πού μᾶς φταῖ­νε. Τά δι­κά μας ἁ­μαρ­τή­μα­τα στή θεί­α με­γα­λω­σύ­νη ἀ­ξι­ο­ποι­οῦν­ται σά ὑ­πέ­ρογ­κο πο­σό, για­τί γί­νον­ται στό Θε­ό καί Πλά­στη μας καί ἔ­χουν αἰ­ώ­νια βα­ρύ­τη­τα, ἐ­νῶ τά ἁ­μαρ­τή­μα­τα τῶν συν­θρώ­πων μας ἔ­χουν μι­κρή ἀ­ξί­α, για­τί γί­νον­ται σέ  προ­σω­ρι­νούς ἀν­θρώ­πους καί σέ λί­γα χρό­νια τε­λει­ώ­νουν, ἔ­χουν σύν­το­μη ζω­ή ὅ­πως ἐ­μεῖς .

Ἡ  Ἐκ­κλη­σί­α πα­ρου­σιά­ζει τήν πα­ρα­βο­λή αὐ­τή, γιά νά το­νί­ση ὅ­τι ὁ μνη­σί­κα­κος σί­γου­ρα θά τι­μω­ρη­θῆ ὅ­πως τι­μω­ρή­θη­κε ὁ ἀ­νε­λε­ή­μο­νας δοῦ­λος. Ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α εἶ­ναι θε­ϊ­κή ἀ­ρε­τή, καί δέ νο­εῖ­ται χρι­στια­νός καί νά εἶ­ναι μνη­σί­κα­κος, τή στιγ­μή μά­λι­στα πού κά­θε πρω­ΐ στήν προ­σευ­χή του λέ­γει· «Καί ἄ­φες ἡ­μῖν τά ὀ­φει­λή­μα­τα ἡ­μῶν, ὡς καί ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν.» Τό συμ­φέ­ρον τοῦ κά­θε χρι­στια­νοῦ εἶ­ναι νά γί­νη ἀ­νε­ξί­κα­κος, νά συγ­χω­ρῆ τά σφάλ­μα­τα, τά κα­κά πού οἱ ἄλ­λοι τοῦ προ­ξε­νοῦν δι­καί­ως ἠ ἀ­δί­κως, ὅ­πως ὁ Θε­ός συγ­χω­ρεῖ τούς με­γά­λους καί μι­κρούς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀ­ν κρα­τεῖς τό μῖ­σος στόν ἄλ­λο πού σέ ζή­μι­ω­σε πού σέ ἀ­δί­κη­σε, τί­πο­τε δέ θά κερ­δί­σης, για­τί σέ λί­γο θά φύ­γε­τε καί οἱ δυ­ό ἀ­πό τή ζω­ή αὐ­τή. Ἄν ὅ­μως συγ­χω­ρέ­σεις θά μοιά­σης τοῦ  ἀ­νε­ξί­κα­κου Πα­τέ­ρα σου καί θά σοῦ χα­ρί­ση καί σέ­να τίς δι­κές σου ὀ­φει­λες πού ἔ­κα­μες σ’ Ε­κεῖ­νο.

Εἶ­ναι λοιπόν ἡ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα θε­μέ­λιο καί προ­ϋ­πό­θε­σι γιά τή δι­κή σου ἀ­παλ­λα­γή ἀ­πό τήν τι­μω­ρί­α πού σέ πε­ρι­μέ­νει τήν ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως. Ἄν δέν συγ­χω­ρέ­σεις δέ θά συγ­χω­ρε­θῆς· εἶ­ναι ἀ­πό­φα­σι τοῦ δι­και­ο­κρί­του καί ἀ­νε­ξί­κα­κου Κυ­ρί­ου. Ὁ  πρῶ­τος ὀ­φει­λέ­της τῆς πα­ρα­βο­λῆς ἐ­πει­δή ἔ­δει­ξε σκλη­ρό­τη­τα καί μνη­σι­κα­κί­α κλεί­στη­κε γιά πάν­τα στή φυ­λα­κή. Καί ὁ Κύ­ριος εἶ­πε τή φο­βε­ρή ἐ­κεί­νη ἀ­πει­λή, ὅ­τι ἔ­τσι θά  κά­νη καί  Θε­ός Πα­τέ­ρας τήν ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως σ’ ὅ­λους τούς ἀσπλά­χνους καί μνη­σι­κά­κους ἀν­θρώ­πους.

Ἄς μᾶς προ­βλη­μα­τί­σει αὐ­τό τό τε­λευ­ταῖ­ο γιά νά δι­ορ­θώ­σου­με τή συμ­πε­ρι­φο­ρά μας ἀ­πέ­ναν­τι αὐ­τῶν πού μᾶς  ἔ­φται­ξαν. Νά συγ­χω­ροῦ­με γιά νά πά­ρου­με συγ­χώ­ρε­σι τῆν ἡ­μέ­ρα τῆς με­γά­λης δί­κης καί νά πάρουμε τό εἰσητήριο γιά τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

22.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΩΔΕΚΆΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ιθ΄16-26)

Τῷ Και­ρῷ ἐ­κεῖ­νῳ νε­α­νί­σκος τις προ­σῆ­λε­θε τῷ Ἰ­η­σοῦ γο­νυ­πε­τῶν αὐ­τῷ καί λέ­γων: Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ἀ­γα­θὸν ποι­ή­σω ἵ­να ἔ­χω ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον;  Ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Τί μέ λέ­γεις ἀ­γα­θόν; Οὐ­δεὶς ἀ­γα­θὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θε­ὸς. Εἰ δὲ θέ­λεις εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὴν ζω­ὴν, τή­ρη­σον τὰς ἐν­το­λάς. Λέγει αὐτῷ ποίας; Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν: Τό·«οὐ φονεύσεις,­οὐ μοι­χεύ­σεις, οὐ κλέ­ψεις, οὐ ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σεις, τί­μα τὸν πα­τέ­ρα καὶ τὴν μη­τέ­ρα, καί, ἀ­γα­πή­σεις τὸν πλη­σί­ον σου ὡς σε­αυ­τόν. Λέ­γει αὐ­τῷ ὁ νε­α­νί­σκος· Πάν­τα ταῦ­τα ἐ­φυ­λα­ξά­μην ἐκ νε­ό­τη­τός μου· τί ἔ­τι ὑ­στε­ρῶ;  Ἔ­φη αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Εἰ θέ­λεις τέ­λει­ος εἶ­ναι, ὕ­πα­γε πώ­λη­σόν σου τὰ ὑ­πάρ­χον­τα καὶ δὸς πτω­χοῖς, καὶ ἕ­ξεις θη­σαυ­ρὸν ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ δεῦ­ρο ἀ­κο­λο­ύ­θει μοι.  Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὁ νε­α­νί­σκος τὸν λό­γον ἀ­πῆλ­θε λυ­πο­ύ­με­νος· ἦν γὰρ ἔ­χων κτή­μα­τα πολ­λά.  Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι δυ­σκό­λως πλο­ύ­σιος εἰ­σε­λε­ύ­σε­ται εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τῶν οὐ­ρα­νῶν.  Πά­λιν δὲ λέ­γω ὑ­μῖν, εὐ­κο­πώ­τε­ρόν ἐ­στι κά­μη­λον διὰ τρυ­πή­μα­τος ῥα­φί­δος δι­ελ­θεῖν ἢ πλο­ύ­σιον εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ εἰ­σελ­θεῖν.  Ἀ­κο­ύ­σαν­τες δὲ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἐ­ξε­πλήσ­σον­το σφό­δρα λέ­γον­τες· Τίς ἄ­ρα δύ­να­ται σω­θῆ­ναι; ἐμ­βλέ­ψας δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πα­ρὰ ἀν­θρώ­ποις τοῦ­το ἀ­δύ­να­τόν ἐ­στι, πα­ρὰ δὲ Θε­ῷ πάν­τα δυ­να­τά ἐ­στι.

Με­τά­φρα­σι

Κά­ποι­ος νε­α­νί­σκος πλη­σί­α­σε τόν Ἰ­η­σοῦ καί τοῦ εἶ­πε: «Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ἀ­γα­θό νά κά­νω γιά νά ἔ­χω ζω­ήν αἰ­ώ­νια;­». Αὐ­τός δέ τοῦ εἶ­πε:«Για­τί μέ λέ­γεις ἀ­γα­θό ( ἀ­φοῦ μέ θε­ω­ρεῖς τα­πει­νό ἄν­θρω­πο); Κα­νείς δέν εἶ­ναι ἀ­γα­θός, πα­ρά ἕ­νας, ὁ Θε­ός. Ἄν θέ­λεις δέ νά μπῆς στήν αἰ­ώ­νια, ζωή τή­ρη­σε τίς ἐν­το­λές».Τοῦ λέ­γει, «ποι­ές;» Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε: «Τό νά μή φο­νεύ­σης νά μή μοι­χεύ­σης, νά μή κλέ­ψης, νά μή ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σης, νά τι­μᾷς τόν πα­τέ­ρα καί τή μη­τέ­ρα, καί νά ἀ­γα­πᾶς τόν πλη­σί­ον σου ὡς τόν ἑ­αυ­τό σου» τοῦ λέ­γει ὁ νέ­ος: «Ὅ­λα αὐ­τά τά φύ­λα­ξα ἀ­πό τήν παι­δι­κή μου ἡ­λι­κί­α. Σέ τί ἀ­κό­μη ὑ­στε­ρῶ» τοῦ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς:«Ἄν θέ­λῃς νά εἶ­σαι τέ­λει­ος, πή­γαι­νε πώ­λη­σε τά ὑ­πάρ­χον­τά σου καί δῶ­σε σέ πτω­χούς, καί θά ἔ­χῃς θη­σαυ­ρό στόν οὐ­ρα­νό, καί ἔ­λα νά μέ ἀ­κο­λου­θή­σης».Ἄλ­λ' ὅ­ταν ὁ νέ­ος ἄ­κου­σε αὐ­τό τό λό­γο, ἔ­φυ­γε λυ­πη­μέ­νος, δι­ό­τι εἶ­χε με­γά­λη πε­ρι­ου­σί­α. Τό­τε ὁ Ἴ­η­σοῦς εἶ­πε στούς μα­θη­τάς του: «Ἀ­λη­θι­νά σας λέ­γω, ὅ­τι δυ­σκό­λως πλού­σιος θά μπῇ στή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Προ­χω­ρῶ δέ καί σᾶς λέ­γω: Εἶ­ναι εὐ­κο­λώ­τε­ρο κα­μή­λα νά πε­ρά­ση ἀ­πό τρύ­πᾳ βε­λό­νας, πα­ρά πλού­σιος νά μπῇ στή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ». Στό ἄ­κου­σμα δέ τέ­τοι­ου λό­γου οἱ μα­θη­ταί τοῦ αἰ­σθάν­θη­καν πο­λύ με­γά­λη ἔκ­πλη­ξι καί ἔ­λε­γαν:«Ποι­ός  τό­τε δύ­να­ται νά σω­θῆ;» Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς τούς κοί­τα­ξε ἐκ­φρα­στι­κά καί τούς εἶ­πε:«Τοῦ­το στούς ἀν­θρώ­πους εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το, ἀλ­λά στό Θε­ό εἶ­ναι ὅ­λα δυ­να­τά.»

«Τί ἀγαθόν ποιήσω, ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;»

            Ἡ ἐ­ρώ­τη­σι τοῦ νέ­ου πρός τόν  Κύ­ριον πῶς θά  γί­νη κά­το­χος τῆς αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς, φαί­νε­ται εἰ­λι­κρι­νής καί ὅ­τι ἤ­θε­λε νά ἔ­χει ζω­ήν αἰ­ώ­νια ὅ­πως καί οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­πό ἐ­μᾶς τούς  χρι­στια­νούς. Γιά τοῦ­το θά ἀ­σχο­λη­θοῦ­με μέ τό θέ­μα «Αἰ­ώ­νια ζω­ή», τί εἶ­ναι καί πῶς τήν κερ­δί­ζει ὀ  χρι­στια­νός.

1)    Ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ή ἤ βα­σι­λεί­α τ­οῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι μ­ιά εὐ­λο­γη­μέ­νη κα­τά­στα­σι π­ού θά κλη­ρο­νο­μή­σουν ὅ­σοι προ­σάρ­μο­σαν τή ζω­ή τ­ο­υς μέ τό θέ­λη­μα τ­οῦ Θε­οῦ, ἀ­πό τή ζω­ή τ­οῦ κό­σμου τού­του κ­αί δί­και­α κέρ­δι­σαν αὐ­τό τό ἀ­γα­θό μέ τό δι­κή τ­ο­υς θέ­λη­σι κ­αί προ­θυ­μί­α.. Αὐ­τό θά γί­νει σ­τό τέ­λος τ­οῦ κό­σμου τού­του, ὅ­ταν ὁ Θε­άν­θρω­πος Κύ­ριος θά ἔλθη γ­ιά νά κρί­νη τ­όν κό­σμο. Τό­τε θά ἀ­κού­σου­με τ­όν Κρι­τή νά λέ­γη «Ἔ­λα­τε οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι τ­οῦ πα­τέ­ρα μ­ου κλη­ρο­νο­μή­σα­τε τ­ήν βα­σι­λεί­α π­ού ἑ­τοί­μα­σε γ­ιά σ­ᾶς». Σ­τ­ήν κα­τά­στα­σι αὐ­τή οἱ δι­και­οι ἄν­θρω­ποι θά λάμ­πουν ἀ­πό τή χα­ρά τ­ο­υς, για­τί θά φω­τί­ζον­ται ἀ­πό τ­όν Ἥ­λιο τ­ῆς δι­και­ο­σύ­νης, τό Χρι­στό. Θά αἰ­σθά­νον­ται μέ­σα τ­ο­υς τ­ήν πα­ρου­σί­α τ­οῦ Θε­οῦ κ­αί ἡ χα­ρά τ­ο­υς θά εἶ­ναι ἀ­νεί­πω­τη.   Σ­τ­ήν αἰ­ώ­νια αὐ­τή ζω­ή δέ θά ὑ­πάρ­χει ἀρ­σε­νι­κό κ­αί θυ­λη­κό, για­τί θά βα­σι­λεύη ἡ ἀ­πά­θεια κ­αί θά ἐ­κλεί­ψουν οἱ σαρ­κι­κές ἡ­δο­νές. Δέ θά ὑ­πάρ­χη νύ­χτα οὔ­τε θά ἔ­χουν ἀ­νάγ­κη φω­τι­σμοῦ, για­τί θά φω­τί­ζη τά πάν­τα ἡ πα­ρου­σί­α τ­οῦ Θε­οῦ. Δέ θά ὑ­πάρ­χουν βέ­βη­λοι, ἀ­σε­βεῖς, κα­κο­ποι­οί, πόρ­νοι κ­αί μέ­θυ­σοι, ἄλ­λά μό­νον ἅ­γιοι κ­αί ἐ­κλε­κτοί π­ού ἀ­πό τή ζω­ή αὐ­τή λά­τρευ­αν τό Θε­ό κ­αί θυ­σί­α­ζαν τά πάν­τα γ­ιά τή δό­ξα τ­οῦ ὀ­νό­μα­τός Τ­ου.

Ὅ,τι κι  ἄν λε­χθεῖ γιά τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη ἐ­κεί­νη κα­τά­στα­σι δέ  μπο­ρεῖ νά τήν πε­ρι­γρά­ψη ἀ­κρι­βῶς, για­τί εἶ­ναι ἀ­πε­ρί­γρα­πτη, ὅ­πως λέ­γει καί ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Μά­τι ἀν­θρώ­που δέν εἶ­δε καί αὐ­τί δέν ἄ­κου­σε καί νοῦς ἀν­θρώ­που δέν μπο­ρεῖ νά συλ­λά­βη τά ἀ­γα­θά πού ὁ Θε­ός ἑ­τοί­μα­σε γιά ἐ­κεί­νους πού τόν ἀ­γα­ποῦν.» Εἶ­ναι λοι­πόν ἀ­πε­ρί­γρα­πτη ἠ αἰ­ώ­νια ζω­ή καί ἀ­φάν­τα­στη, για­τί ξε­περ­νᾶ ὅ­λα τά ἀν­θρώ­πι­να κα­λά.

Πῶς ὅ­μως κερ­δί­ζε­ται αὐ­τή ἡ αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ζω­ή; Αὐ­τό γί­νε­ται φα­νε­ρό στό δι­ά­λο­γο τοῦ νέ­ου μέ τόν Κύ­ριο.

Πρῶ­τος ὅ­ρος ἡ τή­ρη­σι τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ μ’ ὅ­λη τή δύ­να­μι τῆς  ψυ­χῆς. Στήν ἐ­ρώ­τη­σι τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­πε ὅ­τι τη­ρεῖ τίς ἐν­το­λές ἀ­πό τήν νε­α­νι­κή του  ἡ­λι­κί­α, ἀλ­λά αὐ­τό δέν ἱ­κα­νο­ποί­η­σε τόν Κύ­ριο ὅ­πως φαί­νε­ται. Δέν τόν ἱ­κα­νο­ποί­η­σε,για­τί αὐ­τό γι­νό­ταν τυ­πο­λα­τρι­κά, καί γιά νά κα­θυ­συ­χά­ζη τή συ­νεί­δι­σί του, ἀλλά καί γιά τά μά­τια τοῦ κό­σμου, καί τοῦ­το για­τί στήν καρ­διά του ὑ­πῆρ­χαν δύ­ο ἀ­φέν­τες· ἡ ἀ­γά­πη πρός τό Θε­ό καί ἡ ἀ­γά­πη πρός τόν πλοῦ­το. Καί τό κακό εἶναι ὅτι ἡ ἀ­γά­πη τοῦ πλού­του ὑ­πε­ρί­σχυ­ε τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως θά φα­νῆ στή συ­νέ­χεια. Αὐ­τό δη­λα­δή πού κά­νου­με οἱ πε­ρι­σό­τε­ροι χρι­στια­νοί· ἐ­νῶ λέ­με ὅ­τι τη­ροῦ­με τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ ἔ­χου­με καί κά­τι ἄλ­λο πού  μᾶς  ἐλ­κύ­ει, ἄν ὄχι πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἔστω καί τό ἴδιο καί τό ἔχουμε σέ ἴση ἀξία μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ξε­γε­λώντας τόν ἑ­αυ­τό μας. Ἐ­φαρ­μό­ζε­ται δη­λα­δή ἐ­κεῖ­νο πού εἶ­πεν ὀ Κύ­ριος· ὅ­ταν ἔ­χεις δυ­ό Κυ­ρί­ους στήν καρ­διά σου σί­γου­ρα θά ἀ­κο­λου­θή­σης τόν ἕ­να. Καί στήν πε­ρί­πτω­σί μας  ἀ­κο­λου­θοῦ­με τόν ἁ­μαρ­τω­λό ἑ­αυ­τό μας  πα­ρά τό Θε­ό. Αὐ­τό δέν πρέ­πει νά γί­νε­ται ὅ­πως θά δοῦ­με στή συ­νέ­χεια.

Ὁ νέ­ος ἐ­ρω­τᾶ τόν Κύ­ριο· ἀ­φοῦ τη­ρῶ τίς ἐν­το­λές ἀ­πό παι­δί σέ τί ὑ­στε­ρῶ; Καί ὁ  παν­το­γνώ­στης Κύ­ριος γιά νά τόν ἀ­φυ­πνή­σει καί νά τόν δι­ορ­θώ­ση τοῦ λέ­γει:«Γιά νά γί­νης τέ­λει­ος πρέ­πει νά πω­λή­σης τά ὑ­πάρ­χον­τά σου, νά τά δώ­σης στούς φτω­χούς καί νά μέ ἀ­κο­λου­θή­σης» Τό­τε φά­νη­κε ἡ ἀ­τέ­λεια τὴς τή­ρη­σης τῶν ἐν­το­λῶν, τό­τε ἀ­πο­κα­λύ­φθη­κε τό ἐμ­πό­διο, τό­τε ἔ­δει­ξε ὅ­τι ὁ πραγ­μα­τι­κός Κύ­ριος πού λά­τρευ­ε δέν ἦ­ταν ὁ Θε­ός ἄλ­λά τά πλού­τη του, για­τί ἄ­μέ­σως ἔ­φυ­γε λυ­πη­μέ­νος μα­κριά ἀ­πό τόν Ἰ­η­σοῦ. Σάν νά τοῦ ἔ­λε­γε ὁ Κύ­ριος, δι­ώ­ξε μα­κριά σου αὐ­τά πού σέ ἐμ­πο­δί­ζουν,  νά ἀ­παλ­λαχθῆς ἀ­πό τά ἐμ­πό­δια πού σοῦ κλεί­ουν τό δρό­μο πρός τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ καί προ­σάρ­μο­σε τή ζω­ή σου μέ τή ζω­ή μου, δι­ώ­ξε κά­θε ἄλ­λο ἀ­φέν­τη ἀ­πό τήν ψυ­χή σου καί ἄ­φη­σε μό­νο τό Θε­ό καί τό­τε θά κερ­δί­σεις τήν αἰ­ώ­νια Ζω­ή.

Τό πά­θη­μα τοῦ νέ­ου πού εἴ­δα­με θά πρέ­πει νά  μᾶς δι­δά­ξη τί πρέ­πει νά  κά­νου­με γιά νά κερ­δί­σου­με τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Νά προβληματισθοῦμε σοβαρά καί νά ἀ­φή­σου­με τίς τυ­πο­λα­τρεῖ­ες· νά  διώξουμε ἀπό τόν  ἑαυτό μας ὅ.τι μᾶς γίνεται ἐμπόδιο καί νά βά­λου­με μο­να­δι­κό βα­σι­λιά στό θρό­νο τῆς ψυ­χῆς μας τό Χρι­στό ἐ­φαρ­μό­ζον­τες τό θέ­λη­μά Του μ’ ὅ­λη μας τή ψυ­χή. Μο­να­δι­κό μέ­λη­μά μας  ἡ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ διά μέ­σου τῆς  χρι­στι­α­νι­κῆς μας συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς Νά γί­νου­με ἄν­θρω­ποι θυ­σί­ας, για­τί μό­νο μέ τή θυ­σί­α τῶν ἐγ­κο­σμί­ων στό βω­μό τοῦ Κύ­ρίου θά εἰ­σέλ­θου­με στή βα­σι­λεί­α Του. Ὅ­λα τά ἐγ­κό­σμια νά τά χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με σχε­τι­κά καί ὅ­σο εἶ­ναι ἀ­ναγ­καῖ­α γιά νά μήν ἁ­μαρ­τά­νου­με μέ τήν κα­τά­χρη­σή τους. Ἀ­ξί­ζει κά­θε θυ­σί­α γιά νά κερ­δί­σου­με τή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

23. ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

  (κα΄33-42)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τήν πα­ρα­βο­λὴν ταύ­την∙ ἄν­θρω­πος τις ἦν οἰ­κο­δε­σπό­της, ὅ­στις ἐ­φύ­τευ­σεν ἀμ­πε­λῶ­να καὶ φραγ­μὸν αὐ­τῷ πε­ρι­έ­θη­κε καὶ ὤ­ρυ­ξεν ἐν αὐ­τῷ λη­νὸν καὶ ᾠ­κο­δό­μη­σεν πύρ­γον, καὶ ἐ­ξέ­δο­το αὐ­τὸν γε­ωρ­γοῖς, καὶ ἀ­πε­δή­μη­σεν. Ὅ­τε δὲ ἤγ­γι­σεν ὁ και­ρὸς τῶν καρ­πῶν, ἀ­πέ­στει­λε τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ πρὸς τοὺς γε­ωρ­γοὺς λα­βεῖν τοὺς καρ­ποὺς αὐ­τοῦ. Καὶ λα­βόν­τες οἱ γε­ωρ­γοὶ τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ ὃν μὲν ἔ­δει­ραν, ὃν δὲ ἀ­πέ­κτει­ναν, ὃν δὲ ἐ­λι­θο­βό­λη­σαν.  Πά­λιν ἀ­πέ­στει­λεν ἄλ­λους δο­ύ­λους πλε­ί­ο­νας τῶν πρώ­των, καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν αὐ­τοῖς ὡ­σα­ύ­τως.  Ὕ­στε­ρον δὲ ἀ­πέ­στει­λε πρὸς αὐ­τοὺς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ λέ­γων· ἐν­τρα­πή­σον­ται τὸν υἱ­όν μου. Οἱ δὲ γε­ωρ­γοὶ ἰ­δόν­τες τὸν υἱ­ὸν εἶ­πον ἐν ἑ­αυ­τοῖς· οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κλη­ρο­νό­μος· δεῦ­τε ἀ­πο­κτε­ί­νω­μεν αὐ­τὸν καὶ κα­τά­σχω­μεν τὴν κλη­ρο­νο­μί­αν αὐ­τοῦ. Καὶ λα­βόν­τες αὐ­τὸν ἐ­ξέ­βα­λον ἔ­ξω τοῦ ἀμ­πε­λῶ­νος καὶ ἀ­πέ­κτει­ναν.  Ὅ­ταν οὖν ἔλ­θῃ ὁ κύ­ριος τοῦ ἀμ­πε­λῶ­νος, τί ποι­ή­σει τοῖς γε­ωρ­γοῖς ἐ­κε­ί­νοις;  Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Κα­κοὺς κα­κῶς ἀ­πο­λέ­σει αὐ­το­ύς, καὶ τὸν ἀμ­πε­λῶ­να ἐκ­δώ­σε­ται ἄλ­λοις γε­ωρ­γοῖς, οἵ­τι­νες ἀ­πο­δώ­σου­σιν αὐ­τῷ τοὺς καρ­ποὺς ἐν τοῖς και­ροῖς αὐ­τῶν.  Λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Οὐ­δέ­πο­τε ἀ­νέ­γνω­τε ἐν ταῖς γρα­φαῖς, λί­θον ὃν ἀ­πε­δο­κί­μα­σαν οἱ οἰ­κο­δο­μοῦν­τες, οὗ­τος ἐ­γε­νή­θη εἰς κε­φα­λὴν γω­νί­ας· πα­ρὰ Κυ­ρί­ου ἐ­γέ­νε­το αὕ­τη, καὶ ἔ­στι θαυ­μα­στὴ ἐν ὀ­φθαλ­μοῖς ἡ­μῶν;

Με­τά­φρα­σι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος αὐ­τήν τὴν πα­ρα­βο­λήν. Ἦταν κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος νοι­κο­κύ­ρης, ὁ ὁ­ποι­ος φύ­τευ­σε ἀμ­πέ­λι, καὶ τὸ πε­ρί­φρα­ξε, καὶ ἔ­σκα­ψε καὶ ἔ­κα­νε σ' αὐ­τό πα­τη­τή­ρι, καὶ ἔ­κτι­σε πύρ­γο, καὶ τὸ νοί­κια­σε σὲ γε­ωρ­γούς, καὶ ἔ­φυ­γε σὲ ἄλ­λο τό­πο. Ὅ­ταν δὲ πλη­σί­α­σε ὁ και­ρὸς τῆς ἐ­σο­δεί­ας, ἀ­πέ­στει­λέ τούς δού­λους του πρὸς τοὺς γε­ωρ­γούς, γιὰ νὰ πά­ρουν τὸ με­ρί­διόν του ἀ­πό τούς καρ­πούς. Ἂλ­λ’ οἱ γε­ωρ­γοὶ ἔ­πια­σαν τοὺς δού­λους του, καὶ ἄλ­λον μὲν κτύ­πη­σαν, ἄλ­λον δὲ φό­νευ­σαν, καὶ ἄλ­λον λι­θο­βό­λι­σαν. Πά­λιν ἀ­πέ­στει­λεν ἄλ­λους δού­λους, πε­ρισ­σό­τε­ρους ἀ­πό τούς πρώ­τους, ἀλ­λ’ ἔ­κα­ναν καί σ’ αὐ­τούς τά ἴ­δια.Ὕ­στε­ρα δέ ἀ­πέ­στει­λε τόν υἱ­όν του λέ­γον­τας: «Θά σε­βα­σθοῦν τόν υἱ­όν μου. '­Αλ­λ' οἱ γε­ωρ­γοί, ὅ­ταν εἶ­δαν τόν υί­όν, εἶ­παν με­τα­ξύ τους: "Αύ­τός εἶ­ναι ο κλη­ρο­νό­μος" Έμ­πρός νά τόν σκο­τώ­σω­με, καί νά άρ­πά­ξω­με τήν κλη­ρο­νο­μί­αν του. Καί τόν ἔ­πια­σαν, καί τόν ἔ­βγα­λαν ἔ­ξω ά­πό τό άμ­πέ­λι, καί τόν σκό­τω­σαν. Ὅ­ταν λοι­πόν ἔλ­θη ὁ ἰ­δι­ο­κτή­της τοῦ ἀμ­πε­λιοῦ, τί θά κά­νη στούς γε­ωρ­γούς ἐ­κεί­νους;» Τοῦ λέ­γουν: «Σάν κα­κούς μέ κα­κό τρό­πο θά τούς ἐ­ξον­τώ­ση, καί τό ἀμ­πέ­λι θά τό νοι­κιά­ση, σέ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά τοῦ δώ­σουν τούς ὀ­φει­λό­με­νους καρ­πούς στόν και­ρό τους.» Τούς λέ­γει ὁ Ἰ­η­σοῦς:«Δέ δι­α­βά­σα­τε πο­τέ στίς Γρα­φές, ὁ λί­θος, τόν ὁ­ποῖ­ον ἀ­πέρ­ρι­ψαν οἱ οἰ­κο­δό­μοι αὐ­τός ἔ­γι­νε ἀ­κρο­γο­νια­ῖος λί­θος ἀ­πό τόν Κύ­ριο ἔ­γι­νε αὐ­τό, καί εἶ­ναι θαυ­μα­στό στά μά­τια μας";

Μάθημα πρός ἄρχοντες καί ἀρχομένους

Ἡ σημερινή παραβολή περιγράφει  τήν κακή καί ἀνάρμοστη συμπεριφορά τῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ἀγάπη, τή μακροθυμία καί τή δικαιοκρισία Αὐτοῦ, ἀπέναντι στή διαστροφή τῶν Ἰουδαίων, ὅπως καί κάθε  ἀνθρώπου. Ὁ οἰκοδεσπότης τῆς πα­ρα­βο­λῆς εἶ­ναι ὁ Ἴ­διος ὁ Θε­ός καί ἄμ­πε­λος τό Ἰσ­ρα­η­λί­τι­κο ἔ­θνος, ὅ­πως βε­βαι­ώ­νει ἡ Γρα­φή. « Ἄμ­πε­λον ἐξ Αἰ­γύ­πτου με­τῆ­ρας, ἐ­ξέ­βα­λες ἔ­θνη καί κα­τε­φύ­τευ­σας αὐ­τήν» Δη­λα­δή Σάν ἄλ­λο ἀμ­πέ­λι ἔ­βγα­λες τούς Ἑ­βραί­ους ἀ­πό τήν Αἴ­γυ­πτο, ἔ­δι­ω­ξε τά  εἰ­δω­λο­λα­τρι­κά ἔ­θνη τῆς Πα­λαι­στί­νης καί τούς ἐ­φύ­τευ­σες ἐ­κεῖ. Αὐ­τό ἔ­θνος τό  ὀ­χύ­ρω­σε μέ τό νό­μο Του, σάν ἄλ­λο πύρ­γο εἶ­χαν τό να­ό καί σάν πα­τη­τή­ρι τό θυ­σι­α­στή­ριο πά­νω στό ὁ­ποῖ­ο γι­νόν­ταν οἱ θυ­σί­ες. Αὐ­τό τό ἔ­θνος, ὁ Θε­ός τό  ἀ­νέ­θε­σε σάν σέ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς, στούς ἄρ­χον­τες, ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί ἱ­ε­ρεῖς τῶν  Ἑ­βραί­ων γιά νά τό δι­α­παι­δα­γω­γοῦν σύμ­φω­να μέ τό νό­μο τοῦ Θε­οῦ καί νά  κά­μει καρ­πούς εὐ­σέ­βειας καί δι­και­ο­σύ­νης.

Ἀν­τί τού­του ὅ­μως οἱ  ἄρ­χον­τες ἀ­πο­λάμ­βα­ναν οἱ ἴ­διοι τούς καρ­πούς μέ τό σύ­στη­μα πού ἐ­φάρ­μο­ζαν καί δέν τούς ἐν­δι­έ­φε­ρε ὁ  ἰ­δι­ο­κτή­της τῆς ἀμ­πέ­λου. Πα­ρα­μόρ­φω­σαν τό νό­μο καί τίς ἐν­το­λές γιά δι­κό τους ὄ­φε­λος, καί ὅ­ταν ὁ Θε­ός ἔ­στελ­λε προ­φῆ­τες καί τούς ἔ­κα­να σφο­δρό ἔ­λεγ­χο καί κρι­τι­κή, οἱ κα­κοί αὐ­τοί γε­ωρ­γοί τούς  ἐ­φό­νευ­αν μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους. Αὐ­τό δι­άρ­κε­σε με­ρι­κές χι­λιά­δες χρό­νια μέ­χρι πού  ἔ­στει­λε τόν Υἱ­ό Του ὁ Ἰ­δι­ο­κτή­της τοῦ ἀμ­πε­λιοῦ,τόν Χριστό, καί οἱ κα­κοί γε­ωρ­γοί τόν ἐ­φό­νευ­σαν μέ σταυ­ρι­κό θά­να­το.

            Με­τά τήν κα­τά­λη­ξι αὐ­τή τῆς πα­ρα­βο­λῆς, Ὁ Ἰ­η­σοῦς, ρώ­τη­σε τού Ἰ­ου­δαί­ους,ποι­ά θά εἶ­ναι ἡ τι­μω­ρί­α τῶν γε­ωρ­γῶν ἐ­κεί­νων, καί  ἀ­πάν­τη­σαν· «Κα­κῶς κα­κούς ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τούς, καί τόν ἀμ­πε­λῶ­να ἐκ­δώ­σε­ται ἄλ­λοις γε­ωρ­γοῖς, οἵ­τι­νες ἀ­πο­δώ­σου­σιν αὐ­τῷ τούς καρ­πούς ἐν τοῖς και­ροῖς αὐ­τῶν» « Δη­λα­δή τούς κα­κούς γε­ωρ­γούς μέ κα­κό τρό­πο θά τούς ἐ­ξον­τώ­ση, καί τό ἀμ­πέ­λι θά τό νοι­κιά­ση, σέ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά τοῦ δώ­σουν τούς ὀ­φει­λό­με­νους καρ­πούς στόν και­ρό τους.» Ἐ­προ­φή­τευ­σαν ἔ­τσι τή δι­κή τους τι­μω­ρί­α.

            Πά­νω ἀ­πό πέν­τε χι­λιά­δες χρό­νια ὁ Κύ­ριος μα­κρο­θυ­μοῦ­σε καί ἀ­νε­χό­ταν τίς ἀ­νο­μί­ες τῶν ἀρ­χόν­των τοῦ Ἑ­βρα­ϊ­κοῦ ἔ­θνους ἀ­να­τέλ­λον­τας τόν ἥ­λιο Του  ἐ­πί δι­καί­ους καί ἀ­δί­κους, καί στέλ­λον­τας τή βρο­χή Του σέ ἁ­μαρ­τω­λούς καί δί­και­ους, για­τί εἶ­ναι «Θε­ός ἐ­λέ­ους καί οἰ­κτιρ­μῶν» Ἀλ­λά εἶ­ναι καί δί­και­ος «δι­και­ο­σύ­νας ἠ­γά­πη­σε» καί δέ θά ἀ­νε­χό­ταν ἐ­π’ ἄ­πει­ρο τήν κα­κί­α καί ἀ­δι­κί­α τῶν γε­ωρ­γῶν ἐ­κεί­νων.  Ἔ­τσι τό 40 μ.Χ. οἱ Ρω­μαῖ­οι κα­τά­στρε­ψαν ἐκ θε­με­λί­ων τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί πλή­ρω­σαν ὅ­λη τήν κα­κί­α καί ἀ­δι­κί­α πού δι­έ­πρατ­ταν στό Θε­ό. Καί τό­τε μιά νέ­α ἄμ­πε­λος ἀ­να­πτύ­χθη­κε, καί δό­θη­κε σ’ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­πέ­δω­σαν στόν Κύ­ριο καρ­πούς πλου­σί­ους, ἔρ­γα ἀ­γά­πης καί δι­και­ο­σύ­νης. Αὐ­τοί εἶ­ναι οἱ ἐξ ἐ­θνῶν Χρι­στια­νοί, ἐ­νῶ οἱ Ἑ­βραῖ­οι ἔ­χα­σαν καί τό ἔ­θνος τους καί τό Σω­τῆ­ρα πού σταύ­ρω­σαν.Οἱ Ἑ­βραῖ­οι τόν ἀ­πε­δο­κί­μα­σαν, ἀλ­λά Αὐ­τός ἔ­γι­νε τό θε­μέ­λιο τῆς  Ἐκ­κλη­σί­ας πού μέ­νει στόν αἰ­ῶ­να καί ἀ­πο­δί­δει στό Θε­ό καρ­πούς εὐ­σέ­βειας, ἐρ­γα ἀ­γά­πης καί δι­και­ο­σύ­νης καί ὑ­πα­κο­ῆς.

Ἀ­πό τή ση­με­ρι­νή πα­ρα­βο­λή θά πρέ­πει νά βγά­λου­με καί τά ἀ­νά­λο­γα συμ­πε­ρά­σμα­τα, τό­σο σάν ἔ­θνος ὅ­σο καί σάν ἄ­το­μα. Σάν ἄ­το­μα· ὁ κά­θε χρι­στια­νός εἶ­ναι καί ἕ­να φυ­τό ἀμ­πέ­λι καί πρέ­πει νά κά­μνει καρ­πό κα­λό καί ἀ­νά­λο­γο μέ τήν πε­ρι­ποί­η­σι πού ἔ­χει. Οἱ χρι­στια­νοί ἔ­χου­με τή με­γα­λύ­τε­ρη πε­ρι­ποί­η­ση. Καλ­λι­ερ­γού­μα­στε μέ τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ καί δι­α­τρε­φό­μα­στε μέ τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. ἑ­πο­μέ­νως καί οἱ καρ­ποί μας πρέ­πει νά εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γοι καί γνω­ρί­ζου­με τί καρ­ποί πρέ­πει νά εἶ­ναι. Σάν ἔ­θνος εἴ­μα­στε ἡ νέ­α κα­τά χά­ρι ἄμ­πε­λος τοῦ Κυ­ρί­ου καί θά πρέ­πει νά πα­ρά­γου­με καρ­πούς κα­τά Θε­όν· ἔρ­γα ἀ­γά­πης καί εὐ­σέ­βειας καί ὑ­πα­κο­ῆς στόν Κύ­ριο, για­τί θά μᾶς ζη­τη­θοῦν τόν και­ρό πού Ἑ­κεῖ­νος ὤ­ρι­σε.Περισσότερη εὐθύνη ἔχουν ὅσοι εἶναι  ἄρχοντες τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καί θά τούς ζητηθῆ ἀνάλογη εὐθύνη καί ἀνάλογα θά ἔχουν καί τήν ἀμοιβή.

Τό πάθημα τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ ἔ­θνους ἄς γί­νει πα­ρά­δειγ­μα στούς ἄρ­χον­τές μας  λα­ϊ­κούς καί κλη­ρι­κούς. Νά πο­λι­τευ­θοῦ­με ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός μέ νό­μους ἠ­θι­κούς καί δί­και­ους πού θά ἀ­πο­δώ­σουν καρ­πούς πού θά  εὐ­χα­ρι­στή­σουν τόν Κύ­ριο, για­τί ἄν δέν δι­α­φέ­ρου­με ἀ­πό ­τους τό­τε Ἰ­ου­δαί­ους μᾶς πε­ρι­μέ­νει ἡ ἴ­δια μοῖ­ρα. Νό­μι­ζω τέ­τοι­α δείγ­μα­τα ἔ­χου­με στό πα­ρελ­θόν καί πρέ­πει νά μᾶς συ­νε­τί­σουν. Ἡ μα­κρο­θυ­μί­α τοῦ Κυ­ρί­ου κά­πο­τε θά τε­λει­ώ­ση. Ἄς τήν χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με ἔν ὅ­σω ὑ­πάρ­χει χρό­νος, πρίν ὁ κριτής καθήσει ἐπί θρόνου, γιατί τότε  θά εἶναι ἀργά. «Σάν κα­κούς μέ κα­κό τρό­πο θά τούς ἐ­ξον­τώ­ση, καί τό ἀμ­πέ­λι θά τό νοι­κιά­ση, σέ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά τοῦ δώ­σουν τούς ὀ­φει­λό­με­νους καρ­πούς στόν και­ρό τους.»

24.ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΔΕ­ΚΑ­ΤΗ ΤΕ­ΤΑΡ­ΤΗ ΜΑΤ­ΘΑΙ­ΟΥ

 (κβ΄2-14)

Ε­ἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην ὠμοι­ώ­θη ἡ βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν ἀν­θρώ­πῳ βα­σι­λεῖ, ὅ­στις ἐ­πο­ί­η­σε γά­μους τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. Καὶ ἀ­πέ­στει­λε τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ κα­λέ­σαι τοὺς κε­κλη­μέ­νους εἰς τοὺς γά­μους, καὶ οὐκ ἤ­θε­λον ἐλ­θεῖν. Πά­λιν ἀ­πέ­στει­λεν ἄλ­λους δο­ύ­λους λέ­γων· Εἴ­πα­τε τοῖς κε­κλη­μέ­νοις· ἰ­δοὺ τὸ ἄ­ρι­στόν μου ἡ­το­ί­μα­σα, οἱ ταῦ­ροι μου καὶ τὰ σι­τι­στὰ  τε­θυ­μέ­να, καὶ πάν­τα ἕ­τοι­μα· δεῦ­τε εἰς τοὺς γά­μους. Oἱ δὲ ἀ­με­λή­σαν­τες ἀ­πῆλ­θον, ὃς μὲν εἰς τὸν ἴ­διον ἀ­γρόν, ὃς δὲ εἰς τὴν ἐμ­πο­ρί­αν αὐ­τοῦ·  οἱ δὲ λοι­ποὶ κρα­τή­σαν­τες τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ ὕ­βρι­σαν καὶ ἀ­πέ­κτει­ναν.  ‘A­κο­ύ­σας δὲ ὁ βα­σι­λεὺς ἐ­κεῖ­νος ὠρ­γί­σθη, καὶ πέμ­ψας τὰ στρα­τε­ύ­μα­τα αὐ­τοῦ ἀ­πώ­λε­σε τοὺς φο­νεῖς ἐ­κε­ί­νους καὶ τὴν πό­λιν αὐ­τῶν ἐ­νέ­πρη­σε.  Tό­τε λέ­γει τοῖς δού­λοις  αὐ­τοῦ· ὁ μὲν γά­μος ἕ­τοι­μός ἐ­στιν, οἱ δὲ κε­κλη­μέ­νοι οὐκ ἦ­σαν ἄ­ξιοι· πο­ρε­ύ­ε­σθε οὖν ἐ­πὶ τὰς δι­ε­ξό­δους τῶν ὁ­δῶν, καὶ ὅ­σους ἐ­ὰν εὕ­ρη­τε κα­λέ­σα­τε εἰς τοὺς γά­μους. Kαὶ ἐ­ξελ­θόν­τες οἱ δοῦ­λοι ἐ­κεῖ­νοι εἰς τὰς   ὁ­δοὺς συ­νή­γα­γον πάν­τας ὅ­σους εὗ­ρον, πο­νη­ρο­ύς τε καὶ ἀ­γα­θο­ύς· καὶ ἐ­πλή­σθη ὁ γά­μος ἀ­να­κει­μέ­νων.Eἰ­σελ­θὼν δὲ ὁ βα­σι­λεὺς θε­ά­σα­σθαι τοὺς ἀ­να­κει­μέ­νους εἶ­δεν ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πον οὐκ ἐν­δε­δυ­μέ­νον ἔν­δυ­μα γά­μου·  καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ἑ­ταῖ­ρε, πῶς εἰ­σῆλ­θες ὧ­δε μὴ ἔ­χων ἔν­δυ­μα γά­μου; “O δὲ ἐ­φι­μώ­θη. Tό­τε εἶ­πεν ὁ βα­σι­λεὺς τοῖς δι­α­κό­νοις· δή­σαν­τες αὐ­τοῦ πό­δας καὶ χεῖ­ρας ἄ­ρα­τε αὐ­τὸν καὶ ἐκ­βά­λε­τε εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Πολ­λοὶ γάρ εἰ­σι κλη­τοὶ, ὀ­λί­γοι δὲ ἐ­κλε­κτοί.

Μετάφρασι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τήν πα­ρα­βο­λήν αὐ­τήν·  Ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν ἔ­γι­νε ὄ­μοι­α μέ ἄν­θρω­πο βα­σι­λέ­α, πού ἔ­κα­νε τό γά­μο τοῦ υἱ­οῦ του.Καί ἔ­στει­λε τούς δού­λους του γιά νά εί­δο­ποι­ή­σουν τούς προ­σκε­κλη­μέ­νους νά ἔλ­θουν στό γά­μο, ἀλ­λά δέν ἤ­θε­λαν νά ἔλ­θουν. Πά­λιν ἔ­στει­λε ἄλ­λους δού­λους λέ­γον­τας :’­’­Νά εἰ­πῆ­τε στούς προ­σκε­κλη­μέ­νους: ἰ­δού ἑ­τοί­μα­σα τό συμ­πό­σιό μου, ἔ­χουν σφα­γῆ οἱ ταῦ­ροι μου καί τά θρε­φτά­ρια, καί εἶ­ναι ὅ­λα ἕ­τοι­μα. Έ­λα­τε στό γά­μο.Αλ­λ' αύ­τοί ἀ­δι­α­φό­ρη­σαν καί πῆ­γαν, άλ­λος μέν στόν ἀ­γρό του, άλ­λος δέ στήν έμ­πο­ρι­κή του έ­πι­χεί­ρη­σι. Οί δέ ύ­πό­λοι­ποι ἔ­πια­σαν τούς δού­λους του, καί τούς κα­κο­ποί­η­σαν, καί τούς σκό­τω­σαν. Ὅ­ταν δέ πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ό βα­σι­λεύς έ­κεῖ­νος, ώρ­γί­σθη­κε, καί ἔ­στει­λε τό στρα­τό του καί έ­ξω­λό­θρευ­σε έ­κεί­νους τούς φο­νεῖς, καί τήν πό­λι τους πυρ­πό­λη­σε.Τό­τε λέ­γει στούς δού­λους του: ‘’­Τό μέν τρα­πέ­ζι τοῦ γά­μου εἶ­ναl ἔ­τοι­μο, οί δέ προ­σκε­κλη­μέ­νοι δέν ἦ­ταν ά­ξιοι. Πη­γαί­νε­τε λοι­πόν κα­τά μῆ­κος τῶν ό­δῶν, καί ὅ­σους θά βρῆ­τε, κα­λέ­σε­τε στό γά­μο"  Τό­τε οί δοῦ­λοι ἐ­κεῖ­νοι βγῆ­καν στούς δρό­μους, καί συγ­κέν­τρω­σαν ὅ­λους, ὅ­σους βρῆ­καν, καί δυ­στυ­χεῖς καί εὐ­τυ­χεῖς. Καί γέ­μι­σε ἡ αἴ­θου­σα τοῦ γά­μου συν­δε­τυ­μό­νες. Ὅ­ταν δέ μπῆ­κε ὁ βα­σι­λεύς νά δῆ τούς συν­δαι­τυ­μό­νες, εἶ­δε ἐ­κεῖ ἕ­να ἄν­θρω­πο, πού δέν ἦ­ταν ντυ­μέ­v­ος μέ ἔν­δυ­μα γά­μου. Καί τοῦ λέ­γει:"Φί­λε, πῶς μπῆ­κες ἐ­δῶ μή ἔ­χον­τας ἔν­δυ­μα γά­μου;" Αὐ­τός δέ ἔ­μει­νε ἄ­ναυ­δος.Τό­τε ὁ βα­σι­λεύς εἶ­πε στά πρό­σω­πα, πού δι­α­κο­νοῦ­σαν (στό γά­μο). "Δέ­στε τοῦ πό­δια καί χέ­ρια, καί ση­κώ­στε τόν καί πε­τά­ξε­τε τόν ἔ­ξω στό βα­θύ­τε­ρο σκο­τά­δι". '­Ἐ­κεῖ θά κλαί­η καί θά τρί­ζη τά δόν­τια (ἀ­πό τόν πό­νο). Πολ­λοί δέ εἶ­ναι οἱ κα­λε­σμέ­νοι, ἀλ­λ' ὀ­λί­γοι εἶ­ναι οἱ ἐ­κλε­κτοί

Τό ἔνδυμα τοῦ γάμου

Οἱ  συν­θῆ­κες πού  πού ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με ὄ­ταν ἐρ­χό­μα­στε σ’ αὐ­τή τή ζω­ή καί ζοῦ­με μ’ αὐ­τές, δέν εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νες γιά τίς ὁ­ποῖ­ες μᾶς προ­ό­ρι­σε ὁ Δη­μι­ουρ­γός μας.  Μᾶς δη­μι­ούρ­γη­σε ὁ Θε­ός μιά πα­ρα­δει­σέ­νια ζω­ή, ἀλ­λά ὁ ἄν­θρω­πος τήν  με­τέ­τρε­ψε σέ κό­λα­σι μέ τήν πα­ρα­κο­ή του στό θέ­λη­μα τοῦ Πλά­στη του καί ἔ­κλει­σε τό δρό­μο γιά τόν Πα­ρά­δει­σο.

Μέ τήν ὑ­πέρ­τα­τη θυ­σί­α τοῦ Υἱ­οῦ Του, πά­λιν ἄ­νοι­ξεν ὁ δρό­μος γιά τήν αἰ­ώ­νια χα­ρά καί εὐ­τυ­χί­α τοῦ  ἀν­θρώ­που. Αὐ­τός λοι­πόν πού θυ­σι­ά­στη­κε καί ἀ­πο­κα­τά­στη­σε τά πράγ­μα­τα, γιά τρί­α χρό­νια βρί­σκε­ται ἀ­νά­με­σα στούς ἀν­θρώ­πους καί τούς κα­λεῖ μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους καί με­θό­δους νά  γί­νουν πο­λῖ­τες τῆς βα­σι­λεί­ας Του, πο­λῖ­τες τοῦ Πα­ρα­δεί­σου.Καί ἡ ση­με­ρι­νή πα­ρα­βο­λή πού δι­η­γεῖ­ται ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ματ­θαῖ­ος, εἶ­ναι μέ­ρος αὐ­τῆς τῆς προ­σπά­θειας τοῦ σαρ­κω­θέν­τος Λό­γου καί Θε­οῦ.

 Ἀ­πό τό πε­ρι­ε­χό­με­νο τῆς πα­ρα­βο­λῆς ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε ὅ­τι ὁ Θε­ός κα­λεῖ ἰ­δι­αί­τε­ρα τόν λα­ό Του  τόν Ἰσ­ρα­ήλ ὁ ὁ­ποῖ­ος, ὅ­πως μαρ­τυ­ρεῖ καί ἡ ἱ­στο­ρί­α, πε­ρι­φρό­νη­σε τήν πρό­σκλη­σι αὐ­τή τοῦ Θε­οῦ μέ τά ἐ­πα­κό­λου­θα πού ὅ­λοι γνω­ρί­ζου­με. Καί τό­τε στρά­φη­κε στά ἄλ­λα ἔ­θνη τῆς γῆς, στούς ἐ­θνι­κούς καί εἰ­δο­λω­λά­τρες οἱ ὀ­ποῖ­οι δέ­χτη­καν τήν πρό­σκλη­σι, ὅ­πως καί τό δι­κό μας ἔ­θνος, καί μέ τό βά­πτι­σμα γί­να­με πο­λῖ­τες τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Καί γιά τοῦ­το κα­λού­μα­στε στούς γά­μους τοῦ Υἱ­οῦ Του. Νυμ­φί­ος λοι­πόν εἶ­ναι αὐ­τός ὁ Θε­άν­θρω­πος Χρι­στός καί νύμ­φη ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­λοι δη­λα­δή ἐ­κεῖ­νοι πού τόν πι­στεύ­ουν καί τόν πα­ρα­δέ­χον­ται Θε­ό. Μ’ ὅ­λους αὐ­τούς πού ἀ­πο­τε­λοῦν τήν ΄Εκ­κλη­σί­α, τή νύμ­φη, ἑ­νώ­νε­ται ὁ Χρι­στός ὅ­πως ὁ νυμ­φί­ος μέ τή νύμ­φη. Οἱ γά­μοι ἄρ­χι­σαν ἀ­πό τόν κό­σμο τοῦ­το καί θά ὁ­λο­κλη­ρω­θοῦν στά τέ­λη τῶν αἰ­ώ­νων. Τά  ἔ­δέ­σμα­τα πού πα­ρα­τί­θεν­ται στούς γά­μους αὐ­τούς, καί τό κα­τ’ ἐ­ξο­χή ἔ­δε­σμα εἶ­ναι ἡ ἀ­ναί­μα­κτη θυ­σί­α, ἡ Θεί­α Κοι­νω­νί­α, τό Σῶ­μα καί τό Αἵ­μα τοῦ σταυ­ρω­θέν­τος Χρι­στοῦ, καί πού προ­σφέ­ρε­ται συ­νε­χῶς μέ­σα στούς να­ούς μας κα­τά τή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, καί πα­ρέ­χει σ’ ὅ­σους τό παίρ­νουν ἀ­θα­να­σί­α· ἐ­πει­δή δέν τρέ­φει τό  στο­μά­χι, ἀλ­λά τήν  ψυ­χή καί  τῆς πα­ρέ­χει ἀ­θα­να­σί­α καί αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α.

Ἀ­φοῦ δε­χτή­κα­με τήν κλή­σι τοῦ Θε­οῦ συμ­με­τέ­χου­με καί στό τρα­πέ­ζι τῶν γά­μων, στή Θεί­α Κοι­νω­νί­α. Καί ὅ­πως στούς κο­σμι­κούς γά­μους φο­ρᾶ­με κα­λά καί κα­θα­ρά ροῦ­χα, ἔ­τσι καί στούς γά­μους τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ βασ­λέ­ως θά πρέ­πει νά ντυ­νό­μα­στε κα­τάλ­λη­λα, ὄ­χι καί τό­σο τό σῶ­μα ὅ­σο τήν ψυ­χή μας. Τό πνευ­μα­τι­κό μας ἔν­δυ­μα θά πρέ­πει νά τό φρον­τί­ζου­με πο­λύ γιά νά ἀ­ρέ­ση στόν Βα­σι­λέ­α Χρι­στό.

Ἀ­να­φέ­ρει ἡ πα­ρα­βο­λή ὅ­τι με­τα­ξύ αὐ­τῶν πού συμ­με­τεῖ­χαν στό  γά­μο ἦ­ταν καί κά­ποι­ος μέ ά­κα­τάλ­λη­λη ἐν­δυ­μα­σί­α, καί δι­ά­τα­ξε ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της καί τόν  συ­νέ­λα­βαν καί τόν τι­μώ­ρη­σαν, για­τί μέ τήν ἀ­μέ­λειά του νά μήν ντυ­θῆ κα­τάλ­λη­λα πρό­σβα­λε τό βα­σι­λέ­α.

            Τό γε­γο­νός αὐ­τό πρέ­πει νά προ­βλη­μα­τί­ση πο­λύ σο­βα­ρά ὅ­σους ἀ­πό τούς χρι­στια­νούς τρέ­χουν μέ ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα ἤ ἀ­πό συ­νή­θεια καί κοι­νω­νοῦν τό σῶ­μα καί τό αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, χω­ρίς νά κα­θα­ρί­σουν τήν ψυ­χή τους μέ τήν με­τά­νοι­α καί τήν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι. Για­τί αὐ­τό τό μή­νυ­μα θέ­λει νά στεί­λη τό μέ­ρος αὐ­τό τῆς πα­ρα­βο­λῆς.

            Ἀ­φοῦ δε­χτή­κα­με τήν κλῆ­σι καί συμ­με­τέ­χου­με στό γά­μο τοῦ Κυ­ρί­ου μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α, νά προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε κα­τάλ­λη­λα μέ τή σωστή χριστιανική ζωή, μέ τή με­τά­νοι­α καί ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι, νά κα­θα­ρί­ζου­με τό ἔν­δυ­μα τῆς ψυ­χῆς μας γιά νά συμ­με­τέ­χου­με ἄ­ξια στή θεί­α Κοι­νω­νί­α, τό φα­γη­τό πού θά μᾶς ἐ­ξα­σφα­λί­ση τή χα­ρά καί ἀ­πό­λαυ­σι τοῦ πα­ρα­δεί­σου. Νά μήν ἀ­με­λοῦ­με γιά νά μήν κλαύ­σου­με πι­κρά, ὁ­πως καί ὁ  κα­κον­τυ­μέ­νος συν­δαι­τυ­μό­νας.

25.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΠΕΜΠΤΗ   ΜΑΤΘΑΙΟΥ-

(κβ΄ 35-46)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ νο­μι­κός τις προ­σῆλ­θε τῷ Ἰ­η­σοῦ, πει­ρά­ζων αὐ­τόν καὶ  λέ­γων· Δι­δά­σκα­λε, πο­ί­α ἐν­το­λὴ με­γά­λη ἐν τῷ νό­μῳ; Ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φη αὐ­τῷ· Ἀ­γα­πή­σεις Κύ­ριον τὸν Θε­όν σου ἐν ὅ­λῃ τῇ καρ­δί­ᾳ σου καὶ ἐν ὅ­λῃ τῇ ψυ­χῇ σου καὶ ἐν ὅ­λῃ τῇ δι­α­νο­ί­ᾳ σου· αὕ­τη ἐ­στὶ πρώ­τη καὶ με­γά­λη ἐν­το­λή.  Δευ­τέ­ρα δὲ ὁ­μο­ί­α αὐ­τῇ· ἀ­γα­πή­σεις τὸν πλη­σί­ον σου ὡς σε­αυ­τόν. Ἐν τα­ύ­ταις ταῖς δυ­σὶν ἐν­το­λαῖς ὅ­λος ὁ νό­μος καὶ οἱ προ­φῆ­ται κρέ­μαν­ται. Συ­νηγ­μέ­νων δὲ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς  λέ­γων· Τί ὑ­μῖν δο­κεῖ πε­ρὶ τοῦ Χρι­στοῦ; Τί­νος υἱ­ός ἐ­στι; Λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Τοῦ Δαυ­ῒδ. Λέ­γει αὐ­τοῖς· Πῶς οὖν Δαυ­ῒδ ἐν Πνε­ύ­μα­τι Κύ­ριον κα­λεῖ αὐ­τὸν λέ­γων,  εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τῷ Κυ­ρί­ῳ μου, κά­θου ἐκ δε­ξι­ῶν μου ἕ­ως ἂν θῶ τοὺς ἐ­χθρο­ύς σου ὑ­πο­πό­διον τῶν πο­δῶν σου;  Εἰ οὖν Δαυ­ῒδ κα­λεῖ αὐ­τὸν Κύ­ριον, πῶς υἱ­ὸς αὐ­τοῦ ἐ­στι; Καὶ οὐ­δεὶς ἠδύ­να­το αὐ­τῷ ἀ­πο­κρι­θῆ­ναι λό­γον, οὐ­δὲ ἐ­τόλ­μη­σέ τις ἀ­π' ἐ­κε­ί­νης τῆς ἡ­μέ­ρας ἐ­πε­ρω­τῆ­σαι αὐ­τόν οὐ­κέ­τι.        

Μετάφρασι

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρό, πλη­σί­α­σε τόν Ἰ­η­σοῦ ἕ­νας νο­μο­δι­δά­σκα­λος καὶ δο­κι­μά­ζον­τας τόν ρώ­τη­σε: «Δι­δά­σκα­λε, ποι­ά εἶ­ναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἐν­το­λή στό νό­μο; Ὁ δέ Ἰ­η­σοῦς τοῦ Εἶ­πε: «Ν’ ἀ­γα­πᾷς τὸν Κύ­ριο τὸ Θε­ό σου μ’ ὅ­λη τὴν καρ­διά σου καὶ μ’ ὅ­λη τὴ ψυ­χή σου, καὶ μ’ ὅ­λο τὸ νοῦ σου. Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ πρώ­τη καὶ με­γα­λύ­τε­ρη ἐν­το­λή. Δεύ­τε­ρη δέ, ὅ­μοι­α μὲ αὐ­τή, εἶ­ναι: «Ν’ ἀ­γα­πᾶς τόν πλη­σόν σου σάν τόν ἑ­αυ­τό σου.Σ’ αὐ­τὲς τὶς δυ­ὸ ἐν­το­λές στη­ρί­ζον­ται ὅ­λος ὁ νό­μος καὶ οἱ προ­φῆ­τες» Ὅ­ταν δὲ οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι ἦ­ταν συγ­κεν­τρω­μέ­νοι, ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς ρώ­τη­σε λέ­γον­τας: «Τί νο­μί­ζε­τε γιὰ τὸν Μεσ­σί­α; Τί­νος  εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος;­». Τοῦ λέ­γουν: «Τοῦ Δα­βὶδ»Τό­τε τοὺς λέ­γει: «Ἀλ­λά πῶς ὁ Δα­βὶδ μὲ τὴν ἔμ­πνευ­σι τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος τὸν ὀ­νο­μά­ζει Κὺ­ριον ὅ­ταν λέ­γει: "Εἶ­πεv ὁ Κύ­ριος στὸ Κύ­ριό μου, κά­θη­σε σ­τὰ δε­ξιά μου ἕ­ως ὅ­του κά­νω τοὺς ἐ­χθρούς σου ὑ­πο­πό­διο τῶν πο­δῶν σου"; Ἀ­φοῦ λοι­πὸν ὁ Δα­βὶδ τὸν ὀ­νο­μά­ζει Κύ­ριο, πῶς εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νός του;» Καὶ κα­νεὶς δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τοῦ ἀ­παν­τή­ση λέ­ξι, οὔ­τε τόλ­μη­σε κα­νεὶς ἀ­π' ἐ­κεί­νη τὴν ἡ­μέ­ρα νὰ τοῦ ὑ­πο­βά­λῃ πλέ­ον ἐ­ρώ­τη­σι.

Ποῖος  εἶναι ὁ Χριστός;

            Τί νο­μί­ζε­τε, σεῖς οἱ φα­ρισ­σαῖ­οι, γιά τόν Χρι­στό; Ποί­ου εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος;  Ἰ­δού μιά ἐ­ρώ­τη­ση τοῦ Ἰ­η­σοῦ πρός τούς Φα­ρισ­σαί­ους, στήν ὁ­ποί­α δέν ἀ­πάν­τη­σαν σω­στά, για­τί ἡ μι­σαλ­λο­δο­ξί­α τους δέν τούς ἄ­φη­νε νά γνω­ρί­ζουν τήν πραγ­μα­τι­κήν ἀ­λή­θεια. Μιά ἐ­ρώ­τη­σι πού ἀ­πευ­θύ­νε­ται καί στούς ση­με­ρι­νούς Χι­λια­στές οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­ναι ἐκ­παι­δευ­μέ­νοι ἀ­πό τούς ἀ­πο­γό­νους ἐ­κεί­νων τῶν Φα­ρισ­σαί­ων, τῶν ὁ­ποί­ων τό μῖ­σος πρός τόν  Ἰ­η­σοῦ τούς  ἔ­κα­με νά δι­α­στρέ­φουν τά πάν­τα πού ἀ­φο­ροῦ­σαν τόν Κύ­ριον. Ὅ­πως οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι τό­τε ὰ­πο­στο­μώ­θη­σαν ἀ­πό τόν  Κύ­ριο, ἔ­τσι καί οἱ συ­νε­χι­στές τους ἀ­πο­στο­μώ­νον­ται. Μέ τή δι­α­φο­ρά ὅ­μως ὅ­τι ἐ­κεῖ­νοι σι­ώ­πη­σαν, ἐ­νῶ αὐ­τοί σή­με­ρα εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο τυ­φλω­μέ­νοι καί δέν  ἀ­να­γνω­ρί­ζουν τήν ἀ­δυ­να­μί­α τους καί προ­σπα­θοῦν μέ    δι­α­στρο­φή τῶν κει­μέ­νων τῆς  Γρα­φῆς νά  μει­ώ­σουν τόν  Κύ­ριο.

Ἄς δοῦ­με ὅ­μως τό πε­ρι­στα­τι­κό πῶς ἔ­χει:  Ρώ­τη­σε ὁ Χρι­στός τούς Φα­ρισ­σαί­ους τί νο­μί­ζουν γιά τόν  Χρι­στό καί ποί­ου εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος· καί  εἶ­παν ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος  τοῦ Δαυ­ΐδ. Βέ­βαι­α αὐ­τό ἀ­να­φέ­ρε­ται καί στά κεί­με­να τῆς Γρα­φῆς, τά ὁ­ποῖ­α μι­λοῦν καί γιά τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­σι τοῦ Μεσ­σί­α, ἀλ­λά καί  γιά τή Θε­ό­τη­τά Του. Αὐ­τό τό τε­λευ­ταῖ­ο δέν τό χω­ροῦ­σε τό μυα­λό τῶν Φα­ρισ­σαί­ων ἤ μἄλ­λον δέν τούς ἐ­σύμ­φε­ρε καί ἔ­τσι πε­ρί­με­ναν ἕ­να Μεσ­σί­α στά δι­κά τους μέ­τρα. Γι’ αὐ­τό πί­στευ­α ὅ­τι θά εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­πό­γο­νος τοῦ Δαυ­ΐδ, ἄν­θρω­πος δυ­να­τός πού θά γι­νό­ταν παγ­κό­σμιος κυ­βερ­νή­της. Αὐ­τά δη­λα­δή πού πι­στεύ­ουν σήμερακαί  οἰ  Χι­λια­στές.

            Οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι εἶ­παν τή μι­σή ἀ­λή­θεια καί  ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος τούς ἀ­πο­κά­λυ­ψε ὁ­λό­κλη­ρη τήν ἀ­λή­θεια, δη­λα­δή ὅ­τι ὁ Μεσ­σί­ας θά εἶ­ναι καί Θε­ός τό­τε βού­λω­σαν τό στό­μα τους.Στήν ἐ­ρώ­τη­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­παν ὅ­τι ὁ Μεσ­σί­ας θά εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος τοῦ Δαυ­ΐδ, καί ὁ Κύ­ριος τούς  ἐ­ρω­τᾶ πά­λιν·  ἀ­φοῦ εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νος τοῦ Δαυ­ΐδ, για­τί ὁ Δαυ­ΐδ τόν ἀ­πο­κα­λεῖ Κύ­ριό του;  Ὁ Δαυ­ΐδ ἐν πνεύ­μα­τι ἀ­να­φέ­ρει στό  ψαλ­μό του· «εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τῶ Κυ­ρί­ῳ μου, κά­θου ἐκ  δε­ξι­ῶν μου.­.­.­;» Καί σι­ώ­πη­σαν καί δέν ξα­να­ρώ­τη­σαν οἱ Φα­ρισ­σαῖ­οι. Ἐ­νῶ οἱ ση­με­ρι­νοί Χι­λια­στές ἐ­πι­μέ­νουν μέ δι­ά­φο­ρες σο­φι­στί­ες καί πα­ρερ­μη­νεῖ­ες τῶν Γρα­φῶν νά θέ­λουν τόν Χρι­στό σάν ἕ­να δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ, σάν ἕ­να δοῦ­λο τοῦ Θε­οῦ ὅ­πως γρά­φουν στά βι­βλί­α τους. Την ἀ­λή­θεια γιά τόν Χρι­στό μᾶς τήν ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης στά κεί­με­νά του. Στήν ἀρ­χή τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου του, γρά­φει: « Ἐν ἀρ­χή ἦν ὁ Λό­γος, καί ὁ Λό­γος ἦν πρός τόν Θε­όν, καί Θε­ός ἦν ὁ Λό­γος.» Δη­λα­δή στήν ἀρ­χή τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας ὑ­πῆρ­χεν ὁ Λό­γος μα­ζί μέ τό Θε­ό Πα­τέ­ρα, καί  Αὐ­τός ὁ Λόγος ἦταν Θεός.

Καί πιό κά­τω στό στί­χο 14, γρά­φει: «Καί ὁ Λό­γος σάρξ ἐ­γέ­νε­το καί ἐ­σκή­νω­σεν ἐν ἡ­μῖν καί ἐ­θε­α­σά­με­θα τήν δό­ξαν αὐ­τοῦ.­..κλπ.» Δη­λα­δή ὁ Λό­γος πού σᾶς προ­α­νά­φε­ρα καί ἦ­ταν Θε­ός,  ἔ­λα­βε σάρ­κα, ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καί κα­τοί­κη­σε ἀ­νά­με­σά μας. Ἰ­δού λοι­πόν καί μό­νον αὐ­τοί οἱ δύ­ο στί­χοι φα­νε­ρώ­νουν τί   καί ποι­ός εἶ­ναι ὁ Μεσ­σί­ας,καί μπο­ρεῖ εὔ­κο­λα κά­ποι­ος νά εἰπῆ· Ὀ Μεσ­σί­ας Χρι­στός, εἶ­ναι Υἱ­ός καί ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ καί Θε­ός, ὁ Ὁ­ποῖ­ος πῆ­ρε ἀν­θρώ­πι­νη σάρ­κα ἀ­πό τήν Παρ­θέ­νο Μα­ρί­α ἔ­γι­νε καί ἄν­θρω­πος. Ὁ Θεός Λόγος φό­ρε­σε τήν ἀν­θρώ­πι­νη σάρκα γιά νά γί­νη προ­σι­τός στό­ύς ἀν­θρώ­πους καί νά τούς σώ­ση ὅ­πως καί ἔ­κα­με. Ἡ Παρ­θέ­νος Μα­ρί­α ἧ­ταν ἀ­πό­γο­νος τοῦ Δαυ­ΐδ καί γιά τοῦ­το καί ὁ Μεσ­σί­ας Χρι­στός γε­νε­α­λο­γή­θη­κε ἀ­πό τόν Δαυ­ΐδ. Υἱ­ός Θε­οῦ καί ἀ­πό­γο­νος ἄν­θρώ­που ὁ Χρι­στός πού ση­μαί­νει Θε­άν­θρω­πος.

Ὅ­σοι με­λε­τοῦν κα­λό­πι­στα τά κεί­με­να τῶν Γρα­φῶν καί τίς ἑρ­μη­νεῖ­ες τῶν Πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας,  βλέ­πουν ὅ­λην τήν ἀ­λή­θεια γιά τό Σω­τῆ­ρα μας Χρι­στό καί κλεί­νουν εὐ­λα­βι­κά τά γό­να­τα καί τόν δο­ξο­λο­γοῦν. Θά δα­νι­στοῦ­με ἀ­κό­μα ἕ­να στί­χο ἀ­πό τήν Α΄ ἐ­πι­στο­λή τοῦ μα­θη­τή τῆς ἀ­γά­πης, τοῦ Ἰ­ω­άν­νη γιά νά ὁ­λο­κλη­ρώ­σου­με τό θέ­μα μας.

Στό τελευταῖο κεφάλαιο τῆς Α΄ ἐπιστολῆς στόν στί­χο 20, ὁ Ἰωάνης ἀ­να­φέ­ρε­ται στόν Κύ­ριο  καί γράφει: «. Οὗ­τος ἐ­στιν ὁ ἀ­λη­θι­νός  Θε­ός καί ζω­ή αἰ­ώ­νιος.» Δηλαδή Αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός (Ὁ Ἰησοῦς Χριστός)  καί ζωή αἰώνια.

Αὐ­τή λοι­πόν εἶ­ναι ἡ πί­στι μας ἡ ὀρθόδοξη αὐ­τήν κη­ρύτ­το­μεν καί προ­βάλ­λου­με. Χωρίς αὐτή τή πίστι καί ὁμολογία δέν ὑπάρχει σωτηρία, ἀλλά αἰώνια κόλασι.

26.ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ  ΕΚΤΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(κε΄ 14-30)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τήν πα­ρα­βο­λήν ταύ­την,  ἄν­θρω­πος τις ἀ­πο­δη­μῶν ἐ­κά­λε­σε τοὺς ἰ­δί­ους δο­ύ­λους καὶ πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τοῖς τὰ ὑ­πάρ­χον­τα αὐ­τοῦ,  καὶ ᾧ μὲν ἔ­δω­κε πέν­τε τά­λαν­τα, ᾧ δὲ δύ­ο, ᾧ δὲ ἕν, ἑ­κά­στῳ κα­τὰ τὴν ἰ­δί­αν δύ­να­μιν, καὶ ἀ­πε­δή­μη­σεν εὐ­θέ­ως. Πο­ρευ­θεὶς δὲ ὁ τὰ πέν­τε τά­λαν­τα λα­βὼν εἰρ­γά­σα­το ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐ­πο­ί­η­σεν ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα·  Ὡ­σα­ύ­τως καὶ ὁ τὰ δύ­ο ἐ­κέρ­δη­σε καὶ αὐ­τὸς ἄλ­λα δύ­ο. Ὁ δὲ τὸ ἓν λα­βὼν ἀ­πελ­θὼν ὤ­ρυ­ξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀ­πέ­κρυ­ψε τὸ ἀρ­γύ­ριον τοῦ κυ­ρί­ου αὐ­τοῦ. Με­τὰ δὲ χρό­νον πο­λὺν ἔρ­χε­ται ὁ κύ­ριος τῶν δο­ύ­λων ἐ­κε­ί­νων καὶ συ­να­ί­ρει με­τ' αὐ­τῶν λό­γον. Καὶ προ­σελ­θὼν ὁ τὰ πέν­τε τά­λαν­τα λα­βὼν προ­σή­νεγ­κεν ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα λέ­γων· Κύ­ρι­ε, πέν­τε τά­λαντά μοι πα­ρέ­δω­κας· ἴ­δε ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα ἐ­κέρ­δη­σα ἐ­π' αὐ­τοῖς.  ἔ­φη αὐ­τῷ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ· εὖ, δοῦ­λε ἀ­γα­θὲ καὶ πι­στέ! ἐ­πὶ ὀ­λί­γα ἦς πι­στός, ἐ­πὶ πολ­λῶν σε κα­τα­στή­σω· εἴ­σελ­θε εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ κυ­ρί­ου σου.  Προ­σελ­θὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύ­ο τά­λαν­τα λα­βὼν εἶ­πε· κύ­ρι­ε, δύ­ο τά­λαντά μοι πα­ρέ­δω­κας· ἴ­δε ἄλ­λα δύ­ο τά­λαν­τα ἐ­κέρ­δη­σα ἐ­π' αὐ­τοῖς. Ἔ­φη αὐ­τῷ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ· εὖ, δοῦ­λε ἀ­γα­θὲ καὶ πι­στέ! ἐ­πὶ ὀ­λί­γα ἦς πι­στός, ἐ­πὶ πολ­λῶν σε κα­τα­στή­σω· εἴ­σελ­θε εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ κυ­ρί­ου σου.  Προ­σελ­θὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τά­λαν­τον εἰ­λη­φὼς εἶ­πε· κύ­ρι­ε, ἔ­γνων σε ὅ­τι σκλη­ρὸς εἶ ἄν­θρω­πος, θε­ρί­ζων ὅ­που οὐκ ἔ­σπει­ρας καὶ συ­νά­γων ὅ­θεν οὐ δι­ε­σκόρ­πι­σας·  καὶ φο­βη­θεὶς ἀ­πελ­θὼν ἔ­κρυ­ψα τὸ τά­λαν­τόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴ­δε ἔ­χεις τὸ σόν.  Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ εἶ­πεν αὐ­τῷ· πο­νη­ρὲ δοῦ­λε καὶ ὀ­κνη­ρέ! ᾔ­δεις ὅ­τι θε­ρί­ζω ὅ­που οὐκ ἔ­σπει­ρα καὶ συ­νά­γω ὅ­θεν οὐ δι­ε­σκόρ­πι­σα!  ἔ­δει οὖν σε βα­λεῖν τὸ ἀρ­γύ­ρι­όν μου τοῖς τρα­πε­ζί­ταις, καὶ ἐλ­θὼν ἐ­γὼ ἐ­κο­μι­σά­μην ἂν τὸ ἐ­μὸν σὺν τό­κῳ.  Ἄ­ρα­τε οὖν ἀ­π' αὐ­τοῦ τὸ τά­λαν­τον καὶ δό­τε τῷ ἔ­χον­τι τὰ δέ­κα τά­λαν­τα. Τῷ γάρ ἔ­χον­τι παν­τί δο­θή­σε­ται καί πε­ρισ­σευ­θή­σε­ται, ἀ­πό δέ τοῦ μή ἔ­χον­τος καί ὅ ἔ­χει ἀρ­θή­σε­ται ἀ­π’ αὐ­τοῦ· καί τόν ἀ­χρεῖ­ον δοῦ­λον ἐκ­βά­λε­τε εἰς τό σκό­τος τό ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μός καί ὁ βρυγ­μός τῶν ὀ­δόν­των. Ταῦ­τα λέ­γων, ἐ­φώ­νει. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Με­τά­φρα­σι

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος αὐ­τὴν τὴν πα­ρα­βο­λὴν· Ἕ­νας ἄν­θρω­πος προ­κει­μέ­νου νὰ φύ­γη γιὰ τὰ ξέ­να, κά­λε­σε τοὺς δού­λους του καὶ τοὺς πα­ρέ­δω­κε τὰ ὑ­πάρ­χον­τά του. Καὶ σ'  ἄλ­λον μὲν ἔ­δω­σε πέν­τε τά­λαν­τα, σ' ἄλ­λο δὲ δύ­ο, καὶ σ' ἄλ­λο ἕ­να, ἀ­να­λό­γως μὲ τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα τοῦ κα­θε­νός. Καὶ ἔ­φυ­γε γιὰ τὰ ξέ­να ἀ­μέ­σως (γιὰ νὰ δώ­ση ἀρ­κε­τό χρό­νο νὰ ἐκ­με­ταλ­λευ­θοῦν τὰ τά­λαν­τα). Ἔ­κεῖ­νος δὲ ποὺ πῆ­ρε τὰ πέν­τε τά­λαν­τα, πῆ­γε καὶ ἐρ­γά­σθη­κε μ’ αὐ­τά καὶ κέρ­δι­σε ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα. Ὁ­μοί­ως καὶ ἐ­κεῖ­νος ποὺ πῆ­ρε τὰ δύ­ο, κέρ­δι­σε καὶ αὐ­τός ἄλ­λα δύ­ο. Ἂλλ' ἐ­κεῖ­νος ποὺ πῆ­ρε τὸ ἕ­να, πῆ­γε καὶ ἔ­σκα­ψε στὴν γῆ  καὶ ἔ­χω­σε τὸ χρῆ­μα τοῦ κυ­ρί­ου του. Με­τὰ δὲ ἀ­πὸ πολ­ὺ χρό­νο ἦλ­θεν ὁ Κύ­ρι­ος τῶν δού­λων ἐκεί­νων καὶ ἔ­κα­νε μα­ζί τους λο­γα­ρια­σμό. Καὶ προ­σῆλ­θεν ἐ­κεῖ­νος, ποὺ ἔ­λα­βε τὰ πέν­τε τά­λαν­τα, καὶ τοῦ ἔ­φε­ρε, ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα, καὶ εἶ­πε: "Κύ­ρι­ε, πέν­τε τά­λαν­τά μου πα­ρέ­δω­σες. Κοί­τα­ξε, ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα κέρ­δι­σα μ' αὐ­τά". τοῦ εἶ­πεν ὁ Κύ­ριός του: "Εὖ­γε, δοῦ­λε κα­λὲ καὶ φι­λό­πο­νε! Σὲ ὀ­λί­γα ὑ­πῆρ­ξες φι­λό­πο­νος, πολ­λὰ θὰ σοῦ ἔμ­πι­στευ­θῶ.Πέ­ρα­σε μέ­σα σ­τὴ χα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­o­ύ σου".Προ­σῆλ­θε δὲ καὶ ἐ­κεῖ­νος, ποὺ πῆ­ρε τὰ δύ­ο τά­λαν­τα καὶ εἶ­πε:"Κύ­ρι­ε, δύ­ο τά­λαν­τά μοῦ πα­ρέ­δω­σες. Κοί­τα­ξε, ἄλ­λα δύ­ο τά­λαν­τα κέρ­δι­σα μ' αὐ­τά". τοῦ εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τo­υ. "εὖ­γε δοῦ­λε κα­λὲ καὶ φι­λό­πο­νε! Σὲ ὁ­λί­γα ὑ­πῆρ­ξες φι­λό­πο­νος, πολ­λά θὰ σοῦ ἔμ­πι­στευ­θῶ. Πέ­ρα­σε μέ­σα στὴ χα­ρὰ τοῦ Κυ­ρί­ου σου". Πρσῆλ­θε δὲ καὶ ἐ­κεῖ­νος ποὺ εἶ­χε πά­ρει τὸ ἕ­να τά­λαν­το, καὶ εἶ­πε:’­'­Κύ­ρι­ε, σὲ κα­τά­λα­βα ὅ­τι εἶ­σαι πλε­ο­νέ­κτης ἄν­θρω­πος, καὶ θε­ρί­ζεις ἐ­κεῖ πού δὲν ἔ­σπει­ρες, καὶ μα­ζεύ­εις ἀ­π' ἐ­κεῖ ποὺ δὲν σκόρ­πι­σες σπό­ρο. Γι' αὐ­τό φο­βή­θη­κα, καὶ πῆ­γα καὶ  ἔ­κρυ­ψα τὸ τά­λαν­τό σου στὴ γῆ (γιὰ νὰ μὴ χα­θῆ). Νά, ἔ­χεις τὸ χρῆ­μα σου". Τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Κύ­ριός του καὶ τοῦ εἶ­πε; "Κα­κὲ δοῦ­λε καὶ ὀ­κνη­ρέ! ἤ­ξε­ρες, ὅ­τι θε­ρί­ζω ἐ­κεῖ ποὺ δὲν ἔ­σπει­ρα, καὶ συ­νά­γω ἀ­π' ἐ­κεῖ ποὺ δὲν σκόρ­πι­σα σπό­ρο. Γι' αὐ­τό ἔ­πρε­πε νὰ κα­τα­θέ­σης τό­ χρῆ­μά μου στοὺς τρα­πε­ζῖ­τες, καὶ ὅ­ταν ἔ­γω θὰ ἐ­πέ­στρε­φα, θὰ ἔ­παιρ­να τὸ δι­κό μου μα­ζὶ μὲ τό­κο. Πᾶρ­τε λοι­πὸν τὸ τά­λαν­το ἀ­π’ αὐ­τον, καὶ δῶ­στε τὸ σ’ αὐ­τον, ποὺ ἔ­χει τὸ δέ­κα τά­λαν­τα. Ναὶ σὲ κα­θέ­να, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει θὰ τοῦ  δο­θῆ ἀ­κό­μη, ὥ­στε νὰ ἔ­χῃ καὶ πε­ρἰ­σευ­μα, ἐ­νῷ ἀ­π’ αὐ­τόν, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν ἔ­χει, καὶ αὐ­τό (τὸ λί­γο), ποὺ ἔ­χει θὰ ἀ­φαι­ρε­θῇ. Τὸν ἀ­νά­ξιο δὲ δοῦ­λο πε­τά­ξε­τε ἔ­ξω στὸ βα­θύ­τε­ρο σκο­τά­δι. ἐ­κεΐ θὰ κλαί­ῃ καὶ θὰ τρί­ζῃ τὰ δόν­τια (ἀ­πὸ τὸν πό­νο

Τά  «τάλαντα», δῶρα τοῦ Θεοῦ

Ἡ ση­με­ρι­νή πα­ρα­βο­λή πού ἀ­κού­σα­με εἶ­ναι μιά  εὐ­γλωτ­τη εἰ­κό­να τῆς κρί­σε­ως πού θά γί­νη κα­τά τήν δευ­τέ­ρα πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου, κα­τά τήν ὁ­ποί­α θά γί­νη ὁ ἔ­λεγ­χος κά­θε ἀν­θρώ­που καί θά πά­ρη τήν ἀ­μοι­βή του ἀ­νά­λο­γα μέ τό ἔρ­γο πού ἔ­κα­με στήν πα­ροῦ­σα ζω­ή. Ἡ πα­ρα­βο­λή αὐ­τή εἶ­ναι καί μιά προ­ει­δο­ποί­η­ση πρός τόν κά­θε ἄν­θρω­πο ξε­χω­ρι­στά, γιά νά προ­σέ­ξη καί νά χρη­σι­μο­ποι­ή­ση τά τά­λαν­τα, τά χα­ρί­σμα­τα καί τίς δυ­νά­μεις πού  ἔ­χει πά­ρει ἀ­πό τό Θε­ό. Σύμ­φω­να μέ τήν πα­ρα­βο­λή,  ὄ­λοι μας ἔ­χου­με πά­ρει ἀ­πό τό  Πλά­στη μας τά­λαν­τα, χα­ρί­σμα­τα ἀ­νάλο­γα μέ τίς δυ­νά­μεις πού  ἔ­χου­με γιά νά τά ἐρ­γασθοῦ­με καί νά τά αὐ­ξή­σου­με. Δέ μπο­ρεῖ κα­νέ­νας νά εἰπῆ ὅ­τι ἐ­γώ δέν ἔ­χω πά­ρει τά­λαν­το, χά­ρι­σμα, για­τί ἔ­στω καί ἕ­να, ἔ­χει πά­ρει σύμ­φω­να μέ τήν πα­ρα­βο­λή.Ἕ­νας ἔ­χει τή δυ­να­τό­τη­τα νά ἐμ­πο­ρευ­θῆ καί νά κερ­δί­ση, γι’ αὐ­τό πῆ­ρε τά ἀ­νά­λο­γα,  ὁ ἄλ­λος ἔ­χει τήν ἰ­κα­νό­τη­τα τοῦ λό­γου, στό βαθ­μό πού τήν ἔ­χει πῆ­ρε καί ἀ­νά­λο­γο χά­ρι­σμα, ἄλ­λος ἔ­χει ἰ­κα­νό­τη­τα νά ὑ­πο­μέ­νη, ἄλ­λος νά πα­ρη­γο­ρῆ, νά βο­η­θᾶ νά στη­ρί­ζη, ἄλ­λος νά ὑ­πη­ρε­τῆ, νά δι­α­κο­νῆ στήν κοι­νω­νί­α, τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ἄλ­λος νά ἐ­λε­εῖ καί ἄλ­λος νά ἔ­χει τό τά­λαν­το τῆς φω­νῆς, τῆς ἐ­ξυ­πνά­δας καί πολ­λά ἄλ­λα. Αὐ­τά τά χα­ρί­σμα­τα τά τά­λαν­τα πού ἔ­χου­με δέν εἶ­ναι δι­κά μας, ἀλ­λά δῶ­ρο Θε­οῦ καί δέν πρέ­πει νά τά οἰ­κοι­οποι­η­θοῦ­με, νά τά κρα­τή­σου­με γιά τόν ἑ­αυ­τό μας, ἀλ­λά νά τά αὐ­ξή­σου­με. Δη­λα­δή νά τά χρη­σι­μοποι­ή­σου­με γιά τό  κα­λό τοῦ  συ­ναν­θρώ­που μας.

            Τά τά­λαν­τα αὐ­ξά­νον­ται μέ τόν ἑ­ξῆς τρό­πο· ὁ πλού­σιος νά δί­νη ἀ­πό τόν πλοῦ­το του,· αὐ­τός πού ἔ­χει τήν ἱ­κα­νό­τη­τα τοῦ λό­γου νά  δι­δά­σκει πάν­το­τε τό κα­λό καί νά χρη­σι­μο­ποι­εῖ τήν πέν­να του πρός δό­ξα Θε­οῦ. Ὁ καλ­λί­φω­νος νά  ὑ­μνεῖ τόν Κύ­ριο καί ὄ­χι νά τρα­γου­δᾶ πορ­νι­κά ἄ­σμα­τα πού δι­έ­γεί­ρουν πρός τήν ἀ­κο­λα­σί­α.  Ὁ ἐ­πι­στή­μο­νας, ὁ δά­σκα­λος, ὁ τε­χνί­της, νά με­τα­δί­δουν καί  σ’ ἄλ­λους τήν  ἐ­πι­στή­μη τους ἤ τήν τέ­χνη τους. Καί ὁ φτω­χό­τε­ρος τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­κό­μα ἔ­χει κά­ποι­ο τά­λαν­το πού πρέ­πει νά  τό χρη­σι­μο­ποι­ή­ση γιά τό κα­λό· ὅ­πως ἔ­κα­με ἡ χή­ρα τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου πού εἶ­χε τό τά­λαν­το τῆ­ς ἐ­λε­η­μο­σύ­νης καί ἔρ­ρι­ξε στό τα­μεῖ­ο τῶν φτω­χῶν τό δί­λε­πτό της, καί ὁ Κύ­ριος εἶ­πε ὅ­τι ἔ­βα­λε πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό τούς πλού­σιους. Κι’ ἄν ἀ­κό­μα δέν ἔ­χει λε­φτά κά­ποι­ος ἄς κά­μει ὑ­πο­μο­νή στίς προ­κλή­σεις τῶν ἄλ­λων, ἄς δεί­ξει συμ­πά­θεια στόν πο­νε­μέ­νο, ἄς  ἐν­δι­α­φερ­θεῖ καί νά εἲπῆ δυ­ό λό­για πα­ρη­γο­ριᾶς στό θλι­βό­με­νο ἄν­θρω­πο κλπ.           Ὁ Κύ­ριος, ἂ­κό­μα συμ­βου­λεύ­ει, γιά νά αὐ­ξή­σου­με τά τά­λαν­τά μας, νά τά κα­τα­θέ­του­με στούς τρα­πε­ζῖ­τες γιά πά­ρου­με καί τό­κο. Οἱ τρα­πε­ζῖ­τες εἶ­ναι οἱ συ­νάν­θρω­ποί μας πού  ἔ­χουν κά­ποι­α χρεί­α ὑ­λι­κή ἤ πνευ­μα­τι­κή καί ὅ­ταν τούς βο­η­θοῦ­με εἶ­ναι σάν νά κα­τα­θέ­του­με λε­φτά στήν τρά­πε­ζα τῶν οὐ­ρα­νῶν, τά ὁ­ποῖ­α σί­γου­ρα θά μᾶς τά ἐ­πι­στρέ­ψη ὁ Θε­ός μέ τό­κο. Πρέ­πει νά ποῦ­με ὅ­τι αὐ­τά πού  θέ­λει ὁ Θε­ός νά πρά­ξου­με στή ζω­ή αὐ­τή, σί­γου­ρα μπο­ροῦ­με νά τά πρά­ξου­με, για­τί μέ δι­και­ο­σύ­νη ἐ­νερ­γεῖ. Βλέ­πε­τε ἔ­δω­σε στόν κά­θε ἄ­θρω­πο καί τόν χρέ­ω­σε μέ τά­λαν­τα ἀ­νά­λο­γα μέ τή δύ­να­μί του, νά τά  ἐρ­γσθῆ καί νά τά αὐ­ξή­ση. Ἓ­πο­μέ­νως ἀ­νά­λο­γη θά εἶ­ναι καί ἡ ἀ­παί­τη­σι Του. Βλέ­που­με ὅ­τι οἱ δοῦ­λοι τῆς πα­ρα­βο­λῆς,  ὁ ἕ­νας ἔ­δω­σε στόν κύ­ριό του πέν­τε τά­λαν­τα κέρ­δος καί ὁ ἄλ­λος δύ­ο κι ὅ­μως ἔ­βα­λε καί τούς δύ­ο στή βα­σι­λεί­α Του      

        Ση­μα­σί­α λοιπόν ἔ­χει νά ἐρ­γα­σθῆς σω­στά μ’ ἐ­κεῖ­να πού ἔ­χεις.Στήν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι ἐ­ξε­τά­ζου­με καί τά ἁ­μαρ­τή­μα­τα τά λε­γό­με­να τῆς  ἐλ­λεί­ψε­ως· δη­λα­δή μπο­ροῦ­σες νά βο­η­θή­σης κά­ποι­ο καί τό ἀ­πό­φυ­γες, μπο­ροῦ­σες νά εἰ­πῆς ἕ­να κα­λό λό­γο καί δέν τόν εἶ­πες .μπο­ροῦ­σες νά πα­ρη­γο­ρή­σης, νά στη­ρί­ξης κά­ποι­ο εἴ­τε ὑ­λι­κά εἴ­τε πνευ­μα­τι­κά καί δέν τό ἔ­κα­μες, ἤ μέ λί­γα λό­για δέν ἔ­κα­μες τό κα­θῆ­κο σου  σέ κά­ποι­α στηγ­μή καί πα­ρέ­λει­ψες τό ἕ­να ἤ τό  ἄλ­λο. Αὐ­τά εἶ­ναι σί­γου­ρα εἶ­ναι μέ­ρος τῶν τα­λάν­των πού δέν τά  ἀ­ξι­ο­λό­γη­σε κά­ποι­ος καί θά πρέ­πει νά προ­σε­χθεῖ καί αὐ­τή ἡ πε­ρί­πτω­σι.

Α­δελ­φοί μου,  πρέ­πει νά ἐρ­γα­ζό­μα­στε τό κα­λό καί νά ἀ­ξι­ο­ποι­οῦ­με τά χα­ρί­σμα­τα τοῦ Θε­οῦ, γιά τό κοι­νό κα­λό καί τό συμ­φε­ρον τῶν ἀ­δελ­φῶν μας. Τό μό­νο ἐμ­πό­διο πού μᾶς στε­ρεῖ αὐ­τή τή σω­στή ἐρ­γα­σί­α καί μᾶς  α­πο­μα­κρύ­νει ἀ­πό τή σω­τη­ρί­α, εἶ­ναι ὀ ἐ­γω­ϊ­σμός καί ἡ φι­λαυ­τί­α μας, καί πρέ­πει χω­ρίς κα­θυ­στέ­ρη­σι νά τά διορθώνουμε, γιά νά ἀ­πο­φύ­γου­με καί τή φο­βε­ρή κα­τά­κρι­σι πού ἔ­πα­θε ὀ πο­νη­ρός καί τεμ­πέ­λης δοῦ­λος τῆς πα­ρα­βο­λῆς ὁ ὁ­ποῖ­ος κέρ­δι­σε τό σκό­τος τῆς κο­λά­σε­ως. Ἐ­μεῖς λοι­πόν πι­στοί καί ὑ­πά­κου­οι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ νά ἀ­ξι­ο­ποι­οῦ­με σω­στά τά τά­λαν­τά μας γιά νά ἀ­κού­σου­με τό « εὖ δοῦ­λε ἀ­γα­θέ εἴ­σελ­θε εἰς τήν χα­ρά τοῦ Κυ­ρί­ου σου.»Ἀ­μήν.

27. ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (ιε΄ 21-28)

(Τῆς Χαναναίας)

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐξῆλθεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὰ μέ­ρη Τύ­ρου καὶ Σι­δῶ­νος.  καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ Χα­να­να­ί­α ἀ­πὸ τῶν ὁ­ρί­ων ἐ­κε­ί­νων ἐ­ξελ­θοῦ­σα ἐ­κρα­ύ­γα­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύ­ρι­ε, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ· ἡ θυ­γά­τηρ μου κα­κῶς δαι­μο­νί­ζε­ται.  Ὁ δὲ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον. Καὶ προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἠ­ρώ­τουν αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Ἀ­πό­λυ­σον αὐ­τήν, ὅ­τι κρά­ζει ὄ­πι­σθεν ἡ­μῶν.  Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἀ­πε­στά­λην εἰ μὴ εἰς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ρα­ήλ.  Ἡ δὲ ἐλ­θοῦ­σα προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Κύ­ρι­ε, βο­ή­θει μοι.  Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­στι κα­λὸν λα­βεῖν τὸν ἄρ­τον τῶν τέ­κνων καὶ βα­λεῖν τοῖς κυ­να­ρί­οις.  Ἡ δὲ εἶ­πε· Ναί, Κύ­ρι­ε, καὶ γὰρ τὰ κυ­νά­ρια ἐ­σθί­ει ἀ­πὸ τῶν ψι­χί­ων τῶν πι­πτόν­των ἀ­πὸ τῆς τρα­πέ­ζης τῶν κυ­ρί­ων αὐ­τῶν.  Τό­τε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῇ· Ὦ γύ­ναι, με­γά­λη σου ἡ πί­στις! γε­νη­θή­τω σοι ὡς θέ­λεις. καὶ ἰ­ά­θη ἡ θυ­γά­τηρ αὐ­τῆς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης.

Μετάφρασι

Ε­κεῖ­νο τὸν και­ρό, ἀ­νε­χώ­ρη­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς γιὰ τά μέ­ρη τῆς Τύ­ρου καὶ Σι­δῶ­νος. Καὶ δοὺ μί­α γυ­ναῖ­κα Χα­να­ναί­α βγῆ­κε ἀ­πὸ τὴν Πε­ρι­ο­χὴ ἐ­κεί­νη καὶ τοῦ φώ­να­ζε δυ­να­τὰ λέ­γον­τας: «Ἐ­λέ­η­σε μὲ  (λυ­πή­σου μὲ καὶ βο­ή­θη­σε μέ), Κύ­ρι­ε, Υἱ­ὲ Δα­βίδ. ἡ θυ­γα­τέ­ρα μου δαι­μο­νί­ζε­ται καὶ βα­σα­νί­ζε­ται φρι­κτά». Ἀλ­λ’ αὐ­τός δὲν τῆς ἀ­πο­κρί­θη­κε λέ­ξι. Τό­τε πλη­σί­α­σαν οἱ μα­θη­ταί του καὶ τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν λέ­γον­τας: Κά­νε τὸ αἴ­τη­μά της γιὰ νὰ φύ­γη, δι­ό­τι μᾶς ἀ­κο­λού­θει φω­νά­ζον­τας». Ἀλ­λ’ αὐ­τός ἀ­πο­κρί­θη­κε καὶ εἶ­πε: «Δὲν στάλ­θη­κα, πα­ρὰ στὸ πρό­βα­τα τὸ χα­μέ­να τοῦ Ἰσ­ρα­η­λι­τι­κοῦ ἔ­θνους». Αὐ­τὴ δὲ ἦλ­θε καὶ τὸν προ­σκύ­νη­σε λέ­γον­τας:«Κύ­ρι­ε, βο­ή­θη­σε μέ». Ἀλ­λ’ αὐ­τὀς ἀ­πο­κρί­θη­κε καὶ εἶ­πε: «Δὲν εἶ­ναι σω­στὸ νὰ πά­ρω τὸ ψω­μὶ τῶν παι­δι­ῶν καὶ νὰ τὸ ρί­ξω στὸ σκυ­λά­κια». Αὐ­τὴ δὲ εἶ­πε: «Ναὶ Κύ­ρι­ε. Ἀλ­λὰ καὶ τὸ σκυ­λά­κια τρῶ­νε ἀ­πὸ τὸ ψί­χου­λα, ποὺ πέ­φτουν ἀ­πὸ τὸ τρα­πέ­ζι τῶν κυ­ρί­ων τους». Τό­τε ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πε σ’ αὐ­τή: «Ὦ γυ­ναῖ­κα, εἶ­ναι με­γά­λη ἡ πί­στι σου Ἂς γί­νῃ σὲ σέ­να ὅ­πως θέ­λεις». Καὶ θε­ρα­πεύ­τη­κε ἡ θυ­γα­τέ­ρα της ἀ­πὸ τήν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη. 

                         Ἡ ἀ­γά­πη τῆς μά­νας

            Εἶ­χε πε­ρά­σει τά σύ­νο­ρα τῆς Ἰ­ου­δαί­ας ὁ Θε­άν­θρω­πος Ἰ­η­σοῦς μέ τή συ­νο­δεί­α Του, ὅ­ταν πα­ρου­σι­ά­στη­κε μιά  γυ­ναῖ­κα συ­ρο­φοί­νισ­σα, εἰ­δω­λο­λά­τρισ­σα, μέ τήν ὁ­ποῖ­α ἔ­κα­με ἕ­να δι­ά­λο­γο σύμ­φω­να μέ τό κεί­με­νο τοῦ ση­με­ρι­νού εὐ­αγ­γε­λί­ου, καί μέ­σα ἀ­π’ αὐ­τόν τό δι­ά­λο­γο ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται με­γά­λες χρι­στι­α­νι­κές ἀ­ρε­τές πού λί­γοι χρι­στια­νοί τίς ἔ­χουν. α) Με­γά­λη πί­στι. β) με­γά­λη τα­πει­νο­φρο­σύ­νη.γ) Ἡ με­γά­λη της ἀ­γά­πη καί τό ὑ­ψη­λό ἄι­σθη­μα τῆς μά­νας. Πά­νω στίς ἀ­ρε­τές αὐ­τές ἄς κά­νου­με λί­γες ἁ­πλές καί σύν­το­μες σκέ­ψεις.

            α)¨Η με­γά­λη της πί­στι προ­ϋ­πό­θε­τε σί­γου­ρα φω­τι­σμό τοῦ νοῦ καί τῆς δοι­ά­νοι­ας. Φαί­νε­ται ὅ­τι ὁ Παν­το­γνώ­στης Θε­ός βλέ­πον­τας τήν ἀ­γα­θή δι­ά­θε­σι τῆς εἰ­δω­λο­λά­τρισ­σας γυ­ναῖ­κας, φώ­τι­σε τό νοῦ καί τή δοι­ά­νοι­ά της, δυ­νά­μω­σε τήν πί­στι της καί  ἔ­τσι ὁ­μο­λό­γη­σε τόν Ἰ­η­σοῦ μέ τίς λέ­ξεις (Ἰ­η­σοῦ υἰ­έ Δα­βίδ) Εἶ­δε τόν Ἰ­η­σοῦ ἀ­πό­γο­νο τοῦ Δα­βίδ καί Μεσ­σί­α τοῦ  κό­σμου.

β)Ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη της  φαί­νε­ται ἀ­πό τόν ἐ­ξευ­τε­λι­σμό πού τῆς ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἀ­πο­κα­λών­τας την σκυλ­λά­κι, καί αὐ­τή δέ­χθη­κε τόν ἐ­ξευ­τε­λι­σμό (λέ­γε τα­πεί­νω­σι)  μέ τήν ἀ­πάν­τη­σι πού ἔ­δω­κε στόν Κύ­ριο «Ναί Κύ­ρι­ε, καί τά σκυ­λιά πε­ρι­μέ­νουν νά πά­ρουν κά­ποι­α ψί­χου­λα πού πέ­φτουν ἀ­πό τά τρα­πέ­ζια τῶν κυ­ρί­ων τους). Δέν εἶ­ναι ἄ­ξια θαυ­μα­σμοῦ ἡ γυ­ναῖ­κα αὐ­τή καί ἡ ἀ­πάν­τι­σι­ νά δε­χθῆ τόν ἐ­ξευ­τε­λι­σμό;

γ) Ἡ μεγάλη της ἀγάπη καί τό ὑψηλό αἴσθημα  εὐθύνης γιά τό παιδί της  ἐκφράζεται μέ τήν παράκλησί της πρός τόν Χριστό· «Ἰησοῦ υἱέ Δαβίδ ἐλέησέ με.» Τό πρόβλημα τοῦ παιδιοῦ της  εἶναι  καί στό δικό της σῶμα καί ὅταν θεραπευόταν ἡ κόρη της  θά γινόταν καί αὐτή καλά.

Θαυ­μά­στε γυ­ναῖ­κες, φι­λο­τε­κνί­α καί ἀ­γά­πη πού δέν λο­γα­ριά­ζει κό­πους καί θυ­σί­ες γιά νά σώ­ση τό παι­δί της. Ἄς τή θαυ­μά­σουν καί νά τή μι­μη­θοῦν οἱ ση­με­ρι­νές γυ­ναῖ­κες, πού πολ­λές ἀ­πο­φεύ­γουν τήν τε­κνο­γο­νί­α, ἄλ­λες γεν­νοῦν καί τά  ἐγ­κα­τα­λεί­πουν στίς πόρ­τες ἰ­δρυ­μά­των καί δέν εἶ­ναι καί λί­γες ἐ­κεῖ­νες πού τά  σφά­ζουν μέ τά μα­χαί­ρια τῶν ἀ­συ­νει­δή­των για­τρῶν μέ­σα στήν κοι­λιά τους καί τά πε­τᾶ­νε στούς ὑ­πο­νό­μους καί στά σκου­πί­δια.

Ἡ πλει­ο­νό­τη­τα τῶν ση­με­ρι­νῶν γυ­ναι­κῶν ξέ­χα­σαν τόν  προ­ο­ρι­σμό τους ἀ­πο­μα­κρύν­θη­καν ἀ­πό τόν Πλά­στη τους. Οὑ­σι­α­στι­κά λέ­νε:« Θε­έ μου δέ σέ θέ­λω, φεῦ­γε ἀ­πό μπρο­στά μου, δέ θέ­λω ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω τό δι­κό σου δρό­μο» Ἡ  γυ­ναῖ­κα σή­με­ρα θέ­λει νά ξε­πε­ρά­ση τόν ἄν­δρα, θέ­λει νά ἀ­να­τρέ­ψη τό νό­μο τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας, θέ­λει χει­ρα­φέ­τη­σι! Ξεχνᾶ ὅτι εἶναι «γῆ καί σποδός» καί διαλύεται εἰ τά «ἐξ ὦν συνετέθη». Γιά τοῦτο πληρώνει  ἀκριβά ὄχι μόνο ἡ γυναῖκα, ἀλλά καί ὅλη οἱ κοινωνία.

Χριστιανοί

            Ὅσοι φοβᾶστε τό Θεό καί ἀγαπᾶτε τή ζωή καί τόν ἄνθρωπο μιμηθῆτε τή συροφοίνισα γυναῖκα, μιμηθῆτε τίς ἀρετές της πού σάν ἄλλα ἀστέρια λάμπουν καί φωτίζουν τόν πνευματικό μας ούρανό καί μᾶς ὑποδεικνύουν τό δρόμο τῆς ζωῆς καί τοῦ Παραδείσου. Ἀκολουθήστε την  λοιπόν.

           

28. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΗ ΛΟΥΚΑ

 (ε΄1-11)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἑ­στὼς ὁ Ἰ­η­σοῦς πα­ρὰ τὴν λί­μνην Γεν­νη­σα­ρέτ, καὶ εἶ­δε δύ­ο πλοῖ­α ἑ­στῶ­τα πα­ρὰ τὴν λί­μνην· οἱ δὲ ἁ­λι­εῖς ἀ­πο­βάν­τες ἀ­π’ αὐ­τῶν ἀ­πέ­πλυ­νον τὰ δί­κτυ­α.  ἐμ­βὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλο­ί­ων, ὁ ἦν τοῦ Σί­μω­νος, ἠ­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν ἀ­πὸ τῆς γῆς ἐ­πα­να­γα­γεῖν ὀ­λί­γον· καὶ κα­θί­σας ἐ­δί­δα­σκεν ἐκ τοῦ πλο­ί­ου τοὺς ὄ­χλους.  Ὡς δὲ ἐ­πα­ύ­σα­το λα­λῶν, εἶ­πε πρὸς τὸν Σί­μω­να· Ἐ­πα­νά­γα­γε εἰς τὸ βά­θος καὶ χα­λά­σα­τε τὰ δί­κτυ­α ὑ­μῶν εἰς ἄ­γραν. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Σί­μων εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, δι' ὅ­λης νυ­κτὸς κο­πι­ά­σαν­τες οὐ­δὲν ἐ­λά­βο­μεν· ἐ­πὶ δὲ τῷ ῥή­μα­τί σου χα­λά­σω τὸ δί­κτυ­ον. Καὶ τοῦ­το ποι­ή­σαν­τες συ­νέ­κλει­σαν πλῆ­θος ἰ­χθύ­ων πο­λύ· δι­ερ­ρή­γνυ­το δὲ τὸ δί­κτυ­ον αὐ­τῶν. Καὶ κα­τέ­νευ­σαν τοῖς με­τό­χοις τοῖς ἐν τῷ ἑ­τέ­ρῳ πλο­ί­ῳ τοῦ ἐλ­θόν­τας συλ­λα­βέ­σθαι αὐ­τοῖς· καὶ ἦλ­θον, καὶ ἔ­πλη­σαν ἀμ­φό­τε­ρα τὰ πλοῖ­α, ὥ­στε βυ­θί­ζε­σθαι αὐ­τά. Ἰ­δὼν δὲ Σί­μων Πέ­τρος προ­σέ­πε­σε τοῖς γό­να­σιν Ἰ­η­σοῦ λέ­γων· Ἔ­ξελ­θε ἀ­π' ἐ­μοῦ, ὅ­τι ἀ­νὴρ ἁ­μαρ­τω­λός εἰ­μι, Κύ­ρι­ε· θάμ­βος γὰρ πε­ρι­έ­σχεν αὐ­τὸν καὶ πάν­τας τοὺς σὺν αὐ­τῷ ἐ­πὶ τῇ ἄ­γρᾳ τῶν ἰ­χθύ­ων ᾗ συ­νέ­λα­βον,  ὁ­μο­ί­ως δὲ καὶ Ἰ­ά­κω­βον καὶ Ἰ­ω­άν­νην, υἱ­οὺς Ζε­βε­δα­ί­ου, οἳ ἦ­σαν κοι­νω­νοὶ τῷ Σί­μω­νι. καὶ εἶ­πε πρὸς τὸν Σί­μω­να ὁ Ἰ­η­σοῦς· Μὴ φο­βοῦ· ἀ­πὸ τοῦ νῦν ἀν­θρώ­πους ἔ­σῃ ζω­γρῶν.  Καὶ κα­τα­γα­γόν­τες τὰ πλοῖ­α ἐπί τήν γῆν, ἀ­φέν­τες ἅ­παν­τα ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ.

Μετάφρασι

Τῷ και­ρῶ ἐ­κεί­νω,  ὁ Ἰ­η­σοῦς στε­κό­ταν δί­πλα στή λί­μνη Γεν­νη­σα­ρέτ, εἶ­δε δυ­ό πλοῖ­α, πού ἦ­ταν στήν ἄ­κρη τῆς λί­μνης. Οἱ δέ ἀ­λι­εῖς εἶ­χαν κα­τε­βῆ ἀ­π’ αὐ­τά καί εἶ­χαν πλύ­νει τό δί­χτυ­α. Ἀ­φοῦ δέ μπῆ­κε σ’ ἕ­να ἀ­πό τό πλοῖ­α, πού ἦ­ταν τοῦ Σί­μω­νος τόν πα­ρε­κά­λε­σε νά τό τρα­βή­ξη λί­γο σπό τή ξη­ρά πρός Τή λί­μνη. Καί ἀ­φοῦ κά­θη­σε, δί­δα­σκε ἀ­πό τό πλοῖ­ο τά πλή­θη. Ὅ­ταν ἔ­παυ­σε νά ὁ­μι­λῆ , εἶ­πε στό Σί­μω­να: «Φέ­ρε πά­λιν τό πλοῖ­ο στό βα­θειά καί ρί­ξε­τε τό δί­χτυ­ά σας γιά ψά­ρε­μα». ‘Ο δέ Σί­μων τοῦ εἶ­πε τό­τε: «Δι­δά­σκα­λε, ὅ­λη τή νύ­χτα κο­πι­ά­σα­με καί δέν πι­ά­σα­με τί­πο­τα, ἀλ­λά γιά τό λό­γο σου θά ρί­ξω τό δί­χτυ­α.» Καί ἀ­φοῦ τό ἔ­κα­ναν, ἐ­πια­σαν πά­ρα πολ­λά ψά­ρια, καί τά δί­χτυ­ά τους ἄρ­χι­σαν νά σχί­ζων­ται. Καί μέ νεύ­μα­τα προ­σκά­λε­σαν τούς συ­νε­ταί­ρους, πού ἦ­ταν στό ἄλ­λο πλοῖ­ο γιά νά ἔλ­θουν νά τούς βο­η­θή­σουν καί ἦλ­θαν καί γέ­μι­σαν καί τά δυ­ό πλοῖ­α, ὥ­στε νά κιν­δυ­νεύ­ουν νά βυ­θι­σθοῦν. “Ο­ταν δέ ὁ Σί­μων Πέ­τρος εἶ­δε τί ἔ­γι­νε, ἔ­πε­σε στά πό­δια τοῦ Ἰ­η­σοῦ καί εἶ­πε, «Νά βγῆς καί νά φύ­γης ἀ­πό μέ­να, Κύ­ρι­ε, δι­ό­τι εἶ­μαι ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λός». Αὐ­τό εἶ­πε δι­ό­τι δέ­ος κυ­ρί­ευ­σε αὐ­τόν, ἀλ­λά καί ὅ­λους, ὅ­σοι ἦ­ταν μα­ζί του, γιά τά πολ­λά ψά­ρια πού ἐ­πί­α­σαν, ὁ­μοί­ως δέ καί τόν  Ἰ­ά­κω­βο καί τόν Ἰ­ω­άν­νη, τούς υἱ­ούς Ζε­βε­δαί­ου πού ἦ­ταν συ­νέ­ται­ροι τοῦ Σί­μω­νος. ‘Ο δέ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε πρός τό Σί­μων: «Μή φο­βᾶ­σαι! ἀ­πό τώ­ρα καί στό ἑ­ξῆς θά ψα­ρεύ­ης ἀν­θρώ­πους». Καί ἀ­φοῦ ἔ­φε­ραν τό πλοῖ­ο στή ξη­ρά, ἄ­φη­σαν τά πάν­τα καί τόν ἀ­κο­λού­θη­σαν.

Ὑπακοή στο θέλημα τοῦ Θεοῦ

Ἡ ὑ­πα­κο­ή στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ και ἡ  συ­μόρφω­σι μέ τίς ὑ­πο­δεί­ξεις καί τίς προ­τρο­πές Του  καί ἀ­πο­φέ­ρουν στόν χρι­στια­νό εὐ­ερ­γε­σί­ες πολ­λές καί ποι­κί­λες. Ἕ­να ἀ­πό τά πολ­λά πα­ρα­δείγ­μα­τα πού ὑ­πάρ­χουν εἶ­ναι και το γε­γο­νός πού ἀ­να­φέ­ρει το ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γέ­λιο.

Οἱ φτω­χοί ψα­ρά­δες τῆς Γα­λι­λαί­ας πα­ρ’ ὅ­λο πού  κο­πί­α­σαν σκλη­ρά ὅ­λη τη νύ­χτα δέν κα­τά­φε­ραν να πιά­σουν οὔ­τε ἕ­να ψά­ρι.  Τό πρωΐ  ἀ­νέ­βη­κε στό πλοῖ­ο τοῦ Σί­μω­να ὁ Με­γά­λος Ψα­ράς, ὁ Ἰ­η­σοῦς και μί­λη­σε στά πλή­θη καί ὅ­ταν τέ­λει­ω­σε εἶ­πε στό Σί­μω­να νά ὁ­δη­γή­ση τό πλοῖ­ο στά βα­θιά νε­ρά καί νά ρί­ξει τά δί­χτυ­α. Καί ὁ Σί­μω­νας λέ­γει στόν Κύ­ριο, πα­ρ’ ὅ­λο πού κα­τα­βά­λα­με τό­σους κό­πους ὅ­λη τή νύ­χτα και δεν πή­ρα­με τί­πο­τα, ὅ­μως ἐ­πει­δή το λέ­γεις,  Ἐ­σύ, Δά­σκα­λε θά ὑ­πα­κού­σω στή συμ­βου­λή σου. Ἔ­ρι­ξε λοι­πόν τά δί­χτυ­α στή θά­λασ­σα ὀ  Σί­μω­νας καί σέ λί­γο γέ­μι­σαν τά δί­χτυ­α καί  ἄρ­χι­σαν νά σχί­ζον­ται ἀ­πό τό πλῆ­θος τῶν ψα­ρι­ῶν. Αὐ­τή λοι­πόν ἡ ἀ­ρε­τή τῆς ὑ­πα­κο­ῆς πού στό­λι­ζε τίς ψυ­χές τῶν τα­πει­νῶν ψα­ρά­δων ἐ­πι­βρα­βεύ­τι­κε πλού­σια ἀ­πό τον Κύ­ριο. Τους ἀ­πε­κό­μι­σε κα­λό με­ρο­κά­μα­το, ἀλ­λά καί πολ­λήν εὐ­λο­γί­α πνευ­μα­τι­κή. Ἡ ὑ­πα­κο­ή τους τούς κα­τα­ξί­ω­σε νά γί­νουν ἀ­πό­στο­λοι τοῦ Χρι­στοῦ καί κή­ρυ­κες τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου Του, ψα­ρά­δες ἀν­θρώ­πων και ἀ­να­μορ­φω­τές τῆς οἰ­κου­μέ­νης και ἀ­στέ­ρες πο­λύ­φω­τοι στό νο­η­τό στε­ρέ­ω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Γι’ αὐ­τή τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη ἀ­ρε­τή τῆς ὑ­πα­κο­ῆς θά ποῦ­με λί­γα λό­για σή­με­ρα γιά νά ἀ­να­ζω­ο­πυ­ρώ­σου­με τό ἐν­δι­α­φέ­ρο μας καί νά προ­σπα­θή­σου­με νά τήν ἐ­φαρ­μό­ζου­με στή ζω­ή μας.

Ἡ ὑ­πα­κο­ή ἔ­χει συ­στα­τι­κά καί πε­ρι­ε­χό­με­νο τήν ὑ­πο­τα­γή, τή συμ­μόρ­φω­σι, τήν τα­πεί­νω­σι, τήν πί­στι καί τήν ἀ­γά­πη πρός τό Θε­ό καί τό θέ­λη­μά Του. Ὅ­ταν στο­λί­ζει τούς ἀν­θρώ­πους αὐ­τή ἡ ἀ­ρε­τή ὀ­μορ­φαί­νει τή ζω­ή καί τόν κό­σμο. Ἡ ἔλ­λει­ψή της προ­κα­λεῖ ἀ­ναρ­χί­α, ἀ­να­στά­τω­σι, για­τί ὁ ἄν­θρω­πος πού δέν ὑ­πο­τάσ­σε­ται στό Θε­ό, προ­βάλ­λει πάν­το­τε τό δι­κό του ἐ­γώ καί συγ­κρού­ε­ται καί μέ τούς ἄλ­λους συν­θρώ­πους του. Αὐ­τό φά­νη­κε ἀ­πό τόν Πα­ρά­δει­σο. Οἱ πρω­τό­πλα­στοι πα­ρά­κου­σαν στήν ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ μέ  ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά δι­α­τα­ρα­χθῆ ἡ  ἀ­γα­θή σχέ­σι πού εἶ­χαν μέ τήν ὅ­λη δη­μι­ουρ­γί­α, ἀλ­λά καί μέ­χρι σή­με­ρα ἡ  ἀ­ναρ­χί­α καί ἡ  ἀ­κα­τα­στα­σί­α τοῦ κό­σμου μέ τά τό­σα κα­κά, σί­γου­ρα προ­έρ­χε­ται ἀ­πό τήν ἀ­νυ­πα­κο­ή τῶν ἀν­θρώ­πων στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί τῆς ἐκ­κλη­σί­ας Του.

Πα­ρα­δείγ­μα­τα ὑ­πα­κο­ῆς καί ἀ­νυ­πα­κο­ῆς τῶν ἀν­θρώ­πων ἔ­χου­με πά­ρα πολ­λά, τό­σο στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη ὄ­σο καί τή Και­νή Δι­α­θή­κη καί  εἶ­ναι σέ πολ­λούς γνω­στά. Ἀλ­λά για­τί νά ἀ­να­τρέ­χου­με πί­σω στήν ἰ­στο­ρί­α καί νά ζη­τοῦ­με πα­ρα­δείγ­μα­τα; Ἄς ἔλ­θου­με στά δι­κά μας στή ση­με­ρι­νή χρι­στι­α­νι­κή κοι­νω­νί­α μας. Ἡ οἰ­κο­γέ­νεια εἶ­ναι σή­με­ρα προ­βλη­μα­τι­κή νά μήν ποῦ­με καί δι­α­λυ­μέ­νη ἐ­πει­δή ἀ­που­σιά­ζει ἡ ἀ­ρε­τή  τῆς ὑ­πα­κο­ῆς.

Πα­ρα­πο­νοῦν­ται σχε­δόν ὅ­λοι οἱ γο­νεῖς, για­τί τά παι­διά τους δέν ὑ­πα­κού­ουν οὔ­τε δέ­χον­ται τίς συμ­βου­λές τους καί τήν πεῖ­ρα τους, ἀλ­λά ἀ­κο­λου­θοῦν τίς δι­κές τους  ἁ­μαρ­τω­λές ἐ­πι­θυ­μί­ες μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά πέ­φτουν στά δί­χτυ­α τῶν  ἐμ­πό­ρων τοῦ θα­νά­του, νά γί­νον­ται δι­αρ­ρή­κτες, ναρ­κο­μα­νεῖς και νά κα­τα­λή­γουν ἄλ­λοι στίς φυ­λα­κές καί ἄλ­λοι στά ψυ­χι­α­τρι­κά ἱ­δρύ­μα­τα καί νά κα­τα­στρέ­φουν ἄ­δι­κα τή ζω­ή τους, για­τί δέν ἀ­νέ­χον­ται νά ὑ­πα­κού­σουν στούς γο­νεῖς τους καί στό Θε­ό τους.

            Για­τί ὅ­μως νά πα­ρα­πο­νοῦν­ται οἱ γο­νεῖς α­φοῦ πρῶ­τα αὐ­τοί δέν ὑ­πα­κού­ουν στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας;  Λό­γῳ χρό­νου ἀ­πο­φεύ­γω νά ἀ­να­φερ­θῶ μέ λε­πτο­μέ­ρει­ες γιά τήν τρα­γω­δί­α αὐ­τή τοῦ ἀν­θρώ­που.  Ὁ μι­σθός τῆς ἀ­νυ­πα­κο­ῆς στό  θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἡ βέ­βαι­η κα­τα­στρο­φή τοῦ ἀν­θρώ­που καί νά μή γε­λι­ώ­μα­στε.

Εὐ­τυ­χῶς ὅ­μως δέ λεί­πουν καί με­ρι­κές οἰ­κο­γέ­νει­ες πού ἐ­φαρ­μό­ζου τήν ὑ­πα­κο­ή στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί τό πα­ρά­δειγ­μά τους ἀ­κο­λου­θοῦν καί τά παι­διά τους ὑ­πο­τασ­σό­με­νοι στό Θε­ό καί στούς γο­νεῖς τους καί χαί­ρον­ται ἀμ­φό­τε­ροι καί ἔ­χουν πο­λύ μι­σθό ἀ­πά­ναν­τι στό δι­και­ο­κρί­τη Κύ­ριο.

Χρι­στια­νοί!

Πρέ­πει νά γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἄν ὐ­πά­κου­ο­με στό Θε­ό σί­γου­ρα θά ὐ­πα­κού­ουν σέ μᾶς καί τά παι­διά μας καί θά εἰ­ρη­νεύ­ου­με μ’ ὅ­λη τή κτί­ση. Δι­α­φο­ρε­τι­κά θά συ­ναν­τοῦ­με πάν­το­τε μπρο­στά μας τήν ἀ­νυ­πα­κο­ή σέ κά­θε μας βῆ­μα. Ὅ­σο χρό­νο οἱ πρω­τό­πλα­στοι ὑ­πά­κου­αν στό Θε­ό τους  ὅ­λη ἡ δη­μι­ουρ­γί­α ὑ­πο­τασ­σό­ταν σ’ αὐ­τούς. Ὅ­ταν ὅ­μως πα­ρά­κου­σαν τό­τε δι­α­τα­ρά­χθη­κε ἡ σχέ­ση τους  καί φο­βόν­του­σαν οἱ μέν τούς δέ. καί αὐ­τό θά γί­νε­ται μέ­χρι τό τέ­λος.

Ἑ­πο­μέ­νως, γιά τό συμ­φέ­ρον μας  ἀ­πό σή­με­ρα νά πά­ρου­με τήν ἀ­πό­φα­ση γιά τε­λεί­αν ὑ­πα­κο­ή στό θέ­λη­μα τοῦ Κυ­ρί­ου καί νά λέ­με «ἐ­πί τῶ ρή­μα­τί σου» Κύ­ρι­ε θά κά­νω αὐ­τό καί ἐ­κεῖ­νο ὅ­πως θέ­λεις ὅ­πως δι­α­τά­ζεις. Γιά μᾶς πού ἀ­κό­μα συ­νε­χί­ζε­ται ἡ πά­λη μέ τόν πει­ρα­σμό ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἡ ὑ­πα­κο­ή στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, γιά  τόν ἔ­χου­με στρα­τη­γό καί ὑ­πε­ρα­σπι­στή καί κυ­ερ­νή­τη στή ζω­ή μας  γιά νά πο­ρευ­τοῦ­με πιό σί­γου­ρα στήν  αἰ­ώ­νια Του βα­σι­λεί­α. Ἀ­μήν.

29.ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ  ΛΟΥΚΑ

 (στ΄ 31-36)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος· κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. Καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; Καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι.  Καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; Καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. Καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ' ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; Καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα.  Πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς  ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς.  Γί­νε­σθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες  κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.

Μετάφρασι.

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος· Κα­θώς θέ­λε­τε νά κά­νουν o­ἱ ἄν­θρω­ποι σέ σᾶς, ἔ­τσι νά κά­νε­τε καί σεῖς σ’ αὐ­τούς. ‘Ε­άν δέ ἀ­γα­πᾶ­τε ἐ­κεί­νους, οἱ ὁ­ποῖ­οι σᾶς ἀ­γα­ποῦν, ποι­ός μι­σθός ἀ­νή­κει σέ σᾶς; Δι­ό­τι καί οἱ ἀ­σε­βεῖς ἀ­γα­ποῦν ἐ­κεί­νους οἱ ὀ­ποῖ­οι τούς ἀ­γα­ποῦν. Καί ἐ­άν εὐ­ερ­γε­τῆ­τε ἐ­κεί­νους, οἱ ὁ­ποῖ­οι σᾶς εὐρ­γε­τοῦν, ποι­ός μι­σθός ἀ­νή­κει σέ σᾶς; Δι­ό­τι καί οἱ ἀ­σε­βεῖς τό αὐ­τό πράτ­τουν. Καί ἐ­άν δα­νί­ζε­τε σ’ ἐ­κεί­νους, ἀ­πό τούς ὁ­ποί­ους ἐλ­πί­ζε­τε νά πά­ρε­τε πί­σω, ποι­ός μι­σθός ἀ­νή­κει σέ σᾶς; Δι­ό­τι καί οἱ ἄ­σε­βε­ῖς δα­νί­ζουν σέ ἀ­σε­βεῖς γιά νά πά­ρουν πί­σω τό αὐ­τά. Ναί, νά ἀ­γα­πᾶ­τέ τούς ἐ­χθρούς σας, καί νά εὐ­ερ­γε­τῆ­τε, καί νά δα­νί­ζε­τε, χω­ρίς νά πε­ρι­μέ­νε­τε νά λά­βε­τε πί­σω τί­πο­τε. Καί ἔ­τσι θά εἶ­ναι ὁ μι­σθός σας πο­λύς, καί θά εἶ­σθε παι­διά τοῦ ‘Ὑ­ψί­στου, δι­ό­τι αὐ­τός φέ­ρε­ται μέ κα­λω­σύ­νη στούς ἀ­χά­ρι­στους καί κα­κούς. Νά εἶ­σθε λοι­πόν σπλα­χνι­κοί, ὅ­πως καί ὁ (οὐ­ρά­νιος) πα­τέ­ρας σας εἶ­ναι σπλα­χνι­κός.

Ὁ  χρυ­σοῦς κα­νό­νας α­συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς διά τῶν τρι­ῶν ἀ­ρε­τῶν∙ δι­και­ο­σύ­νης, ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας, ἐ­λε­η­μο­σύ­νης.

            Ἡ κα­τ’ ἐ­ξο­χή χρι­στι­α­νι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά προ­βάλ­λει σή­με­ρα μέ­σα ἀ­πό τή δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Κυ­ρί­ου πού μᾶς δι­η­γεῖ­ται τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γέ­λιο. «Κα­θώς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καί ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μοί­ως.» Δη­λα­δή, ὅ­πως θέ­λε­τε νά κά­μνουν οἱ ἄλ­λοι ἄν­θρω­ποι σέ σᾶς, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς καί ἐ­σεῖς νά κά­μνε­τε σ’ αὐ­τούς. Τί πιό ἁ­πλό καί ὠ­ραῖ­ο, δέ θέ­λεις νά σέ μι­σοῦν, οὔ­τε ἐ­σύ νά μι­σᾶς. Δέ θέ­λεις νά σέ δι­α­σύ­ρουν καί νά σέ  κα­τη­γο­ροῦν,   οὔ­τε ἐ­σύ νά κα­τη­γο­ρή­σης κα­νέ­να. Δέ θέ­λεις νά σέ ἀ­δι­κοῦν, οὔ­τε ἐ­σύ νά ἀ­δι­κί­σης κα­νέ­να. Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ χρι­στι­α­νι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά πού θά ὀ­μορ­φαί­νη τή ζω­ή μας. 

            Τό πε­ρι­ε­χό­με­νο τοῦ χρυ­σοῦ αὐ­τοῦ κα­νό­να εἶ­ναι οἱ ἀ­ρε­τές, ἡ δι­και­ο­σύ­νη, ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α καί ἡ εὐ­σπλα­χνί­α, τίς ὁ­ποῖ­ες ἀ­πο­κα­λύ­πτει μέ τή ὁ­μι­λί­α Του ὁ Κύ­ριος.

            Ἡ δι­και­ο­σύ­νη ἐ­φαρ­μό­ζε­ται μέ τό «Κα­θώς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι ποι­εῖ­τε καί αὐ­τοῖς ὁ­μοί­ως».

            Ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α ἀ­να­πτύ­σε­ται ἀ­πό τόν Κύ­ριο στή συ­νέ­χεια τοῦ κει­μέ­νου, ἀ­φο­πλί­ζον­τας κά­θε δι­και­ο­λο­γί­α πού  κά­ποι­οι προ­βάλ­λουν. Εἴ­μα­στε, λέ­γουν μέ­σα σ’ ἕ­να κό­σμο ἄ­δι­κο καί κα­κό, καί σί­γου­ρα καί ἀ­δι­κού­μα­στε καί κα­τη­γο­ρού­μα­στε καί δι­α­συ­ρό­μα­στε, ἐ­μεῖς θά πρέ­πει νά εἴ­μα­στε πάν­τα τά θύ­μα­τα; Εἶ­ναι δί­και­ο αὐ­τό;

            Πιό πί­σω στόν στί­χο 27 λέ­γει στούς ἀ­κρο­α­τές Του: «Λέ­γω σέ σᾶς πού μέ ἀ­κοῦ­τε ὅ­τι πρέ­πει νά ἀ­γα­πᾶ­τε τούς  ἐ­χθρύς σας». Τώ­ρα στό στί­χο 32, δι­ευ­κρι­νί­ζει∙ « Δι­ό­τι ἄν ἀ­γα­πᾶ­τε αὐ­τούς πού σᾶς ἀ­γα­ποῦν ποι­ός μι­σθός ἀ­νή­κει σέ σᾶς;» Ἑ­πο­μέ­νως εἴ­μα­στε ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νοι νά ἀ­γα­ποῦ­με τούς ἐ­χθρούς μας, αὐ­τούς πού μᾶς ἀ­δί­κη­σαν ἤ μᾶς συ­κο­φάν­τη­σαν ἤ μᾶς ἔ­βλα­ψαν μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους, ἄν πο­θοῦ­με τή σω­τη­ρί­α μας. Για­τί ἄν ἀ­γα­πᾶς τό φί­λο σου, τό συγ­γε­νή σου ἤ κά­ποι­ο πού δέ σέ ζή­μι­ω­σε τό­τε δέν κά­νεις τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό αὐ­τό πού κά­νουν καί οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­γα­ποῦν αὐ­τούς πού συ­να­να­στρέ­φον­ται καί μοιά­ζουν στή ψυ­χή καί στή συμ­πε­ρι­φο­ρά. Ἄν ἔ­τσι συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σαι χρι­στια­νέ μήν πε­ρι­μέ­νεις κα­μιά ἀνταπόδοσι ἀ­πό τό Θε­ό, για­τί τήν πῆ­ρες ἀ­πό τούς συ­να­μαρ­τω­λούς σου ἀν­θρώ­πους.

            Ἡ αἰώνια ζωή, ἀλλά καί ἡ παροῦσα ἐπίγεια μᾶς ἐ­πι­βάλ­λουν, μα­ζί μέ τήν ἀ­ρε­τή τῆς δι­και­ο­σύ­νης νά ἐ­φαρ­μο­ό­ζου­με καί τήν ἀ­ρε­τή τῆς ἀ­νε­ξι­κα­κί­ας. Αὐ­τό ἀ­παι­τεῖ ὁ Κύ­ριος ἀ­πό κά­θε χρι­στια­νό, για­τί αὐ­τό ἐ­φάρ­μο­σε στήν πρά­ξι ὁ Ἴ­διος ὅ­ταν «λοι­δο­ρού­με­νος οὐκ ἀν­τε­λοι­δό­ρει», ἀλ­λά εὐ­ερ­γε­τοῦ­σε τούς συ­κο­φάν­τες Του καί συγ­χω­ροῦ­σε τούς σταυ­ρω­τές Του, γε­νό­με­νος πρώ­τυ­πο γιά κά­θε χρι­στια­νό.

            Γιά νά ἔ­χει βά­ρος καί ἀ­ξί­α ἡ δι­και­ο­σύ­νη καί ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α πρέ­πει νά συ­νο­δεύ­ε­ται καί ἀ­πό τήν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἔ­τσι κα­τα­λή­γει ἡ ση­με­ρι­νή πε­ρι­κο­πή τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου. «Νά ἀ­γα­πᾶ­τε τούς ἐ­χθρούς σας, ἀλ­λά καί νά τούς εὐ­ερ­γε­τεῖ­τε χω­ρίς νά πε­ρι­μέ­νε­τε κα­μιά ἀν­τα­πό­δο­ση. Μό­νο ἔ­τσι θά ἔ­χε­τε πο­λύ μι­σθό ἀ­πό τό Θε­ό Πα­τέ­ρα. Γί­νε­σθε λοι­πόν σπλα­χνι­κοί ὅ­πως εἶ­ναι καί ὁ οὐ­ρά­νιος πα­τέ­ρας σας.»

            Κά­θε γνή­σιο παι­δί μοιά­ζει τοῦ πα­τέ­ρα του. Ἑ­πο­μέ­νως ἄν κά­ποι­ος θέ­λει νά  εἶ­ναι γνή­σιο παι­δί τοῦ Θε­οῦ, θά πρέ­πει νά  ἀ­κο­λου­θή­ση τίς ἐν­το­λές καί τό πα­ρά­δειγ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου.Δέν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λος δρό­μος

            Ἰ­δού λοι­πόν ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ στή βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἄς τόν βα­δί­σου­με κι  ἐ­μεῖς γιά νά γί­νου­με μέ­το­χοι καί συμ­μέ­το­χοι μέ τούς ἁ­γί­ους στό Πα­ρά­δει­σο τοῦ Θε­οῦ.. Ἀ­μην

                                                                                

30.ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΤΗ  ΛΟΥΚΑ

 (ζ΄11-16)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐ­πο­ρε­ύ­ε­το ὁ Ἰησοῦς  εἰς πό­λιν κα­λου­μέ­νην Να­ΐν· καὶ συ­νε­πο­ρε­ύ­ον­το αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἱ­κα­νοὶ καὶ ὄ­χλος πο­λύς.  ὡς δὲ ἤγ­γι­σε τῇ πύ­λῃ τῆς πό­λε­ως, καὶ ἰ­δοὺ ἐ­ξε­κο­μί­ζε­το τε­θνη­κὼς υἱ­ὸς μο­νο­γε­νὴς τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ, καὶ αὕ­τη ἦν χή­ρα, καὶ ὄ­χλος τῆς πό­λε­ως ἱ­κα­νὸς ἦν σὺν αὐ­τῇ. Καὶ ἰ­δὼν αὐ­τὴν ὁ Κύ­ριος ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τῇ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Μὴ κλαῖ­ε·  καὶ προ­σελ­θὼν ἥ­ψα­το τῆς  σο­ροῦ, οἱ δὲ βα­στά­ζον­τες ἔ­στη­σαν, καὶ εἶ­πε· Νε­α­νί­σκε, σοὶ λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι.  Καὶ ἀ­νε­κά­θι­σεν ὁ νε­κρὸς καὶ ἤρ­ξα­το λα­λεῖν, καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τὸν τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ.  Ἔ­λα­βε δὲ φό­βος πάν­τας, καὶ ἐ­δό­ξα­ζον τὸν Θε­ὸν, λέ­γον­τες ὅ­τι Προ­φή­της μέ­γας ἠ­γή­γερ­ται ἐν ἡ­μῖν, καὶ ὅ­τι ἐ­πε­σκέ­ψα­το ὁ Θε­ὸς τὸν λα­ὸν αὐ­τοῦ.

Με­τά­φρα­σι

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ὁ Ἰ­η­σοῦς πή­γαι­νε σέ μί­α πό­λι ὀ­νο­μα­ζό­με­νη Να­ΐν. Καί πή­γαι­ναν μα­ζί του ἀρ­κε­τοί μα­θη­ταί του καί λα­ός πο­λύς. “Ο­ταν δέ πλη­σί­α­σε στήν πύ­λη τῆς πό­λε­ως, ἰ­δού γι­νό­ταν ἡ ἐκ­φο­ρά ἑ­νός νε­κροῦ, καί ἦ­ταν υἷ­ος μο­νο­γε­νής στή μη­τέ­ρα του, αὐ­τή δέ ἦ­ταν χή­ρα, καί λα­ός πο­λύς ἀ­πό τήν πό­λι τήν συ­νό­δευ­ε. “Ο­ταν δέ ὁ Κύ­ριος τήν εἶ­δε τήν σπλα­χνί­στη­κε καί τῆς εἶ­πε: «Μή κλαῖς !» Ἔ­πει­τα πλπσ­ί­α­σε καί ἄγ­γι­ξε τό φέ­ρε­τρο, αὐ­τοί  δέ πού τό βά­στα­ζαν στα­μά­τη­σαν, καί εἶ­πε: «Νε­α­νί­σκε, σέ σέ­να ἀ­πευ­θύ­νο­μαι, σή­κω!» Καί ἀ­να­ση­κώ­θη­κε ὁ νε­κρός καί ἄρ­χι­σε νά μι­λά­η καί τόν πα­ρέ­δω­σε στή μη­τέ­ρα του, καί δέ­ος κυ­ρί­ευ­σε ὅ­λους, Καί δό­ξα­ζαν τό Θε­ό λέ­γον­τας, «Με­γά­λος προ­φή­της ἐμ­φα­νή­σθη­κε σέ μᾶς». Καί, « Ὁ Θε­ός ἐν­δι­α­φέρ­θη­κε γιά τό λα­ό του.»

Ἡ ζωή δέν τελειώνει μέ τήν πλάκα τοῦ τάφου

Δυ­ό συ­νο­δεῖ­ες ἀν­θρώ­πων συ­ναν­τῶν­ται κον­τά στήν πύ­λη τῆς πό­λε­ως Να­ΐν. Στήν πρώ­τη ὁ Θε­άν­θρω­πος Ἰ­η­σοῦς μέ τούς μα­θη­τές Του, εἰ­σέρ­χον­ταν στήν πό­λι.Στή δεύ­τε­ρη συ­νο­δεί­α, μιά χα­ρο­κα­μέ­νη μά­να συ­νο­δευ­ό­με­νη ἀ­πό πο­λύ κό­σμο με­τέ­φε­ρε τό μο­να­χο­γιό της στόν τά­φο, στό κοι­μη­τή­ριο τῆς πό­λε­ως γιά νά τόν θά­ψουν. Ἡ γυ­ναῖ­κα αὐ­τή πρίν εἶ­χε συ­νο­δεύ­σει τόν ἄν­δρα της στόν  τά­φο.  Τώ­ρα φεύ­γει καί  τό παι­δί της,ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε ποι­ά ἀ­τμό­σφαι­ρα ἐ­πι­κρα­τοῦ­σε, θρῆ­νος καί ὀ­δυρ­μός πο­λύς. Τό­τε ὁ πα­νά­γα­θος Κύ­ριος ἐ­σπλα­χνί­σθη­κε τή γυ­ναῖ­κα, καί χω­ρίς νά τόν πα­ρα­κα­λέ­ση κα­νέ­νας, ὅ­πως συ­νή­θως γι­νό­ταν, πλη­σί­α­σε τή σο­ρό, καί α­πευ­θύ­νε­ται πρός τή μά­να πού ἔ­κλαι­ε καί τῆς λέ­γει:«Στα­μά­τη­σε νά κλαί­ης».Ἔ­πει­τα στρέ­φε­ται πρός τό νε­κρό νέ­ο καί τοῦ λέ­γει:«Νε­α­νί­σκε σοῦ λέ­γω σή­κω ἐ­πά­νω»  καί ὦ τοῦ θαύ­μα­τος! Ση­κώ­θη­κε ὁ νε­κρός καί ἄρ­χι­σε νά ὁ­μι­λῆ.εὔ­κο­λα ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται κά­ποι­ος τό πῶς ἔν­νοι­ω­σε ἡ  χα­ρο­κα­μέ­νη μά­να. Ἀλ­λά καί τό πλῆ­θος τῶν ἀ­θρώ­πων πού ἦ­ταν ἐ­κεῖ δό­ξα­ζαν τό Θε­ό πού ἐ­πι­σκέ­φθη­κε μέ τέ­τοι­ο θαῦ­μα τό λα­ό Του.

            Από αὐτό τό γεγογονός ἐμεῖς διασκόμαστε ὅτι ὁ Ἰησοῦς τόν Ὁποῖο δέν παραδέχονταν οἱ  ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, εἶναι Θεός παντοδύναμος, κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, καί ἡ ἀγαθότητά Του καί ἡ εὐσπλαχία Του πρός κάθε ἄνθρωπο εἶναι δεδομένη. Ἑπομένως κάθε ἄνθρωπος πού πιστεύει  καί ἀναθέτει τόν ἑαυτό του στήν Πρόνοιά Του εἶναι  εὐτυχισμένος καί ἀσφαλισμένος ἀπό τίς ἐπιβουλές τοῦ Διαβόλου. Διαφορετικά, ἄν ἔζησε κάποιος στήν ἀπίστία μακριά ἀπό τό Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του, γι’ αὐτόν τά πράγματα εἶναι τραγικἀ. Καί πρέπει ἀπό τή ζωή αὐτή νά φροντίσουμε γι’ αὐτόν.

            Ἐ­πί­σης βε­βαι­ω­νό­μα­στε ὅ­τι οἱ ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων δέ χά­νον­ται μέ τό χω­ρι­σμό τους ἀ­πό τό σῶ­μα. Ζοῦ­νε καί αἰ­σθά­νον­ται καί ἔ­χουν λο­γι­κό καί σκέ­ψι.Γι’ αὐ­τούς πού  ἔ­φυ­γαν με­τα­νο­η­μέ­νοι καί δι­και­ω­μέ­νοι ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ Θε­οῦ, ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ μᾶς βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι βρί­σκον­ται στά χέ­ρια τοῦ Θε­οῦ. «Δι­καί­ων ψυ­χαί ἐν χει­ρί Θε­οῦ».Ὑ­πάρ­χουν πολ­λές ἀ­πο­δεί­ξεις στή Γρα­φή ὅ­τι δέν πε­θαί­νουν οἱ ψυ­χές, ἀλ­λά ζοῦ­νε καί ἀ­πο­λαμ­βά­νουν, προ­γεύ­ον­ται τά ἀ­γα­θά ἤ τά  κα­κά, ἀ­νά­λο­γα μέ τή ζω­ή πού ἔ­κα­ναν ἐ­δῶ στή γῆ.

Ὄ­χι μό­νο ἡ ψυ­χή δέν χά­νε­ται, ἀλ­λά οὔ­τε τά σώ­μα­τα πού λυ­ώ­νουν μέ­σα στό χῶ­μα δέ θά χα­θοῦν, ἀλ­λά καί αὐ­τά θά ἀ­να­στη­θοῦν. Ὁ προ­φή­της Ἠ­σα­ΐ­ας μᾶς βεβαι­ώ­νει γιά τοῦ­το· «Ἀ­να­στή­σον­ται οἱ νε­κροί καί ἐ­γερ­θήσον­ται οἱ ἐν τῇ γῇ» Θά ά­να­στη­θοῦν οἱ νε­κροί μέ τά σώ­μα­τά τους πού θά ἔ­χουν τό ἴ­διο σχῆ­μα, ἀλ­λά δέ θά εἶ­ναι πλέ­ον φθαρ­τά, θά εἶ­ναι ἀ­θά­να­τα ὅ­πως καί ἡ ψυ­χή καί θά ζοῦν αἰ­ω­νί­ως. Τέ­τοι­ες μαρ­τυ­ρί­ες καί δια­βε-βαι­ώ­σεις γι’ αὐ­τά πού λέ­με, θά βρῆ  κά­θε χρι­στια­νός πού με­λε­τᾶ τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή.

 Αὐ­τή ἦ­ταν ἡ δι­δα­σκα­λί­α τῶν προ­φη­τῶν, τῶν ἀ­πο­στό­λων καί γε­νι­κά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, καί αὐ­τό πι­στεύ­ου­με μέ­χρι σή­με­ρα καί γιά τοῦ­το τά  νε­κρο­τα­φεί­α μας τά ὀ­νο­μά­ζου­με κοι­μη­τή­ρια. Αὐ­τός πού κοι­μά­ται σί­γου­ρα θά ξυ­πνή­ση.

Μέ τή πί­στι σ’ αὐ­τά πού ἀ­να­φέ­ρα­με ὅ­ταν ἔλ­θει ἡ ὥ­ρα νά συ­νο­δεύ­σου­με κά­ποι­ο δι­κό μας στόν τά­φο, ἡ λύ­πη μας  δέν πρέ­πει νά ξε­φεύ­γη ἀ­πό τά χρι­στι­α­νι­κά συ­ναι­σθή­μα­τα καί νά μή μᾶς κυ­ρι­εύ­η ἡ ἀ­πελ­πι­σί­α, ἀλ­λά μέ χρι­στι­α­νο­πρέ­πεια καί μέ τή πί­στι ὄ­τι ὁ ἄν­θρω­πός μας δέ  χά­νε­ται νά τόν συ­νο­δεύ­ου­με στόν τά­φο καί ὅ­τι σί­γου­ρα θά ἀ­κου­λη­θή­ση ἡ ἀ­νά­στα­σι.