Τρίτη 17 Απριλίου 2018

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ π. Ευσεβίου Γιαννακάκη




ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

π. Ευσεβίου Γιαννακάκη

* Η μεγαλύτερη δύναμις στην υδρόγειο σφαίρα είναι η Χάρις του Θεού.
Να είμαστε αχόρταγοι για τη θεία Χάρη. Να μη χορταίνουμε.
Όταν έρχεται η θεία Χάρη, θα στεκόμαστε με αυτοσυγκέντρωση, αυτοέλεγχο, προσευχή.
Με τη συνεχή προσπάθεια η κάθε ψυχή, με θέληση αγαθή και με τη χάρη του Θεού, προάγεται και προκόπτει στην αρετή και στην αγιότητα.

*

* Όποιος αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, γράφει τις ωραιότερες σελίδες στο βιβλίο του Θεού. Γιατί όλα γράφονται εκεί.
Όσοι έφυγαν με αρετή, τους έτυχε μεγάλη υποδοχή στον ουρανό.
Μόνιμος υπάλληλος, σου λέει, στο Δημόσιο. Τί είναι αυτό μπροστά στην αιωνιότητα; Έχουμε εξασφαλίσει θέση μονιμότητας Εκεί;
Όλο και να προσθέτουμε ένα κομμάτι στη γέφυρα της αγιότητος που θα μας οδηγήσει στον ουρανό.

* Ο πονηρός ψιθυρίζει την απιστία. Ούτε ένα γιώτα δεν θα παραλειφθεί από όσα είπε ο Κύριος. Υπάρχει κόλαση και Παράδεισος. Και μάλιστα εμείς οι πιστοί θα κριθούμε αυστηρότερα.



Πνευματικά συνεργεία οι ακολουθίες.

*   Η νοερά προσευχή πρέπει να γίνεται ανά πάσαν στιγμή. Δεν έχει σημασία αν είναι εντατική ή αδύνατη. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο πού ξέρει ο καθένας τί κάνεις, αν είσαι προσηλωμένος στο Θεό; Νους, στόμα, καρδιά κύκλο ή νοερά προσευχή. Χάνεται ο λογισμός. Απομονώνεται, εξαφανίζεται.

*  Η προσευχή να γίνεται. Έστω και τυπική, που σου ψιθυρίζει ο διάβολος ότι είναι ξηρή και τυπική.

*  "Είσελθε εις το ταμιείον σου, όταν προσεύχη, και... αποδώσει σοι εν τω φανερώ". (Ματθ. 6, 6). Να κλείσουμε όχι μόνο την πόρτα του δωματίου μας, όταν θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά να κλείσουμε και τα αυτιά μας και τη σκέψη και όλες τις αισθήσεις του εαυτού μας. Να τα ξεχάσουμε όλα, να είναι νεκρά τη στιγμή εκείνη και μόνο με το Θεόν τον Άπειρο, τον Ένα, τον Πολυέλεο, τον Πολυεύσπλαγχνο Θεό να μιλούμε. Εκείνη τη στιγμή να ζούμε μόνο τον Θεό. Κατά το σώμα να μη ζούμε. Αυτό ζητά, όταν λέει "κλείσας την θύραν σου"' τη θύρα των αισθήσεών μας εννοεί.

Να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα, να προσευχώμεθα. Στην εργασία μας, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, παντού. Το πρωί, όταν ξυπνήσουμε, πρώτα προσευχή, πάντα προσευχή. Την ευχή να λέμε πολλές φορές, στο δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία μας. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν. Τότε νιώθουμε τον εαυτό μας γεμάτο και ο Θεός δίνει πλούσια τη Χάρη Του...

* Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύου­σα»12. Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερό ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει, όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει: ο Θεός είναι κοντά μου, μαζί μου. δεν θα μ’ αφήσει...

* "Πνεύμα... περιέργειας και αργολογίας μη μοι δως"13. Βάλαμε ποτέ κανένα βράδυ τον εαυτό μας, αδελφοί μου, στο σκαμνί να τον εξετάσουμε γι’ αυτά τα δύο;

Περιέργεια: Προσπαθούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε τί κάνει ο α, πώς κινείται ο β, κ.λπ. Και ύστερα απ’ αυτό σχηματίζονται στο μυαλό μας τόσες άσχημες εικόνες, που δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.

Αργολογία: "Παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι λόγον εν ημέρα κρίσεως" (Ματθ. 12, 36). Η αργολογία συνορεύει με την κατάκριση, με τη συκοφαντία. Λέμε - λέμε, αραδιάζουμε, ψάχνουμε να βρούμε το κουσούρι του καθενός και είμαστε έτοιμοι να εξαπολύσουμε φαρμακερές, καυτές, δαγκωτές κουβέντες εναντίον του.

Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του... Κι όμως ο Θεός α­γαπάει, ανέχεται, μακροθυμεί. Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματά τους ενώπιον του Πνευματικού, χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι. αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πριν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

* Στα Μοναστήρια αφιερώνουν τη μία ημέρα για τους αρρώστους, την άλλη για τη νεολαία, την άλλη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Προσεύχονται και κάνουν κομποσχοίνια... Ας αφιερώσουμε κι εμείς μία ημέρα την εβδομάδα, την Τετάρτη ή την Παρασκευή. να μη μιλάμε, αλλά να κάνουμε προσευχή για την κατάσταση τη σημερινή. Να μη μιλάμε καθόλου. μόνο τα αναγκαία, τα επαγγελματικά να λέμε. Να γονατίσουμε, να προσευχηθούμε, να κάνουμε κομποσχοίνι.  να δείτε, θαύμα θα γίνει, αδελφοί μου...

*   Να σηκώνεται το πρωί ο πιστός, να γονατίζει και να λέει: «Κύριε φύλαξέ με από την περιέργεια και την αργολογία. Θέλω να είμαι οικοδομητικός, και για τον εαυτόν μου και για τους άλλους. Να οικοδομούμαι και να οικοδομώ. Με την εμφάνισή μου, με τα λόγια μου, με την προβολή μου, με τη γλώσσα μου να οικοδομούμαι και να οικοδομώ τους άλλους». Πόσο ωραίο θα ήταν! Τί κοινωνία θα είχαμε, τί Εκκλησία θα είχαμε!

* Οι ιερείς είναι ταχυδρόμοι του ουρανού. Εμείς τί κάνουμε; Όταν ο ταχυδρόμος φέρνει το γράμμα, βλέπουμε τον ταχυδρόμο ή το γράμμα; Ο ιερέας είναι φωτιά που καίει.

*  «Εν όλη ψυχή σου ευλαβού τον Κύριον και τους ιερείς αυτού θαύμαζε» (Σοφ. Σειρ. ζ', 29). Όποιος δεν ευλαβείται με όλην την δύναμιν του είναι του τον Κύριον και δεν είναι υποτεταγμένος στους ιερείς, δεν έχει την χάριν του Θεού και επομένως είναι μακριά από την Εκκλησίαν του Χριστού.

*

*  Καλείται ο άνθρωπος τακτικά να πλησιάζει το Ποτήριο της Ζωής. Η καλύτερη και αγιώτερη πρόσκληση... «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» λέει ο ιερεύς, όχι «απέλθετε»!.. Παίρνουμε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και τότε όλα τα δύσκολα σημεία δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας... Ακτινοβολούμε και μοσχοβολάμε από ζωή Χριστού. Και απολαμβάνουμε τη χαρά του Ουρανού από εδώ, γιατί «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν».

«Είμαι πολύ άρρωστος Κύριε, να λέει, δέξαι με, ως βαριά άρρωστο, ως ετοιμοθάνατο». Έτσι πρέπει να πιστεύει όταν πλησιάζει το Ποτήριον της Ζωής. Και έχει ανάγκη, πολλή ανάγκη να πάρει Σώμα και Αίμα Κυρίου, για να δυναμώσει τον εαυτόν του. Για να νικήσει τον εαυτόν του. Για να αγωνισθεί καλύτερα.

*    «Νήφε εν πάσι». Άγρυπνος σε όλα. Άνθρωποι που τους επισκέφθηκε η χάρις του Θεού και δεν πρόσεξαν έγιναν κοσμικότεροι από τους κοσμικούς. Ο χειρότερος άνθρωπος στην κοινωνία μπορεί να γίνει αυτός που δοκίμασε την Χάρι του Θεού και μετά δεν πρόσεξε.

*    Και μόνος του να είναι κανείς ανάμεσα στους κοσμικούς, αν είναι σωστός χριστιανός, μεταβάλλει το κοσμικό αυτό περιβάλλον σ’ ένα κομμάτι του Παραδείσου.

*

*   Να αναγκάζουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού.

*   Όταν βρισκόμαστε σε δίλημμα τί να κάνουμε, και μικρό παιδί να ρωτάμε.

*   Να ενταφιάσουμε τον κακό εαυτό μας για να αναστηθούμε. Διαφορετικά θα ζούμε στο αιώνιο σκοτάδι.

*   Χρειάζεται χειρουργική επέμβασις στα πάθη.

*   Θέλει πολλή δύναμη να μην είμαστε φίλοι με τον εαυτούλη μας.

*   Θερμόμετρο πνευματικής ζωής να βάζουμε, για να βλέπουμε αν προαγόμεθα.

*   Πάνω στα νευρά, πάνω στο θυμό, στην ταραχή, επάνω στο σεισμό, στον πειρασμό, βλέπει κανείς τον εαυτό του καλύτερα. Βλέπει και γνωρίζει ο αγωνιστής, η αγωνίστρια, τον εαυτό του καλύτερα. Άμα δε συνέβαινε να θυμώσει, να νευριάσει, θα ήξερε τί είναι, για να αρχίσει να λαμβάνει μέτρα κατά του κακού εαυτού του;

*   Να βάζει ο πιστός κλείθρα στον κακό εαυτό του, κλείθρα στη σκέψη του, κλείθρα στο νου του.

*   Δεν είναι η ζωή καρναβάλι και επιπολαιότης. Είναι ζωή την οποία περιμένει ο ουρανός.

*   Παλαίστρα είναι η ζωή. δεν είναι τίποτε άλλο.

*   Δεν είναι εύκολο να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο, την ακαδημία, ή να μάθουμε δυο-τρεις ξένες γλώσσες. Αλλά το να κλείνουμε τον Ουρανό στη σκέψη μας είναι πολύ εύκολο. Αρκεί να το θέλουμε.

*

*   Η αγάπη εκδηλώνεται περισσότερο στην πτώση του άλλου.

*   Καλείσαι να γίνεσαι συμπαθής στις πτώσεις των άλλων.

*   Αν βλέπουμε κάτι άσχημο στον αδελφό μας, στο συνάνθρωπό μας να μη μιλάμε καθόλου... να προσευχόμαστε.

*   Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει...

*   Έχει μεγάλη αξία η προσευχή, όταν επεκτείνεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν για μας καλή γνώμη. Δυνατόν να μας αντιπαθούν είτε από άγνοια είτε γιατί ζουν μακριά από τον Θεό. Και όχι να λέει κανείς δυο λόγια, αλλά με την καρδιά του, με πραγματική αγάπη. Ο πιστός που φεύγει από αυτή την ζωή, πόση χαρά νιώθει για το ότι προσευχόταν για κάποιον που δεν του φέρθηκε καλά!..

*   Δεν αφήνει ο πιστός το συγγνώμη για αύριο.

*   Δεν ζει τη θεωρία ο πνευματικός άνθρωπος αλλά τη θυσία.

*   Η πίστις και η ελπίδα είναι για τη γη. Η αγάπη θα μας συνοδεύσει έως τον ουρανό, έως τη θέση που θα απολογηθούμε.

* Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Ελεημοσύνη είναι να πεις και μια κουβέντα καλή. Εκείνη θα μείνει περισσότερο. Το ψωμί θα το φάει, πάει. Μια κουβέντα σωστή καλή που θα πεις, με την αρετή σου, με την αγιότητά σου, αυτή θα μείνει. Αυτή αποτελεί υπέροχη ελεημοσύνη.

*

* Ο εγωισμός σαν την μπουλντόζα γκρεμίζει όλες τις αρετές.
Να απουσιάζει η αντωνυμία «εγώ». Τις αρετές μας θα εκτιμήσει ο Θεός και όχι τις ικανότητες.

*  Είναι έκδηλος η Χάρις του Θεού στους ταπεινούς ανθρώπους. Το βλέπουμε σε κληρικούς και λαϊκούς.

*  Είναι άριστο να έχουμε τη συναίσθηση ότι είμαστε μηδέν. Διαφορετικά, αν πιστεύουμε ότι έχουμε αρετή έστω και λίγη, φουσκώνουμε από εγωισμό.

*  Εκδήλωση του εγωισμού είναι η πολυλογία, αλλά και η σιωπή πολλές φορές. Να πετύχει κανείς το μέτρο. Να μιλάει όταν πρέπει. Να είναι ευχάριστος. Να λέει τα οικοδομητικά, τα άγια. Να λέει κάθε μέρα και λιγότερα. Να θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο από όλους. Να μη λέει «μου φταίει ο ένας, μου φταίει ο άλλος». Ο ολιγόλογος προκόπτει σε σύνεση και διάκριση.

* «Μετανοείτε. ήγγικε γαρ...»

Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου... Όχι απλώς δάκρυα στο εξομολογητήριο, όχι απλώς κατάθεση και ομολογία. Μετάνοια. αλλαγή ζωής. Να καταθέσουμε το ξίφος του εγωισμού. Μαστίζει ο εγωισμός την κοινωνία, τις οικογένειες. Καρκίνος ο επάρατος εγωισμός. Και εμείς οι μοναχοί, οι μοναχές κι εσείς οι λαϊκοί, όλοι να αλλάξουμε ζωή, να πολεμήσουμε τον εγωισμό.

*   Έχει δύναμη η Χάρις του Θεού, έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Και αν βλέπουμε τον εαυτό μας αμετάβλητο σε μερικά σημεία, αυτό πρέπει πολύ να το προσέξουμε, γιατί ίσως εμείς να μην ανοίγουμε την πόρτα της ψυχής μας με τη μετάνοια τη σωστή, με τη δυνατή μετάνοια.

* Εάν βλέπουμε και παρατηρούμε στον εαυτό μας στασιμότητα, αυτή είναι η αιτία: Στυλωνόμαστε στο εγωιστικό σκαπάνι του εαυτού μας και δος του βάλλουμε κατά των άλλων. Υπαγορεύει ο εγωιστικός λογισμός και λαλεί το στόμα, λαλεί η γλώσσα άπρεπα και ανόητα και ανύπαρκτα πράγματα.

* Πάντα στον αγώνα μας. Να μην απαιτούμε από τους άλλους. Αλλά να κοιτάμε εμείς πώς θα προσφέρουμε τον εαυτό μας στους άλλους.

* Όποιος δεν παραπονείται και δεν έχει απαιτήσεις, έχει τη Χάρη του Θεού.

* Τί ωραίο πράγμα είναι να μην κάνει ο άνθρωπος κανένα παράπονο! Μόνο για τον εαυτό του να κάνει παράπονο και ποτέ για τον άλλο. Η επιτυχία εκεί βρίσκεται. Να στέκεται, να βλέπει και να ελέγχει τον εαυτό του. Να παρατηρεί και να αηδιάζει τον εαυτό του. Εκεί είναι ο Θεός. Εκεί είναι ο Χριστός, η ειρήνη, η γαλήνη, τα πάντα.

Γι’ αυτό, «στώμεν καλώς». Να βάλουμε φράγμα, δυνατό φράγμα. Διότι νοθεύει ο λογισμός ολόκληρο τον εαυτό μας, νοθεύει τη ζωή μας. Τη νοθεύει και την αχρηστεύει. Συμφέρει; Δεν συμφέρει.

Άμα με τον Θεό κουβεντιάζουμε φεύγουν οι λογισμοί.

*

* Ουαί και αλίμονο, εάν περάσει η ιδέα από κανέ­ναν ότι δεν έχουμε ελλείψεις και δεν έχουμε ελαττώματα. Και όταν μας λένε καλά λόγια, μας εγκωμιάζουν, μας επαινούν, τότε περισσότερο να ταπεινωνώμεθα. Αν μας έρχεται μια ωραία σκέψη κατανύξεως, να νιώθουμε ακόμη πιο ταπεινοί. "Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την σκέψη. Εγώ είμαι ένα μηδενικό". Κάθε καλή σκέψη έρχεται από τον Κύριο, δεν είναι δική μας.

* Ταπείνωση! Αυτό που επικρίνει και αποστρέφεται ο Θεός είναι η υπερηφάνεια, η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας...

*  Ο ταπεινός άνθρωπος διακρίνεται παντού. Και στα λόγια του και στο βάδισμά του και στο φαγητό του και στον ύπνο του. Δεν διαπληκτίζεται, δεν θυμώνει, δεν νευριάζει, δεν διεκδικεί καλά και σώνει το δίκιο του. Προκειμένου να χάσει την ειρήνη και τη γαλήνη του και να τα χαλάσει με τον Θεό, παραιτείται. Στέκει στην Άκρα ταπείνωση του Κυρίου.

*

*   Η στενοχώρια και η απογοήτευση έρχονται, όταν στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Να τα αφήνουμε όλα με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού και στην αγάπη Του να τα τακτοποιή­σει.

*   Να αποφεύγουμε τη μελαγχολία όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η μελαγχολία ξεκινάει από τον εγωισμό και το απαιτητικό πνεύμα.

*   Διαμέσου των δοκιμασιών ο άνθρωπος λαμπικάρεται.

*   Να μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με δοξολογία εις τον Θεόν. Με το«δόξα Σοι ο Θεός».

*   Κάτω από τα μαρτύρια που υφίστατο ο Άγιος Δημήτριος, κρυβόταν ο Άγιος. Πίσω από το μαρτύριο που περνάει ο καθένας από εμάς, υπάρχει ένας άγιος;

*   Χρειάζεται εσωτερική καλλιέργεια, για να αγαπήσουμε τα δύσκολα σημεία... αυτά οικοδομούν.

*   Όλα βοηθάνε το Χριστιανό. Και οι αρρώστειες και οι πειρασμοί και οι δυσκολίες. Αρκεί να τα αντιμετωπίζει με πλήρη την πεποίθηση και εμπιστοσύνη ότι όλα τα κατευθύνει η αγάπη του Θεού.

*   Αν καμιά φορά κάποιος συναντήσει ένα πειρασμό, να μην του φερθεί κάποιος καλά, να μην του μιλήσει καλά, να πει: «Τί ωραία που είναι! Ευχαριστώ, Θεέ μου. Επέτρεψες να συμβεί αυτό για να βλέπω καλύτερα τον εαυτό μου...». Άμα κατορθώσουμε και αποτυπώσουμε στη σκέψη μας, στην καρδιά μας και στη ζωή μας το Σταυρό του Κυρίου, τον Εσταυρωμένο Ιησού, όποια δυσκολία κι αν συναντήσουμε, δεν θα σταθούμε. Ιησούς! Υπάρχει καλύτερο όνομα; Όνομα τυπωμένο στο κέντρο της ζωής μας.

*

*   Ο πόνος είναι μαργαριτάρι. Είναι ο κρίκος που σε ενώνει με τον Θεόν.

*   Ευεργετικός ο καρκίνος. Οδηγεί σε μετάνοια.

*   Χαρά σε κείνον που είναι έτοιμος κι ας έχει καρκίνο. Στα χέρια του Θεού είμαστε. Οπωσδήποτε μια μέρα θα φύγουμε. αυτό είναι βέβαιο. Πιο φοβερός είναι ο καρκίνος της ψυχής, η αμαρτία, τον οποίο ουδόλως υπολογίζουν οι κοσμικοί άνθρωποι.

* Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της ψυχής.

Χαρά σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν την περίπτωση της ασθενείας με μετάνοια. και είτε ζήσουν είτε όχι, θα είναι έτοιμοι. Ο Κύριος περιμένει. Περιμένει στο φρέαρ του Ιακώβ την κάθε ψυχή, όσο αμαρτωλή κι αν είναι. Περιμένει ν’ αδειάσει στο εξομολογητήριο το θολό νερό της ψυχής της και να γεμίσει με νερό καθαρό, ώστε να μη διψάσει στην αιώνια ζωή.

*

* Ακόμη κι όταν αδικούμαστε να μην παραπονούμαστε. Ευκαιρία είναι.

*   Και να μας πουν μια κουβέντα να μη σταθούμε. Ο Κύριος καρφώθηκε πάνω στο Σταυρό. Κι όμως «εσιώπα». Εμείς γιατί διαμαρτυρόμαστε; Άλλωστε «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς».

*   Και να αδικείται ακόμα ο πνευματικός άνθρωπος δεν βλάπτεται, όταν δεν μιλάει. Βλέπει τον εαυτόν του καλύτερα, ευχαριστεί τον Θεόν και κοιτάζει μήπως κάποια αδυναμία κρύβεται μέσα του και του κάνει ζημιά στην πνευματική του πορεία.

*   Η αδικία πάντοτε χωρίζει εκείνους που αδικούν από τον δίκαιο Θεό και τους οδηγεί στη χρεωκοπία... Αδικημένοι να είμαστε, για να έχουμε μισθό από τον Θεό.

*  Το ωραιότερο και αγιώτερο δώρο του Θεού είναι ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου.

*  Όταν ταξιδεύουμε, ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας. Και αποτελούν βάρος. Οι πνευματικές αποσκευές δεν αποτελούν βάρος. Όσο πιο πολλές είναι, τόσο πιο ανάλαφρο κάνουν τον άνθρωπο. Πούπουλο τον κάνουν. Η αισιοδοξία, η γαλήνη, η αγάπη, η ταπείνωσις... είναι αποσκευές της ψυχής. Όταν υπάρχουν αυτές δεν χωράει ζηλοτυπία, πάθος, μίσος ...

*  Αν έχουμε κατά νουν το φέρετρο, τότε τίποτα δεν θα θεωρούμε δικό μας, παρά μόνο το βαλιτσάκι με τα σάβανα, αυτά και μόνο μας ανήκουν τίποτε άλλο.

*  Ζωή αγία, καθαρή, αγγελική για τον Ουρανό και την αιωνιότητα. Να το σκεπτόταν αυτό ο άνθρωπος! Χίλια χρόνια κι από την αρχή χίλια χρόνια και πάλι απ’ την αρχή. Μια αρρώστια, μια δοκιμασία, μια κακουχία κάποτε περνάει. Η Αιωνιότητα όμως!... Ο Θεός να φυλάξει και τον πλέον αδύνατον... Αιωνιότης ατέρμονη. Να μας διακατέχει το πνεύμα της αιωνιότητος...

*   Να δώσει ο Θεός να βρεθούμε μέσα από την πόρτα του Παραδείσου. Όχι απ’ έξω. Και πολλές φορές από την πόρτα του Παραδείσου θα αηδιάζουμε όποιο γήινο ελάττωμα και αδυναμία μας παρέσυρε. Θα λέμε πόσο ανόητος ήμουνα.

*    Θέλουμε δε θέλουμε σπέρνουμε στον εαυτό μας. Θέλουμε δε θέλουμε θα παρουσιάσουμε τη σπορά εκεί επάνω. Με αμέλεια, με πείσμα, με λογισμούς, με προσπάθεια προσφέρουμε τον εαυτό μας; Κινηματογραφική ταινία θα είναι η ζωή μας στη μέλλουσα κρίση. Να μας φωτίσει ο Θεός να σπέρνουμε εν Πνεύματι. Λοιπόν, θέλει δε θέλει ο άνθρωπος σπέρνει. πώς θα υπακούσει, πώς θα κοιτάξει, πώς θα απαντήσει, πώς θα εκφραστεί... Τί ωραίο πράγμα να καταλήξει ο άνθρωπος με καθαρή σπορά, καθαρό χωράφι και καθαρή οικοδομή για την αιωνιότητα! Πόση θα είναι η χαρά!

*

* Δεν μπορεί να συλλάβει η σκέψη μας τί κάνουν οι Άγιοι για μας που ζούμε εδώ, στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Τί δεήσεις και τί προσευχές κάνουν οι Άγιοι για μας εδώ. Διότι περπάτησαν εδώ που περπατάμε και εμείς, και συνάντησαν δυσκολίες, πειρασμούς και εμπόδια, που κι εμείς συναντάμε. Να καταφεύγουμε πάντα στους Αγίους και να ζητάμε έλεος, τις προσευχές και τις ικεσίες τους.

Είδατε οι φίλαθλοι με πόσο πάθος παρακολουθούν τους δικούς τους αθλητάς που αγωνίζονται στο στάδιο; Λοιπόν, σκεφτόμαστε κι εμείς ότι πάνω από τον Ουρανό παρακολουθούν οι Άγιοι τον αγώνα μας εδώ στη γη και προσεύχονται; Και πόση χαρά δοκιμάζουν όταν νικάμε.

12. Ευχολόγιον το Μέγα, Τάξις επί χειροτονία Πρεσβυτέρου.
13. Ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου «Κύριε, και Δέσποτα της ζωής μου».
ΠΗΓΗ: "ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
του πολυχαρισματούχου Γέροντος
ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ
(1910-1995)"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

1 σχόλιο:

  1. «Μακάριοι εκείνοι που ακούνε το λόγο του Θεού, και τον τηρούν»
    Είναι μέσα στην αιώνια σιωπή της εσωτερικής ζωής του Θεού, που πάρθηκε η απόφαση της λύτρωσης. Και είναι μέσα στη σκιά ενός γαλήνιου σπιτιού της Ναζαρέτ που η δύναμη του Αγίου Πνεύματος σκέπασε την Παρθένο, μόνη και σε στάση προσευχής, και όπου η ενσάρκωση του Σωτήρα πραγματοποιήθηκε. Στη συνέχεια, συγκεντρωμένη γύρω από τη σιωπηλή Παρθένο σε στάση προσευχής (Πραξ.1,14), η Εκκλησία που μόλις γεννιόταν, έλπιζε τη νέα έλευση του Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση για να της δώσει ζωή, να της δώσει την εσωτερική της διαύγεια, τη γονιμότητά της και την αποτελεσματικότητά της…
    Μέσα από αυτό το σιωπηλό διάλογο ανάμεσα σε ευλογημένα πλάσματα του Θεού και τον Κύριό τους ετοιμάζονται τα γεγονότα της ιστορίας της Εκκλησίας, ορατά από μακριά και τα οποία ανανεώνουν το πρόσωπο της γης, (Ψ.103,30). Η Παρθένος που διατηρούσε μέσα στην καρδιά της κάθε λόγο που έλεγε ο Κύριος (Λκ1,45 και 2,19)προεικονίζει τις προσεκτικές υπάρξεις, στις οποίες η ιερατική προσευχή του Ιησού ξαναγεννιόταν συνεχώς στη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή