"Θαρσαλέως"

"Θαρσαλέως"

 "Θαρσαλέως". Αυτή η απλή λέξη του Ακαθίστου Ύμνου, μας προσφέρει ξεκάθαρα το καθ' ημας Ήθος.

 Η αγνότητα , η αγίότητα δίνει το θάρρος, την κατά Χριστόν παρρησία, την συνδιάλεξη την καθαρή, χωρίς προφάσεις και φόβους για τον άλλο.Το θάρρος είναι βασικό συστατικό των αγίων, των αγνών ανθρώπων, πού δεν έχουν να κρύψουν τίποτα και τίποτα δεν τους τραβάει προς τα κάτω, δεν τους κρατάει δεσμίους στα σκοτάδια.

 Αυτό το ήθος πάμε να το απολέσουμε σήμερα. Έχουμε νοθευτεί. Έχουμε φραγκέψει σαν Γένος. Αλλοτριωθεί. Επειδή " ο άλλος είναι η κόλαση μου", έχουμε γίνει κόλαση οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Ότι πολλά τα πταίσματα και τα ανομήματα μας. Και ας σκανδαλίζεται ο άλλος και διατείνεται:"Εμείς είμαστε παιδιά του Αβραάμ. Αυτά να τα λές στους εθνικούς". Αν τα "παιδιά του Αβραάμ" ήξεραν πώς θα καταντούσαν οι απογόνοι τους, μπορεί να μην ξεκινούσαν την επανάσταση.

 Σας το λέω καθαρά.Δεν μπορεί ο σκλάβος των παθών να είναι θαρρετός και θαρραλέος, γιατί δεν είναι πιά ελεύθερος. Αυτό είναι το μήνυμα του ευαγγελισμού , αλλά και της εθνικής επετείου για τους σημερινούς Έλληνες. Εσωτερική κα εξωτερική ελευθερία! Ας την διεκδικήσουμε με τον εξαγνισμό και την κάθαρση μας.Αν έχουμε ακόμα την δύναμη. Καλή συνέχεια!

π.Παντελεήμων Κρούσκος

 

Η κοροϊδία της Νηστείας και η Νηστεία της κοροϊδία

Η κοροϊδία της Νηστείας

 και η Νηστεία της κοροϊδία

Το μεσημέρι έφαγα σουπιές με μάραθα.

Δε λέω καταπληκτικό φαγητό. Αλλά με διέλυσε βρε παιδί μου. Πόση ώρα τώρα και ακόμη δε μπορώ να χωνέψω.

Βλέπεις η κοιλιοδουλεία και το πάθος της λαιμαργίας δε λύνεται με την νηστεία.

Πια νηστεία όμως; Δε λύνετε με την νηστεία που εδώ και μερικά χρόνια ζούμε οι σύγχρονοι ας πούμε Νεοέλληνες θρησκευόμενοι .

Ξέρεις εκείνη την νηστεία που αντί για κρέας το τσικάλι γεμίζει με καλαμάρια , σουπιές, καραβιδάκια, αστακομακαρονάδες, σογιο κυμά, σογιομουσακά, σογιοκονινιστά, γαροδοπίλαφα, σουπιοκεφτέδες, πατατοκεφτέδες και… και …και…ο κατάλογος τέρμα δεν έχει.

Είναι τόσο ακόρεστος ο κατάλογος όσο και η λαίμαργη φαντασία μας, που αρνείται την ουσία της νηστείας, ακόμα και όταν φαινομενικά και κατά τύπο την τηρούμε.

Αλλά αυτό καθ άλλο παρά νηστεία είναι.

Διατροφική αλλαγή λόγω ημερών …ναι.

Τσικαλική αλλαγή περιεχομένου…. ναι.

Ψαροταβερνική επιδρομή ναι.

Κατασπαραγμός μαλάκιων, ναι.

Νηστεία όμως όχι, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την σοβαρότητα μας και την εσώτερη αλήθεια μας.

Δε τα κατακρίνω. Δεν έχω διάθεση και δε γουστάρω να κατακρίνω κανένα. Άλλωστε εγώ είμαι χειρότερο από όλους αυτούς.

Απλά τα γράφω ίσως για να εξιλεωθώ υποσυνείδητα και συνειδητά γιατί μου την βιδώνει η τυπολατρία μας. Η αίσθηση αυτοϊκανοποίησης ότι κάτι τρομερό κάνουμε, τι στιγμή μάλιστα που ο Χριστός μας λεει: ότι και αν όλα τα κάνετε (αρετές) να πείτε ότι τίποτα δε κάναμε’’.

Εμείς και τίποτα δε κάνουμε και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα έχουμε όλα κάνει σπαθί…….

Η νηστεία σαφέστατα είναι εγκράτεια και ασιτία.

Είναι άσκηση του θελήματος, της βούλησης, της θέλησης να κινηθεί σε ρυθμούς ασκητικής προοπτικής.

Είναι και πένθος. Και όταν πενθείς δεν τρως.

Είναι και έρωτας βέβαια, και τα σκυλιά όταν είναι ερωτευμένα νηστεύουν.

Όλα αυτά, βεβαίως και είναι…..

Δεν είναι όμως απλώς και μόνο μια τυπική διατροφική αλλαγή.

Η μια υποκριτική αυτοεπιβαιβεωτική αυταρέσκεια των ικανοτήτων μου.

Διότι παίζει και αυτό… να νηστεύω και να αυτοϊκανοποιούμαι , σαν μ………..ας.

Άλλωστε ο Αγιος Ιωάννης ο Σιναίτης στους λόγους του περί Διακρίσεως τρείς τον αριθμό, – που ο Φρόυντ εάν τους γνώριζε θα έκανε διαρκώς παραπομπές ή και θα αρνούταν να γράψει κάτι που είχε προ πολλού ειπωθεί από έναν Εραστή του Θείου καταμεσής της άγονης και φιλόξενης για τον έρωτα ερήμου- είπε λοιπόν ότι ‘’πολλές φορές τις κακίες μας τις ντύνουμε με αρετές…’’Πω πω τι είπε ο άνθρωπος……..

Έτσι υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Εκείνοι που νηστεύουν φαρισαϊκά και υποκριτικά. Αυτάρεσκα και αυτοικανοποιητικά. Είπαμε υπάρχει και ο πνευματικός αυνανισμός. ……

Έτσι και εγώ ακόμη παλεύω να χωνέψω τις σουπιές που και μάραθα είχαν, και πολύ βεβαίως εγωισμό……………………..

 

 

“θα κάνουμε το καλό προς όλους και πρωτίστως στους οικείους της πίστεως”.

ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ…

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΜΕ…

 ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΑ ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ…

Προσοχή στις υπερβολές! Στις ακρότητες! Η Ορθοδοξία θέλει διάκριση και αγία μεσότητα και είναι πολλές φορές ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί. Κυρίως χρειάζεται κάθε λόγος μας να στοιχεί στο Ευαγγέλιο και να συμφωνεί με την πατερική παράδοση. Εκείνο μάλιστα που περισσότερο χρειάζεται, είναι μέσα μας να μη έχουμε εμπάθεια στα πρόσωπα ούτε όμως και κολακευτική δειλία. Τα κριτήρια της συμπεριφοράς μας δεν βρίσκονται στη διαβρωμένη τηλεόραση ούτε στον αναρχισμό των Εξαρχείων. Ούτε στην πονηρή προπαγάνδα της Ευρώπης ούτε στον ψεύτικο διεθνισμό του μαρξισμού. Ούτε στη φυλετική καθαρότητα και υπεροχή των σωβινιστών ούτε στη χαλαρή στάση του κοσμοπολιτισμού.

Τόχουμε πεί κι άλλη φορά διότι το έχει πεί ο απόστολος Παύλος: “θα κάνουμε το καλό προς όλους και πρωτίστως στους οικείους της πίστεως”. ῎Αρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως” (Γαλ. στ΄ 10).

Έτσι λοιπόν πρέπει να συνδυασθεί το “Πάτερ άφες αυτοίς…” και ο Χορτασμός των πεντακισχιλίων από τον Χριστό με τα “Ουαί…” και το Φραγγέλιο. Πρέπει να συνδυασθεί τα “Γεννήματα εχιδνών” και ο έλεγχος του Βαπτιστού με τη λιτή ζωή του και την αποτομή της τιμίας κεφαλής του. Ακόμη πρέπει να συνδυασθούν οι φιλανθρωπίες του Αγίου Νικολάου με το ράπισμα κατά του Αρείου και τη φυλάκισή του. Τα συσσίτια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου με τον λόγο του “ράπισον του βλασφημούντος την όψιν, σύντριψον αυτού την σιαγόνα”.
Οι ιεραποστολικές και μορφωτικές περιοδείες του Αγ. Κοσμά με την προτροπή του: “Τον Πάπα να καταράσθε”. Η ίδρυση του Αγιορείτικου Μοναχισμού από τον Άγιο Αθανάσιο μαζί με την συνεκστρατεία του με το Νικηφόρο Φωκα στην Κρήτη εναντίον των Αγαρηνών το 960 μ. Χ. “Ο Αθανάσιος έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές από τον πνευματικό του φίλο Νικηφόρο Φωκά. Η αποστολή και παραμονή του Αθα­νασίου στην Κρήτη στέφθηκε με πλήρη επιτυχία. Επέτυχε να βοηθήσει στην εκ­δίωξη των Αράβων από την Κρήτη, την απελευθέρωση όσων Αθωνιτών είχαν συλληφθεί και διασωθεί, και την επανασύνδεση του φιλικού του δεσμού με τον στρατηγό Νικηφόρο Φωκά” . Τα άγια μοναχικά θύματα του Σινά και της Ραϊθώ με τους στρατιωτικούς αγίους.

Χρειάζεται λοιπόν διάκριση και κατανόηση της μεγάλης και δεσπόζουσας αλήθειας που υπάρχει στην αγία μας πίστη, δηλαδή του συνδυασμού της ακρίβειας και της οικονομίας, ανάλογα με τα πρόσωπα, τις συνθήκες, τα γεγονότα, τον τόπο και το χρόνο. Και όλη αυτή η βάσανος θέλει πολλή πνευματική δουλειά και πνευματική καθοδήγηση.

Αλήθειες ….

Κόψαμε και ράψαμε το Θεό στα μέτρα μας. Τον στήσαμε απέναντι σαν σκιάχτρο σε αγρό και ενίοτε και κατά το δοκούν τον φτύνουμε, τον λιθοβολούμε, τον βρίζουμε, τον χλευάζουμε, τον χτυπούμε. Μα το τραγικότερο… Όταν ξεθυμάνει το είναι μας Του γυρνούμε την πλάτη αδιαφορώντας για την ανοιχτή του αγκαλιά.

 

Σε ένα μυαλό όπου η Εκκλησία θεωρείται:

1.οργανισμός διατήρησης εθίμων-παραδόσεων

2.μαυροφορεμένοι υπάλληλοι που τα κονομάνε εις βάρος του φτωχού λαού

3.η κατάργησή της θα σήμαινε ευλογία για τη χώρα

4.κλειστοφοβική ομάδα συντηρητικών ανθρώπων που σκοπό έχει να μας φέρει στον Μεσαίωνα

Μην βλέπεις τόσο πολύ τηλεόραση. Μην διαβάζεις τον κάθε κομπλεξικό που το παίζει προοδευτικός και φιλελεύθερος ενώ ζει μέσα στο σκοτάδι της αυτοθέωσής του.

Έλα και δες εάν ισχύουν όλα αυτά.

Διότι το μόνο που κάνεις είναι να κατακρίνεις πριν γνωρίσεις.

Και με αυτόν το τρόπο αδικείς και αδικείσαι.

(Όχι δεν θα σου μιλήσω για την αγάπη. Ότι εάν αγαπάς τους άλλους φτάνει.

Διότι η αγάπη που θα καταλάβεις είναι μία αγάπη εμπαθή σύμφωνα με την ιδιοτέλεια που μας διακατέχει).

Δεν είναι λύση να κατηγορείς την Εκκλησία και να την απορρίπτεις επειδή δεν θέλεις να παραδεχτείς την αμαρτία σου. Η λύση δεν είναι να αλλάξει η Εκκλησία διότι με αυτό υποστηρίζεις ότι θέλει αλλαγή ο Χριστός.

Η λύση είναι να αλλάξεις εσύ και εγώ και όλοι μας.

Η λύση είναι να καταλάβεις τι είναι αμαρτία. Πως σκλαβώνει την ύπαρξή σου.

Δεν είναι γλυκιά η αμαρτία, απλά δεν έχουμε γεύση της Χάριτος.

Η αμαρτία απλά είναι πιο εύκολη, πιο βολική· αυτοπροβάλεται και διαφημίζεται εντονότερα.

Σκέψου-Θυμήσου

Κατάντησες να ψάχνεις σύντροφο για το κρεβάτι σου και όχι σύντροφο στην ζωή σου.

Κατάντησες να ποθείς κάθετί που πλασάρει ο μεγάλος τύραννος, η μόδα.

Κατάντησες γυναίκα να ντύνεσαι ως πόρνη και εσύ άνδρα να συμπεριφέρεσαι ως βάρβαρος επιβήτορας με σώμα γυμνασμένο μα με νου σκοτισμένο και απαίδευτο.

Φοβάσαι να κάνεις οικογένεια (για λόγους οικονομικούς) μα δεν ντρέπεσαι που γυρνάς στα μπαρ και στα μπουζούκια.

Καμία ποίηση στην ζωή σου, κανένα βάθος· μόνο τραγουδάς στιχάκια για έρωτες εφήμερους, για μίση ασυγχώρητα, για ζωές γεμάτα καταχρήσεις και λάθη.

Δεν θέλεις εργασία, θέλεις λεφτά. Δεν θέλεις να προσφέρεις στη κοινωνία, μόνο ζητάς.

Επαίρεσαι για την αμετανοησία σου και ντρέπεσαι για τις συγνώμες σου; και νομίζεις ότι σκέφτεσαι φυσικά;

Κατηγορείς λοιπόν την Εκκλησία για υποκρισία ενώ δεν βλέπεις την ψεύτικη ζωή σου.

Σκέψου ποιον κατηγορείς; Τον ιερέα της ενορίας σου; Τον αρχιερέα της περιοχής σου; Τους πιστούς που εκκλησιάζονται; Ποιους κατηγορείς; Σκέψου. Γενικά το σύστημα; Γενικά την Εκκλησία; Τί είναι η Εκκλησία εάν δεν είναι πρόσωπα;

Κατηγορείς λοιπόν αόριστα γιατί αόριστες και αβάσιμες είναι οι κατηγορίες σου· και αυτό σε βολεύει. Σε βολεύει να κατηγορείς κάτι το οποίο δεν μπορεί να σου απαντήσει. Σε βολεύει να κατηγορείς «κάποιους άλλους» και να ρίχνεις σ’αυτούς την ευθύνη για την κοινωνία, την οικονομία, την ζωή σου.

Απαιτείς ελεημοσύνη από την Εκκλησία ενώ εσύ δεν ελεείς κανέναν.

Απαιτείς πρόοδο από την Εκκλησία ενώ εσύ με την ζωή σου οπισθοδρομείς.

Αντιδράς σε κάθε λόγο της Εκκλησίας χωρίς να ξέρεις τον λόγο, απλά επειδή έτσι σου έμαθαν.

Φυσικά με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα, πόσο μάλλον στα πνευματικά θέματα.

Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές τους, για τον δρόμο που θα πάρει.

Κάποιοι απορρίπτουν την Εκκλησία διότι γνώρισαν ανθρώπους μέσα στους κόλπους της που τους απογοήτευσαν.

Σίγουρα μέσα σε ένα περιβόλι υπάρχουν κοπριές αλλά υπάρχουν και λουλούδια. Εάν είσαι μύγα θα πας στις κοπριές, εάν είσαι μέλισσα θα πας στα λουλούδια.

Τελικά τί είσαι; Τελικά τί θέλεις;

Εκκλησία δεν είναι το ιερατείο μόνο. Είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του. Είμαστε εγώ και εσύ (εάν θέλεις να είσαι).

Όμως μην αρνείσαι την δυνατότητα να είσαι μέλος της, νομίζοντας ότι δι’ αυτού του τρόπου κάνεις κάτι σπουδαίο και προοδευτικό.

Εκκλησία είναι η πνοή του Θεού που δίνει Ζωή στην ζωή μας, είναι ο οίκος της Χάριτος που δρα μυστικά σε εκείνες τις καρδιές που ταπεινά την αναζητούν.

Το θέμα δεν είναι να λες ότι πιστεύεις στον Θεό.

Αλλά το ερώτημα είναι, σε ποιον Θεό πιστεύεις;

Μήπως σε έναν Θεό που έπλασες σύμφωνα με τα «θέλω» και τις «αδυναμίες» σου;

Μήπως σε έναν Θεό που κουτσούρεψες επειδή δεν σε βόλευε;

Μήπως σε έναν Θεό είδωλο του εαυτού σου;

Μήπως; απλά σκέψου…στοχάσου για μια φορά, για λίγα λεπτά.